บทที่ 2 ให้ความรักกับฉันเพียงคนเดียวอีกหนึ่งปี

เช้าวันต่อมา, ถังเหยาตื่นขึ้นมา, เส้าคุนก็ไม่ อยู่บนเตียงแล้ว

มีแค่ผ้าปูที่นอนเย็นเฉียบที่มีลอยยับเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าผู้ชายคนนั้นเคยมานอนค้างเมื่อคืน

ถังเหยากินยาไป แล้วหยิบพู่กันจีนเรียวเล็ก ขึ้นมาเขียนบนสวด

“แตแต”

เพิ่งเขียนพู่กันไปไม่กี่บรรทัด, เลือดกำเดา ก็ไหลหยดลงบนกระดาษอย่างไม่สัญญาณเตือน ใดๆ, หยดลงมาแต้มเป็นดอกบ๊วยทีละดอก

“ฮูหยิน! “สาวใช้เสี่ยวชีตกใจกลัวเป็นอย่าง มาก, รีบหาผ้าเช็ดหน้ามาห้ามเลือดให้กับถัง เหยา

ด้วยความตื่นตระหนก , เธอเลยทำกล่องผ้าที่ เหยียนเส้าคุนเอามาให้ถังเหยาเมื่อคืนนี้ตก, แล้ว มองเห็นผ้าเช็ดหน้าที่ปักลายดอกบ๊วยไว้ผืนนั้น

เสี่ยวชีไม่ได้คิดอะไรมาก. หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นอุดไว้ที่ใต้ปีกจมูกของถังเหยาทันที.

“เผามันทิ้งไปซะ! “ถังเหยาเขวี้ยงผ้าเช็ดหน้า ลงบนพื้น, นัยน์ตามีความโกรธผสมกับความเจ็บ ปวด.

เสี่ยว ยกเตาผิงเข้ามาอย่างตัวสั่น, ถังเหยา ก้มตัวเก็บผ้าเช็ดหน้าขึ้น, โยนเข้าไปในเตาอย่าง ไม่ลังเลเลยสักนิด

ทันใดนั้น, ประกายไฟกระจายไปทั่ว, ควัน คำกลุ่มหนึ่งพวยพุ่งขึ้นมา

“คุณเผาให้ใครดู? “เสียงของเหยียนเส้าคุน ดังลอยมาจากประตูทางเข้า, เต็มไปด้วยความ โมโห.

ถังเหยาถูกควันนั้นทำเอาไอค่อกแค่ก , ไม่ ได้มีกระจิตกระใจมาสนใจเหยียนเส้าคุนเลยแม้แต่ น้อย

เหยียนเส้าคุนที่ได้ดังใจไปสักทุกอย่างและไม่ เคยถูกคนมองข้ามแบบนี้, โมโหเป็นอย่างมากตรง เข้าไปบีบแขนของถังเหยาเอาไว้, บีบบังคับให้เธอจ้องมองตัวเอง

แต่ทันทีที่มองไป, ก็ทำให้เขาถึงกับอึ้งไป

“ทำไมเลือดกำเดาถึงไหลได้? “น้ำเสียงเหยี ยนเส้าคุนมีความกังวนเล็กน้อย, แม้กระทั่งเขาเอง ยังไม่เคยสังเกต

“ฮูหยินท่าน…..เสี่ยวชีไม่ทนไหวอยากจะพูด

ไป

แต่สายตาที่เย็นชาของถังเหยามองไปเพื่อ เตือนให้เธอหุบปาก, จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างนิ่ง เฉย: “ก็แค่ร้อนในเท่านั้น.

เหยียนเส้าคุนมองดูท่าทีที่เฉยเมยนั้นของถัง เหยา, ก็หงุดหงิดใจขึ้นมา

“แค่ร้อนในก็เลือดกำเดาไหล, คุณอ่อนแอ แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? “นำเสียงของเขาฟังดูตำหนิ เล็กน้อย.

ถังเหยาเกิดในครอบครัวที่ยากจน, ก่อน หน้าที่เหยียนเส้าคุนยังไม่ได้เป็นท่านนายพล, เธอสามารถแบกข้าวสารและจับปลาได้, เธอในสายตา ของเขา, คือหญิงแกร่งมาด้วยตลอด

ใช่สิ, ทำไมถึงกลายเป็นคนอ่อนแอบอบบาง แบบนี้ไปได้?

