ตอนที่ 5 แอบห่วง

ผัวเถื่อน 5

หลังจากหลบกันอยู่ในห้องน้ำจนกระทั่งแน่ใจว่าไม่มีใคร อยู่แล้ว ทั้งคู่เลยพากันออกมาจากห้องน้ำ

“เช็ดแรงขนาดนั้นเดี๋ยวก็เป็นแผล

“เป็นแผลก็ดีกว่ามีรอยจูบนายติดอยู่แหละ อี ขยะแขยง

ฮันเตอร์หยุดเดิน หันกลับไปมองดูคนปากดีก่อนจะจับ หน้าเธอขึ้นให้เงยมองเขา เขาบีบแก้มเธอเบา ๆ พูดด้วยน้ำ เสียงนิ่งเรียบ

“อย่าปากดีให้มากนะดาร์ลิง เตือนดี ๆ

เพียะ

ฝ่ามือเรียวฟาดลงบนหน้าฮันเตอร์เต็มแรง

“นี่สำหรับที่นายบังอาจมาจูบฉัน!”

แปะ แปะ แปะ

เสียงปรบมือเรียกให้หนุ่มสาวทั้งคู่หันไปมอง เมื่อเห็นว่า บุคคลมาใหม่เป็นใคร ฮันเตอร์ถึงกับขบกรามตัวเองแน่น

“เป็นบุญตาว่ะ ที่เห็นคนอย่างฮันเตอร์โดนผู้หญิงตบ จริงไหมวะพวกเรา ฮ่า ๆ”

“มึงมาทําอะไรแถวนี้ไอ้วิน

วินคู่อริอันดับต้น ๆ ของฮันเตอร์ ฮันเตอร์ไม่ใช่คนที่จะหา เรื่องใครก่อนแต่เรื่องราวระหว่างวันและเขา มันเริ่มต้นจาก ความอิจฉาของวินเองทั้งสิ้น มันบริหารร้านไม่ดีเอง พอเจ๋งเลย มาโทษว่าเป็นความผิดของฮันเตอร์ที่แย่งลูกค้ามันไป

“ได้ข่าวว่าวันนี้จึงมีแข่งบาส เลยมาเชียร์สักหน่อย

“ถ้ามาแค่นี้ก็กลับไปได้แล้ว

ฮันเตอร์ว่าพลางหันไปคว้าข้อมือดาร์ลิงให้เดินไปอีกทาง แต่กลับโดนลูกน้องของวินล้อมดักทางไว้

“มึงไม่อยากมีเรื่องกับกูหรอก”

เขาหันกลับมามองวินด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่แววตาฉาย ความคุกรุ่นอย่างเห็นได้ชัด

“จริง ๆ ตอนนี้ก็ไม่อยากคุยกับมึงเท่าไหร่แล้ว คนที่ อยากคุยคือสาวสวยคนนี้มากกว่า

วินยื่นมือหมายจะสัมผัสใบหน้าดาร์ลิงซึ่งเธอเองก็ถอย หลังหลบเขาด้วยท่าทางรังเกียจ

“อย่าเอามือมาโดนหน้าฉัน

“หึ เด็กถึงปากดีนี่หว่า
วินกลับมายืนตัวตรงอีกครั้ง เขาปัดมือตัวเองเล็กน้อย พูด ต่อด้วยน้ำเสียงยียวน

“กูจะปล่อยมึงไปก็ได้แต่ผู้หญิงต้องอยู่กับพวกกู

ฮันเตอร์แสยะยิ้มมุมปากก่อนจะกระโดดถีบวินล้มลงกับ

“เฮ้ย ลูกพี่”

“ซ้อมมันแล้วเอาผู้หญิงมา

วินพยายามดันตัวเองขึ้นจากพื้น หันไปสั่งลูกน้อง

เมื่อลูกน้องได้รับคำสั่ง พวกเขาจึงรีบปรี่เข้าหาฮันเตอร์

ผลั๊วะ ผลั๊วะ!!

