ตอนที่ 12 ฉันเข้ามาเป็นลูกเขย

“นี่เป็นของที่ฉันไม่ควรรับมา

หวาเหวินรู้ดีว่านี่เป็นแค่การแต่งงานหลอกๆดังนั้นจะ เอาเงินของเขามามันก็คงดูไม่ดี

อีกอย่างดูบัตรนี้แล้วก็รู้ได้เลยว่าเงินที่อยู่ข้างในไม่ น้อยแน่

เจียงหวู่หยิบบัตรมาแล้วมองดู แล้วก็เอาให้หวาเหวิน

“เอาไปเถอะนี่เป็นเงินรับขวัญลูกสะใภ้ อย่าให้เรียก พ่อกับแม่ฟรีๆเลย แต่พวกท่านก็ใจใหญ่เหมือนกันนะใน บัตรนี้คงมีเงินประมาณหนึ่งล้าน”

หวาเหวินถูกจำนวนเงินทำให้ตกตะลึง หนึ่งล้านนี่มัน ไม่ใช่น้อยๆเลย

“นี่มันเยอะเกินไปแล้ว ให้แค่นิดเดียวก็พอ ถ้างั้นคุณ เอาไปเถอะ คุณให้ฉันแค่ไม่กี่พันแทนแล้วกัน”

“คุณทำเหมือนบ้านผมจนมากว่างั้น” เขาถามขึ้นมา

หวาเหวินเงียบ

ใช่ ตระกูลเจียงมีเงินมีเงินมากด้วย รวยที่สุดในโลก

เธอเองก็ขี้เกียจที่จะเถียงกับเขาเรื่องนี้แล้ว หล่นหันหลังแล้วนั่งลงตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งถอดต่างหู

ห้องนี้เป็นห้องที่ของเจียงหยู่ที่บ้านตระกูลเจียง เพราะว่าทั้งสองแต่งงานกะทันหันเกินไป ขนาดจะ เตรียมห้องให้ใหม่ก็ยังไม่ทัน

ดังนั้นจึงต้องมาอยู่ในห้องนี้

“ฉันต้องการจะเปลี่ยนเสื้อผ้านอนแล้วคุณยังไม่ไปอีก หรือ” หวาเหวินพูดกับเงาผู้ชายที่อยู่ในกระจก

“ไปฉันเป็นสามีของเธอ เธอจะให้ฉันไปไหนล่ะ” เจียง หยู่หัวเราะ

“แต่พวกเราเป็นสามีภรรยากันหลอกๆนะ

“แต่ก็ต้องอยู่ด้วยกันสามปี นี่วันแรกก็ต้องแยกกันแล้ว เธอจะให้พ่อกับแม่ของฉันคิดยังไง นี่มันบ้านตระกูล เจียงนะ”

คำพูดประโยคนี้ทำให้หวาเหวินหมดคำพูดอีกแล้ว เธอลืมนึกถึงตรงนี้ไปจริงๆ แต่ก็ไม่ใช่ความผิดนางนี่

ที่ผ่านมายี่สิบสองปีนางอยู่กับนายหญิงแก่บนเขาจง ชุ่ยมาตลอด

น้อยครั้งมากที่จะลงเขามา และไม่ค่อยได้เข้าใกล้ ผู้ชายมากนัก ดังนั้นพอคิดถึงทั้งสองต้องมานอนในห้องเดียวกันก็ทำให้เธอรู้สึกกลัวๆขึ้นมา

“ชุนเถากับหนินซิ่งล่ะ” เธอพูดเรื่องอื่นแก้เขิน

“สองคนนั้นเป็นพี่เลี้ยงของเธอหรอ” เจียงหยู่เองก็ไม่ ได้นึกถึงตรงนี้

หวาเหวินไม่ว่าจะไปไหนเธอก็จะพาสาวใช้สองคนที่ อายุไล่เลี่ยไปด้วยกันกับเธอ

คอยอยู่รับใช้ และดูแล้วเหมือนจะเก่งไม่เบา

“พวกเขาสองคนคนหนึ่งต้มซุปให้เธออยู่ข้างล่างอีก คนบอกว่าจะกลับไปรายงานฉันเลยสั่งให้คนขับรถไป ส่งที่บ้านตระกูลหวาแล้ว”

หลังจากนั้นก็เงียบ

หวาเหวินถอดเครื่องประดับออกอย่างเงียบๆเจียงหมู่ เองก็อยู่ข้างๆมองดูอย่างสนใจ

เดิมคิดว่าหาไร้เครื่องประดับเครื่องสำอางแล้วความ สวยจะลดลง

แต่คิดไม่ถึงว่า ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางของหวาเหวิน กลับแลดูสวยใส ผิวขาวนวลผ่องใสราวกับไข่

ดวงตาคู่โต ผมสีดำ ราวกับว่าในตาของเธอนั้นมีดวง ดาวกำลังส่องแสงแวววาวอยู่ในนั้น
จัดการกับเครื่องสำอางเสร็จหวาเหวินก็ลุกขึ้นแล้ว หยิบชุดนอนที่เตรียมไว้แล้วขึ้นมา

แล้วมองดูเจียงหยู่ด้วยสายตาที่ไม่ร้อนไม่หนาว “คุณ จะนอนบนเตียงหรือที่พื้น”

“แน่นอนว่าเป็นบนเตียง” เจียงหยู่ตั้งใจแกล้งพูดแบบ

หวาเหวินแปลกใจ แต่ก็ดูออก เธอสะบัด ฮีม

มีที่ไหนกันผู้ชายที่ให้ผู้หญิงนอนพื้น ไม่เป็นสุภาพ บุรุษเอาเสียเลย

ในใจโกรธ แต่ก็ไม่แสดงออกมา

เธอพยักหน้า “งั้นเดี๋ยวฉันจะนอนพื้นเอง” พูดจบเธอก็ถือชุดนอนเดินเข้าห้องน้ำไป

เจียงหยู่นั่งบนเก้าอี้เอามือลูบคาง แล้วคิดว่าเรื่องราว เมื่อกี้นี้น่าสนใจยิ่งนัก

เปลี่ยนชุดนอนเสร็จแล้วหวาเหวินเดินออกมาแล้วพูด ประโยคแรกว่า “พรุ่งนี้ฉันจะย้ายไปอยู่ที่สุ่ยยุ่นเก๋อของ เฟิงหวาหลี่คุณย่าของฉันมอบให้ฉันเป็นบ้านแบบจีน เดิม

“ดังนั้นผมก็ต้องย้ายไปอยู่กับคุณด้วยใช่ไหม” เจียงหฟุตามเธอ

“ได้หมด” เธอตอบ

“ถ้างั้นพูดไปพูดมา ไม่ใช่เธอแต่งออกแต่เป็นฉันที่ แต่งเข้าใช่มั้ย” เขาแกล้งเธอต่อ