ตอนที่ 12 ทวงหนี้

“ได้ อีกสามวัน เจ้ามาเอาตำลึงกับข้า! “พันหยุนหยุน เอากระดาษพวกนั้นยัดไว้ในมือของไอ้อ้วนนั่น สีหน้าดู ผ่อนคลายยิ่งนัก

สีหน้าที่ไม่น่าเชื่อได้ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเสี่ยวถัง และพ่อค้าอ้วนๆนั่น สามวัน นางจะสามารถหาเงินสาม พันตำลึงมาได้เยี่ยงไร?

“ถ้าถึงเพลานั้นเจ้าหามาไม่ได้ เจ้าก็ส่งตัวข้าและ บ่าวของข้าไปขายได้หรือไม่? ค่าตัวของข้าคงไม่ต่ำ หรอก เป็นตั้งลูกสาวของพันกั้วเวิง ลูกสาวคนชั้นสูง จะ อย่างไรก็ตามก็คงได้สามพันตำลึง”

คางของเสี่ยวถังเกือบหล่นลงเกือบถึงพื้นจนเก็บขึ้น มาไม่ได้ ไม่มีใครที่ไหนจะขอให้ตนเองขายตัวไปยังโรง หญิงโสเภณี?

พ่อค้าตัวอ้วนนั่นก็รู้สึกอึ้งในคำพูดของนาง และนิ่งไป สักพัก

พันหยุนหยุนถือโอกาสนี้พอเห็นตรงเอวของพ่อค้าตัว อ้วนนี้มีถุงเงินอยู่ นางจึงกระชากถุงเงินนั้นมา และเอา ตำลึงจากในนั้นออกมา

“ไหนๆก็ยืมไปแล้ว ยืมเพิ่มอีกหน่อยก็คงไม่เป็น อย่างไร ข้าพึ่งกลับมา รู้สึกหิวมากๆ ให้ข้ายืมอีกไม่กี่ ตำลึงเพื่อสามารถหาอะไรเข้าท้อง ข้าหิวจะตายแล้วหนี้ที่ติดเจ้าก็คงจะหิวตาย มันจะน่าเสียดายสักแค่ ไหน! ถึงเพลานั้น เจ้าอยากจะจำหน่ายข้าไปอยู่โรง หญิงโสเภณีก็คงไม่มีทางเป็นไปได้ ที่นั่นจะรับซื้อคน ตาย ใช่หรือไม่?”

พันหยุนหยุนโยนเงินตำลึงขึ้นมาต่อหน้าพวกเขา พ่อค้าตัวอ้วนนั่นอยากจะจับเงินของเขาไว้ แต่ก็ถูกนาง เอาไปก่อน เขาไม่ทันได้เก็บไป จากนั้นก็ล้มลงบนพื้น และหน้าผากของเขาไปชนกับรองเท้าของพันหยุนหยุ นพอดี

“พึ่งจะกลับมา รองเท้าของนางยังเปื้อนฉี่หนูอยู่เลย ยังไม่ทันได้เปลี่ยน ขอบใจนะ! ” พันหยุนหยุนตั้งแต่ ยกเท้าขึ้น จากนั้นรองเท้าก็ได้ไปแนบกับจมูกของเขา ทำให้เขารู้สึกอยากอ้วก

เสี่ยวถังตกใจจนเกือบตาย เดินไปข้างหน้าด้วยหัน กลับไปมองด้วย กลัวว่าไอ้อ้วนนั่นจะไล่ตามมา แต่มี เพียงพันหยุนหยุนที่เดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมา

ความจำของพันหยุนหยุน แค่มองจดหมายพวกนั้น ผ่านๆก็สามารถจดจำเนื้อหาทั้งหมดของเจ้าหนี้ นาง จะต้องรีบไปถึงตำหนักของเจ้าหนี้ผู้นั้นไปสืบค้นให้ ละเอียดว่าผู้ใดเป็นคนอยู่เบื้องหลัง ที่ส่งให้คนพวกนี้ มาทวงหนีตอนที่นางพึ่งจะถูกปล่อยตัวออกมา

เสี่ยวถังรู้สึกตกใจมากๆ และสุดท้ายก็ได้สติกลับมา จากนั้นก็พานางไปที่แห่งนั้น
ที่แรกก็คือตำหนักจาง เป็นร้านขายผ้า หน้าร้านถือว่า ใหญ่มาก ผันหยุนหยุนจำได้ว่าพันกั้วเวิงได้ยืมเงินจาก ที่นี่ไปสามร้อยตำลึง ถือว่าเป็นที่ๆยืมเยอะที่สุด

พันหยุนหยุนจึงรีบดึงผ้าไหมออกมาแล้วหนึ่งผืน ตั้งแต่ที่ออกจากลานประหาร นางยังไม่ทันได้เปลี่ยน เสื้อ การแต่งตัวของนางก็คงทำให้ร้านรังเกียจ จนอาจ จะไล่นางออกจากที่นั่นเลยก็ได้

“ไล่ข้าออกไป ที่ข้ายังมีหนี้ติดกับเฒ่าแก่ร้านของพวก เจ้าประมาณสามร้อยตำลึง ทำไม? หรือว่าไม่อยากจะ เงินกลับคืน?” พันหยุนหยุนจึงรีบพูดขึ้น จากนั้นทั้งตัว ของนางก็เผยความสง่าและความเป็นผู้ดีออกมา บ่าว คนนั้นจึงรู้สึกสงสัยยิ่งนัก หรือว่าตนเองดูผิดไป?

