บทที่ 3 เธอไม่ใช่หนึ่งเดียวของเขาอีกต่อไป เจ็ดวันให้หลัง

โคมไฟสีแดงใหญ่แแขวนเต็มจวนนายพลไป หมด, ภายใต้หิมะขาวที่ตกปรวยปลายทำให้ดู สวยงามเป็นพิเศษ

“ลานดอกบ๊วยของฉัน, ห้ามแขวนโคมไฟ แม้แต่โคมเดียว!

ถังเหยาสั่งให้คนรับใช้แกะโคมไฟและผ้าไหม แดงที่ลานนั่งเล่นกลับไป, นี้เป็นครั้งแรกที่เธอโมโห ร้าย

ห้องโถงใหญ่มีทั้งเสียงเพลงและการเต้นรำ, แต่ลานดอกบ๊วยของเธอเงียบเหงาเดียวดาย

“ฮูหยิน, ได้เวลากินยาแล้ว “เสี่ยวชียกน้ำ อุ่นมาแก้วหนึ่ง, และยาเม็ดที่มีสีสันหลากหลาย

“ทิ้งไปเถอะ, ต่อไปก็จะไม่กินแล้ว. “ถัง เหยานั่งอยู่ในศาลา, มองไปยังห้องโถงใหญ่,

หิมะปรวยลงบนเส้นผมดำเงาที่ฟาดตรง ท้ายทอยของเธอ, ปรวยปลายลงมา, ละลายเป็น หยดน้ำเย็นในบ และซึมผ้าใบเร้ยยยหยดน้ำเย็นในทันที, และซึมเข้าในเส้นผม

“ฮูหยิน, ท่านต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปดีๆ, ถึงจะ ทำให้ท่านนายพลกลับใจได้..………………เสียงเสี่ยวชีมี ความสะอื้น

“กลับใจไม่ได้นานแล้ว “ถังเหยาพูด พึมพำ, นำเสียงลอยไปไกลมาก.

เสียงเฮฮาในห้องโถงใหญ่ดังจนกลางดึกถึงได้ หยุดเงียบลง

ถังเหยานอนตะแครงคดตัวอยู่บนเตียง, คาง แทบจะชนเข้ากับหัวเข่า, ร่างกายผอมแห้งจนแทบ ดูไม่ได้

กลางดึก, ความเจ็บปวดที่หน้าอกเธอก็ยิ่ง

รุนแรงขึ้น

เหยียนเส้าคุนคนนั้นที่ให้คำมั่นสัญญาสาบาน ว่าจะดีกับเธอคนเดียว, ในคืนนี้จะนอนกอดผู้หญิง อีกคนหนึ่งอย่างโจ่งแจ้ง

เธอถังเหยา, ไม่ได้เป็นหนึ่งเดียวของเขาอีกต่อไปแล้ว.

ชีวิตแต่งงานเจ็ดปี, เหยียนเส้าคุนเถลไถลอยู่ ข้างนอกมาสามปี

แต่นี้เป็นครั้งแรกที่เขาปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นตั้ง ครรภ์

ถังเหยากัดที่หลังมือของตัวเองอย่างแรง, จน ความเจ็บปวดที่ชัดเจนและต่อเนื่องนั้นทำให้ตัวเอง สั่นสะท้านไปทั้งตัว

เช้าวันต่อมา.

เหยียนเส้าคุนพาคุณนายใหม่ซู่ชิงชิงมาที่ลาน ดอกบ๊วย, บอกให้เธอมายกนำชาให้ถังเหยาตาม มารยาทในการแต่งเข้าจวน

ถังเหยานั่งบนเตียงเช็ดเลือดกำเดาออก, ไม่ สนใจกับความเคลื่อนไหวนอกประตู

“ไม่เจอ. ท่าทีเธอเด็ดขาด.

ต่อให้ป่วยตายในลานดอกบ๊วยนี้ ก็จะไม่ยอมเจอสาวงามในอ้อมกอดของเขา.

เสี่ยว ห้ามไม่อยู่, เหยียนเส้าคุนพาซู่ชิงชิง เดินบุกเข้ามา

เห็นถังเหยายังนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม, สีหน้าของ เขามีความไม่พอใจ: “กี่โมงยามแล้วยังนอนอยู่ บนเตียง, มันใช้ได้เหรอ?”

ซู่ชิงชิงที่ยื่นอยู่ด้านข้างกระพริบตาเบาๆ, พูด อย่างออดอ้อน: “ท่านนายพล, ชิงชิงเพิ่งแต่งเข้า จวน, ท่านก็อย่าโกรธคุณพี่เลย.

พูดจบเธอยังยกมือเล็กๆขึ้นลูบเบาๆบนแผ่นอก ของเหยียนเส้าคุน, ท่าทางที่เห็นอกเห็นใจและอ่อน โยนนี้, ต่อให้ใครมองแล้วก็ต้องรู้สึกสบายใจกันทั้ง นั้น.

