บทที่ 1 เต็มไปด้วยกลิ่นไอของผู้หญิง

ปีคริสต์ศักราช 1934, โรงพยาบาลเขต กองทัพทหาร

“ฮูหยิน, โรคนี้ของท่านจำเป็นต้องรีบไป รักษาที่ต่างประเทศ, ถ้ายิ่งปล่อยไว้นานก็ยิ่ง อันตรายต่อชีวิต………..สีหน้าของหมอดูหนักหนวง

ถังเหยาพยักหน้าเบาๆ, พูดอย่างยากลำบาก เล็กน้อย: “ฉันรู้แล้ว, คุณก็จ่ายยาให้ฉันเพิ่มขึ้น อีกหน่อย, ฉันจะลองกินดูอีกสักระยะหนึ่ง

“ท่านนายพลต้องรู้อาการป่วยของ ท่าน………หมอถอนหายเฮือกหนึ่ง.

ถังเหยาพูดตัดบททันที: “อย่าบอกเหยียนเส้า คุน, เขาจัดการเรื่องรบสำคัญกว่า.

หากเขารู้ว่าตัวเองป่วยด้วยโรคที่รักษาไม่ หาย, ก็คงจะประโคมเสียงกลองแต่งคุณนายใหม่ เข้าจวน?

ถังเหยาคิดไปอย่างโศกเศร้า, และรู้สึกแน่นที่ หน้าอก.

เมื่อออกไปจากโรงพยาบาล ธับยานั่งบน
เมื่อออกไปจากโรงพยาบาล, ถังเหยานั่งบน รถลาก, ตรงกลับไปที่จวนนายพล,

ตกคำ, หิมะแรกปรวยปลาย

ถังเหยากินยาเสร็จ, ดวงตาทั้งคู่จ้องมองหิมะ ที่ตกปรวยปลายนอกหน้าต่าง

ตั้งแต่ที่เธอแต่งงานกับเหยียนเส้าคุนมา, หิมะ แรกของทุกปีมักจะตกในวันเกิดวันนั้นของเธอ

แต่ปีนี้, ใจในการชื่นชมหิมะของถังเหยาได้ ตายด้านไปแล้ว.

“แอ๊ด~”

ประตูห้องถูกคนผลักออก, เสียงฝีเท้าที่หนัก หน่วงเดินใกล้เข้ามา, พร้อมกับลมหนาวที่เยือก เย็น

ถังเหยาตัวสั่นไปทีหนึ่งอย่างควบคุมตัวไม่ได้, แต่หลังจากที่เห็นรองเท้าทหารที่ยาวถึงเข่าคู่นั้น ก็ถึงกับนิ่งอึ้งไป
“อาคุน, คุณกลับมาแล้ว…………..น์ตาที่มืดมัว ของถังเหยามีแสงสว่างขึ้นมาเล็กน้อย

“ของขวัญวันเกิดของปีนี้ “เหยียนเส้าคุณวา งกลองผ้าในมือไว้บนโต๊ะเล็ก, สีหน้าเย็นชา

ถังเหยากวาดสายตามองไปอย่างช้าๆ แล้ว เปิดกล่องผ้าออกอย่างระมัดระวัง

ในกล่องผ้า, เป็นผ้าเช็ดหน้าใยไหมที่ปักลาย ดอกบ๊วยเอาไว้.

ถังเหยากำลังจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา, แต่ ทันใดนั้นกลับเห็นตรงมุมผ้าเช็ดหน้ามีเส้นผมยาว เส้นหนึ่งของผู้หญิงติดอยู่

นี้เหยียนเส้าคุนกำลังใช้ของที่เอามาจากคนรัก ที่เขาซ่อนเอาไว้ที่อื่นมาเหมาะให้ตัวเองอย่างไร้ซึ่ง ความจริงใจอย่างนั้นเหรอ?

“ลำบากท่านนายพลแล้ว, ของขวัญนี้เต็มไป ด้วยกลิ่นไอผู้หญิง.

