ตอนที่ 4 เจอการข่มเหง

พันหยุนหยุนกระตุกมุมปากขึ้นแล้วยิ้มเยาะออกมา นางทำให้พันหยุนหยุนคนนี้เกิดใหม่อีกครั้ง นางจะไม่ ยอมให้คุณหนูที่ไม่ได้เรื่องมาเสียสละร่างกายของ นางอย่างเสียเปล่าแบบนี้ นางจะไม่ยอมให้คุณหนูไร้ ประโยชน์คนนี้ต้องมีจุดจบเหมือนตนเอง

คุณหนูที่มีชื่อเดียวกันกับตนเอง อนาคตของนางก็จะ ถูกพันหยุนหยุน ผู้ซึ่งข้ามภพมาจากหนึ่งพันปีข้างหน้า มาเป็นคนตัดสินใจชีวิตของนางเอง

นางจะต้องหาคนที่หักหลังที่ต้องการวางยาพิษให้นาง นางจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครกันแน่ที่ไม่ยอมให้นางมีชีวิต แม้แต่คืนเดียว

กฏเกณฑ์ของการมีชีวิตที่ฟื้นคืนชีพก็คือเอาชีวิตให้ รอด

ไม่มีสำลักอะไรใดๆให้กิน แต่อย่างน้อยก็ต้องมีให้ดื่ม พันหยุนหยุนเอาถ้วยนั้นขึ้น ข้างในของแค่น้ำที่สกปร กมากๆ

พอนางเห็นน้ำสกปรกนั่น มุมปากของนางกระตุกขึ้น อย่างเผยยิ้มเบาๆ จากนั้นก็เปิดนาฬิกาออก นาฬิกา เรือนนี้ถูกผลิตขึ้นอย่างล้ำสมัย ที่ไม่ต้องชาร์จแบต ประมาณสิบปีก็ยังคงใช้งานได้อย่างต่อเนื่อง

พันหยุนหยุนจึงรีบบอกสถานการณ์ของนางตอนนี้ออกมาจากปากให้กับคอมพิวเตอร์นี้ คอมพิวเตอร์จึง ประเมิณสถาการณ์ของนาง จากนั้นก็สอนนางให้ใช้ เส้นใยจากรางหญ้า เพื่อสร้างผ้าที่สามารถกรองสิ่ง สกปรกของน้ำได้

จากนั้นน้ำที่ถูกกรองให้สะอาดถ้วยนั้นก็ได้เทเข้าปาก ของนาง นางดื่มคำเดียวจนหมดถ้วย

นางจะไม่ยอมให้ตนเองต้องตายเป็นครั้งที่สอง นาง จะต้องให้คนที่ทำให้พันหยุนหยุนต้องตายครั้งแรก มา ตายแทนครั้งที่สองของนาง

แสงแดดแรงๆที่ตากใบไม้แห้งข้างทางแห้งจนม้วน เป็นวงกลม แสงกระทบกับถนนจนทำให้สะท้อนออกมา จนแสบตา บรรยากาศตอนใกล้เที่ยงของตลาด ตลาด ของสิ่วโจวที่ซึ่งเป็นเมืองหลวงของแคว้นเจ้าไม่มีคน แออัดอยู่ตรงนั้น ผู้คนอยู่กันแออัดจนไหล่ชนไหล่กัน ร้านต่างๆของตลาดได้ปิดลง สถานที่ว่างๆที่สามารถ ยืนอยู่ที่นั่นได้ก็ได้มีคนยืนกันจนเต็ม ผู้คนที่มีฐานะก็ได้ เหมาห้องโรงน้ำชาชั้นสอง เสี่ยวเอ้อที่เคยดูแลบริการ ก็ได้เทน้ำชาไปด้วยและสังเกตมองอีกฟากหนึ่งของ ตลาด น้ำชาได้เทล้นถ้วย เขาก็ยังคงไม่รู้ตัว

เหล่าผู้คนต่างก็เงยหน้าขึ้นมามอง ทุกที่เต็มไปด้วย เสียงผลักเบียดกัน พอเห็นทหารที่อยู่ไกลๆก็ค่อยๆ หายหัวไป ทุกคนต่างก็เขย่งปลายเท้าขึ้น และยื่นคอให้ ยาวขึ้น ไม่แม้แต่จะทำให้รถม้าคุมนักโทษคลาดสายตา ไป
รถม้าได้ถูกสร้างขึ้นด้วยท่อนไม้ที่ใหญ่กว่าน่องขา โซ่ เหล็กสีดำได้สร้างเพื่อจับกุมนักโทษไว้ ข้อมือที่ถูกโซ่ เหล็กพันจนมือรอยแดงบวมออกมา เสื้อผ้าที่สวมใส่นั้น ทั้งสกปรกและฉีกขาด ผมอันยุ่งเหยิงได้ปกคลุมหน้าไว้ กลิ่นเหม็นฉุนของร่างกาย ใบหน้าเต็มไปด้วยบาดเจ็บ ที่มีคราบเลือดแปะเปื้อนอยู่ หัวของพันหยุนหยุนเต็ม ไปด้วยผักเน่าและไข่เน่า เสื้อผ้าของนางยังเต็มไปด้วย คราบเลือด ข้างหูของนางก็ได้ยินแต่คำต่อว่าจากชาว บ้าน แม่หญิงโสเภณีและต่ำต้อย……..

