ตอนที่ 3 ส่อง(ผู้ชาย)เถื่อน

ผัวเถื่อน 3

ใครจะไปคิดว่าชีวิตคนอย่างดาร์ลิง ดาวมหาลัยแสนสวย จะน่าสงสารได้ถึงเพียงนี้

เมื่อสองวันก่อน ฉันดันไปทำเรื่องขายหน้ากับผู้ชายที่ไม่รู้ จักแม้กระทั่งชื่อแถมยังโดนเขากลั่นแกล้งกลับมาอีก

พูดแล้วแค้นแต่ช่างมันเถอะ ฉันพยายามจะลืมมันอยู่ แม้ว่าจูบร้อนแรงนั่นจะฝังใจก็เถอะ อ้าย หยุดคิดอะไรแบบนั้น เดี๋ยวนี้นะ ดาร์ลิง!!

“เป็นอะไรของแกวะ”

“เออ เห็นนั่งทาปากขมุบขมิบ อย่าบอกนะว่ากำลังเล่น ของใส่ไอ้เต้กับชะนีน้อยแฟนใหม่มันน่ะ

ใช่แล้วค่ะ อีกเรื่องที่ทำให้ชีวิตฉันน่าสงสารคือการที่ต้อง มาทนดูแฟนเก่านั่งพลอดรักอยู่กับแฟนใหม่กลางโรงอาหาร แบบนี้ ไม่ไปเปิดม่านรูดวะ

และสองคนที่อยู่กับฉันตอนนี้คือเพื่อนรักฉันเอง ชื่อ กอล์ฟ เกย์ควีนตัวแม่ อีกคนที่หาว่าฉันกำลังทำคุณไสย ชื่อ สายฝน ท็อปเช็คทุกรอบแต่งานอดิเรกมันไม่ใช่อ่านหนังสือนะ แต่คือการนั่งส่องผู้กับพวกฉันนี่แหละ สมองมันอัจฉริยะน่ะอย่าไปใส่ใจเลย

“เฮอะ ฉันไม่ได้เสียดายแค่เจ็บใจ

อันนี้เรื่องจริง ฉันว่าจริง ๆ แล้ว ฉันไม่รักเต้ขนาดนั้น หรอกแค่คบเพราะเห็นว่ามันเป็นสุภาพบุรุษมากกว่า ฉันแพ้ ทางคนอ่อนโยนอะ

“ดู นังชะนีเด็กนั่น มันส่งสายตาเยาะเย้ยแกด้วย กอล์ฟหันมาสะกิดฉันยิก ๆ

“มันคิดว่าฉันอิจฉาหรือไงวะ ผู้ชายดีกว่าไอ้เต้เยอะแยะ

“ถ้านิสัยดีกว่ามีเยอะกูไม่เถียง แต่โปรไฟล์ระดับเต้หาไม่

ได้ง่าย ๆ เด้อ

“หล่อ รวย เทคแคร์เก่งแต่เดี๋ยก็ไม่ไหวปะวะ

“ฉันคิดออกแล้ว!!”

จู่ ๆ สายฝนก็โพล่งขึ้นหลังจากเงียบไปสักพัก

“อะไรของแก ฉันเกือบกรี๊ด กอล์ฟยกมือทาบอก ทำท่าเหมือนหัวใจจะวายหันไปด่า

สายฝ

“แกอยากหาอะไรมาฝาดหน้าไอ้สองผัวเมียคู่นั้นไหม สายฝนพูดขึ้น เหยียดยิ้มร้ายบนใบหน้า

“ไอ้ฝนมีแผนอะไร
“แกก็หาแฟนใหม่ที่โปรไฟล์ดีกว่าไอ้เต้สิ

“ก็เมื่อกี้พึ่งคุยกับไอ้กอล์ฟอยู่ว่าผู้ชายแบบนั้นมันหายาก

“หึหึ กมีคนนึง

หลังเลิกเรียนฉันโดนสายฝนลากมายังสนามบาสที่มีผู้คน แน่นขนัดประหนึ่งมีการแข่งโอลิมปิ