สีหน้าถังเหยาเย็นชาลงเล็กน้อย, มือกำผ้าห่มเอาไว้แน่น

เหยียนเส้าคุนขมวดคิ้ว, หลายปีที่อยู่ด้วยกัน มา, เขารู้ดีว่าตอนนี้ถังเหยากำลังอารมณ์เสีย,

ผู้หญิงคนนี้มีแต่ตอนที่โมโหถึงจะเรียกตัวเอง ว่าท่านนายพล

“ปีหน้าก็จะไม่ให้แล้ว ต่อไปอยากได้อะไร คุณไปเบิกเงินที่ห้องบัญชี, แล้วไปซื้อเอง

เหยียนเส้าคุนขยับริมฝีปากบางๆ, ถอดเสื้อ คลุมทหารบนตัวออก, แล้วเดินเข้าไปในห้องนอน ชั้นใน

ปีหน้า, เขาไม่ใจที่จะพูดปลอบ, เลยสักนิด.

ถังเหยามองดูแผ่นหลังของเขา, พูดพึมพำ ด้วยน้ำเสียงที่เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน: “ฉันอาจ จะ…อยู่ไม่ถึงเวลานี้ของปีหน้าแล้ว……

เธอกับเหยียนเส้าคุน, สุดท้ายก็ผ่านอาถรรพ์รักเจ็ดปีไปไม่ได้
เธอกำลังนึกคิดอยู่, ก็รู้สึกเจ็บแน่นหน้าอกเล็ก น้อย, และหายใจติดขัด

ถังเหยาหยิบผ้าเช็ดหน้าสีพุทราแดงที่น่ากิน

ออกมา, ประคบไว้ที่จมูกแล้วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ไปด้วย

การกระทำแบบนี้, ใช้ได้ผลในครั้งเดียว

ไม่นานนัก, กลิ่นคาวเลือดก็เต็มอยู่ในโพง จมูก, บนผ้าเช็ดหน้าสีพุทราแดงนั้นกลับมองไม่ เห็นคราบเลือดเลยแม้แต่น้อย.

คุณหมอเคยบอกไว้, ถ้าเลือดไหลออกมายิ่ง บ่อยครั้ง, อาการป่วยก็จะยิ่งรักษายากขึ้น

ถังเหยาไม่อยากไปต่างประเทศ, เธอไม่อยาก อยู่ไกลเหยียนเส้าคุน

เธอกลัวว่าถ้าตัวเองไปจากเมืองเป่ยเฉิน, ตำ แหน่งฮูหยินท่านแม่ทัพในจวนแม่ทัพนี้คงจะเปลี่ยน คนแน่

แม้ว่าใจของเหยียนเส้าคนจะไม่ได้อยู่บนตัวเธอแล้ว แต่เขาไม่ได้ลืมว่าตัวเองเป็นภรรยาที่ถูก ต้องตามขนบธรรมเนียมประเพณีที่เขาใช้เกี๊ยวใหญ่ แปดเกี้ยวไปขอมาแต่งงานด้วย

มีชีวิตอยู่ได้นาน, แต่กลับไม่มีเขาค่อยอยู่ เคียงข้าง, นั้นมันจะมีความหมายอะไร?

รอจนเลือดในโพงจมูกหยุดไว้ได้, ถังเหยา เดินกลับไปที่ห้องนอนชั้นใน, ดึงเสื้อแล้วล้มตัวนอน ลงข้างกายเหยียนเส้าคุน

เธอทำเหมือนทุกครั้ง, ยกแขนขึ้นโอบเอว ที่แข็งแรงของเขาเอาไว้, ซบหัวเข้ากับท้ายทอย เขา

“อาคุน, คุณไม่ได้นอนกอดฉันมานานมาก แล้ว………เสียงของถังเหยามีความขอร้องเล็ก

น้อย

“ไว้ครั้งหน้าเถอะ, ผมเหนื่อย เหยียนเส้า คุนดึงมือของเธอออก, จากนั้นก็ขยับตัวไปตรง ขอบเตียงเล็กน้อย.

ความเย็นชานั้นกระจายไปเท่าตัวถังเหยาเธอมองจ้องที่ท้ายทอยของเขา, นำตาคลอขึ้นมา เล็กน้อย.

ใช้คำพูดประโยคนี้ทุกครั้ง เธอยังจะรอครั้ง หน้าได้อีกสักอีกกี่ครั้งกัน?

เธออยากได้, แค่อ้อมกอดหนึ่งของเขาเท่านั้น