“ข้านับหนึ่งถึงสาม ถ้าเจ้ายังไม่เรียกนายของเจ้าออก มา เงินตำลึงสามร้อย ก็จะคิดกับตัวเจ้า” พันหยุนหยุน ไม่อยากเสียเพลากับเขา นางใช้ผ้าเช็ดตัวของนาง ไม่ นาน ผ้าผืนนั้นก็เต็มไปด้วยคราบสกปรก

พอเห็นนางทำผ้าไหมสกปรก บ่าวผู้นี้เกือบจะร้องไห้ ออกมา ผ้าผืนนี้แพงยิ่งนัก ถ้านายมานางก็ถูกจะถูก ตำหนิ จากนั้นเบี้ยเลี้ยงเดือนนี้ของเขาก็คงถูกหักจน หมด

ทั้งสองกำลังจะถกเถียงกัน เฒ่าแก่ร้านจึงค่อยๆเดิน ออกมา เขาเห็นพันหยุนหยุนจึงส่ายหัวไปมา “หนี้ของ ตระกูลเจ้าได้ถูกเรียกเก็บไปแล้ว ตอนนี้ไม่ได้เกี่ยว อะไรกับข้า”
“ใครเป็นคนเก็บหนี้ของตระกูลข้าไป? ทำไมเจ้าต้อง ยืมเงินให้ท่านพ่อของข้าด้วย?” พันหยุนหยุนทำนัยน์ที่ แหลมคมเหมือนมีด แล้วมองไปยังเฒ่าแก่ร้าน

“เจ้ากลับไปถามท่านพ่อเจ้าสิ ตอนนี้เขาเป็นคน ร้องขอจะยืมเงินข้า ถ้าไม่ใช่เพราะว่าข้าเห็นว่าพ่อของ เจ้าน่าสงสาร ก็คงไม่ยืมให้เขา กลับไป กลับไป อย่า มารบกวนข้าทำธุรกิจ สภาพจนๆอย่างเจ้าไม่เหมาะกับ ที่นี่” เฒ่าแก่ร้านทำท่าทางไล่นาง เหมือนไล่แมลงวัน

ในความทรงจำของพันหยุนหยุน พันกั้วเวิงเป็นคนที่มี ศีลธรรม ไม่ชอบพูดจาคืนคำพูด เขายืมเงินกับผู้อื่น ก็ จะคืนตามดอกที่เจ้าหนี้ให้ยืม ต้องมีอะไรค้ำประกันอีก ด้วย

“ไหนๆเจ้าก็ขายหนี้ของพ่อข้าไปแล้ว ฉะนั้นก็เอาของ จำนำคืนมา! “พันหยุนหยุนขมวดคิ้วเป็นปม มือของจะ ยื่นออกมา และยื่นไปยังจมูกของเฒ่าแก่ร้านขายผ้านั่น

คนๆนั้นทำสีหน้าที่ดูกังวลขึ้นมา เขาจำได้ว่าพันกั้วเวิ งบอกว่าเรื่องนี้รู้กันแค่สองคน เขาได้เอาวัตถุโบราณ ของตระกูลพันมาแลกกับเงินตำลึงไปจริงๆ นึกไม่ถึงว่า พันหยุนหยุนกลับรู้เรื่องของค้ำปรกันด้วย

“เจ้า……เจ้าบอกว่า………………ของจำนำอะไร…… ไม่มี…..ออกไป ออกไป พวกเจ้ามานี่ มาลากตัวพวกนาง ออกไปให้หมด! ” เฒ่าแก่ร้านกวาดสายตาไปที่อื่น ไม่ กล้าสบตาของพันหยุนหยุน เขาหันไปแล้วเรียกบ่าวที่ อยู่รอบตัวเขาให้ไล่พวกนางออกไป
พอพันหยุนหยุนเห็นสีหน้าของเฒ่าแก่ร้าน ก็ยิ่งแน่ใจ ว่าการคาดเดาของตนเองคงจะถูกต้อง มุมปากของนาง เผยยิ้มอันเจ้าเล่ห์ออกมา ขายหนังสือสัญญากู้คืนเงิน ให้ผู้อื่น เจ้ายังอยากจะแอบยึดของจำนำของตระกูล นางไป ไม่มีทาง!

ลูกน้องของเขาที่มากันสองคนได้พุ่งเข้าหานาง แต่ นางก็กดข้อมือของพวกเขาไว้ จากนั้นก็ใช้ดึงข้อมือของ พวกเขาจนทำให้กระดูกตรงข้อมือหักไป ปลายเท้าของ เขากำลังจะเข้าไปแตะต้องกับจุดชีพจรตรงขาของพวก เขา ทำให้พวกเขาขาอ่อนจนต้องคุกเข่าอยู่บนพื้นแล้ว ร้องขอให้นางอภัยความผิดให้ พอลูกน้องผู้อื่นเห็น ก็ ถอยหลังไม่กล้าจะเดินหน้าต่อ