บทที่ 4 เลือนลาง

“ไลลา เธอ…” ธามเพิ่งจะเดินไปข้างหน้าได้ ก้าวหนึ่ง อยู่ดี ๆ ก็มีคน ๆ หนึ่งวิ่งมาจากจุดที่อยู่ไม่ ไกลนัก เธอร้องไห้ครวญคราง โวยวายเสียงดังลั่น “แย่แล้ว แย่แล้ว คุณธามคะ น้องน้ำรินกระโดดลง ทะเลไปแล้วค่ะ!”

แม่ของน้ำรินร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาไหล พลางชี้ ลงไปที่ทะเล “อยู่ที่ไหนครับ!”

ธามตกใจมาก เขามองลงไปในทะเล มอง เห็นน้ำรินตกลงไปในทะเลจริง ๆ ด้วย ธามวิ่งถลา ไปอย่างรวดเร็ว ‘โครม’ เขากระโดดตามลงไปใน ทันใด

ไลลาสั่นสะท้านไปทั้งตัว เธอกำลังจะเดินตาม ไปดู แต่กลับถูกใครบางคนตบเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง แม่ของน้ำรินมองเธออย่างเกลียดชัง “ไลลาเธอเห็น แล้วหรือยัง คุณธามเขายอมตายเพื่อลูกสาวของฉัน ได้ ถ้าเธอยังจะมายุ่งกับคุณธามอีกล่ะก็ ระวังตัวเอา ไว้ให้ดีเถอะ”

พูดจบ แม่ของน้ำรินก็วิ่งไปทางดาดฟ้าของเรือ

ไลลาถูกตบจนมึนไปหมด เธอถอยหลังกลับ ไปสองก้าว เธอหน้ามืด รู้สึกขาอ่อนจนไร้เรี่ยวแรงก่อนที่เธอจะหมดสติไปนั้น เหมือนว่าเธอมองเห็นว่า มีคน ๆ หนึ่งมาอุ้มประคองเธอเอาไว้ ๆ

“พี่กวี…” ไลลาพึมพำออกมา จากนั้นเธอก็เป็น ลมหมดสติไป

ไลลาฝันถึงตอนที่เธอเจอกับธามเป็นครั้งแรก อย่างเลือนลาง เพราะเรื่องสัญญาของบริษัททำให้ เธอและเขาต้องแย่งรับออเดอร์จากลูกค้า และหลัง จากนั้น…

“อื้อ!” ไลลาตกใจตื่นขึ้นมา เธอมองไปรอบ ๆ พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในห้องของบ้านตระกูล กรองเกียรติ

ไลลาเป็นเด็กกำพร้า เธอรู้จักกับน้ำรินที่บ้าน เด็กกำพร้า ในตอนแรกพวกเธอสนิทสนมกันมาก แต่ว่าต่อมาหลังจากที่น้ำรินถูกรับไปเลี้ยง พวกเธอก็ ไม่ได้เจอกันอีกเลย

ต่อมาหลังจากที่เธอได้รับการอุปการะจากบ้าน ตระกูลกรองเกียรติ เธอถึงได้มีโอกาสเจอกับน้ำรี นอีกครั้ง เมื่อเธอบรรลุนิติภาวะ เธอก็ออกไปช่วย งานในบริษัท คุณพ่อและคุณแม่บุญธรรมต่างก็ไป ทำงานอยู่ที่ต่างประเทศ มีเพียงแต่พี่กวีเท่านั้นที่อย่กับเธอ หลังจากนั้นพี่กวีก็ไปเรียนหลักสูตรแพทย์ ต่อที่ต่างประเทศ ส่วนเธอก็อยู่ดูแลบริษัทอยู่ที่บ้าน ตามเดิม เมื่อเธอเล่าเรื่องของธามให้พี่กวีฟัง พี่กวีถึง ได้กลับมาจากต่างประเทศ

