ตอนที่11ผมไม่ชอบคุณ

ลี่หลินเย่มองดูเด็กคนนี้ตั้งแต่บนลงล่างอย่างช้าๆแล้วก็ล่างขึ้น บนและยังส่งสายตาจ้องเขาไปหลายรอบจนทนไม่ไหวหลุด หัวเราะออกมาเด็กของบ้านคนอื่นนั้นแค่เห็นเขาก็ตกใจจนรีบหัน หลังหนีกันไปแล้วแต่เด็กนี่กลับไม่กลัวเขา

“หนูไม่กลัวฉันหรอ?”

“ทำไมผมต้องกลัวคุณด้วย? คุณไม่ใช่ปีศาจสักหน่อยแต่ว่าที่ ผมไม่ชอบคุณหน่ะเป็นเรื่องจริง เด็กน้อยคนนี้ไม่ชอบสีหน้าเย็น ชาของหลินเยอย่างมากพูดออกมาอย่างรังเกียจ

“ไม่ชอบแล้วยังจะมาหาฉันอีกหนูไม่กลัวหรอกหรือว่าฉันจะ โยนหนูออกไปจากชั้นบนนี้?”หลินเยี่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเด็กคนนี้ บอกว่าไม่ชอบเขาและเขาก็ดันไม่รู้สึกโกรธอะไรแต่กลับกันเขา รู้สึกไม่น่าเชื่อและเริ่มชอบเด็กคนนี้เข้าซะแล้ว

คนที่กล้าพูดอย่างนี้กับฉันเด็กคนนี้ถือเป็นคนที่สองเพราะไม่มี ใครกล้าเป็นคนที่หนึ่ง

“คุณลี่บนโลกนี้มีคนที่ชอบคุณก็เยอะคนที่ไม่ชอบคุณก็มีเยอะ ถ้าคนไม่ชอบคุณมีมากมายขนาดนั้นแล้วคุณก็จะโยนพวกเขาลง ไปล่างตึกนี้ถ้าอย่างนั้นคุณก็คงกลายเป็นเพชฌฆาตฆ่าคนเยอะๆ ทุกวันแบบนี้จะนอนฝันร้ายนะครับ

“ฮ่าฮ่าฮ่า…….”หลินเย่กลั้นไม่อยู่ใบหน้าเย็นชาของเขากลับหายแวบไปจะมีก็แต่เสียงหัวเราะ

ถั่วเฟิงที่อยู่ด้านหลังนั้นเอาแต่ปาดเหงื่อและส่งสัญญณให้เด็ก น้อยนั้นหยุดพูดได้แล้วแต่พอเห็นลี่หลินเยู่หัวเราะนั้นเขาก็หน้า เหว๋อไปเลย

จนลืมไปเลยว่าผู้ชายไม่ควรที่จะยืนและเอาแต่จ้องผู้ชายอีก

คน

หลินเยนั้นไม่ได้ยิ้มอย่างนี้มานานมากแล้วเห็นเขายิ้มนั้นช่าง หล่อจริงๆ

เหมือนดอกไม้ผลิบานน่ามองจนทำให้คนไม่อยากละสายตา

ถั่วเฟิงนั้นชอบใบหน้าที่ยิ้มหัวเราะของเจ้านายตัวเองหลิว เสี้ยวหนึ่งก็เหมือนกันพอเห็นหลินเยู่หัวเราะเด็กน้อยก็โล่งใจไม่ น้อยที่ผมมาหาคุณเพราะว่าอยากจะถามคำถามหนึ่งกับคุณ

“คำถามอะไร?”หลินเย่นั้นได้ถูกเด็กชายน้อยคนนี้ปลูกต่อม อยากรู้ของเขา

“คุณนั้นไม่ชอบเด็กใช่หรือไม่?

“ทำไมถึงถามอย่างนี้หล่ะ อีกอย่างแล้วทำไมฉันต้องตอบ คําถามเธอด้วย?”