ถังเหยาหัวเราะตัวเองดังเสียงออกมา, นัยน์ตาฟาดมัวไร้แสง

สาระรูปแบบนี้ของตัวเอง, จะทำให้เขาชอบ และมีความสุขไปกว่าคนใหม่ไปได้ยังไง?
“ไม่อยากเห็นก็ไม่ต้องมา ถังเหยาก็ไม่ไว้

หน้า

เหยียนเส้าคุนถูกคำพูดของถังเหยาทำเอาอึ้ง ไป, เขาหวังดีพาซูชิงชิงมาเจอฮูหยินใหญ่ในจวน นายพลหลังนี้อย่างเธอ, เธอกลับมีท่าทีแบบนี้เห รอ?

“คุณพี่ไม่อยากเจอชิงชิง, ชิงชิงไปก็ได้ ค่ะ…ซูชิงชิงวางแก้วชาในมือลงอย่างรู้จังหวะ, บนใบหน้ามีความน้อยใจเล็กน้อย.

ถังเหยายังคงไม่มองหน้าซู่ชิงชิงเลยแม้แต่ น้อย, เธอเงยมองเพดาน, เพื่อป้องกันไม่ให้เลือด กำเดาไหลออกมาอีก

แต่ท่าทางนั้น, ในสายตาเหยียนเส้าคุน, กลับ ดูห่างเหินเย็นชา,

รอจนในห้องเหลือเพียงแค่พวกเขาทั้งสอง คน, เหยียนเส้าคุนบีบคางของถังเหยาเอาไว้ แน่น, บีบบังคับให้เธอมองหน้าตัวเอง.

“ตอนนี้ชิงชิงกำลังตั้งครรภ์, คุณจะเห็นใจผมสักนิดไม่ได้เหรอ? “อารมณ์ในนัยน์ตาเขากระ สับกระส่ายไม่หยุด

ถังเหยามองจ้องเขา: “ฉันก็เคยตั้งครรภ์, ไม่ใช่เหรอ? ”

ใจของเหยียนเส้าคุนราวกับถูกแทงให้เจ็บไปที หนึ่งอย่างบอกไม่ถูก, ตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที

สี่ปีก่อนเหยียนเส้าคุนชนะศึกตีเมืองใหม่เอา ไว้ได้, ถังเหยาที่ตั้งครรภ์หกเดือนไปร่วมงานเลี้ยง ฉลองเป็นเพื่อนเขา, แต่คิดถึงว่าคนสนิทต่อกบฏ กะทันหันกลางทาง, ใช้มีดแทงตรงมายังเขา,

เหยียนเส้าคุนหลบหลีกไม่ทัน, ถังเหยาที่นั่ง อยู่ด้านข้างแบกท้องโตรับมีดแทนเขา.

ต้องเสียลูกไป, และมดลูกของถังเหยาก็ได้รับ การกระทบกระเทือนอย่างรุงแรง.

แต่เหยียนเส้าคุนกลับไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่

ย้อนคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา, เหยียนเส้าคุนน้อย
ย้อนคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา, เหยียนเส้าคุน เจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก, คลายมือที่บีบคางของ ถังเหยาออกด้วยปริยาย

“เหยาเหยา นำเสียงของเขาอ่อนโยนลงไม่ น้อย, “ผมรู้ว่าทำให้คุณเสียใจ , รอให้ผู้หญิงคน นั้นคลอดเด็กออกมา ผมก็จะยกให้กับคุณ, แม่ ของเด็ก, ต้องเป็นคุณเท่านั้น.

“คุณไปเถอะ, ฉันเหนื่อยแล้ว “ถังเหยา หลับตาลง, รู้สึกเริ่มเจ็บแน่นหน้าอกขึ้นมา.

นำเสียงที่เย็นชาของเธอทำให้เหยียนเส้าคุณไม่ พอใจ, เขายอมถอยก้าวหนึ่งแล้ว, เพราะอะไรเธอ ถึงยังเป็นแบบนี้?

“เหยาเหยา, คนดี “เหยียนเส้าคุนกอดเธอ เอาไว้ในอ้อมกอด, จูบลง ใบหูของเธอเบาๆ

“อย่าแตะต้องฉัน! “ถังเหยาเสียงสูงขึ้นมา ทันที, นัยน์ตาแสดงออกถึงความรังเกียจ

เหยียนเส้าคุนถูกคนล้อมรอบออกอกเอาใจจน ทำให้เสียนิสัย, ทนไม่ไหวกับการไม่เชื่อฟังของคนเคียงหมอนไปตั้งนานแล้ว

การตอบสนองของถังเหยา, ทำให้เขาโกรธ เป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที

“หลายปีที่เลี้ยงดูคุณมาทำให้คุณกลายเป็น คนที่ไร้ความรู้สึกไปหมดแล้ว? ไม่ให้ผมแตะต้อง, อยากจะให้ชายชู้ที่ไหนแตะต้อง?

เหยียนเส้าคุนดึงผ้าห่มออก , ล้วงมือเข้าไป ถอดกางเกงชั้นในของถังเหยาออกอย่างรุนแรง!