บทที่ 4 จะให้ผมแตะต้องไหม

ถังเหยาหายใจหอบ, ความเจ็บปวดที่หน้าอก ทำให้เธอแทบจะหายใจไม่ออก, ไม่มีกระจิตกระ ใจแบ่งความสนใจไปปฏิเสธเหยียนเส้าคุนเลยแม้แต่ น้อย

จนกระทั่งความเร่าร้อนที่เหมือนดั่งไฟนั้นสอด แสกเข้ามา, ถังเหยาถึงตั้งสติขึ้นมาจากความเจ็บ ปวด

เธอส่ายหน้าไปมา, ไม่มีเสียงที่จะปฏิเสธ

“ก็แค่ไม่แตะต้องคุณไม่กี่วัน, ก็รู้จักยั่ว อารมณ์ขึ้นมาแล้ว!

เหยียนเส้าคุนสอดแสกเข้าไปที่จุดลึกสุด , ไม่มีการปลุกอารมณ์ใดๆเลยแม้แต่น้อย.

ถังเหยาตัวสั่นสะท้านไม่หยุด, ทั้งตัวของ เธอ, รู้สึกเจ็บไปเท่าทุกซอกทุกมุม

โดยเฉพาะจุดที่แห้งเหือดนั้นที่ถูกเหยียนเล่า คุนสอดแสกเข้าไปอย่างไร้ความเสน่ห์หา, เจ็บจน ราวกับจะฉีกขาด

เหยียบส้าคบก็รู้สึกเสียใจ… แต่เมื่อเขาเห็นท่าทางที่เย็นชานั้นของถังเหยาความโมโหก็เพิ่มมาก ขึ้น,

“พูดมา, จะให้ผมแตะต้องไหม? “เหยียนเส้า คุนล้วงมือเข้าไปในเสื้อชั้นในที่หลวมของเธอ.

มือที่จับปืนมานานหลายปีนั้นเต็มไปด้วยหนังที่ ด้านหนา, ลูบลงบนผิวทีเนียนละเอียดของถังเหยา มีความหยาบเล็กน้อย

ทุกจุดที่เขาลูบไล้, มีความเจ็บราวกับถูกเข็ม

ถังเหยากัดฟันไว้แน่น, ไม่ส่งเสียงเลยแม้แต่

คำเดียว

เจ็ดปีมานี้, นี้เป็นครั้งแรกที่เหยียนเส้าคุนบัง คับใจเธอ.

ความอ่อนโยนและใส่ใจของเขามีไว้ให้กับคน และเรื่องที่สนใจเท่านั้น ส่วนเธอ, ก็ทำให้เขาเบื่อ หน่ายไปตั้งนานแล้ว

การสัมผัสที่ไร้ซึ่งความรักนี้, เพียงแค่ประกาศความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของเขาเท่านั้น.

“ทำไมถึงผอมไปมากขนานนี้? “ในที่สุดเหยี ยนเส้าคุนก็รู้สึกถึงความผิดปกติ,

เรือนร่างที่อยู่ใต้เสื้อที่หลวมใหญ่นั้น, มือใหญ่ ของเขาลูบจับถึงโครงกระดูกทุกซี่ของเธอได้, ราวกับไร้การสัมผัสของเนื้อบนตัว

สายตาของถังเหยาเยือกเย็นราวกับมีหมอก บังตาอยู่ชั้นหนึ่ง, นัยน์ตามีแต่ความสิ้นหวังและ เสียใจ

ทันใดนั้นใจของเหยียนเส้าคุนก็บีบตัวแน่น, เขายกมือขึ้นลูบเบาๆที่ตาของเธออย่างอึ้งๆ.

เขาอยากแน่ใจ, ความเสียใจในนัยน์ตาของ เธอเป็นแค่ความรู้สึกที่ผิดๆของตัวเอง.

“คนดี, อย่าโมโหอีกเลย “เหยียนเส้าคุนซบ เข้าที่ไหล่ของเธอ, แล้วจบการต่อสู้บนเตียงนี้ลง

หลังจากที่แต่งตัวเสร็จ, เหยียนเส้าคุนอยาก จะอยู่เป็นเพื่อนถังเหยาอีกสักหน่อย, แต่สาวใช้ของซู่ชิงชิงกลับวิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบ, บอกว่า นายของตัวเองหกล้มด้วยไม่ทันระวัง

“หกล้มก็ไปเรียกหมอ, จะมาบอกฉัน ทำไม? “เหยียนเส้าคุนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“แต่ว่าคุณนายรองร้องไห้บอกอยาก เจอท่าน, พอเธอร้องไห้ก็จะปวดท้องรุนแรง ขึ้น..….….. สาวใช้พูดด้วยความกังวนใจเป็นอย่าง มาก

เหยียนเส้าคุนมองดูถังเหยา : “เหยา

เหยา……

“คุณอยากไปก็ไป, อยากมาแกล้งแสแสร้งทำ เป็นถามฉัน. “ถังเหยาพูดเสียงแหบ, ด้วยน้ำเสียง ที่เสียดสี

เหยียนเส้าคุนลุกขึ้นยืนทันที, ผู้หญิงที่เห็นอก เห็นใจคนนั้น, ทําไมถึงกลายเป็นคนที่ไม่มีเหตุผล ขนานนี้ไปได้?

