บทที่ 5 กวนใจ

ไลลาจ้องธามแล้วพูดกับเขาว่า “คุณคือสามี ของฉัน คุณมานั่งดูแลผู้หญิงคนอื่นที่นี่แล้วทิ้ง ภรรยาของคุณไว้ที่ดาดฟ้าเรือ คุณทำอย่างนี้ได้ อย่างไรคะ?”

สีหน้าของธามยังคงมีความเย็นชาต่อเธอ “พี่ ชายคุณมารับคุณกลับไปแล้วไม่ใช่หรือไง?

เมื่อเขาช่วยน้ำรินขึ้นมาได้ เขาก็เห็นว่ากวีอุ้ม ไลลาไปแล้ว

ธามพูดพลางวางชามข้าวต้มในมือลง “ไลลา ในใจของผมมีเพียงแค่น้ำรินคนเดียวเท่านั้น เมื่อครู่ นี้ผมได้ตกลงกับน้ำรินเรียบร้อยแล้ว รอน้ำรินหาย ดีแล้วพวกเราจะแต่งงานกัน ส่วนคุณ ผมจะให้ค่า ชดเชยกับคุณ ขอให้คุณอย่ามายุ่งมากวนใจผมอีก จะได้ไหมครับ”

ไลลารู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง เธอชา ไปทั้งตัว จากนั้นเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำสียงที่เยือก เย็น “ธามคะ คุณรู้ไหมคะว่าผู้หญิงที่คุณรักเป็นคน อย่างไร?”

“ต่อให้จะเป็นอย่างไรผมก็รักเธอ” ธามตอบ “คุณก็ไม่จำเป็นจะต้องมาพูดใส่ร้ายเธอหรอก ผมไม่เชื่อคุณ”

ไลลามองรอยยิ้มของน้ำรินที่เคยเป็นเพื่อนรัก ของเธอ ในใจของเธอรู้สึกแย่มากขึ้นเรื่อย ๆ

น้ำรินยังคงยิ้มอยู่ “ไลลา เธออย่าเป็นแบบนี้สิ ฉันรู้ว่าเธอก็รักพี่ธามเหมือนกัน แต่ว่าเธอมาทำแบบ นี้กับพี่ธามมันก็ไม่ถูกต้องนะ แล้วพี่ธามเขาก็รักฉัน แค่คนเดียวเท่านั้น แค่ต่อไปเธออย่ามาเป็นบุคคลที่ สามระหว่างฉันกับพี่ธามอีก พวกเราก็ยังเป็นเพื่อน กันได้อยู่นะ”

บุคคลที่สาม?

เธอเป็นบุคคลที่สามอย่างนั้นเหรอ? ไลลารู้สึก ว่ามันน่าตลกมาก เธอพิงกำแพงแล้วหัวเราะออกมา ร่างกายของเธอสั่นเทิ้มไปหมดจนแทบจะยืนไม่ไหว อยู่แล้ว

“เธอยังจะมาหัวเราะบ้า ๆ อะไรอยู่อีก? ทำไม ยังไม่รีบไสหัวไปสักที?” แม่ของน้ำรินเท้าเอวตวาด ใส่เธอ

ประกายนัยน์ตาของไลลาค่อย ๆ จางลงจน มืดสนิท เธอกวาดสายตามองรอบ ๆ แล้วอยู่ๆ ก็พูดออกมาว่า “ธาม คุณยังจำได้ไหมคะว่าหลังจากที่ คุณประสบอุบัติเหตุแล้ว คุณเคยได้รับการรักษา ทางจิตวิทยาด้วย? จากนั้นก็มีจิตแพทย์มาทำการ ทดสอบกับคุณ แล้วก็ยังมีนักสะกดจิตมาทำการ สะกดจิตให้กับคุณ? คุณรู้บ้างไหมคะว่าหลังจาก อุบัติเหตุในครั้งนั้น คนพวกนั้นทำอะไรกับความทรง จําของคุณไปบ้าง?

ไลลายังพูดไม่ทันจะจบจบ แม่ของน้ำรินก็ชัก สีหน้าแล้วถลาเข้ามาตบเธออย่างแรง “เธอพูดบ้า อะไรของเธอเนี่ย!”

ไลลาถูกเธอตบจนทรุดลงไปกองกับพื้น เธอ อยากจะลุกขึ้นมาแต่ว่าแม่ของน้ำรินกลับใช้เท้าถีบ เธอ “ตอนนั้นเธอมาสร้างความเดือดร้อนให้ลูกสาว ของฉันที่โรงพยาบาล ทำลายงานแต่งงานของ ลูกสาวของฉัน แล้วยังแย่งลูกเขยของฉันไปอีก เธอ ยังมาหน้ามาอยู่ที่นี่อีกเหรอ? ไป๋ ไสหัวไปให้พ้นเลย นะ!”

พูดจบแม่ของน้ำรินก็กระชากผมของเธอแล้ว จะลากเธอออกไป

“หยุดเดี๋ยวนี้!”
ธามขมวดคิ้วแน่น เมื่อเขานึกถึงเรื่องอุบัติเหตุ ก็รู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง เขารู้ว่าเขาเคยประสบ อุบัติเหตุ แต่เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นเขาก็จำไม่ ได้แล้ว มันรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาแต่ก็นึกไม่ออก เขาก้าวยาว ๆ เดินเข้ามาแล้วเอาตัวไลลาไปจาก เงื้อมมือของแม่น้ำริน เขากำแขนของเธอแล้วถาม ว่า “คุณว่าอะไรนะ? ใครมาทำอะไรกับความทรงจำ ของผม?”

แม่ของน้ำรินตะโกนดังลั่งอย่างเลิกลั่ก “คุณ อย่าไปฟังเธอพูดมั่ว ๆ นะ!”

“พี่ธามคะ ฉันกลัว” น้ำรินกอดผ้าห่ม ทำท่า ทางน่าสงสาร “พี่ไล่เธอออกไปได้ไหมคะ พี่มาอยู่ กับฉันหน่อย ฉันกลัว ”

ส่วนไลลามองดูใบหน้าของธามที่อยู่ห่างจาก เธอเพียงไม่ถึงคืบ แล้วอยู่ ๆ เธอก็หัวเราะออกมา เธอหัวเราะจนน้ำตาเล็ด ท้องคัดท้องแข็งจนร่างกาย รู้สึกเจ็บตามไปหมด เธอกัดฟันแล้วพูดเน้นย้ำออก มาทีละคำว่า “คุณลืมไปแล้วจริง ๆ เหรอคะ? คืน ก่อนที่คุณจะประสบอุบัติเหตุ คุณได้ขอฉันแต่งงาน แต่หลังจากที่คุณประสบอุบัติเหตุคุณก็จำฉันไม่ ได้เลย แต่กลับนึกว่าน้ำรินเป็นฉัน แล้วยังขอน้ำริน แต่งงานอีก ทั้งหมดนี้เป็นเพราะว่ามีคนฉวยโอกาสตอนที่คุณบาดเจ็บใช้จิตวิทยาและการสะกดจิตกับ คุณยังไงล่ะคะ!”

แม่ของน้ำรินกลัวจนลนลาน “เธอโกหก!”