บทที่10 ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่เสียจริง

บทที่10 ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่เสียจริง

ทันทีที่ที่ได้ยินเรื่องวางยาเข้า เผยเป็นดวงตาแคบลง พร้อมเปลวไฟที่เริ่มปะทุราวกับนกฟินิกซ์ สีหน้ากลับเต็มไป ด้วยความโมโหแทบจะในทันที ส่งเสียง “อืม” ในลำคอตอบ กลับก่อนจะว่าต่อ “ไปเตรียมรถ และก็ให้คนของโรงแรมไป เช็คดูว่าห้องของเผยอยู่ไหน

“รับทราบครับท่าน!

คนขับรถรีบวิ่งออกไป

เผยเชียกมือขึ้นมาปลดเนคไทออกแล้วมองไปยังประตู บานนั้นที่ปิดสนิท

ภายในห้อง

เสื้อผ้าของไปเสบู่เอ๋อร์ถูกดึงเสียจนยับยู่ยี่ เผยผิวขาวที่ แสนเนียนปรากฏต่อสายตา แต่กลับยังคงเหลือร่องรอยรักครั้ง ก่อนที่ถูกทิ้งไว้เฉกเช่นกัน

จ้าวหยางหลินมองเห็นดังนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปราวกับหน้า มือเป็นหลังมือทันที “ยัยโสเภณีสกปรก! ฉันก็นึกว่าเป็นเด็กบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่กลายเป็นถูกคนอื่นเล่นมาแล้วไม่รู้กี่คน ต่อกี่คน แล้วยังจะมาตอแหลฉันอีกงั้นเหรอ? ไอ้เราก็นึกว่าเป็น คุณหนูที่ได้ยากแสนยาก แต่กลับกลายเป็นพวกขายบริการดีๆ นี่เอง”

ไปเสบู่เอ๋อร์ยังคงรู้สึกพร่ามัว ร่างกายไร้เรี่ยวแรงใดๆ ตอนนี้เธอทำได้แค่กัดปากตัวเอง

หญิงสาวรับรู้ถึงมืออวบอ้วนนั่นสัมผัสที่ตัว เธอเลย พยายามที่จะยืนยันตัวลุกขึ้น “นาย…นาย ไสหัวออกไป…

“ไสหัวไปงั้นเหรอ? เดี๋ยวไม่นานจะเปลี่ยนเป็นขอให้ฉัน ช่วยต่างหาก!” จ้าวหยางหลินตะโกนลั่นอย่างเดือดๆ ก่อนจะ ผลักหญิงสาวแล้วจัดการฉีกกระโปรงนั้นอย่างรุนแรง

จ้าวหยางหลินมองด้วยสายตานิ่งเรียบ มือเขาสั่นด้วย ความโมโหไปเสียหมด “ไง แม่โสเภณี ยังจะมาทำเป็นเร่ง อยากตายหรือไง?

ปัง!

เกิดเสียงดังขึ้นทางด้านหลัง ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเท้า ของคนปริศนาทำให้เปิดออก

จ้าวหยางหลินถูกขัดจังหวะแทบจะทันที ปากหนาสบถคำ หยาบรัว สายตาจ้องมองคนมาใหม่ดีๆ ใบหน้าที่เคยคิดจะหา เรื่องกลับซีดลงเสียแทบจะทันที มือไม้จัดเสื้อตัวเองให้ เรียบร้อย ก่อนจะยิ้มอย่างประหม่า “ท่านประธาน ผ.เผยท่าน ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรครับเนี่ย?

