ตอนที่9 เหมือนเคยรู้จักกันมาก่อน

ไม่กล้าหรอ

เขายกยิ้มมุมปาก เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มีความเกรงกลัว ไม่เห็นว่าเธอจะไม่กล้าตรงไหน

แต่ก็ดี มันกลับทําให้เขาสนใจเธอมากขึ้น

พอเธอเห็นรอยยิ้มของเขา เธอก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ หรือเธอจะแสดงอารมณ์มากเกินไปหน่อย

เธอเอ่ยพูดขึ้น “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันขอตัวกลับไป ทํางานต่อนะคะ” เธอหาข้ออ้างในการจากไป

“เดี๋ยวก่อน”

เขาเอ่ยห้าม แล้วยืนขึ้น

เธอหยุดชะงักเท้าอยู่กับที่

พอเธอหยุดตามที่เขาบอก เธอก็โมโหตัวเองว่าจะ หยุดทำไม ทำไมไม่เดินต่อ

แต่ไม่รู้ทำไมขาเธอก้าวไม่ออก

ตอนนี้เธอเห็นเขาลุกเดินมาทางเธอ
เธอยืนอยู่กับที่ด้วยใบหน้านิ่งเฉย แต่ข้างในใจกลับ เต้นแรง

เธอเคยนึกภาพตอนที่เธอและเขากลับมาเจอกันอีก ครั้ง แต่ไม่เคยนึกว่าจะมาเจอกันด้วยวิธีแบบนี้ และการ แสดงออกของเขาเหมือนไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน

เธอกำลังคิดเองไปต่างๆนานา เขาเดินเข้ามาใกล้ ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ร่างใหญ่สูง180กว่าบังเธอมิด ทำให้หายใจไม่ถนัด

เขามองใบหน้าเรียวเล็กของเธอ ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ เธอ

เธอตกใจถอยหลังหนี จนหลังชนเข้ากับกำแพง แล้ว เขาก็เอามือไปท้าวกับผนังไว้ ทำให้เขาตกอยู่ในอ้อม แขนขอเธอ

ท่าทางไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่

“คุณ คุณจะทำอะไร” เธอเอ่ยถามเขา คิดว่าตัวเอกจะ นิ่งไม่รู้สึกอะไรแต่ก็ทำไม่ได้

เขายังเป็นเหมือนเดิม

เจ้าเล่ห์ เจ้าชู้ไม่เคยเปลี่ยน

เห็นเธอตกใจกลัว เขายกยิ้มมุมปาก “แล้วเธอคิดว่า ฉันจะทำอะไรล่ะ”
เธอไม่ได้ตอบกลับ เพราะเธอรู้ว่าเขาเป็นคนฉลาดแค่ ไหน ไม่ว่าจะพูดอะไรออกไปก็แพ้เขาอยู่ดี

เธอพยายามทำตัวปกติแล้วเงยหน้ามองเขา “คุณอยู่ ใกล้ฉันขนาดนี้ อาจจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดก็ได้นะคะ”

เป็นผู้หญิงที่ฉลาดดีหนิ

รู้จักหาทางออกให้ตัวเอง

เขาไม่สนใจคำพูดของเธอ เขาเพียงแต่จ้องมอง ใบหน้าสวยหวานของเธอ รู้สึกคุ้นเคยมาก

“จิดาภา…. .” เขาขมวดคิ้ว เรียกชื่อเธอ ใบหน้า สงสัยของเขา เหมือนจะจำอะไรขึ้นมาได้

เธอมองดูใบหน้าของเขา เธอตื่นเต้นหายใจไม่ออก

กลัวว่าเขาจะจำเธอขึ้นมาได้

แล้วคำที่เขาจะพูดหลังจากนี้ มันทำเธอทำตัวไม่ถูก

“ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเราเคยรู้จักกันมาก่อน

เธออึ้งไปสักพัก ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี