เกิดความสงสัย

“เมื่อสักครู่เดินผ่านสวนผักด้านหลังจวนเห็นบ่าวไพร่มากมาย ไปรวมตัวกันหาบางสิ่งที่นั่นเกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ”

สาวใช้คนหนึ่งในจวนแม่ทัพเอ่ยถามสาวใช้อีกคน

“เจ้าไม่รู้อะไรเมื่อวันก่อนเห็นพวกบ่าวในจานเล่าว่ามีกระต่าย ตัวอ้วนหลุดเข้ามาทำลายแปลงผักแถมยังเป็นกระต่ายมีเจ้าของ ทิ้งกระพรวนไว้อันหนึ่งท่าจะตกอยู่ในจวนของเรา ใครพบ กระพรวนนำไปคืนเศรษฐีท่านนั้นเขามีรางวัลเป็นเงินถึงพันตำลึง ผู้คนจึงพลิกแผ่นดินหาอย่างไรเล่า”

“พันตำลึงเลยหรือ” สาวใช้อีกคนตาโตคล้ายว่าตนเองนั้น ฝาดไป

“ใช่ไม่ผิดพันตำลึงจริงๆ ”

“แล้วเจ้ากับข้าจะมัวช้าอยู่ทำไมคนหาทั่วแปลงผักไม่พบอาจ จะหล่นที่ไหนสักแห่งในจวนเราจะรวยแล้วครานี้”

สาวใช้ทั้งสองเร่งรีบจนไม่ทันระวังว่ามีร่างสูงของคนผู้หนึ่ง กำลังก้าวเท้าเข้ามาจนเดินชนเข้าไปเต็มๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นพวก นางจึงเห็นว่าเป็นผู้ใด ต่างคุกเข่าลงท่าทางลุกลี้ลุกลนนัก

“ทะท่านแม่ทัพ”

“ใช่เป็นท่านแม่ทัพ พวกเจ้าเร่งรีบจนไม่ดูตาม้าตาเรือเช่นนี้มีเรื่องสำคัญอะไรว่ามา”

องครักษ์ผ่านที่ยืนด้านข้างยกมือกอดอกถามด้วยสายตาดุดัน มองสองสาวใช้อย่างตำหนิพวกนางเร่งรีบจนชนเข้ากับแม่ทัพ หยางผู้ตัวโตราวกับภูเขาผู้นี้ได้อย่างไร

หยางเอ้อหลางมองพวกนางด้วยใบหน้าเคร่งขรึมสองสามวัน มานี้ในจวนอันเงียบสงบของเขาดูเหมือนว่ากำลังมีเรื่องวุ่นวาย อยู่ภายใน พวกบ่าวไพร่ไม่ว่าจะเดินไปที่ใดสายตาล้วนสอดส่าย หาบางสิ่ง เขาผู้เป็นนายเห็นแล้วก็นึงสงสัยยิ่งนัก

“พวกเจ้าเร่งรุดไปที่ใด”

เสียงขรึมของท่านแม่ทัพทำเอาสาวใช้ตอบตะกุกตะกัก “ระเรียน ทะท่านแม่ทัพ พวกบ่าวเร่งรีบไปหากระพรวนอันหนึ่ง เจ้าค่ะ”

“กระพรวนหรือ” องครักษ์ผ่านเอ่ยถาม

“เจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพคงไม่รู้ ด้านนอกมีเศรษฐีท่านหนึ่งประกาศ ว่าท่ากระต่ายหลุดออกมาและกระต่ายตัวนั้นทำกระพรวนประจำ ตัวหลุดหายหากผู้ใดพบแล้วนำไปคืนมีรางวัลให้ถึงพันตำลึง

เงินมากมายเช่นนี้จึงทำให้ทุกคนพยายามหาของเจ้าค่ะ” หยางเอ้อหลางมองสองสาวใช้ด้วยสายตาเย็นชาเรียบนิ่ง ก่อนที่จะแค่นเสียงออกมา

“เพราะกระต่ายอ้วนตัวนั้นจึงทำให้พวกเจ้าคิดว่ากระพรวนอยู่ ในจวนเช่นนั้นหรือ
“เจ้าค่ะ แต่บ่าวทั้งสองยังไม่ทันได้ค้นหาเหมือนผู้อื่นนะเจ้าคะ ขอท่านแม่ทัพได้โปรดเมตตา”

พวกนางก้มหน้าตอบเสียงอ่อน ท่านแม่ทัพหยางเป็นบุรุษที่ ชอบความเป็นระเบียบเรียบร้อยยิ่ง การที่พวกนางทำเรื่องเช่นนี้ ในจวนให้วุ่นวายคงทำให้เขาไม่พอใจอยู่มาก ไม่แน่อาจลงโทษ พวกตนก็เป็นได้