ถังเหยาเก็บอารมณ์, มองดูผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น มอดไหม้เป็นขี้เถ้าดำกองหนึ่งอย่างเงียบๆ

“มีเรื่องหนึ่งจะบอกกับคุณ “เหยียนเส้าคุณรู้ สึกว่านำเสียงของตัวเองรุนแรงไปเล็กน้อย เลย ค่อยๆอ่อนโยนลงไม่น้อย, “ท่านแม่อยากจะอุ้ม หลาน, อาทิตย์หน้าผมจะพาผู้หญิงคนหนึ่งกลับมา ที่จวน.

ถังเหยามองดูเขาอย่างอึ้งๆ, นัยน์ตาเต็มด้วย ความไม่อยากเชื่อ

เธอรู้มาตลอดว่าเขามีผู้หญิงอยู่ข้างนอก, ขอ แค่เขาไม่พากลับมาที่จวนนายพล, เธอก็สามารถ แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้

แต่ตอนนี้, ในสุดเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว?
“เหยาเหยา, การแต่งงานของเราเป็นแบบยุค สมัยใหม่, ชีวิตนี้ผมจะแต่งงานกับผู้หญิงเพียงคน เดียวคือคุณ

“เหยาเหยา, ผมจะออกรบเพื่อคุณ, นำ ชัยชนะมาเป็นของขวัญแต่งงานให้กับคุณ!

คำพูดที่เหยียนเส้าคุนชายหนุ่มผู้เลือดร้อนคน นั้นเคยพูดไว้, ยังดังวนไปมาอยู่ในหูของถังเหยา

ชั่วชีวิตยาวนานขนานนั้น, เพิ่งผ่านไปเจ็ดปี, เขาก็ทนรอแทบไม่ไหวที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนที่ สองซะแล้ว……..

ถังเหยาดวงตาแดงกำขึ้นอย่างกลั้นไม่อยู่ แต่ กลับดื้อรั้นไม่ยอมให้นำตาไหลออกมา.

“วางใจเถอะ, ตำแหน่งฮูหยินของคุณ ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง, เธอเป็นแค่คุณนายรอง เท่านั้น “เหยียนเส้าคุนรู้ตัวว่าทำผิดต่อถังเหยา, พูดอธิบายอย่างระอายใจเล็กน้อย.

“เหยียนเส้าคุน, นำเสียงของถังเหยาติดขัด เล็กน้อย, “คุณอย่าลืมนะ…คุณเคยพูดว่าชีวิตนี้จะแต่งงานกับฉันแค่คนเดียว….……

“นายพลทั่วประเทศใครบ้างที่ไม่ได้มีเมีย หลายคน? ปีเจ็ดมานี้ผมก็มีแค่คุณ, คุณยังไม่ พอใจอีกอย่างนั้นหรือ? “สีหน้าเหยียนเส้าคุน หงุดหงิดขึ้น

“ปีหนึ่ง, ให้ความรักกับฉันเพียงคนเดียวอีกปี หนึ่ง. “ถังเหยาจ้องมองเขา, นำเสียงดังเหยายาก ที่จะเข้าใจ

เหยียนเส้าคุนกวาดตามองไป, ไม่เข้าใจว่าปี หนึ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดมาหมายถึงอะไร.

สำหรับถังเหยา, เขายังคงเต็มไปด้วยความ

รู้สึกผิดอยู่

เพราะเธอได้ให้ช่วงชีวิตที่สวยงามที่สุดกับเขา ไปทั้งหมด, อยู่กับเขาในช่วงเวลาที่ลำบากที่สุด อย่างไม่ทิ้งขว้างไปไหน

แต่นิสัยที่เฉยเมยไร้ความรู้สึกนั้นของเธอ, ทำให้เขาเบื่อหน่ายไปนานแล้ว
ผู้หญิงนอกจวนทั้งสาวทั้งสวย, รู้จักเอาอก เอาใจสารพัดวิธี, ทำให้ลิ้มรสอย่างไงก็รู้สึกตื่นเต้น ไม่เบื่อ

ท่านนายพลที่คุมเมืองคนหนึ่ง, ใครจะไม่ชอบ ให้ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งสยบใต้ชุดทหารของตัวเองอย่าง ออดอ้อนบ้าง?

“เธอตั้งครรภ์แล้ว, สายเลือดของผมจะลำบาก เร่ร่อนอยู่ข้างนอกนั้นไม่ได้ “เหยียนเส้าคุนตัดสิน ใจแล้ว , และไม่ได้หันมองถังเหยาอีก.