เขาสะบัดมือแล้วเดินจากไป, ไม่หันมามอง แม้แต่ครั้งเดียว
ผู้หญิงคนอื่นต่างแกร่งแย่งกันเอาใจเขา, เขา ก็ไม่จำเป็นต้องมารองรับอารมณ์แบบนี้ที่เธอ

ไฟในเตาผิงได้ดับมอดไป, ความเงียบเหงาใน ห้องก็เพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

ถังเหยาพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียง, สั่งให้เสี่ยวชี เอาน้ำมาบ้วนเลือดในปากออก.

เธอนอนนิ่งอยู่บนเตียงไปสามวัน, ความเจ็บ ปวดกลางหว่างขาถึงได้ค่อยๆจางหายไป.

อากาศดีขึ้น, ถังเหยาพันผ้าพันคอไว้ที่คอ, แล้วเดินไปยังศาลาในลานนั่งเล่น

ทุกครั้งที่ว้าวุ่นใจ, เธอก็จะมานั่งอยู่ที่นี้

ใต้ศาลาเป็นสระนำ, ฤดูร้อนจะเต็มไปด้วย ดอกบัว, แต่ตอนนี้กลับต่อตัวเป็นน้ำแข็ง,

“ท่านนายพล, ในสระมีดอกบัวที่ต่อตัวเป็นนำ แข็งจริงเหรอค่ะ?

ทันใดนั้น, ถังเหยาก็ได้ยินเสียงที่ออดอ้อนหนึ่งของผู้หญิง

เธอมองไปตามเสียง, ซู่ชิงชิงที่สวยน่ารัก กำลังควงแขนเหยียนเส้าคุน, เดินเล่นอยู่ข้างขอบ สระ

ทั้งสองคนนั้นก็มองเห็นถังเหยาที่นั่งอยู่ใน ศาลา, ทั้งสองฝ่ายต่างนิ่งอึ้งไป.

“ชิงชิงสวัสดีคุณพี่ค่ะ, “ซู่ชิงชิงยื่นท้องที่ เพิ่งโตขึ้นออกมาเล็กน้อย, ทักทายถังเหยาอย่างมี มารยาทไปทีหนึ่ง.

ขณะนั้นเอง, ลมกระโชกแรงพัดผ่าน กะทันหัน, ซู่ชิงชิงจับผ้าเช็ดหน้าในมือไว้ไม่แน่น พอ, เลยถูกลมพัดลอยไปยกลงบนพื้นผิวสระข้าง ศาลา

“ผ้าเช็ดหน้าของฉัน!”ซู่ชิงชิงตะโกนขึ้น

อย่างรีบร้อน

เหยียนเส้าคนมองดูท่าทางที่เย็นชาไม่สนใจ ใครของถังเหยา, ในใจรู้สึกโมโหขึ้นมาอย่างบอก
เขาพูดสั่งกับเธอโดยตรง: “คุณไปเก็บมา

หน่อย

ถังเหยามองดูผ้าเช็ดหน้าที่ยกลงบนพื้นผิวสระ ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล, ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นเหมือน กับที่เหยียนเส้าคุนให้ตัวเองในวันนั้น.

เธอก็เข้าใจทันที, ซู่ชิงชิงในสายตาเหยียนเส้า คุน, ไม่ได้มีตัวตนแค่เล่นๆชั่วคราวเท่านั้น

เจ็ดปีก่อนหน้านี้ช่วงเวลาที่ยากลำบาก, เป็น ถังเหยาที่ค่อยอยู่เคียงข้างเหยียนเส้าคุน

หลังจากเจ็ดปีที่ยาวนานต่อไปนี้ ก็ควรถึง เวลาของซู่ชิงชิงแล้ว

เธอเดินออกไปจากศาลา, เดินลงขั้นบันได, เดินไปยังสระที่ต่อตัวเป็นน้ำแข็ง,

หลังจากที่เก็บผ้าเช็ดหน้าผืนนี้แล้ว, ใจของ เธอก็จะตายไปด้วย

แสงแดดที่สดใสส่องลงบนพื้นผิวสระทำให้ แสบตาเล็กน้อย, ถังเหยาเดินไปอย่างช้าๆสองสามก้าว, ก็ได้ยินเสียงแตกออกของพื้นผิวนำแข็ง,

เธอตัวแข็งทื่อ, มองเห็นรอยแตกที่กลางสระ ทอดยาวคดเคี้ยวมาทางตัวเองอย่างชัดเจน

“เหยาเหยา! อย่าขยับ! “ถังเหยาได้ยินเสียง ตะโกนอย่างตื่นตกใจของเหยียนเส้าคุน

เธอแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน, ก้มตัวลงเก็บ ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นขึ้นมา, พื้นผิวนำแข็งใต้ฝ่าเท้า แตกออกจากกันทันที.

ร่างของเธอร่วงหล่นลงก้มสระอย่างไร้น้ำหนักถ่วงตัว………