แต่ว่าพี่กวีไม่ชอบธาม ไม่อยากให้เธอแต่งงาน กับเขา โดยเฉพาะในตอนหลังที่ธามจำไลลาไม่ได้ แล้ว พี่กวียังเคยไปมีเรื่องกับธามด้วย

แต่ไลลายืนกรานที่จะแต่งงานกับธามให้ได้ พี่ กวีก็เลยไม่สนใจเธออีก นึกไม่ถึงเลยว่าในตอนที่เธอ กำลังย่ำแย่ กลับเป็นพี่กวีที่ออกหน้ามาช่วยเหลือ เธอ

กวีดันประตูเข้ามาจากด้านนอก ในมือถือ ข้าวต้มมาชามหนึ่ง เมื่อเห็นว่าไลลาฟื้นแล้วเขาก็ เดินเข้ามา เอามือลูบหัวไลลาเบา ๆ แล้วเอ่ยถามว่า “ดีขึ้นแล้วหรือยังคะ?”

ไลลาพยักหน้า “ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่เดือด ร้อนไปด้วย”

“ไม่เป็นไรค่ะ” กวียิ้มให้เธอ “แค่เธอคิดได้ก็ พอแล้ว พี่ดีใจมากเลยนะที่เธอยอมหย่ากับธาม
ไลลาสั่นไปทั้งตัว เธอนึกขึ้นมาได้ “ฉันหมด สติไปนานเท่าไรแล้วเหรอคะ?”

“ครึ่งวันได้” กวีตอบเธอ “ทำไมเหรอคะ?”

ไลลาลงจากเตียงแล้วสวมรองเท้า “ธามอยู่ ที่ไหนคะ? ฉันจะไปหาเขาค่ะ!”

สีหน้าของกวีนิ่งไปเล็กน้อย “อยู่ในบ้านของน้ำ ริน ถ้าเธออยากจะไปก็ไปเองก็แล้วกันนะ”

ไลลาไม่ได้สังเกตเห็นถึงความผิดปกติของกวี เธอใส่เสื้อคลุมแล้ววิ่งออกไปเลย เมื่อเห็นว่าไลลาวิ่ง ออกไปจนลับตาแล้ว กวีก็กำหมัดขึ้นมาแล้วชกลง ไปที่กำแพงข้าง ๆ อย่างแรง สีหน้าของเขาไม่สู้ดีนัก

ไลลาออกไปเรียกรถแท็กซี่ แล้วตรงไปยังบ้าน ของน้ำริน เธอต้องการจะบอกความจริงทั้งหมดให้ กับธาม!

เมื่อไปถึงบ้านของน้ำริน ไลลามองเห็นธามกำ ลังป้อนข้าวต้มให้น้ำรินอยู่ เมื่อน้ำรินมองเห็นไลลาก็ กอดผ้าห่มแน่นแล้วแสร้งทำท่าทางกลัวอย่างเสียสติ “ไลลา เธออย่าทำร้ายฉันเลยนะ ฉันไม่ได้อ่อยพี่ธา มอย่างที่เธอว่า ฉันเปล่า!
ขณะนั้นเอง แม่ของน้ำรินที่นั่งอยู่ก็รีบลุกขึ้นมา ขวางเอาไว้ “เธอทำร้ายลูกสาวฉันจนต้องกระโดด น้ำไป ตอนนี้เธอยังจะมาทำอะไรอีก?”

ไลลาไม่สนใจจะมองเธอแม้แต่หางตา เธอจ้อง หน้าธามนิ่ง “ธาม คุณมานี่หน่อยค่ะ ฉันมีเรื่องจะคุย กับคุณ”

“เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะมาเรียกร้องให้คุณธาม ของพวกเราไปคุยกับเธอกัน?” แม่ของน้ำรินผลัก ไลลาอย่างแรง

ไลลายิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “แล้วพวกเธอ มีสิทธิ์อะไรล่ะ? อย่างน้อยฉันก็เป็นภรรยาที่ถูกต้อง ตามกฎหมายของธาม!”