ตอนที่ 4 ผิดก็คือผิด

ถามประโยคหนึ่งจนหวาเหวินไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

ตระกูลเจียงจนหรือ คำตอนคือไม่ เงินของตระกูล เจียงใช้กี่ชาติก็ไม่หมด

ตระกูลเจียงในวันนี้กำลังรุ่งเรือง อีกสามตระกูลล้วน อยากมาพึ่งบุญบารมีกันทั้งนั้น

กำไลหยกที่ข้อมือของคุณนายเจียงมีค่าเป็นหมื่นเป็น พัน

ดังนั้น ที่หวาเหวินพูดว่าจะส่งของมีค่าไปให้ เจียงหมู่ ไม่ได้สนใจเลยสักนิด

นางรู้สึกเสียดายขึ้นมาทันทีว่าทำไมเมื่อกี้นี้ถึงเลือกที่

จะแลกเปลี่ยนกับเขาคนนี้

อย่างมากก็แค่ขายหน้าทำไมต้องพยายามขนาดนี้ ด้วย

ฟังดูแล้วผู้ชายคนนี้ก็ใช่ว่าจะไล่ให้เขาไปได้ง่ายๆ ก ที่ไหนกัน

“คุณหวาเหวินทำไมไม่พูดล่ะ” เขาพูดมาคำนึงทำให้ เธอพูดต่อไม่ได้ยังจะมีหน้ามาพูดทําไมเธอไม่พูดอีก ใครจะไปตามเขาทันล่ะคนใจดำแบบนี้
แต่หวาเหวินก็ยังคงถามเขาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ว่า “ถ้างั้นคุณเจียงหยู่จะเอาอะไรเป็นของตอบแทนดี

“ฉันต้องการอะไรเธอก็จะให้แบบนั้นใช่ไหม” เจียงหมู่ คิดเรื่องนี้น่าสนุกขึ้นเรื่อยๆแล้ว “ฉันก็ไม่ได้มีความสามารถอะไรขนาดนั้นหรอกแต่ขอ

แค่เป็นสิ่งที่ฉันให้ได้ ฉันยินดี” หวา

เหวินเองก็ไม่อยากเสียเวลาคุยต่อปากต่อคำกับผู้ชาย คนนี้อีกแล้ว

“ผมคิดว่าตอนนี้สิ่งที่ผมขาดคือภรรยาคนหนึ่ง”

พูดจบประโยคนี้หวาเหวินสะดุ้ง ราวกับว่ามีเรื่องไม่ดี อะไรเกิดขึ้น

เจียงหยู่พูดต่อว่า “ปีนี้ผมอายุยี่สิบเจ็ดปี ไม่เคยมีข่าว ชู้สาว เคยมีข่าวว่าผมเป็นเกย์ นี่ทำให้ชื่อเสียงของผม เสียหายนิดหน่อย ดังนั้นผมอยากมีภรรยาเพื่อมาปก ป้องชื่อเสียงของผมและทำลายข่าวลือพวกนั้น คุณ เองก็รู้นี่ว่าสะใภ้ตระกูลเจียงจะต้องไม่ใช่สาวชาวบ้าน ธรรมดา คุณเกิดในตระกูลที่ร่ำรวย พวกเราสองคน คู่ควรที่สุด ผมคิดว่ายังไงก็ผิดไปแล้วก็ให้มันผิดไปเลย ให้พวกเราอยู่ด้วยกันต่อในฐานะสามีภรรยากันต่อไป คุณคิดว่าดีไหม”

น่ารังเกียจ คำพูดประโยคสุดท้าย ดีไหม นั่นมันคำพูดของหวาเหวิน

ผู้ชายคนนี้ตั้งใจแต่เธอเองก็ไม่สามารถกลับคำได้ ยัง ไงเสียเขากก็ช่วยเธอเอาไว้จริงๆ

หวาเหวินถอนหายใจเบาๆ “ขอบคุณความหวังดีของ คุณเจียงหยู่ แต่ฉันหวาเหวินเป็นคนต่ำต้อยไม่มีวาสนา จะได้เป็นสะใภ้ตระกูลเจียงหรอก ดังนั้นช่างมันเถอะ”

“ผมบอกว่าคุณมีคุณก็มีสิ” เหมือนกับว่าเขาจะเอาเธอ แน่นอน

“คุณเจียงหยู่ดีขนาดนี้ หากจะหาภรรยาสักคนคงมี คนให้เลือกมากมาย หญิงสาวที่มาจากตระกูลที่มั่งคั่ง ก็ใช่ว่าจะมีแค่ลูกสาวของตระกูลหวาแต่มีอยู่ทั่วเมือง ทําไมต้องบังคับกันด้วยล่ะ”

ดูดู ขนาดคำว่าบังคับยังพูดออกมาแล้วเลย ดูเธอไม่ ยอมจริงๆ

เจียงหยู่ไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่เขากลับหัวเราะออก มา “คุณหวาเหวินนี่คือจะตัดช่องน้อยแต่พอตัวหรือ”

“ไม่กล้าหรอกค่ะ”

“คุณหวาเหวินพูดว่าผมบังคับคุณ งั้นเมื่อกี้ในงานแต่ง คุณทำให้ผมลำบากใจทำไมคุณไม่คิดถึงความรู้สึกผม บ้างล่ะ” เจียงหวู่กระดกคิ้วขึ้น
หวาเหวิน………

โอเค ฉันผิดไปแล้ว เมื่อกี้ไม่น่าไปชี้มั่วๆแบบนั้นเลย

แถวหน้าคนนั่งอยู่เยอะแยะ ทำไมต้องไปชี้ตรงกับ เจียงหยู่ด้วยก็ไม่รู้

สถานะของเขานั้นสำคัญขนาดไหนเธอเองก็รู้ดี

ส่วนหวาเหวินเองเธอก็ไม่ได้มีความคิดนั้นที่อยากจะ เกาะแข้งเกาะขาเขาสบาย

นี่มันหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ

ตอนนี้ฟังเหตุผลนี้แล้ว อยากจะสะบัดหนีก็หนีไม่พ้น

แล้ว

หวาเหวินถอนหายใจแล้วค่อยๆหลับตาลง “ดังนั้น เจียงหยู่ คุณจะเอายังไงกันแน่”

เจียงหวู่คำเดียวทำให้นิสัยที่แท้ของนางออกมา นาง ไม่ใช่คุณหนูที่ดูอ่อนหวาน แต่ดูเป็นคนที่มีเขี้ยวเล็บ ซ่อนอยู่เหมือนแมวป่า