บทที่ 6 เขายิงเสี่ยว

ใจของถังเหยาราวกับถูกมีดที่แหลมคมทิ่งแทง อย่างแรงไปทีหนึ่ง, ความเจ็บปวดประทุขึ้นอย่าง ชัดเจนและต่อเนื่อง

“เธอพูดว่าอะไรนะ? “เธอพึมพำแล้วจ้องมอง สาวใช้คนนั้น, แขนขาทั้งสองข้างต่างเย็นเยือกไป ทั่ว

เสี่ยวชียิงอยู่ที่ลานลูกแพร์, ที่พักของซู่ชิง

ถังเหยารีบวิ่งไปอย่างทรงตัวไม่ค่อยอยู่, เมื่อเห็นเสี่ยวชีที่นอนอยู่กับพื้น, บนตัวเต็มไปด้วย เลือด, และมีรูกระสุนรูหนึ่งบนหน้าอก.

“เสี่ยวซี, ถังเหยาตัวอ่อนระทวยอยู่บนพื้น, แล้วร้องเรียกชื่อเธออย่างเสียงเบา

เสี่ยวชีลืมตากว้าง, นัยน์ตาแสดงออกถึงความ ตื่นตกใจและสิ้นหวัง, มือทั้งสองข้างกำผ้าเช็ดหน้า สีพุทราแดงผืนนั้นเอาไว้แน่น

เลือดบนหน้าอกของเธอได้ไหลมาบันจบกลาย เป็นหนึ่งเดียวกับสีของผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น
“เธอจงใจที่จะทำร้ายคุณนายรองซู, ถ้าเมื่อ กี้ผมไม่ยิงไป, พวกเขาก็คงจะตายไปทั้งสองคนแม่ ลูกแล้ว

ในมือของเหยียนเส้าคุนยังกำปืนเอาไว้แน่น, นัยน์ตาไม่มีไออุ่นเลยแม้แต่น้อย

ถังเหยาเงยหน้าขึ้นมองดูเขา, นัยน์ตาเต็มไป ด้วยความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ถูก.

“เสี่ยวชีเป็นสาวใช้ที่ถือเทียนชีวิตคู่ในคืนวัน แต่งงานของเรา, เธออยู่เป็นเพื่อนฉันมาเจ็ดปี, คุณยิงเธอได้ยังไงกัน…………หยาตาไหลอาบ ท่วมหน้าไปนานแล้ว

ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า, ต่อสู้ในสนามรบ, ฆ่า คนไปนับไม่ถ้วน

แต่ทำไมเขาถึงยิงเสี่ยวชีได้, ยิงคนที่เป็นสักขี พยานในชีวิตแต่งงานของพวกเขาได้ยังไง?

“คุณพี่, หรือชีวิตลูกของฉันกับท่านนาย พล, ยังไม่มีความสำคัญเท่าสาวใช้คนหนึ่งอย่าง งั้นเหรอ? “ซู่ชิงชิงร้องไห้สะอื้นแล้วซบเข้าในอ้อนแขนของเหยียนเส้าคุน, ท้องของเธอโตจนเสื้อ แทบจะใส่ไม่ได้แล้ว

“เสี่ยวชนิสัยเงียบเรียบร้อย, ไม่เคยที่จะทำ เรื่องแบบนั้น, วันนี้คุณยิงเธอ, ถ้าอย่างนั้นก็ยิงฉัน ไปด้วยเลยสิ

ถังเหยายังคงไม่ได้สนใจซู่ชิงชิง , เธอไม่เชื่อ ว่าเสี่ยวชีจะทำร้ายผู้หญิงคนนี้ได้ อีกทั้งยังเข้าไป ในลานลูกแพร์เพียงตัวเดียวด้วย

แต่เธอยิ่งไม่อยากจะเชื่อ, ผู้ชายคนนั้นที่บอก ว่าจะไปซื้อเหล้าบ๊วยให้ตัวเอง, กลับมายืนยิงคนที่ สำคัญที่สุดของเธอตายไปในชั่วพริบตา

ใจของถังเหยาที่เพิ่งจะถูกเหยียนเส้าคุน ประคบจนอุ่นขึ้นในเวลาหนึ่งเดือนมานี้ ก็เยือกเย็น ราวกับนำแข็งขึ้นอีกครั้ง

ผู้ชายคนนี้เป็นหนามที่ทิ่งแทงอยู่ในกระดูกของ เธอ, ดูดเลือดของเธอ, กัดกินเนื้อของเธอ, ทำให้ เธอเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

“พาฮูหยินกลับลานดอกบ๊วย, ไม่มีคำสั่งของฉันก็ห้ามออกมา! ”

นัยน์ตาของเหยียนเส้าคนแสดงออกถึงความ ดุร้ายราวกับจะกลืนกินคน แล้วยกปืนขึ้นยังไปบน ท้องฟ้าที่มืดสลัวไปสามครั้งด้วยความโมโห

“ปังปิงปิง”

ซู่ชิงชิงตกใจจนกรีดร้องขึ้นมา, ถังเหยากลับ นั่งอย่างแนบนิ่งอยู่ข้างร่างของเสี่ยว, ราวกับรูป ปั้นที่ไร้ซึ่งชีวิต.

