ตอนที่ 3 อกสั่นขวัญหาย (3)

เงินลั่วฉิงรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง เธอรู้สึกงงงวยอยู่ชั่วขณะ ปวดเมื่อยไปทั้งตัว เธอพยายามนึกย้อนความจําว่าเกิด อะไรขึ้นกับเธอ

เธอจําได้ว่าเธอโดนวางยาสลบ แล้วก็หนีข้ามระเบียง มาอยู่ที่ห้องนี้ หลังจากนั้น……

สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายการหลับไหลของชายหนุ่มข้างๆ เธอกระพริบตาและกลืนน้ำลายอย่างช้าๆ จากนั้นคิดจะ ใช้โอกาสนี้รีบออกไป และทางที่ดีที่สุดคืออย่าให้ผู้ชาย คนนี้รู้สึกตัวเป็นอันขาด!

อือ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน

เงินลั่วฉิงไม่กล้าที่จะประวิงเวลาไว้ เธอคลำหาเสื้อผ้า ที่กระจัดกระจายซึ่งในความมืดนั้นทำให้เธอไม่สามารถ มองเห็นได้ชัด ทำได้แค่คลำๆ ใช้ความรู้สึกเอาเท่านั้น

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะลุกออกไปนั้น เสียงในความ มืดก็ดังขึ้นทันที “คุณคิดจะออกไปจากที่นี่เหรอ?” เย่ซือ เฉินถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง แต่เสียงนั้นกลับทำให้ เธอตกใจขึ้นทันใด

เงินลั่วฉิงอกสั่นขวัญหายไปหมด

ไม่รู้ว่าชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเอนตัวที่หัวเตียงมองเธอในความมืด มองไม่เห็นถึงอารมณ์และความรู้สึกใดๆ แต่เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนหน้านี้ จึงทำให้เสียงของเขาแหบแห้ง

ผู้หญิงคนนี้ปืนระเบียงเข้ามาในห้องของเขาเมื่อคืน หลังจากนั้น……..

ตอนนี้เธออยากจะจากไปแบบนี้เหรอ?ช่างกล้าคิดนะ!

“ทำไมล่ะ?” เวินลั่วฉิงหันไปถาม เธอมองไม่เห็นถึง กิริยาท่าทางของชายหนุ่ม แต่สัมผัสได้ถึงอันตรายที่จะ เกิดขึ้น

ดูเหมือนว่าเธอจะเล่นผิดคนแล้วสิ

“คิดเงินก่อนสิ” เสียงของชายหนุ่มเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ดู เหมือนว่าจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ

เวินลั่วฉิงถลึงตาด้วยความตกใจ คิดเงินเหรอ? จะคิด

ได้ยังไงกัน?

จะว่าไปแล้ว เรื่องเมื่อคืนเธอต่างหากที่เป็นคนผิด!

เวินลั่วฉิงรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าผู้ชายคนนี้ไม่ยอม ปล่อยตัวเธอไปง่ายๆ แน่ เธอต้องคิดหาวิธีที่จะเอาตัว เองออกไปจากที่นี่ให้ได้

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เธอรู้ดีว่าการหลบหนีให้พ้น สายตาผู้ชายคนนี้เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย
ดังนั้นเธอจึงคิดหาวิธีอื่น ต้องปฏิบัติการอย่างฉับพลัน โดยที่ฝ่ายตรงข้ามไม่รู้ตัว ถึงจะสำเร็จ!

“ก็ได้” เธอตอบชายหนุ่ม จากนั้นเธอเดินยิ้มเข้าไปหา ชายหนุ่มแล้วพูดต่อว่า “คุณอย่าโกรธไปเลยนะ เรื่อง ของเรามันจัดการได้”

ขณะนั้นน้ำเสียงของเธอแหบแห้ง ไม่เหมือนปกติ

“โอ้โหคุณ คุณมีวิธีจัดการยังไงเหรอ?” เย่ซือเฉินข มวดคิ้วเล็กน้อย เงาของเธอเดินเข้ามาช้าๆพร้อมกับ สายตาคู่นั้นที่มองมาเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

จัดการเรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ? เขารอดูว่าผู้หญิงคนนี้ จะหาวิธีจัดการเรื่องนี้ยังไง?

เธอเดินเข้ามาอย่างช้าๆ มือเธอไปชนกับเสื้อคลุมของ เย่ซือเฉินที่พาดอยู่บนเก้าอี้ เท้าของเธอเหยียบกับชุด นอนของเขาที่เขาถอดในขณะที่บ้าคลั่งเมื่อคืน หางตาก วาดมองไปทางโทรศัพท์ที่ส่องแสงกระพริบสีฟ้าอ่อนๆ ที่เขาชาร์ตแบตเตอรี่อยู่บนหัวเตียง

ในความมืดในตอนนี้ เย่ซือเฉินมองเห็นเพียงแค่เงา ของเธอเท่านั้น กิริยาท่าทางของเธอ หรือแม้แต่อย่าง อื่นก็มองไม่ชัด

แท้ที่จริงแล้วสวิตซ์ไฟก็อยู่ข้างๆ เขา แค่เขาเอามือไป กดสวิตซ์ก็สามารถมองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน แต่เขา เลือกที่จะไม่เปิดมัน
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รีบร้อน หรือเขาอยากจะ เพลิดเพลินเหมือนแมววิ่งจับหนูในที่มืด

เวินลั่วฉิงเดินเข้ามาใกล้ชิดกับร่างของชายหนุ่มแล้ว ก้มตัวลงจับมือของชายหนุ่มไว้

ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัย นี่เธอกำลังจะทำอะไร?