ตอนที่ 3

รชนิชลปลอบใจด้วยการดึงมือของอีกฝ่ายมากุมไว้ทั้งที่ตอนนี้ เธอเองก็อยากร้องไห้ไม่ต่างกัน

“นินจะเข้าไปพบคาร์ลนะคะ…ป้ารออยู่ข้างนอก นินเข้าใจค่ะ ว่าป้าไม่สบายใจมาก ไม่เป็นไรหรอกนะคะ ถ้าเขาโกรธขึ้นมา จริง ๆ นินีก็จะขอรับโทษทุกอย่างแทนพีวีเองค่ะ”

“ป้าจะรอนะ…นินี”

แวววลีมองตามหลานสาวที่ค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปในห้อง กว้างพอ ๆ กับห้องโถงขนาดใหญ่ได้เลยทีเดียว ภายในนั้น เงียบเชียบขณะที่รชนิชลซองจดหมายไว้แน่น เธอปั่นป่วนไป หมดในช่องท้องและกำลังเรียบเรียงคำพูดของตัวเองกระทั่ง เสียงหนึ่งดังขึ้น

“ใคร…บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่อนุญาตให้เข้ามาตอนนี้

ร่างบอบบางหันกลับไปตามเสียงทุ้มห้าวในช่วงจังหวะที่ เจ้าของเสียงนั้นเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอพอดี หญิงสาวสะดุ้ง เล็กน้อยแต่แล้วก็พยายามเก็บซ่อนอาการตื่นเต้นที่ดูแล้วไม่ค่อย มิดชิดเท่าไหร่ รชนิชลซ้อนตามองเจ้าของร่างสูงสง่าซึ่งอยู่ในชุด สูทสีงาช้าง ใบหน้าคร้ามเข้มเอียงมองหญิงสาวพลางยนคิ้ว

ชายหนุ่มเรียกชื่อหญิงสาวตามความเคยชินของเขา น้ำเสียงนั้นก็ยังเป็นปกติขณะที่ร่างเล็กพยายามเก็บซ่อนความประหม่า ยามอยู่ต่อหน้าเขาทุกครั้ง มันเป็นเช่นนี้มานานแล้วเวลาที่เธอ ต้องเผชิญหน้ากับ คาร์ลอส อเล็กซานเดอร์ หนุ่มหล่ออายุ สามสิบห้า ความหล่อเหลาของเขาราวเทพบุตร ในเทพนิยาย ปกรณัม เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่กำยำและเรือนผมสีบรูเน็ต ใบหน้าของคาร์ลอสคมเข้ม จมูกโด่งยาวเป็นสันรับกับริมฝีปาก เป็นกระจับหยักหนาได้รูป ทว่านัยน์ตาสีอำพันเจิดจรัสคู่นั้นช่วย ลดทอนความดุดันของเขาลงได้กว่าครึ่ง

“คาร์ล…เอ้อ…ฉัน…

“มีอะไรหรือเปล่าถึงได้เข้ามาที่นี่ผมกำลังจะออกไปข้างนอก อีกห้านาทีนี่แล้ว คงแต่งตัวรอผมอยู่ที่ห้องแล้วสินะ”

เสียงหวานแต่แผ่วเหลือเกินนั้นหลุดออกจากปากของหญิงสาว ที่เผยอออกอย่างไม่แน่ใจ ถึงตอนนี้แล้วเธอจะทำยังไงต่อ เธอ ควรจะบอกเขาว่ายังไง

“คาร์ล…คือว่า…เอ้อ…ฉันมีเรื่องที่ต้องคุยกับคุณค่ะ”

“เรื่องอะไร สำคัญมากมั้ย

“ฉันอยากให้คุณอ่านจดหมายฉบับนี้ก่อนค่ะ”

ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจยื่นซองจดหมายในมือให้คาร์ลอส เขา มองมันด้วยประกายตาบอกความสงสัยแต่ก็รับไปทว่าก่อนจะ เปิดซองจดหมายก็ถูกมือเรียวบางจับข้อมือเขาไว้เสียก่อน
“คาร์ล…เอ้อ…สัญญาได้ไหมคะว่า…เมื่อคุณอ่านจดหมาย ฉบับนี้แล้ว…คุณจะต้อง…ใจเย็น

เขาจ้องหญิงสาวและรับรู้ถึงแรงบีบจากมือเรียวที่จับข้อมือของ เขาไว้แน่น

“นี่…ผมยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร คุณยังไม่ได้บอกผมด้วยซ้ำว่า

ใครให้จดหมายฉบับนี้มา ฉะนั้นแล้วผมก็จะขออ่านมันก่อน

เสียงนั้นมั่นคงมากเกินกว่าคำร้องขอของหญิงสาวจะช่วย หน่วงความรู้สึกของเขา คาร์ลอสเปิดซองจดหมายและดึง กระดาษข้างในออกมาขณะที่รชนิซลจ้องมองด้วยแววตาที่ไม่ อาจซ่อนเร้นความตื่นเต้นของตัวเองไว้ได้ และขณะที่เขาคลื่ กระดาษแผ่นเล็กนั่นออกก็ยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วและแรง ขึ้นเรื่อย ๆ มือของเธอเย็น นี่เธอกำลังตื่นเต้นเหมือนตัวเองเป็น เจ้าของจดหมายเสียเองทั้งที่ไม่รู้เลยว่า ในจดหมายฉบับนั้นเขียน อะไรไว้บ้าง

แต่ที่แน่ ๆ มันจะต้องเป็นเรื่องที่แย่สำหรับคาร์ลอสเพราะชาย

หนุ่มอ่านมันสักครู่แล้วแววตาของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป เรียกได้ว่า

แทบจะในฉับพลันทันใดที่รชนิชลเห็นความเคร่งเครียดกระจาย

อยู่เต็มนัยน์ตาสีอำพันคู่นั้น เธอได้ยินเสียงเขาขบกรามเข้ากัน

ก่อนเขาจะเหลือบกลับมามองหญิงสาว เขาเหยียดมุมปากออก

แต่ในคิ้วหนาสีน้ำตาลกลับขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกเป็น

เงื่อนได้

“นี่ใช่มั้ยธุระสำคัญของคุณ…เอาจดหมายบอกลาของผู้หญิงที่จะเป็นเจ้าสาวในงานคืนนี้มาให้ผม มันยังมีข่าวอะไรที่มันเลว ร้ายมากกว่านี้อีกมั้ย”