ตอนที่ 14 ใบหน้าที่เต็มไปด้วยสีดำ

หลิวเซี้ยวหนิงกวาดสายตามองไปที่ขบวนรถของลี่หลินซูอย่าง ระมัดระวังแน่นอนไม่รอดพ้นจากสายตาของเขาเลยแม้แต่คัน เดียวและรวมถึงคนที่อยู่หน้าสุดคันนั้น

เบนท์ลีย์

หลิวเซี้ยวหนิงนั้นชอบรถตั้งแต่เด็กโดยเฉพาะรถหรูๆ

แต่เด็กน้อยเม้มปากปฏิเสธออกไป”มามีผมยังรอผมอยู่ผม ยุ่งมาก ให้คุณได้แค่สามนาทีซึมเริ่มนับตั้งแต่ตอนนี้

ใจของลี่หลินซูวุ่นวายราวกับลมพัด

ตลอดที่ผ่านมานั้นมีแต่เขาที่ให้เวลาคนอื่นในการเจรจาหรือ พูดเรื่องต่างๆ แต่ตอนนี้กลับโดนเด็กไม่สิ้นฟันน้ำนมคนนี้มาจับ

เวลาให้เขาพูด

และนี้ก็เป็นครั้งแรก

ทน

จะต้องทน

พอแค่คิดว่าเด็กคนนี้เอาลี่หลินเย่ได้อยู่หมัดเขาก็ทนได้แล้ว

เขายังคงไม่รีบพูดอะไรจนหลิวเสี้ยวหนึ่งก็เปิดปากพูดออกมา อีกครั้งเด็กน้อยนั้นร้อนใจแทนลี่หลินซูแล้วคุณผ่านไป แล้ว10วินาทีคุณยังเหลืออีก2นาทีกับอีก50วิ
ลี่หลินซูสีหน้ามืดไปหมด “หนูอายุเท่าไหร่ เอาช่องทางการ ติดต่อของคุณพ่อคุณแม่หนูมาให้ฉัน

“ผมอายุสี่ขวบส่วนช่องทางการติดต่อของมามีผมผมบอกไม่ ได้เธอเป็นผู้หญิงเพื่อป้องกันไม่ให้เธอถูกตามรังควานผมบอก คุณไม่ได้”

“งั้นแดดดี้ของหนูหล่ะ?”หลินซูถามต่อแกล้งเด็กคนนี้จนสนุก ปากชอบเด็กคนนี้มากชอบมากมาก

เรื่องนี้ก็คงต้องถามตัวคุณเองแล้ว แต่ว่าประโยคนี้หลิวเซียวหนิงคิดแล้วคิดและแล้วก็ไม่ได้พูด ออกไปลี่หลินซูไม่รู้ว่าตัวเองนั้นมีความสัมพันธ์กับเขาอย่างไร

ไม่รู้อย่างนี้ก็ดีเขานั้นไม่อยากได้คนอย่างนี้เป็นคุณพ่อหรอก

เขาไม่เหมาะ

“เรื่องนี้คุณก็คงต้องถามแดดดี้ของผมเองแล้ว”

“แดดดี้ของหนูคือใครหล่ะ?”หลินซูถามด้วยความอยากรู้ว่า ผู้ชายแบบไหนนะถึงได้คลอดเด็กที่น่ารักและฉลาดขนาดนี้ออก มาคงจะพอพอกับเขาและหลินเย่หล่ะมั้ง

“ไม่รู้ครับ”

“ไม่รู้?หนูนหนูล้อฉันเล่นอยู่ใช่ไหมตั้งใจที่จะไม่พูดอีกแล้วใช่

ไหม?”

สีหน้าของหลิวเสี้ยวหนิงดูเยือกเย็นขึ้นมาทันทีเอาถึงลูบคางอย่างเท่ๆ แล้วแต่คุณจะคิดลืมหมดเวลาสามนาทีแล้วผมต้องไป ละ”

พูดจบเด็กน้อยหมุนตัวแล้วก็เดินไปลืมตาโตมองหาหลิวเซียน เซียนไปทั่วทิศ

แต่กวาดสายตาดูแล้วแต่กลับไม่เห็นวี่แววของหลิวเซียนเซียน มามีของเขานี่ซื่อบื้อจริงๆ คงจะตกใจเพราะเห็นหลินซูแน่ๆ

หลินซูคงจะเคยทำหลายล้านเรื่องที่ผิดต่อมามีทำให้มา ต้องเสียใจ

ดังนั้นมาจึงไม่เคยพูดถึงเรื่องที่จะไปตามหาแดดดี้เลย ถอนหายใจหนึ่งทีแล้วก็ส่ายๆหัวเด็กตัวน้อยๆอย่างเขาไม่ เข้าใจโลกของผู้ใหญ่เลยจริงๆ จะทำยังไงดี?