เมื่อลานดอกบ๊วยขาดเสียวไป, ก็หนาวเย็น ราวกับวังต้องห้าม

ผ่านไปเดือนหนึ่ง, เหยียนเส้าคุนก็ได้ถอดคำ สั่งที่ห้ามถังเหยาออกไปข้างนอก

ขณะเดียวกันทุกสามถึงห้าวันก็มักจะสั่งให้คน ส่งเหล้าบ๊วยมาให้ แต่ถังเหยาวางไว้จนขึ้นราก็ไม่ เคยที่จะแตะต้องมันเลย

เหล้าบ๊วยที่สีแดงสดและเย็นนั้น, ดูเหมือน เลือดบนหน้าอกของเสี่ยวซีในวันนั้นเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้นถังเหยาก็เบื่อหน่ายแล้วกับการที่ต้อง นั่งรอความตายอยู่อย่างไร้ความหมายแบบนี้

เมื่อก่อนเธอเคยนึกว่าถ้าตัวเองไปจากเหยียน เส้าคุน, จิตวิญญาณก็จะแตกสลายไป

แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่า, การที่อยู่ข้างกายเขา, ตั้งหากที่เป็นความสุขทรมานที่ใหญ่ที่สุด.

ไม่นาน, ที่ลานลูกแพร์ก็มีข่าวดีดังลอย มา, ซู่ชิงชิงได้คลอดลูกชายคนหนึ่งออกมาก่อน กำหนด, ปลอดภัยทั้งแม่และเด็ก

เหยียนเส้าคุนดีใจจนแจกเงินรางวัลให้กับทุก คนในจวนนายพล, และอยากประกาศข่าวดีนี้ให้รู้ กันทั้งเมืองเลยในทันที

ฮูหยินเหยียนรอมานานนับหลายปีในที่สุดก็ได้ หลานชายคนแรกมา, ก็ดีใจจนแทบจะหุปปากไม่ลง

เธอไปดูหลานที่ลานลูกแพร์ทุกวัน, อยากที่จะอุ้มหลานคนแรกกลับไปเลี้ยงดูที่ลานของตัวเอง เหลือเกิน

“สะใภ้ซู่, เธอกับเส้าคุนต่างก็ตาสองชั้นทั้ง คู่, ทำไมตาของหลานคนโตถึงเป็นชั้นเดียวได้ ละ? ”

ฮูหยินเหยียนจ้องมองเด็กทารกที่ผิวขาวอม ชมพูอยู่เป็นเวลานาน, ก็ค่อยๆรู้สึกว่าเด็กดูไม่ค่อย เหมือนลูกชายของตัวเองเลย

ซู่ชิงชิงตัวแข็งทื่อขึ้นมา, นัยน์ตาแสดงออกถึง ความตื่นตกใจเล็กน้อย.

“คุณชายน้อยยังเด็กอยู่ค่ะ, รอให้โตขึ้นกว่า นี้จะต้องเหมือนกับท่านนายพลอย่างกับแกะแน่นอน เลยค่ะ! “แม่นมที่ยืนอยู่ด้านข้างรีบพูดตอบขึ้นมา ทันที

ชิงชิงกระตุกที่มุมปากเบาๆ: “ใช่แล้วค่ะ, ตอนนี้ยังเป็นเด็กทารกน้อยยังดูไม่ออกว่าจะเหมือน ใครกันแน่..…….”

ฮูหยินเหยียนนึกคิดไปมา, แล้วพยักหน้าเบาๆ, และตัดความสงสัยไปในที่สุด.

รอจนฮูหยินเหยียนกลับไป, ซู่ชิงชิงก็สั่งให้ แม่นมอุ้มลูกมาวางไว้ข้างกายตัวเอง.

เธอมองดูดวงตาทั้งสองข้างที่ดำเงาของเจ้าตัว เล็กนี้, ในใจรู้สึกกังวนไม่หยุด.

ดวงตาคู่นี้เหมือนใคร, เธอรู้ดียิ่งกว่าใคร

ทั้งหมด…….

เพียงแค่ครั้งเดียว, ทำไมถึงติดมาได้?

ซู่ชิงชิงโมโหจนกำผ้าที่คลุมตัวของเด็กเอาไว้ แน่น, แต่กลับเป็นเพราะการที่กำแรงไปเลยรัดเข้า กับตัวลูก

“อุแว้———”ลูกเลยร้องไห้เสียงดังขึ้นมา ทันที, ร้องหนักจนสีหน้าม่วงแดง.

“ร้องอะไรกัน! ใครให้แกเกิดมาหน้าไม่เหมือน พ่อไม่เหมือนแม่ล่ะ!

ซู่ชิงชิงหงุดหงิด , เลยโยนเด็กลงบนเตียงไป
ยังไงก็ปิดบังความจริงไปไม่ได้, เด็กคนนี้ถ้า โตขึ้นกว่านี้, ใบหน้าก็จะเข้าที่, ถึงเวลานั้นเธอ ควรจะอธิบายกับเหยียนเส้าคุยยังไงดี?

อีกทั้ง, พ่อของเด็กกับเหยียนเส้าคุนยังมีความ สัมพันธ์แบบนั้นอีกด้วย………

พอนึกถึงผู้ชายคนนั้น, ซู่ชิงชิงก็รู้สึกปวดหัว เหมือนจะแตก.

ตอนนั้นเอง, นอกประตูก็มีเสียงพูดรายงานดัง

ลอยมา, ถังเหยามาเยี่ยมดูเด็ก

ซู่ชิงชิงยักคิ้วเบาๆ, นัยน์ตาแสดงออกถึง ความเจ้าเล่ห์เล็กน้อย

“รีบเชิญเข้ามา”