บทที่6 หย่ากับรวิชญ์ฉันเลี้ยงเธอเอง

ชาคริยาจับแขนรวิชญ์ไว้แน่น พูดอย่าง อ่อนเพลียว่า “ใช่ค่ะ”

นัยน์ตาสีเลือดของรวิชญ์เต็มไปด้วยไอสังหาร จ้องชาคริยาด้วยแววตาที่เกลียดชัง มีทั้งผิดหวัง และรังเกลียด “หากฉันไปช้าอีกนิดเธอก็ตายแล้ว ”

“อะไรนะค่ะ”

งง! ชาคริยาไม่ค่อยเข้าใจ เมื่อคืนปาริดายัง ดีๆอยู่เลย เรียกร้องให้รวิชญ์ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ เธอก็แค่วางสายโทรศัพท์ ทำให้เกิดเรื่องใหญ่ได้ถึง ขนาดนี้เชียว

“ฉันไม่ทราบค่ะ”

เธอเห็นคนถูกทำลายก็ไม่ช่วยเหลือ ปาริดา มาขอให้ผมช่วย เธอถูกปล้น เกือบโดนข่มขืน นาที สุดท้ายโทรขอความช่วยเหลือกับผม เธอรับสาย แต่เธอไม่ให้ความช่วยเหลือ ไม่แจ้งความด้วย หาก ไม่ใช่เธอสู้ตาย เธอโดนข่มขืนไปแล้ว เดี๋ยวนี้ยังนอน ห้องไอซียูอยู่เลย เมื่อกี้

แพทย์เพิ่งช่วยชีวิตเธอกลับมาได้ ชาคริยา เธอ เป็นคนโหดเหี่ยมเลือดเย็นมาตั้งแต่เมื่อไร
รวิชญ์บีบคอชาคริยาไว้แรงๆ เหมือนจะให้เธอ ตายเป็นเพื่อนปาริดาไปด้วย

ไม่ใช่อย่างนี้ค่ะ เมื่อคืนปาริดาไม่ได้ถูกข่มขืน เห็นได้ชัดว่าเป็นการใส่ร้าย

ชาคริยามองตารวิชญ์ นัยน์ตาเขาไม่ไว้วางใจ ชาคริยาเลย ตรงกันข้าม อยากให้ชาคริยารีบไป ตายซะ

“ตอแหล” หรือว่าบาดแผลของปาริดาทำด้วย ตัวเอง ชาคริยา เธอ

โกหกใคร” รวิชญ์สะปัดชาคริยาตกบนพื้น อย่างเกียจชัง

ชาคริยาเจ็บไปทั้งตัว แต่ความเจ็บในหัวใจจะ รักษาหายได้อย่างไร ชาคริยาร้องไห้อย่างเหนื่อย ล้า กอดขารวิชญ์ไว้ “รวิชญ์ คุณเชื่อฉันครั้งหนึ่งได้ ไหม ฉันไม่ได้เป็นคนจิตใจโหดร้ายอย่างที่คุณพูด เห็นคนถูกทำลายไม่ให้ความช่วยเหลือค่ะ

รวิชญ์หันหลังให้ชาคริยา สะปัดมือชาคริยาทิ้ง อย่างไม่มีเยื่อใย และใช้คำพูดที่รุนแรงว่า “ชาคริยา เรารู้จักกันมาตั้งนาน ฉันไม่เกียจเธอ แต่ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะรักเธอ ”

คำพูดนี้แทงใจชาคริยา รวิชญ์ไม่เคยคิดที่จะ

รักเธอ

บึ้ง! เสียงประตูห้องถูกปิดอย่างแรง ชาคริยา รู้ว่ารวิชญ์ ไม่กลับมาแล้ว

ชาคริยามองผ้าพันคอที่ถักได้ครั้งหนึ่งบน พื้น เก็บขึ้นมาปัดฝุ่นทิ้ง งานทำไปครึ่งหนึ่ง เธอต้อง ทำให้เสร็จสมบรูณ์ ไม่หลับไม่นอน ชาคริยาตั้งใจ ถักให้เสร็จ และปักชื่อ “ชาคริยา ”ไว้ริมสุดๆของ ผ้าพันคอ เป็นตัวแทนของเธอชาคริยา

ครึ่งเดือนผ่านไป ชาคริยาไม่ได้พบรวิชญ์เลย ชาคริยากลับมีอาการง่วงซึมเล็กน้อย เธอเล่าเรื่อง ให้นริดาฟัง นริดากังวลสุขภาพเธอก็พาเธอไปตรวจ ที่โรงพยาบาล ชาคริยาตรวจสุขภาพ แพทย์ให้เธอ ไปตรวจที่ศูนย์สูติ-นรีเวช ทำการตรวจเป็นชุดเสร็จ แพทย์บอกเธอตั้งครรภ์

อารมณ์ต่ำๆของชาคริยาดีขึ้นอย่างรวดเร็วใน ทันใดนั้น เงยหน้ามองแพทย์อย่างตื่นเต้น คุณหมอ ค่ะ ที่คุณหมอพูดเป็นความจริงใช่ไหมค่ะ ฉันตั้ง ครรภ์แล้วใช่ไหม
“ใช่” แพทย์ยืนยันคำพูด แล้วพูดอย่างกังวล ว่า “คุณตั้ งครรภ์ในจังหวะนี้ร่างกายคงรับไม่ไหว อาจก่อให้เกิดภัยคุกคามต่อชีวิตของคุณ ทางที่ดี คือทำแท้งก่อน รีบรักษาโรคกระเพาะของคุณ อย่า ล่าช้าอีก

ไม่ ฉันจะคลอดออกมา ชาคริยาลูบหน้าท้อง ใบหน้าแฝงด้วย

เกียรติภูมิอันเป็นแม่

นริดารู้ว่าชาคริยาตั้งครรภ์แล้ว ดีใจมาก เรามี ลูกพร้อมกันจะได้มีคำพูดเหมือนกัน

เธอแต่งงานมาห้าปี ถึงเวลามีลูกได้แล้ว โทรบอ

กรวิชญ์ไหม ให้เขาดีใจด้วย นริดาพูดอย่างดีใจ

ชาคริยาสั่นหัว “ไม่ละ คิดว่าเขาคงไม่ชอบ”

“พูดอะไรโง่ๆ หรือว่าเขาไม่อยากมีลูกเหรอ”

“ใช่ค่ะ เขาไม่ชอบเด็ก”

“ช่างเถอะ ไม่ต้องคาดหวังอะไรจากเขามาก ชาคริยา ต่อไปฉันเลี้ยงเธอเอง เธอหย่ากับรวิชญ์เลย” นริดาสงสารเธอ จับมือเธอพูด

“งั้นผัวเธอละ”

“เขาเหรอ เธอสำคัญกว่า

“ดี รอฉันหย่าแล้ว เธอเลี้ยงดูฉันนะ” ชาคริยา

พูดยิ้มๆ

รวิชญ์อยู่ตรงข้ามพวกเธอพอดี ฟังคำพูด ทั้งหมดได้ชัดเจนมาก ปาริดานอนโรงพยาบาลห ครึ่งเดือน รวิชญ์ก็เฝ้าอยู่นี่ครึ่งเดือน แต่ไม่คิดว่า ออกมาก็เจอชาคริยา คำพูดที่ชาคริยาและนริดาพูด เข้าหูเขาเต็มๆ

เลย สีหน้าไม่พอใจมาก

ผมไม่ได้พูดว่าจะหย่า พวกเธอกังวลมากเกินไปละ