ลี่หลินซูก็เหลือแค่กระโดดโวยวายแล้วหล่ะยังไม่เคยมีใคร กล้าทำกับเขาอย่างนี้มาก่อนมีก็แต่เขาเป็นคนไล่คนอื่นไปอย่าง เท่ๆแต่ตอนนี้ก็คือเด็กคนนี้รังเกียจและไม่อยากคุยกับเขาเดิน เข้าไปข้างหน้าคว้าคอเสื้อของหลิวเสี้ยวหนึ่งขึ้นมา “นี่ฉันยังพูด ไม่จบนะ”

“แต่ว่าครบสามนาทีแล้วน

“นั้นคือเวลาที่หนูตกลงเองเออเองฉันตกลงด้วยเมื่อไหร่หล่ะ?” ลี่หลินซูกัดฟันจนแน่น

“แต่คุณก็ไม่ได้คัดค้านนั้นก็แปลว่าตกลง”หลิวเสี้ยวหนึ่งถูกยกขึ้นไปลอยอยู่กลางอากาศร่างกายเล็กๆของเขาเริ่มดิ้นรน ราน”ปล่อยผมลงมา

“ไม่ปล่อย ถูกยั่วโมโหและยังยั่วยุเขาต่อหน้าคนมากมาย ขนาดนี้ถึงเวลาตาลี่หลินซูเอาคืนบ้างแล้ว

“เออคุณก็แค่อยากจะพูดคุยกับผมไม่ใช่หรอ งั้นก็ได้แต่ว่าผม ต้องเก็บค่าเสียเวลานะครับ”หลิวเซียวหนิงตอบกลับในเมื่อคนมี เงินกลัวที่สุดก็คือการเสียหน้าตอนนี้มีคนมากมายอยู่อย่างนี้เขา ก็น่าจะหารายได้สักหน่อยจะได้ไม่ขาดทุน

ลี่หลินซูคงไม่กล้าที่จะปฏิเสธที่จะไม่ให้เงินเขาเพราะนั้นถือกับ ว่าเป็นเรื่องที่ทําให้เขาต้องเสียหน้า

“เหอะไหนพูดสิว่าจะคิดเท่าไหร่? แต่ก่อนนั้นมีแต่เขาหลินซู

คิดเงินกับคนอื่นตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นไอเด็กมาเก็บเงินกับเขา

ถ้าหากว่าเด็กนี้จะสามารถรังแกลี่หลินเยู่อย่างนี้หล่ะก็และต้อง ต่อหน้าเขาด้วยอย่างนั้นคงจะสะใจน่าดู

พอคิดถึงตรงนี้ หลิน ยกมุมปากขึ้นมาและยิ้มที่มีเสน่ห์ของ เขาเล็กน้อยค่อยๆปล่อยหลิวเซียวหนิงลงมา

“หนึ่งนาทีหนึ่งพันหยวนถ้าคุยหนึ่งชั่วโมงหล่ะ?”หลิวเสี้ยว หนิงก็คิดถึงข้อเสนอนว่าหนึ่งนาทีหนึ่งพันหยวนหนึ่งชั่วโมงก็หก หมื่นหยวนวิธีหาเงินนี้ก็ไม่เลวมาก็สามารถไม่ต้องรับงานแปล ครึ่งปีได้เลย

เขาก็สามารถเลี้ยงดูตัวเขาเองและก็มาได้แล้ว
ลี่หลินซูหยีตาลงเล็กๆแทบอยากจะบีบเด็กคนนี้ให้ตายๆไปนี้ มันเป็นการปล้นชัดๆ

ถึงแม้ว่าเขานั้นจะรวยสักแค่ไหนแต่เขาก็ไม่ชอบการที่ขูดรีด ทรัพย์ไปเหมือนปล้นอย่างนี้

แค่คุยด้วยหนึ่งนาทีก็ได้แค่ไม่กี่ประโยคก็ต้องจ่ายหนึ่งพัน เด็กนี้กล้าที่จะขอซะจริงๆ

แต่พอมองไปรอบๆสายตาของคนที่มามุงดูอยู่นั้นสุดท้ายก็ ยอมรับข้อเสนอ

นี้เห็นว่าเด็กคนนี้สามารถปราบหลินเย่ได้หรอกนะเขาเป็น ผู้ใหญ่โตแล้วงั้นก็ไม่เอาเรื่องกับเด็ก “ตกลงงั้นก็ขึ้นรถ

พูดอยู่ลี่หลินซูก็จูงมือของเด็กน้อยแล้วเดินไปจะขึ้นรถเบนท์

“นี่…..หลิวเซียนเซียนที่หลบอยู่ในฝูงคนนั้นอยากจะเปิดปาก เรียกหลิวเซี้ยวหนิง

แต่ว่าเสียงของเธอนั้นเบาเกินจนถูกเสียงคนซุบซิบกลบมิดไป พอเธอคิดที่จะพุ่งออกไปในตอนนั้นหลิวเซียวหนิงก็ได้ขึ้นไปนั่ง อยู่ในรถของลี่หลินซูแล้ว

ลี่หลินซูขับรถด้วยตัวเองหลิวเซียวหนิงก็นั่งอยู่แถวข้างหลัง เรื่องที่จะต้องทำเป็นเรื่องแรกหลังจากขึ้นรถแล้วก็คือต้องส่ง ข้อความหาหลิวเซียนเซียน
“มาวางใจได้นะครับลุงแค่จะพาผมออกไปคุยธุระนิดหน่อย เขาไม่ได้ลักพาตัวผมถึงเวลากลับบ้านผมจะส่งข้อความไปให้นะ ครับ”

ลี่หลินซูมองไปตรงเด็กน้อยที่เอาแต่งกดหน้าจอบนนาฬิกา ของเขาคิดว่าเขาคงจะเล่นอีกเดี๋ยวถึงที่บริษัทยังไงก็เอาเบอร์ โทรแดดดี้หรือมามีของเธอมาก่อนจะดีกว่าบริษัทจะได้เตรียมทำ สัญญาเช็นกับเธอ”

“เซ็นสัญญา? ไม่ใช่มาคุยเล่นเฉยๆหรอกเหรอ?

