บทที่ 9 สั่น

ในตอนที่ไลลาฟื้นขึ้นมา เธอก็รู้สึกเจ็บไปหมด

ทั้งตัว

แม้แต่จะลุกขึ้นมายังไม่ได้เลย เมื่อลืมตาขึ้นก็ รู้สึกแสบตามาก เธอเบือนหน้าไปอีกทาง ถึงได้พบ ว่าตัวเองนอนอยู่ในโรงพยาบาล

เธอมองไปรอบ ๆ ในห้องผู้ป่วยไม่มีคนอื่นอยู่ เลย เธอพยายามย้อนนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนที่ เธอจะหมดสติไป

แต่ว่า ทำไมเธอถึงรู้สึกเจ็บขนาดนี้ล่ะ? เธอถูก ทำร้ายร่างกายมานะ ไม่น่าจะถึงกับสลบไปเลย?

ไลลากำลังคิดอยู่เพลิน ๆ อยู่ ๆ ประตูห้องก็ถูก ผลักเข้ามา เป็นผู้หญิงที่สวมใส่รองเท้าส้นสูงคน หนึ่งเดินเข้ามา ใบหน้าของเธอประดับไปด้วยรอย ยิ้มอย่างพอใจ ในมือของเธอถือชามข้าวต้มอยู่ด้วย เธอยิ้มแล้วบอกไลลาว่า “ไลลา เป็นไงบ้างจ๊ะ? ลุก ขึ้นมาทานข้าวต้มก่อนสิ

สีหน้าของไลลาเปลี่ยนเป็นเย็นชา “เธอมา ทำไม? ออกไปให้พ้นเลยนะ!”

“เธอรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้เธอกำลังพูดกับใครอยู่?” น้ำรินวางชามข้าวต้มในมือลง แล้วโยน เอกสารการหย่าฉบับหนึ่งลงตรงหน้าเธอ “ดูซะให้ เต็มตานะ เธอหย่ากับธามแล้ว อย่าทำเป็นโอหังไป หน่อยเลย! ที่ฉันมาเยี่ยมก็เพราะว่าไว้หน้าเธอ จาก นี้เป็นต้นไป เธอก็ไม่ใช่ภรรยาของเขาอีกแล้ว!”

ไลลาถูกใบหย่าโยนใส่เต็มหน้า เหมือนกับลม หายใจของเธอหยุดลง ร่างกายเธอสั่นไปหมด เธอ หยิบใบหย่าขึ้นมาดูด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด “เป็นไป ได้ไง? ฉันหมดสติไป แล้วทำไมถึงมีใบหย่าออกมา ได้?”

“เธอยังไม่รู้ถึงความสามารถของธามอีกเห รอ?” น้ำรินเชิดหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ไลลา เธอน่าจะ รู้ตัวได้แล้ว รีบไสหัวออกไปซะ อย่ามาเกาะแกะธา มอีก ไม่อย่างนั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”

ไลลาไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว เธอถือใบหย่านั้น แล้วสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้ว ทั้ง ๆ ที่ทำใจเอาไว้ แล้ว แต่ทำไม…แต่ทำไม?

ทำไมหัวใจถึงเจ็บขนาดนี้?
เธอน่าจะรู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้ว ทำไมถึงต้อง ตามตื้อเขาอย่างนั้นด้วย? ทำไมถึงต้องทำให้เรื่อง มันกลายเป็นแบบนี้? ใบหย่าในมือถูกเธอกำจนยับ ไลลามีคำพูดติดอยู่ในใจอีกมากมาย แต่เธอกลับ พูดไม่ออก เธอได้แต่กัดฟันอดกลั้นน้ำตาให้กลับ เข้าไป

สุดท้าย ไลลาหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด เธอกัดฟันแล้วตะโกนออกมาอย่างดังลั่น “ออกไป ให้พ้น!”

“เธอสงบเสงี่ยมหน่อยดีกว่านะ อย่าทำให้ตัว เองทรมานไปกว่านี้เลยนะ” น้ำรินแสยะยิ้ม “ไลลา เธอดูแลตัวเองให้ดีเถอะ ที่ฉันเอาข้ามต้มมาให้เธอ ก็เพราะว่าสงสาร ผู้หญิงที่เพิ่งแท้งลูกไป แล้วก็ไม่ สามารถตั้งครรภ์ได้อีกน่ะ บ้านตระกูลฉัตรเฉลิม ไม่มีทางต้อนรับหรอกนะ ฉันต่างหากล่ะที่จะเป็น ภรรยาในอนาคตของพี่ธาม!”

“เธอว่าอะไรนะ?” ไลลาหัวใจกระตุกวาบ ดวงตาที่กำลังมองน้ำรินอยู่เริ่มพร่ามัว “ฉัน? แท้ง?”

“นี่เธอยังไม่รู้อีกเหรอเนี่ย?” น้ำรินแค่นหัวเราะ ออกมาอย่างสะใจ เธอยกชามข้าวต้มขึ้นมาแล้วพูด ว่า “จริง ๆ เธอท้องตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอมีอะไรกับธามแล้วล่ะ แต่บังเอิ๊ญ…บังเอิญที่แม่ของฉันไปตบตี เธอ ลูกของเธอก็เลยไม่มีแล้วน่ะ เธอรู้ไหมว่าตอนนี้ ลูกของเธออยู่ที่ไหน?

น้ำรินยกชามข้าวต้มขึ้นมา เธอยิ้มจนตาหยี แล้วพูดว่า “อยู่นี่ไงล่ะจ๊ะ ฉันตั้งใจบอกให้คุณหมอ เก็บลูกของเธอเอาไว้ แล้วฉันก็เอาไปต้มข้าวต้มเพื่อ เอามาป้อนเธอยังไงล่ะ เห็นตำราบอกว่าช่วยบำรุง ได้ดีเลยนะ ถึงแม้ว่าจะอายุครรภ์น้อยไปหน่อย แต่ก็ มีเลือดเนื้อเชื้อไขเหมือนกัน…

กลิ่นหอมของข้าวต้มตลบอบอวนไปทั่วบริเวณ ห้อง น้ำรินถือชามข้าวต้มเข้ามาใกล้ ๆ ไลลา “นี่เป็น เลือดเนื้อที่ออกมาจากร่างกายของเธอเลยนะ เธอ กินกลับเข้าไปสิ อ้าปากสิ…อ้าม…”