“นี่หรือคือแม่สาวน้อยที่งดงามและโด่งดังในเมือง หลวงแห่งนี้ ก็เป็นเพียงแม่หญิงที่น่ารังเกียจ ต่อให้เกิด มารูปงามแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์….. แม่หญิงกลาง วัยที่สวมชุดคาดเอวได้ชี้มายังพันหยุนหยุนที่อยู่ในรถ ม้านั้น นางกำลังสั่งสอนลูกสาว เกิดเป็นแม่หญิง สิ่งที่ สำคัญที่สุดก็คือต้องมีศักดิ์ศรี ถ้าไม่มีแม้แต่ศักดิ์ศรี คน อื่นก็จะดูถูกตนเองไปจนถึงบรรพบุรุษ

“ตนเองไปมั่วสุมกับชายที่ซึ่งเป็นน้องชาวของว่าที่ สามี ไม่รู้จริงๆว่าแม่หญิงผู้นี้ไปยั่วยวนพวกเขาอย่างไร? ได้หมั้นหมายกับพี่ชาย แล้วไปมีอะไรกับน้องชาย…… ชายผู้ที่หน้าตาโหดเหี้ยมที่กำลังยืนพิงกำแพง สีหน้า ของเขาเต็มไปด้วยความตื่นกาม ลูกตาของเขากำลัง หลุดออกมา แล้วฉีกเสื้อผ้าที่เหลืออยู่ของแม่หญิงที่อยู่ ในรถม้า

“แม่หญิงคนนี้งดงามยิ่งนัก ตายไปน่าจะเสียดาย ให้ เป็นอนุภรรยาคนที่ 8 ของข้าน่าจะดี..….……. ใบหน้าที่อันมัน เยิ้มของเขา ท้องอันกลมโตที่ดูท่าเหมือนจะแตกออกมาหนวกจุกน้อยๆที่ติดอยู่มุมปากของเขา กำลังทำสีหน้าที่ รู้สึกเสียดาย

น้ำเสียงที่ไม่เหมือนกัน แต่มีความตื่นเต้นดีใจที่เหมือน กัน คนที่นี่ต่างก็รู้สึกสงสารพันหยุนหยุน มีคนเห็นใจ แต่ก็มีคนประสงร้ายด้วยเช่นกัน ไม่ว่าจะอย่างไร ทุก คนต่างมีเป้าหมายที่เหมือนกันก็คืออยากเห็นแม่หญิงที่ งดงามที่สุดในเมืองหลวงนี้ ได้ถูกฮ่องเต้สั่งประหารด้วย ตนเอง

มีคนมักจะถูกตัดหัวบ่อย แต่แม่หญิงถูกตัดหัว อีก อย่างยังเป็นแม่หญิงที่งดงามยิ่งนัก นี่ถือเป็นครั้งแรก

พันหยุนหยุนกระตุกมุมปากแล้วยิ้มเยาะขึ้น คนที่นี่ กำลังมองอย่างเมามันส์ ชีวิตของคน ในสายตาของพวก เขา ชีวิตของคนยังไม่เท่ามดเลย โดยเฉพาะลูกสาว ของนายพล คุณหนูที่แอบมีชู้ พวกเขาเหมือนตื่นเต้น และสะใจอย่างน่าแปลกใจ กลัวว่าตนเองจะไม่ได้เห็น แม่หญิงรูปงามถูกฆ่า

สายตาของพันหยุนหยุนเปล่งประกายซึ่งความเย็น ชาออกมา สายตาคู่นั้นมองทะลุผมอันยุ่งเหยิงของนาง และมองไปยังทุกคนที่กำลังอยู่ในถนน บางคนรู้สึกได้ ถึงสายตาที่โหดเหี้ยมของนาง ทำให้รู้สึกกลัวขึ้นมา หน่อยๆ ปากของคนเหล่านั้นกำลังจะพูดคำพูดพล่อยๆ ออกมาก็ได้เก็บไว้ไม่กล้าเอ่ยปากพูดออกมา

รอให้นางพักผ่อนไปสักพัก เพลานี้ใกล้จะถึงตอน เที่ยงวันประมาณสองเพลา นางไม่ได้ทำให้เพลานี้เสียเปล่า กลับหลับตาลง และพยายามจะสั่งการตนเองไปย อมรับและทวนความทรงจำของร่างนี้ นางพยายามจะ นึกคิดวิธีที่จะช่วยชีวิตตนเองได้ ตอนที่นางกำลังคิดวิธี นางไม่ได้สนใจสายตาที่จับจ้องนางเลย

ไม่รู้ว่ามีคนสักกี่คำที่กำลังเกลียดชังนางอยู่เงียบๆ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าท่านพ่อของนางคอยปกป้อง ไม่รู้ว่า นางจะถูกคนอื่นทำร้ายไปเสียเท่าไร เสียดาย สุดท้าย ลูกสาวที่เขารักใคร่ที่สุดทำให้ทั้งตระกูลของเขาต้องพัง ทลาย

ดังนั้น พันหยุนหยุนบังเอิญมองเห็นลูกสาวตระกูลชั้น สูงที่เป็นผู้ประหารนางกำลังแอบหัวเราะกันอยู่หลังพัด บางคนก็แอบหัวเราะอยู่ข้างล่างบ่าวไพร่ของพวกนาง และบางคนยังแอบแข่งกันปาไข่เน่าใส่หัวนาง แข่งว่า ใครที่สามารถปาโดนหน้าผากของนาง