บทที่1 มีชีวิตไม่ถึง10เดือน

วันที่5 เดือนกันยายน ปี2017 วันนี้ ชาคริยา ได้ รับข่าวสะเทือนขวัญมากข่าวหนึ่ง

คุณนายค่ะ คุณเป็นมะเร็งกระเพาะอาหาร ระยะสุดท้าย ไม่รักษาทันที คงมีชีวิตอยู่ได้ไม่ ถึง10เดือน กรุณาเตรียมพร้อมทางจิตใจด้วยนะค่ะ

ชาคริยาไม่อยากจะเชื่อเลย ตรวจสุขภาพครั้ง หนึ่งเหมือนผลักตัวเองเข้าประตูนรก

ชีวิตนี้ เธอเหลือชีวิตไม่ถึง10เดือนแล้วเหรอ

ชาคริยาพยายามหายใจสม่ำเสมอ คว้า โทรศัพท์ออกจากกระเป๋า กดปุ่มคีย์ลัด

“รวิชญ์ คุณอยู่ไหน กลับมากินข้าวเย็นไหม หากกลับมา ฉันจะไปซื้อผักเดี๋ยวนี้ค่ะ ฉันหาแม่ เลี้ยงสอนฉันทำเมนูอาหารที่คุณชอบที่สุด”

เป็นเวลานาน ไม่มีการตอบรับใดๆ

ชาคริยา กัดริมฝีปากที่แห้งแล้งของตน น้ำตา หยดไหลลงบนฝ่ามืออย่างควบคุมไม่ได้

ฝ่ายนั้น ตอบอย่างเย็นชาว่า “ไม่ละ มื้อเย็นมีนัดกับลูกค้า อีกอย่างเธอก็ทำอาหารไม่เป็น

เสียงตุ๊ดๆของโทรศัพท์ดังไปหลายครั้ง วาง สายเสียแล้ว

ชาคริยาเก็บความหมองเศร้า หายใจเข้าลึกๆ เดินออกจากโรงพยาบาลอย่างสงบ

ไม่ควรคาดหวัง รวิชญ์ จะให้คำตอบที่สมใจ มากเกินไป แต่งงานมา5ปี ชาคริยาทำหน้าที่ภรรยา ที่ดีของรวิชญ์ แต่จิตใจเขาไม่ได้อยู่ที่เธอ

5ปีมานี้ เธอควรภูมิใจ ถึงแม้ รวิชญ์ ไม่รักเธอ สามารถอยู่เป็นคู่ชีวิตถึงในช่วงเวลาสุดท้ายก็คุ้ม แล้ว เพราะเธอทำอะไรไม่เป็น ยังให้รวิชญ์ดูแลเธอ มา5ปีแล้ว

กลับถึงบ้าน บรรยากาศเย็นๆในบ้านทำให้เธอ รู้สึงหนาวสั่น เธอต้องกินข้าวคนเดียวอีกเช่นเคย ดู ทีวีคนเดียว นอนคนเดียว วิลล่านี้เป็น

บ้านของเธอกับรวิชญ์ แต่ส่วนใหญ่จะมีแค่เธอ คนเดียว ชินแล้ว ความเหงาความโดดเดี่ยวอย่างนี้ก็ ไม่น่ากลัวแล้ว
แต่บัดนี้ ชาคริยากลัวมาก เธอกลัวว่า หลัง10เดือน จะไม่มีคนดูแลรวิ

ชญ์ กลัวว่าหลังจากเธอตายแล้ว รวิชญ์จะ แต่งงานกับคนอื่น และต้องมีสักคนมาแทนตำแหน่ง คุณนายรวิชญ์ของเธอ

อาการมึนๆสับสนมีความรู้สึกว่าเตียนเว้าลง ร่างกายที่เย็นชาอยู่ติดเธอเลย ชาคริยารู้ว่าคนๆนี้ คือรวิชญ์ เธอกระโดดลงไปในอ้อมแขนของ

เขาทันที รวิชญ์กอดเอวด้านหลังของเธอ ไม่มี การเล้าโลมใดๆก็เข้าสู่ร่างเธอเลย

ชาคริยาสะดุ้งตื่นมาทันที ไม่เห็นหน้ารวิชญ์

แต่สำผัสถึงชีวิตที่ร้อน

แรงของเขาอยู่นี้ ถ้าจะพูดว่าสิ่งใดที่เหมาะ ที่สุดสำหรับเขาสองคน นั้น

คือ เรื่องบนเตียง ต่างก็สามารถให้ความสุขซึ่ง กันและกันได้ดี

รวิชญ์ ฉันอยากได้ลูกคนหนึ่ง
พูดออกมา ชาคริยารู้สึกโล่งใจ อย่างหน่อย ตอนเธอไม่อยู่ มีลูกอยู่เครียงข้างเขาแทนเธอ

.ไม่ใช่พูดกันแล้วว่าไม่เอาลูก ทำไมจู่ๆอยากได้ ขึ้นมาอีก” รวิชญ์พูดอย่างเย็นชา

ชาคริยาหันหน้าเข้าหา ภาพที่เห็นคืนใบหน้า คมคายหลอเหลา

นัยน์ตาสีดำมีเสน่ห์จ้องมองเธออยู่กลางแสง

สลัว

“ฉันชอบเด็ก ให้ฉันเถอะ”

รวิชญ์หมดอารมณ์ในทันใดนั้น ออกจากร่าง เธอ แล้วใช้ทิชชู่เช็คตัว เขาไม่มีความรักให้ชาคริ ยาสักเท่าไร “ตอนแรกที่ฉันแต่งงานกับเธอนั้นเป็น ความต้องการของพ่อเธอ แต่ฉันไม่เคยคิดที่จะให้ เธอท้อง ต่อไปไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก ทำหน้าที่ ภรรยาให้ดีก็พอ อย่าให้ฉันเสียความรู้สึกในตัวเธอ

ชาคริยาหลบตาลงต่ำอย่างเศร้าๆ ใจเหมือนถูก มีดแทงเป็นรู รวิชญ์ไม่รักเธอ ชาคริยารู้อยู่แก่ใจ แต่ เธอรักรวิชญ์มา13ปี ความรักนี้จะให้ลงเอยยังไงดี

“เพราะเธอใช่ไหม”

รวิชญ์หยุดก้าวต่อไป นัยน์ตาเย็นชา

“ปาลิดา”