ฮันเตอร์มีสกิลในการต่อสู้ค่อนข้างสูงเพราะเขาเรียนการ ต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก ฉะนั้นพวกฝีมือระดับปลายแถวแบบนี้เลยไม่ ทําให้เขาสะเทือนสักเท่าไหร่

เขาแทบไม่ได้เคลื่อนไหวร่างกายเลยด้วยซ้ำ พวกมันก็ลง ไปนอนกองกันระเนระนาดแล้ว

“โธ่เว้ย เลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ พวกมึง ใครล้มมันได้ ให้แสนนึง
ดูเหมือนค่าหัวของฮันเตอร์จะสร้างแรงฮึด ให้ลูกน้องเขา ไม่น้อยเพราะทุกคนต่างกัดฟันลุกขึ้นสู้อีกครั้ง

“ฮันเตอร์ระวัง!”

ดาร์ลิงตะโกนเสียงดัง รีบวิ่งเข้าไปผลักคนที่ถือมีดมาทาง ด้านหลังฮันเตอร์แต่แรงผลักเธอน้อยไปสักหน่อยสำหรับผลัก ผู้ชายตัวใหญ่ เธอเลยโดนมันผลักกลับกระเด็นไปกระแทก ต้นไม้ใหญ่ด้านข้าง

พลั่ก!!

“โอ๊ย”

“ดาร์ลิง!”

ฮันเตอร์รีบหันมาดูร่างบาง เมื่อเห็นเธอพยายามดันตัวลุก ขึ้นนั่ง เขาจึงหันกลับไปกระทืบคนที่ผลักเธอต่ออีกสองสามครั้ง แล้ววิ่งเข้ามาช่วยประคองเธอขึ้น

“ค่อย ๆ ลุก เธอเจ็บหรือเปล่า”

“เจ็บ ไอ้บ้าที่ผลักฉันมันตายหรือยัง

เจ้าของใบหน้าดุดันหันกลับไปมองผลงานตัวเอง มีผู้ชาย สองสามคนนอนสลบอยู่ ส่วนที่เหลือพากันวิ่งหนีไปหมดแล้ว

“ห่วงตัวเองเถอะ เรื่องนั้นฉันจัดการให้แล้ว

“นายช่วยบอกฉันหน่อยว่าเลือดฉันไม่ออก เจ็บฉิบ”
มือหนาปัดผมออกจากหน้าเธอ เผยให้เห็นแผลและเลือด

ตรงหน้าผากเนียนนั่น

“นิดนึงเธอไหวนะ”

“ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลมแต่ก่อนจะเป็นลมฉันขออะไร นายสักอย่างได้ไหม

“มาขออะไรตอนนี้วะ

พาฉันไปโรงพยาบาลและกำชับหมอว่า ห้ามให้ฉันเป็น แผลเป็น ถ้าฉันมีแผลเป็น ฉันจะฆ่านายคนแรก

พูดจบหญิงสาวก็หมดสติไป ฮันเตอร์เรียกสติกลับมา หลังจากได้ฟังคำขอของเธอ(ช็อกกับคำขอไปแล้ว ก่อนจะรีบ อุ้มเธอไปที่รถตัวเอง

เวลาผ่านไปเกือบสี่ทุ่ม ร่างบางบนโซฟายังไม่มีทีท่าว่าจะ ฟื้น ฮันเตอร์กดเลื่อนช่องโทรทัศน์ก่อนจะโยนรีโมตทิ้งในที่สุด เปลี่ยนไปต่อสายหาเพื่อนรักแทน

ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด

“ไอ้พร้อมไหนจึงบอกว่ายัยนี่จะฟื้นไงวะ”

“อะไรของมึงไอ้เตอร์ กูกำลังจะเข้าเวร

“มึงกลับมาดูดาร์ลิงก่อนเลย

“กูไม่เคยเห็นมึงเป็นห่วงใครขนาดนี้มานานแล้วนะ
“อย่ามาพูดมาก กูแค่ไม่อยากให้ใครมาตายในบ้าน

“ฮั่นแน่ แน่เปล่า”

พร้อมได้ที่ แซวเพื่อนรัก ใหญ่ถึงเขาจะต้องรีบไปเข้าเวรแต่ โอกาสแบบนี้หาได้ง่าย ๆ ซะที่ไหน

“เดี๋ยวได้แตกตีนกู มึงกลับมาดูเลยนะ

“มึงใจเย็น ๆ ดาร์ลิงเขาแค่หัวแตกนิดเดียว ไม่ต้องเย็บ ด้วยซ้ำอีกอย่างกูทำแผลให้เขาเรียบร้อยแล้ว ซึ่งก็นั่งเฝ้า ตลอดไม่เห็นเหรอวะ”