“แกพาฉันมาทำไมเนี่ย คนก็เยอะ ร้อนก็ร้อน

“ฉันจะทวนให้แกฟังอีกครั้ง คนที่ฉันพามาส่องชื่อว่า ฮัน เตอร์ เรียนบริหารปี4 เป็นเจ้าของร้านเหล้าที่ดัง ๆ อะ ชื่ออะไร จําไม่ได้ หน้าตาอันนี้อยากโฆษณาว่าหล่อมาก หล่อกว่าไอ้เต้ เป็นสิบเท่า”

โอเค ดูจากสายตาเพ้อฝันของเพื่อน เชื่อแล้วว่าหล่อจริง

“เป็นที่หมายปองของหญิงแท้ ชายเทียมเกือบทั้งมหาลัย “ฮอตขนาดนั้น ไม่เหลือมาถึงฉันแล้วมั้ง

“นี่แหละที่น่าสนใจ ไม่มีข้อมูลว่าเขาเคยมีแฟนจริง ๆ สัก

“เฮอะ สาบานว่าคนที่แกกำลังพูดถึงเป็นคนปกติ

ระหว่างที่ฉันกำลังเดินคุยกับสายฝนอยู่ข้างสนามบาส มี เสียงตะโกนออกมากจากในสนามพร้อมด้วยลูกกลม ๆ สีส้มที่ พุ่งตรงมายังใบหน้าแสนสวยของฉัน
ณ จังหวะนี้ ฉันได้แต่ยืนหลับตาปี ทำอะไรไม่ถูกแต่แล้ว ลูกบาสก็ถูกปัดออกด้วยมือใครบางคนตามมาด้วยเสียงกรี๊ด ดังกระหึ่มสนาม

“กรี๊ด”

“เดินยังไงของเธอ

ฉันค่อย ๆ เงยหน้ามองร่างสูงในชุดบาสสีแดงแขนกุดซึ่ง ยืนอยู่ตรงหน้า ห่างออกไปไม่ถึงคืบ

“นะ…นาย”

ยังไม่ทันที่ฉันจะได้หายตกใจ ผู้ชายในสนามคนหนึ่งก็วิ่ง เข้ามาจับตัวฉันหมุนไปมา

“ผมขอโทษนะครับพี่ดาร์ลิง พี่เจ็บตรงไหนหรือเปล่า

“อะ เอ่อ เปล่าจ้ะ”

ฉันตอบเขากลับไปยิ้ม ๆ พยายามส่งสายตาให้สายฝน เข้ามาช่วยแต่มันก็มัวแต่มองผู้ชายด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม

“ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ

“พี่ไม่เป็นไรจริง ๆ แค่ตกใจนิดหน่อย

“เฮอะ สําออย

คำพูดหยาบคายแบบนี้จะมาจากใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนที่ฉันเกลียดที่สุดในโลก

ไอ้หน้าหล่อที่จับฉันล็อกกับขาโต๊ะไง ถึงแม้วันนี้เขาจะ ช่วยฉันแต่ใช่ว่าจะลบล้างความป่าเถื่อนที่ทำกับฉันได้หรอกนะ

“นายว่าใครสําออย

เขายักไหล่ก่อนจะเดินแทรกกลางระหว่างฉันและผู้ชายอีก คนเข้าสนามไป ดูมันสิคะ ดูมัน ใครได้ผู้ชายแบบนี้เป็นแฟน นะ ซวยตายเลย

“ยังไงผมขอไลน์ไว้ได้ไหมครับ เผื่อว่า…

ฉันละสายตาจากไอ้ผู้ชายป่าเถื่อนคนนั้นหันกลับมามอง ผู้ชายอีกคนตรงหน้า ไม่ทันที่ฉันจะได้ปฏิเสธเขาก็มีคนตะโกน มาจากในสนาม

“จะยืนกัน ให้ลูกบาสมันกระแทกหัวอีกหรือไงวะ

“เออ ไม่อยากยืนนักหรอก

เขาและฉันยืนจ้องตาด้วยความอาฆาตกันอยู่ครู่หนึ่งก่อน ที่ฉันจะลากสายฝนไปนั่งสแตนด์ด้านข้าง