เด็กน้อยไม่เร่งรีบอะไร ก็เพราะว่าคุณนั้นก็ได้ยืนคุยกับผมอยู่ ตรงนี้มาหลายประโยคแล้วก็คงจะไม่เป็นไรถ้าจะพูดเพิ่มอีกสัก แระโยคใช่ไหมครับ?”
คำตอบนี้ลี่หลินเยถึงรู้ตัวว่าเขานั้นได้มายืนคุยกับเด็กนี้นาน มาเกือบครึ่งวัน

ปกติคนที่นัดเขามาเจรจาธุรกิจนั้นมีใครบ้างที่ไม่ใช่หลักร้อย

ล้าน

นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ถูกเด็กนี่มาพัวพัน

“ไม่ฉันไม่มีความจําเป็นที่จะต้องตอบคำถามของเธอ”ตอนนั้น เองพอมองดูเด็กคนนี้อีกทีเขาก็นึกออกแล้วว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้น เคยกับเด็กคนนี้

ก็เพราะเด็กคนนี้นั้นเหมือนคนคนหนึ่ง

ซึ่งคนคนนั้นก็คือหลิวเซียนเซียน คนที่เพ้อเจ้อบอกว่าตัวเองตั้งท้องลูกของหลินซู ผู้หญิงที่ทําตัวอนาจาร

เขาไม่ชอบไม่ชอบมากๆ

นึกถึงคู่แม่ลูกที่เจอในสนามบินตอนนั้นเด็กคนนี้จะต้องเป็น ของหลิวเซียนเซียนแน่ๆ

แม่เป็นอย่างไรลูกก็ต้องเป็นอย่างนั้น

พอคิดถึงตรงนี้ภาพลักษณ์ที่เขามองเด็กคนนี้ก็ติดลบไปพูดจบ เขายกเท้าขึ้นแล้วเดินต่อไป

ร่างที่สูงใหญ่นั้นเดินผ่านหลิวเสี้ยวหนึ่งไปอย่างไร้เยื่อใย
ในใจของเด็กน้อยไม่รู้ทำไมจู่จู่ก็รู้สึกจุกเขาคงจะไม่ชอบเด็ก จริงๆสินะ

ก็เพราะว่าไม่ชอบเด็กก็เลยไม่เอาเขาแล้วก็ไม่เอามาด้วย

ม้าน่าสงสารจริงๆผู้หญิงคนอื่นถ้าท้องมีลูกแล้วสามีก็จะคอย ช่วยเหลือดูแลมีแต่มาที่เลี้ยงดูเขาจนโตมาถึงตอนนี้ด้วยตัวคน เดียว

แต่ว่าในเมื่อหลินเย่ไม่ชอบเด็กขนาดนี้แล้วทำไมถึงทำให้มา มีต้องท้องลูกของเขาด้วยหล่ะ?

ผู้ชายที่ไม่รับผิดชอบอย่างเขามันช่างทุเรศจริงๆ เด็กน้อยยิ่งอยู่ยิ่งโมโหทันใดนั้นก็เร่งฝีเท้าตามหลังลี่หลินเย

ไป

ลี่หลินเย่รู้สึกได้ตั้งแต่แรกแล้วคิดคิดแล้วก็เหมือนกับแม่ของ เขาสักจริงเชียวที่มารบเร้าเจ้าอยู่อย่างนี้

เขาปล่อยให้เด็กซนขาของเขาอย่างเย็นชา

ดูเหมือนว่าเด็กจะโมโหมากแล้วเขาหายใจแรงๆไปด้วยแล้วก็ ผลักหลินเย่แรงๆที่หนึ่ง “เชอะคุณไม่ชอบผมผมก็ไม่ชอบคุณ

พูดจบหลิวเซี้ยวหนิงก็หันหลังวิ่งไปเขารู้สึกผิดไปแล้ว

ผิดที่มาพบแดดดี้คนนี้

เขาช่างไร้เยื่อใยและจิตใจ

ถึงว่าทุกครั้งที่ม้าดูคลิปนั้นถึงได้ร้องไห้ทุกครั้ง
แดดดี้ของเขาคนนี้นั้นไม่เคยเป็นห่วงมาเลย

“พี่เด็กคนนั้นลูกใครเหรอ?”จากประตูของออฟฟิศชั้นบน หลินซูเฝ้ารอลี่หลินเที่ยังไม่โผล่มาสักทีจนจะครึ่งวันแล้วหรือว่า จะมีพนักงานหญิงคนไหนที่กล้ามารังควานพี่ชายของเขาคนนั้น เข้าซะแล้ว?