ใช่แล้ว ฮันเตอร์เลือกพาดาร์ลิงกลับมาบ้านตัวเอง

เนื่องจากเพื่อนรักที่อยู่บ้านเดียวกับเขาเป็นนักศึกษาแพทย์ปี 4

เขาอยากให้มันทำแผลให้เธอก่อนไปโรงพยาบาลเพราะทน

เห็นแผลบนหน้าผากสวย ๆ นั่นไม่ไหวแต่เพื่อนเขากลับยืน

กรานว่าเธอไม่เป็นอะไร แผลเล็กน้อยที่เป็นลมอาจเพราะกลัว

เลือด ร่างกายอ่อนเพลียแค่นั้น

“มึงแน่ใจนะ”

“เออ น้องเขาตื่นมึงก็ให้กินข้าว กินยาที่จัดไว้ให้แค่นี้ แหละ กูต้องเข้าเวรแล้ว”

ฮันเตอร์มองโทรศัพท์ตัวเองสลับกับร่างบางที่นอนหายใจ เข้าออกสม่ำเสมออยู่บนโซฟา หรือบางทีเขาควรพาเธอไปโรง พยาบาล คิดได้อย่างนั้นเขาเลยเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
“ไอ้หมอบอกเธอจะไม่เป็นแผลเป็นนะ”

เขาเอ่ยออกมาแผ่วเบา ก้มลงเป่าเบา

ดาร์ลิง

“อือ หิวจัง”

ร่างบางบนโซฟาเริ่มขยับ นั่นทำให้ฮันเตอร์ผงะออกมา เล็กน้อยก่อนจะกลับมาตีหน้านิ่งเมื่อเธอลืมตาขึ้น

“กว่าจะฟื้น นึกว่าตายไปแล้ว

“นั่นปากนายเหรอ”

ดาร์ลิงถลึงตาใส่เขา ดันตัวเองลุกขึ้นนั่งพลางมองไปรอบ

ๆ บ้าน

“ที่นี่ที่ไหน”

“บ้านฉันไง ไม่มีตาเหรอ”

“ไอ้ ไอ้…”

เธออยากจะด่าเขาให้สาแก่ใจแต่คนตัวสูงกลับเดินหนี หายไป เพียงครู่เดียวเขาก็เดินกลับมาพร้อมก๋วยจั๊บสองถ้วย

“นายควรพาฉันไปโรงพยาบาลนะ ฉันไม่ไว้ใจให้นายทำ

แผล เป็นบาดทะยักหรือเปล่าก็ไม่รู้

“การกระแทกไม่ได้ทำให้เธอเรียบร้อยขึ้นเลยนะ

“ขอโทษ พอดีฉันไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อยแบบที่ผู้ชายชอบๆ บนแผลของ
“ฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงเรียบร้อย

“นายว่าไงนะ?”

“เปล่า กินซะ จะได้กินยา อ๋อ แล้วแผลเธอนะเพื่อนฉันที่ เรียนหมอทำให้ รับรองไม่เป็นแผลเป็น

“ขอบใจย่ะ”

ได้ยินอย่างนั้นค่อยสบายใจหน่อย ดาร์ลิงสลัดค่าถาม และความสงสัยทุกอย่างออกจากหัวเพราะตอนนี้เธอหิวมา ขอ เอาอะไรใส่ท้องก่อนแล้วกัน

“กินช้า ๆ ก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอ”

“ฉันหิวนี่”

ดาร์ลิงตอบพลางตักหมูกรอบเข้าปากจนเพื่อนร่วมโต๊ะ อาหารของเธอเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้เลยตักหมูกรอบจากจาน เขาใส่จานเธอ

“นายให้ฉันเหรอ น่ารักจัง>_<”

เธอยิ้มตาหยีเมื่อได้กินของโปรดเพิ่ม ฮันเตอร์ยกมือขึ้น เกาหลังหูตัวเองก่อนจะพูดสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้พูดกับใคร ออกมา

“ขอบคุณที่ช่วยนะ”

• ฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงเรียบร้อยฮันเตอร์

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