“แก แกโชคดีมาก ๆ ฉากเมื่อกี้โรแมนติกชะมัดเหมือน

ในซีรี่ส์เกาหลีเลย

“ฉากไหน ฉากที่นายนั่นด่าฉันว่าสำออยน่ะเหรอ

“ฉากที่เขาปัดลูกบาส ให้แกย่ะ คนอะไรเท่ชะมัด”
ท่าเพ้อฝันของเพื่อนรักทำให้ฉันถึงกับกลอกตามองบน

“เลิกเพ้อ หมอนั่นไม่ใช่คนดี แล้วไหนล่ะนายฮันเตอร์ของ

“ก็คนที่ช่วยแกไม่ให้โดนลูกบาสไง พรหมลิขิตเนอะ”

พรหมลิขิตบ้าอะไรล่ะ พรหมขิตละไม่ว่า

“อย่าบอกนะว่า….

“ใช่แล้ว เขาคือพี่ฮันเตอร์และคือคนที่แกต้องเอามาเป็น แฟนให้ได้”

ช่วยด้วย ดาร์ลิงจะเป็นลม ผู้ชายในมหาวิทยาลัยที่เป็น

ร้อยเป็นพัน ทำไมต้องเป็นไอ้หมอนี่ด้วยวะ

“Hi ชะนี กอล์ฟฟี่มาแล้ว

“ไปหาผู้ชายมาอีกละสิ

“มีบ้าง แล้วไหนล่ะผู้ชายที่ดาร์ลิงต้องมาจับจอง กอล์ฟถามพลางชะเง้อเข้าไปในสนาม

พริบ!!

เสื้อคลุมนักกีฬาถูกโยนลงมาคลุมหัวฉัน ตามด้วย ผ้าเช็ดหน้าและขวดน้ำ

“นายจะหาเรื่องกันหรือไง?
“ฝากหน่อย

“ไม่ เอาคืนไป”

เขา โน้มหน้าลงมาใกล้ฉันก่อนจะกระซิบลงข้างหู “ผัวฝากของแค่นี้ไม่ได้หรือไง”

พูดเพียงเท่านั้น เจ้าตัวก็วิ่งกลับเข้าไปในสนามทิ้งให้ฉัน ต้องเป็นเป้าสายตาของคนทั้งสนาม รวมถึงเพื่อนฉันเองด้วย

“ไอ้ดาร์ลิง แกมีอะไรจะสารภาพไหม

“ไม่มี พวกแกอย่ามองกันแบบนั้น

สายฝนและกอล์ฟจ้องฉันอย่างจับผิด ฉันเลยต้องทำเฉไฉ มองเข้าไปในสนามแต่เหมือนหนีเสือปะจรเข้เพราะฉันหนี สายตาเพื่อนไปเจอสายตาของฮันเตอร์แทน

“แน่ะ มีส่งสายตากันด้วย

ฉันไม่สนใจฟังเสียงเพื่อนล้อ หยิบเสื้อคลุมฮันเตอร์ขึ้นมา ทำท่าจะเขวี่ยงลงพื้นแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเขาชี้หน้าและทำ สัญญาณใช้นิ้วปาดคอตัวเอง

“นั่น พวกแกมีสัญญานให้กำลังใจกันด้วย

จะบ้าตาย ท่าปาดคอมันคือสัญญาณให้กำลังใจตรงไหน

“อ้าย นังชะนีดาร์ลิง แกมันเลว แกใช้ร่างกาย แกทอดสะพานให้พี่เขาใช่ไหม”

“แกล่อลวงพี่ฮันเตอร์ของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กันดาร์ลิง

ฉันยกมือขึ้นกุมขมับ ใจจริงอยากเอาหัวเขกกับขอบสนาม ด้วย ช่วยบอกฉันทีว่าเพื่อนฉันเห็นฉันดีกว่าผู้ชายหรือเปล่า

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