ทำไมแค่เริ่มต้นคุยก็พูดถึงเรื่องสัญญาแล้ว?

“ใช่พอดีมีละครเรื่องหนึ่งขาดตัวละครเด็กอย่างเธออยู่พอดี ฉันตั้งใจที่จะเอาเธอนั่นแหละแต่ว่าเรื่องเซ็นสัญญานี้เธอยังเด็ก เกินไปดังนั้นจะต้องให้ผู้ปกครองมาเซ็นแทนเธอ

ลี่หลินซูขับเคลื่อนรถเดินหน้าต่อไปวันนี้ก็ให้เด็กน้อยนี้หาเงิน ไปได้เยอะเขาก็จะพาเด็กนี้ไปไว้ที่บริษัทก็ไม่เชื่อว่าพ่อแม่ของเด็ก จะไม่ตามมาหาถึงนี่

เด็กที่น่ารักขนาดนี้คงจะต้องเป็นลูกรักในดวงใจพ่อกับแม่ แน่นอน

ขนาดเขาคนที่ไม่เคยคิดที่จะชอบเด็กมาก่อนยังชอบเขาเลย เขากลับไม่รู้อะไรเลยว่าแม่ของเด็กที่พอเห็นเขาแล้วก็กลัวไป เลยและไม่กล้าตามมา

“เอ่อ………..เดี๋ยวหนิงคิดอยู่สักพักเมื่อวานตอนที่เขาไปหาลี่หลินซูแล้วบอกว่ามาสมัครเป็นตัวละครเด็กก็แค่ใช้มันเป็น

ข้ออ้างเฉยๆ

แต่ว่าพอคิดดูแล้วบางทีการเป็นนักแสดงก็น่าจะไม่เลวเหมือน กัน

ไม่แน่อีกหน่อยอาจจะโด่งดังเหมือนกับแดดที่ชั่วๆคนนี้ก็ได้

แต่ว่าคงจะยังตอบตกลงทันทีไม่ได้ไม่อย่างนั้นเรื่องเงินก็คงจะ พูดยาก

นี่เป็นกลอุบายของมามที่จะใช้ทุกครั้งเวลาไปซื้อผักเพียงแค่ มามีถามราคาแล้วก็หันไปพร้อมทำสีหน้าไม่อยากซื้อแล้วคนขาย ผักก็จะรีบลดราคาให้ทันที

ลองทดสอบดู

“ผมขอพิจารณาดูก่อนละกัน

“หรือว่าจะรอขอความคิดเห็นจากพ่อแม่ใช่หรือไม่? “พวง มาลัยในมือของลี่หลินซูเกือบจะตกเข้าไปสระข้างทางซะแล้ว

แต่ก่อนนั้นจะมีแต่นักแสดงต่างๆเข้ามาร้องขอให้เขาแบ่งตัว

ละครให้เล่นแต่พอมาเป็นเด็กคนนี้กลับเปลี่ยนเป็นเขาที่ต้องไป ขอเด็ก ให้มาเล่น ลี่หลินซูคนอย่างเขาเคยเอาตนไปอยู่ต่ำต้อยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อ

ไหร่กัน

“ไม่ต้องไม่ต้องแค่ตัวผมเองขอคิดพิจารณาเองก่อนผมยังต้องเรียนอนุบาลอยู่ต้องแสดงโชว์ละครตั้งแต่เล็กอย่างนี้คงจะไม่ดี สักเท่าไหร่”ตัวเด็กน้อยแต่คำพูดคำจาเหมือนผู้ใหญ่

“ได้นั้น ให้เวลาเธอพิจารณาอีกสามวันแต่ว่าภายในสายวันนี้ เธอจะต้องอยู่ข้างๆฉันทุกวัน

“ไม่ได้เวลากลางคืนนั้นผมจะต้องนอนกับม้า”หลิวเซียวหนิง ปฏิเสธไปทันที

ลี่หลินซูก็ทำท่าทางเลียนแบบสีหน้าของหลิวเสี้ยวหนึ่งมอง ด้วยสายตารังเกียจ” ใครจะนอนกับเธอฟันก็ยังขึ้นไม่หมดแล้วถ้า เกิดฉี่รดที่นอนฉันขึ้นมาจะทำยังไง? ฉันแค่จะให้เธอมาช่วงเช้า และอยู่กับฉันตอนทำงานก็พอเป็นยังไง?