ตอนที่ 9

รชนิซลนั่งนิ่งเงียบตลอดเวลาที่คาร์ลอสเหยียบคันเร่งพารถ แลมบอร์กินีคันหรูของเขาฝ่าการจราจรคับคั่งมุ่งหน้าออกจากตัว เมืองไปตามเส้นทางที่หญิงสาวไม่คุ้นเคย ความหวาดหวั่นแล่น พล่านอยู่ในสำนึกที่สับสน ถ้ากลั้นหายใจได้นานกว่านี้ก็คงดี เธอจะได้ไม่ต้องรับรู้ถึงแรงกระเพื่อมทางอารมณ์ของตัวเองที่อาจ กระทบกับความรู้สึกของคนที่อยู่หลังพวงมาลัย ร่างบางซึ่งยังอยู่ ในชุดแต่งงานประสานมือไว้บนตัก เธอนิ่งนึกอยู่ชั่วครู่ก่อน ตัดสินใจถามออกไปว่า

“คาร์ล…คุณ…จะพาฉันไปไหนคะ”

“ถึงแล้วก็รู้เอง ตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์สงสัยอะไรทั้งนั้น!

เขาสวนกลับเสียงเข้ม นัยน์ตาวับวาวคู่นั้นจ้องมองไปเบื้อง หน้าซึ่งเป็นถนนสายใหญ่ที่รถสปอร์ตของเขาแล่นฝ่าละอองไอ ของอากาศที่เริ่มเย็นตัวลงเมื่ออัสดง โรยตัวลงมาปกคลุมเหนือ ท้องฟ้าของมหานครใหญ่ รชนิซลเหลือบมองเสี้ยวหน้าเหี้ยม เกรียมที่แสงแดดอ่อนพาดผ่าน เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจแต่ก็ทำ อะไรไม่ได้นอกจากนั่งนิ่งและเผลอถอนหายใจออกมา แต่แล้ว เธอก็ได้ยินเสียงดังในลำคอของเขา มันเป็นเสียงหัวเราะอื่น ๆ ขณะคาร์ลอสเหยียดปาก

“ผมยังไม่ฆ่าคุณตอนนี้หรอก เพราะผมต้องรู้อะไรจากคุณ เสียก่อน…แต่หลังจากนี้อาจไม่แน่
คำพูดเจือด้วยความเคียดซึ่งทำให้รชนิชลซาวาบไปถึงสัน หลัง หญิงสาวจับมือที่ประสานกันไว้แน่นและพยายามกลั้นน้ำตา ไว้ คาร์ลอสต้องการเค้นเรื่องวรรษมลจากปากของเธอ แล้วถ้า หากเธอไม่สามารถบอกอะไรไปมากกว่านี้ได้เขาคงต้องฆ่าเธอ ให้ตายคามือเป็นแน่

เรียวปากอิ่มสั่นระริกตลอดระยะทางที่รถสปอร์ตคันหรูแล่นฉิว ไปบนถนนที่ทอดยาวออกไปนอกเมืองด้วยความเร็วสูงกระทั่งถึง สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งลัดเลาะเข้าไปตามเส้นทางเล็ก ๆ ที่ขนาบข้าง ด้วยต้นโอ๊คและหญิงสาวก็เห็นบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านไม้อยู่ริม ฝั่งแม่น้ำ รชนิชลอดที่จะนึกไม่ได้เลยว่าถ้าเขาฆ่าเธอแล้วคงโยน ศพลงแม่น้ำสายนั้นอย่างแน่นอน ร่างเล็กยิ่งสั่นสะท้านไปทั้งตัว เมื่อคาร์ลอสหักพวงมาลัยรถเข้าไปจอดที่หน้าบ้านหลังนั้นซึ่งมี คนของเขายืนรออยู่ถึงสามคน และเมื่อเครื่องยนต์ถูกดับลงสนิท เธอก็นั่งนิ่งกระทั่งประตูรถถูกเปิดออก

“ลงมา!”

เสียงหนักของคาร์ลอสทำให้หญิงสาวสะดุ้ง สมองของรชนิ ชลเหมือนหยุดสั่งการไปชั่วขณะ ความกลัวกร่อนกัดสติที่กำลัง ยวบจนเกือบละลาย

“ได้ยินหรือเปล่า…ผมบอกให้ลงมา

“ค่ะ…ค่ะ”

หญิงสาวตอบไปคล้ายคนไม่มีสติ เธอก้าวลงจากรถก่อนจะ ถูกร่างสูงใหญ่ดึงแขนให้เดินตามเข้าไปในบ้านเข้าไปยังห้องหนึ่งและปิดประตูลงดังปัง

“คาร์ล!”

รชนิชลร้องเสียงสั่นเมื่อเขาผลักเธอลงไปนั่งบนเตียงภายใน ห้องกว้างซึ่งเธอเห็นระเบียงติดฝั่งน้ำและบานประตูกระจกเปิดอ้า ไว้ นี่หรือคือสถานที่เร้นลับของคาร์ลอส อเล็กซานเดอร์ เขาพา เธอมาเพื่อจะบีบเค้นเอาความจริง หากหญิงสาวก็ไม่มีเวลาที่จะ ได้สนใจกับความงดงามตระการตาของทัศนียภาพเบื้องนอก เพราะไม่รู้เลยว่าเธอจะยังมีเวลาเหลือสำหรับลมหายใจแห่ง ความหวั่นกลัวอีกนานเท่าใด

“บอกผมมาว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน!

เสียงตะคอกถามของคาร์ลอสที่ก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าด้วย แววตาเหมือนเสือกระหายเหยื่อทำให้หญิงสาวอยากจะร้องไห้ ออกมาเสียงดัง ๆ ใบหน้าคร้ามเข้มที่เธอเคยเห็นว่าหล่อเหลายิ่ง กว่าเทพบุตรบิดเกร็งด้วยอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่าน เขาโน้มตัว ลงไปและจับไหล่บางเขย่าไปมารุนแรงพร้อมทั้งตะเบ็งเสียงอีก

“ผมให้โอกาสคุณพูด….พูดความจริงที่มันจะช่วยอลม หายใจของคุณ!”

“ฉันไม่รู้…ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย…ได้โปรด คาร์ล…อย่าทำ อะไรฉันเลย”

“ผมรู้ว่าคุณรู้ทุกอย่างนี้นี่…ถึงคุณจะไม่ใช่น้องสาวแท้ ๆ ของวีแต่คุณก็เป็นน้องสาวคนเดียวที่สนิทกับวีที่สุด”
“พี่วีไม่ได้บอกอะไรฉัน

“โกหก!”