“ไร้สาระ”

ท่านแม่ทัพเอ่ยขึ้น คำพูดของสาวใช้ทำให้เขานึกขึ้นได้ว่าเขา มีกระพรวนอันหนึ่งที่หลุดมาจากกระต่ายตัวอ้วนจริงๆ เสียด้วย

“ท่านแม่ทัพคงไม่ทำโทษบ่าวใช่หรือไม่เจ้าคะ” สาวใช้ผู้หนึ่ง

ยิ่งหวาดกลัว แม่ทัพหยางผู้นี้แม้จะหล่อเหลายิ่งแต่สายตาว่าง

เปล่าอีกทั้งยังดุดันทำให้พวกนางตัวสั่นแล้ว

“พวกเจ้าไปเถิด อย่าก่อเรื่องให้วุ่นวาย” ท่านแม่ทัพเอ่ยขึ้น ก่อนจะพยักหน้าให้สองสาวใช้แล้วหลีกทางให้พวกนาง

“ขอบคุณท่านแม่ทัพ”

เมื่อได้รับอนุญาตข่าวทั้งสองจึงรีบเดินราวกับวิ่ง ไม่อยู่เกะกะ สายตาผู้เป็นนายให้มีโมโหอีก

“องครักษ์ผ่านสั่งพ่อบ้านควบคุมบ่าวไพร่ให้ดี ให้พวกเขา เลิกหากระพรวนเถิด ในจวนข้าหลายวันมานี้วุ่นวายเกินไปแล้ว”

“ขอรับ”
หยางเอ้อหลางเดินเข้ามาในเรือนนอนด้านข้างเตียงนอนของ เขาพร้อมกับหยิบกระพรวนสีเงินที่วางอยู่ใต้หมอนขึ้นมาดู จน บัดนี้ตนเองยังไม่เข้าใจการกระทำของตัวเองนักจะเก็บกระพรวน ไร้ค่านี้ไว้ด้วยเหตุอันใด

เพียงแต่ความรู้สึกประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อได้สัมผัสมันทำให้ นึกถึงความทรงจําที่ขาดหายไปเมื่อนานมาแล้ว

ตอนนั้นที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจนความทรงจำบางอย่าง ขาดหายไป คงเป็นเพราะเสียงกระพรวนที่ยังติดอยู่ในความทรง ขณะนั้นทำให้เขาคล้ายจะนึกเรื่องบางเรื่องออก เมื่อตั้งใจดู อย่างละเอียดอีกครั้งเขาพบอักษรสลักคำว่า สิบสาม ตัวเล็กๆ อยู่บนกระพรวน

อักษรนี้ไม่ใช่ว่าช่างธรรมดาจะสามารถสลักได้งานฝีมือระดับ นี้เห็นทีจะมีเพียงช่างแกะสลัก ในวังหลวงเท่านั้นยิ่งมองยิ่งคุ้นตา นัก จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งที่เขาลืมไปแล้วแต่นึกไม่ออกว่าสิ่ง นั้นคืออะไรกันแน่

“ท่านแม่ทัพสั่งการเรียบร้อยขอรับ”

เป็นองครักษ์ผ่านที่เข้ามาในห้องเขามองกระพรวนในมือของ ท่านแม่ทัพจึงเข้าใจได้ว่าเหตุใดแม่ทัพของเขาจึงสั่งให้บ่าวไพร่ เลิกค้นหาให้วุ่นวายอีก

“ที่แท้สิ่งนี้อยู่ในมือท่าน ท่านคิดจะมอบให้เจ้าของแล้วนำเงิน รางวัลหนึ่งพันตำลึงหรือขอรับ”

“กล่าวเหลวไหล”
“หรือท่านไม่ได้ตั้งใจคืนกระพรวนนี้ให้แก่เจ้าของกันเล่า”

“ดูท่าว่ากระพรวนอันนี้จะสำคัญมาก มีราคาถึงหนึ่งพันตำลึง คงเป็นของล้ำค่าทางจิตใจของคนผู้นั้นเจ้าดู”

ท่านแม่ทัพยนกระพรวนให้กับองครักษ์ผ่าน หลังจากพิจารณา

อยู่ชั่วครู่องครักษ์ผ่านก็เอ่ยขึ้น

“ฝีมือการแกะสลักงดงามเช่นนี้นอกจากสำนักแกะสลักแห่งวัง หลวงในแคว้นต้าชิงของเราคงไม่มีที่อื่นแล้ว”

“ใช่เป็นฝีมือจากช่างในวังไม่ผิดแน่