เผยเป็นค่อยๆเดินเข้าไป ดวงตาคมเฉียบกวาดมองทั่ว

ตัวไปเสว่เอ๋อร์ก่อนจะถอดสูทไปคลุมร่างของหญิงตรงหน้า ไม่มีรอยยิ้มในดวงตาของเขา “พอดีฉันได้ยินว่าประธานจ้าว อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน ก็เลยมาดู และมันก็จริงๆเสียด้วย

จ้าวหยางหลินโค้งตัวเลขน้อยก่อนจะถามขึ้น “ประธาน เผย ท่านอย่าพูดแบบนั้นเลยครับ ถ้าหากผมรู้ว่าคืนนี้ท่านจะ มาที่นี่เหมือนกัน แน่นอนว่าผมจะรีบไปหาท่านโดยเร็ว อะไร ทำให้ท่านมาที่นี่ได้? แค่เพียงถ้าหาก… ถ้าหากท่านตามหาผม มีอะไรจะสั่งการงั้นเหรอครับ?”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกประธานจ้าว จริงๆแล้วก็ไม่ได้มาสั่ง งานอะไรหรอก”

“ความหมายของท่านคือ?

เผยเป็นเหล่มองหญิงสาวที่อยู่บนโซฟา “ฉันก็แค่อยากรู้ ว่า จ้าวหยางหลินเอาความกล้าที่ไหนมาแตะต้องผู้หญิงของ

ฉัน”

จ้าวหยังหลินหูผึ่งแทบจะทันที รีบละล่ำละลักตอบ “ไม่… ไม่ใช่ ประธานเผย ท่าน… ที่ท่านพูดหมายถึง…

เผยเงินแค่พูดออกมาอีกครั้ง “คนของฉัน”

“แหะๆ ประธานเผยครับ ผมว่าท่านน่าจะเข้าใจอะไรผิด ผมกับคุณหนูไป ผม ผมแค่มาคุยธุรกิจกับคุณหนูไปก็แค่ยังไม่ทันทีอีกคนจะพูดจบ เผยเงินก็เตะเขาออกไปเพียง แค่ครั้งเดียว

จ้าวหยางหลินถูกเตะเข้าอัดกำแพง มือจับท้องแน่นรวมถึง เสียงครวญครางของความเจ็บปวด

เผยลี่เซินเหล่ตาลงมอง ก่อนจะคว้าเอวของไปเสบู่เอ๋อร์

เขามากอด

“ประธานจ้าวน่าจะยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับเมืองไม่เฉิง และก็ คงยังไม่รู้ว่ามาแตะต้องของๆฉันจะจ่ายราคาเท่าไหร่

“ไม่ๆๆ! ประธานเผย ท่านประธานครับ เพราะผมตาบอด เอง ผม ผมไม่ได้ดูตาม้าตาเรือเอง ขอร้องท่านเถอะ ขอร้อง อย่าเอาเรื่องผมเลย!

ไม่ได้รอให้อีกคนกล่าวจบ เจ้าของชื่อก็ออกมาอย่างไม่ คิดจะมองย้อนกลับไป

ในตอนนั้นคนขับรถทำได้แค่มองเรื่องที่เกิดภายในห้อง ก่อนจะปล่อยลมหายใจอย่างคนที่ช่วยอะไรไม่ได้

เผยลี่เชินเกิดมาพร้อมกับความมีชื่อเสียง เขาไม่ชอบจะ ทำอะไรด้วยตัวเอง แต่ว่าตอนนี้

สถานการณ์ในตอนนี้

“ประธานเผยครับ! ท่านประธาน! มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆนะครับ!”

ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกกอดอยู่ และก็รู้สึก เหมือนได้ยินเสียงร้องอ้อนวอนของใครสักคนด้วยเหมือนกัน แต่ดวงตากลับลืมไม่ขึ้น

เธอกัดริมฝีปากตัวเอง พยายามกระตุ้นความเจ็บปวดให้ ตัวเอง สุดท้ายก็ลิ้มรสฝาดของเลือด ทั้งยังสัมผัสได้ถึง ของเหลวที่ไหลตามมุมปากของเธอ

ในความเจ็บปวด ก็มีคนมาจับคางของเธอ และบังคับให้ มันคลายออก

มือนั้นใหญ่และแข็งแรง แต่ที่มากไปกว่านั้นคือมันเต็มไป

ด้วยความปลอดภัย

“ช ช่วย… ช่วยฉันด้วย