ตอนที่ 8 เขาปรากฏตัวแล้ว

จิรชัยมองไปที่ตาคู่นั้น “นัทชา เธอขู่ฉันหรอ?”

เขาปล่อยดารินทร์และเดินไปหานัทชา

ความดุร้ายแผ่ออกมาจากตัวเขาเต็มไปหมดทำให้ใน ร้านชุดแต่งงานเงียบสงัด

นัทชากัดฟันและพยายามทำใจให้สงบ

“ฉันแค่อยากคุยบางเรื่องกับคุณ แค่ 10 นาที….…….

“นัทชา! เธอมีสิทธิ์อะไรมาเรียกร้องจากฉัน!” จิรชัย ขัดเธอโดยไม่ลังเล สายตาของเขามืดมน เขาก้มตัวลง และกระซิบเบาๆให้ได้ยินเพียงสองคน เขาพูดด้วยเสียง ต่ำ “หรือเธออยากให้ฉัน ส่งรูปพวกนั้นออกไปซะตอนนี้ เลย? ก่อนที่เธอจะมาพูดอะไรไร้สาระ ฉันจะส่งออกไป ให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอมันก็แค่ผู้หญิงราคาถูก!

นัทชาตัวแข็งไปในทันที เธอคิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะ เอาเรื่องนั้นมาข่มขู่เธอ

จิรชัยมองกลับด้วยสายตาที่เหยียดหยามและเย็นชา

“นัทชา จำไว้ให้ดี เธออยู่กับฉันอย่าทำอะไรโดยไม่ คิด อย่ามาขู่ฉัน เพราะฉันจะรังเกียจเธอมากขึ้น!” เขา พูดจบก็โบกมือไล่ให้บอดี้การ์ดเอาเธอออกไปจากร้าน
นัทชายังไม่ล้มเลิก เรื่องของตระกูลหันมณีใกล้เข้ามา แล้ว เธอไม่สามารถเสียเวลาได้อีกต่อไป

เธอยืนขึ้นกำลังจะลองดูอีกครั้ง ปลายจมูกของเธอก็ ร้อนและมีเลือดกําเดาไหลออกมา

ครั้งนี้มันรุนแรงกว่าเมื่อก่อน ในเวลาสั้นๆเลือดกําเดา ก็ไหลพรั่งพรูออกมาเป็นจำนวนมาก แม้แต่เสื้อผ้าของ เธอก็เลอะไปด้วย

เหตุการณ์ที่น่ากลัวนี้ทำให้ผู้คนจำนวนไม่น้อยหยุดดู อย่างเป็นห่วง และเอากระดาษทิชชู่ให้นัทชา

“ขอบคุณค่ะ” นัทชาปิดจมูกไว้และขอบคุณเขา แต่เลือดกำเดาที่ไหลอยู่ก็ยังไม่หยุดเหมือนเดิม

กระดาษทิชชู่ถูกใช้ไปเป็นซองๆ

“สาวน้อย เท่าที่ฉันดูอาการของเธอนั้น เหมือนกับเธอ กำลังเป็นเนื้องอกในสมองที่ค่อนข้างรุนแรงเลยหล่ะ เธอต้องรีบไปรักษาที่โรงพยาบาลแล้ว!” คนที่เดินผ่าน ไปมาพอจะเดาอาการป่วยของเธอได้และแนะนำเธอ อย่างอ่อนโยน

“ไม่…..” นัทชาส่ายหัวและปฏิเสธ “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ”

เธอปิดจมูกไว้และพยายามปลีกตัวออกจากฝูงชน
อีกฝั่งหนึ่งของกระจก จิรชัยกำลังกอดดารินทร์อย่าง รักใคร่

นัทลาเอามือปิดหน้าที่เปื้อนเลือดกำเดาไว้และมอง ผ่านกระจกเข้าไป

จิรชัยดูเหมือนจะรู้สึกอะไรบางอย่างจึงหันไปมอง ใบหน้าที่พึ่งยิ้มแย้มก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาและสายตาของ เขาก็เอือมระอา

แม้ว่าเขาจะเห็นใบหน้าและเนื้อตัวของนัทชาเต็มไป ด้วยคราบเลือดกำเดา

ไม่มีถ้อยคำที่ห่วงใย ไม่แม้กระทั่งประหลาดใจแม้แต่ นิดเดียว

มีเพียงแค่รังเกียจและสะอิดสะเอียน

เขาก็แค่เกลียดชังเธอ.……..

ทันใดนั้นนัทชาก็รู้สึกหนาวขึ้นมา เธอป่วยมาเยอะ แต่ เธอไม่เคยรู้สึกอึดอัดเท่าตอนนี้

เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังจะตาย

มองกลับไปนัทชาก็หนีไป เลือดกําเดาหยุดไหลไปตั้งแต่เมื่อไรเธอก็ไม่รู้
เมื่อเธอกลับไปหาพระเจ้า เสื้อผ้าบนตัวครึ่งหนึ่งก็เต็ม ไปด้วยเลือด บนคางของเธอเต็มไปด้วยคราบเลือด

ผู้คนบนท้องถนนต่างมองเธออย่างประหลาด

นัทชารีบก้มหัวและตรงไปซื้อผ้าเปียกที่ ซุปเปอร์มาร์เก็ต หลังจากนั้นก็ไปนั่งเช็ดคราบเลือดที่ สวยสาธารณะ

“นัทชา…… ..นใดนั้นก็มีเสียงที่คุ้นเคยมาจากข้าง

หลัง

เธอหันกลับไปมองก็พบกับทานวีร์

ไม่เจอกันไม่กี่ปี เขาดูเปลี่ยนไป ดูเป็นผู้ใหญ่และมี ภูมิฐานมากขึ้นเมื่ออยู่ในชุดสูทที่ดูสง่างาม แต่ใบหน้า ของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

อยากจะมาที่ห้องหลายวันมานี้

พอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นคนที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย แบบนี้ ในใจของนัทชาก็รู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง

“ขอโทษนะ เรื่องของบริษัทนาย ทั้งหมดเป็นเพราะฉัน เอง” นัทชาก้มหัวขอโทษ

ทานวีร์ส่ายหัวและนั่งอีกฝั่งของม้านั่ง “เธอป่วยใช่ ไหม? ทำไม……เลือดกำเดาถึงไหลเยอะอย่างนี้?”

นัทชารีบปิด แต่เสื้อผ้าของเธอเต็มไปด้วยคราบเลือดปิดยังไงก็ไม่มิด ทำได้แค่พูดโกหกไป “ไม่เป็นไร ช่วงนี้ ฉันร้อนจากข้างใน นี่คงเป็นเลือดกำเดาเก่าที่ไหล

ทานวีร์มองเธออย่างอ่อนโยนและพูด “ทุกครั้งที่เธอ โกหกเธอจะกระพริบตาถี่ นัท อย่าโกหกฉัน ถ้าเกิดเธอ มีเรื่องอะไรที่ยากจะพูด บอกฉัน ฉันจะช่วยเธอแน่นอน”

รอบตานัทชาแดงเล็กน้อย “เรื่องครั้งนี้ของตระกูล หันมณีของพวกนาย มันเป็นเพราะฉัน ฉันทำให้มัน เป็นแบบนี้แล้วฉันจะทำให้นายเหนื่อยมากกว่านี้ได้ อย่างไร?”

“เธอเป็นห่วงฉันหรอนัทชา?” เสียงทานวีร์ดูตื่นเต้น เขาคว้ามือของนัทชาขึ้นมา “เธอ…..เป็นห่วงฉันใช่ ไหม?”