ตอนที่10เขาเป็นดารา

ใต้ตึกของหอพักหลิวเซียวหนึ่งขวางพี่สาวคนสวยเอาไว้เป็น นักศึกษาของมหาวิทยาลัย “พี่สาวครับพี่รู้จักคนคนนี้ไหม ครับ?”

ผู้หญิงคนนี้มองไปที่จอโทรศัพท์ของเขาเป็นภาพคลิปตัดต่อ เป็นรูปผู้ชายคนหนึ่งแค่แวบเดียวเธอก็มองออกเลยว่าเป็นลี่หลิน ซู รู้จักสินหนูก็คงจะชอบหนังที่เขาแสดงมากเลยใช่ไหม?”

หลิวเซี้ยวหนิงตาส่องประกายเขาเป็นดารา?”

ที่แท้คนคนนั้นที่ยอมรับว่าเป็นแคดดี้ของเขายังจะเป็นดาราซะ

ด้วย

เขานั้นอยากไปพบคนคนนั้นว่าเขาทำไมทำให้เขาเกิดมาแต่ กลับไม่ถามไถ่เขากับมามีบ้างเลย

เขามักจะเห็นมาแอบดูคลิปนี้มีครั้งหนึ่งที่เขาถามมามไปว่า ผู้ชายคนนั้นเป็นแดดดี้ใช่ไหมครับมานั้นถึงกับร้องโฮ

เชอะคอยดูเถอะถ้าเขาเจอคนคนนั้นหล่ะก็เขาจะสั่งสอนเขาสัก ชุดหนึ่งเลย

ใช่ถึงแม้ผู้ชายคนนั้นจะเป็นดาราเขาก็จะสั่งสอนเขา

“ใช่เขาชื่อลี่หลินซูเขาเป็นบอสใหญ่ของงานแสดงวัฒนธรรม พรุ่งนี้”
“พรุ่งนี้งานแสดงวัฒนธรรมลี่หลินซู” หลิวเซียวหนิงอ่านตาม เสียงเบาๆหนึ่งรอบเขาใส่ขึ้นใจ

รุ่งเช้าของวันที่สองหลิวเซียนเซียนพาหลิวเสี้ยวหนึ่งเดินชม รอบๆมหาวิทยาลัย สุดท้ายก็เลือกโรงเรียนที่ใกล้ที่สุดให้กับ เขาดูแล้วก็เป็นโรงเรียนอนุบาลที่พอใช้ได้

เด็กน้อยไปเข้าเรียนเธอถึงจะสามารถตั้งใจเรียนและหาเงิน เลี้ยงดูเขา

ยุ่งมาทั้งครึ่งวันหลิวเซียนเซียนสั่งอาหารมาแล้วก็พาหลิวเซียว หนึ่งไปทิ้งไว้ที่หอพักช่วงบ่ายมีงานแปลส่วนสอง ชั่วโมง 500หยวนเธอเลยรับงานนี้

“หนิงหนิงบ๊ายบายต้องเป็นเด็กดีนะ

“รู้แล้วครับมาวางใจได้” หลิวเสี้ยวหนึ่งนั้นคุ้นชินกับการอยู่ บ้านคนเดียวตั้งแต่เล็กแล้วโบกมือน้อยๆของเขาส่งไปให้หลว เซียนเซียนที่กำลังออกจากไป

แต่อันที่จริงแล้วเขานั้นอยากจะให้หลิวเซียนเซียนนั้นไปเร็วๆ

เขารีบวิ่งไปที่ระเบียงมองลงไปดูข้างล่างเห็นกับตาแล้วว่าหลิว เซียนเซียนเดินออกนอกประตูมหาลัยไปแล้วเด็กน้อยก็รีบวก กลับเข้าไปในห้องหยิบกระเป๋าที่ตัวเองมักจะสะพายตอนออกไป ข้างนอกแล้วนับเศษเหรียญที่ติดตัวแน่ใจว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว สบัดก้นแล้วก็วิ่งออกไป

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปหลิวเสี้ยวหนิงยืนไว้ที่ล่างตึกอาคารหนึ่งอ่านชื่อของอาคารนั้น”งานวัฒนธรรมของพรุ่งนี้ มั่นใจแล้วว่าไม่ ผิดแน่จากนั้นก็เดินเข้าไป

“เด็กน้อยมาหาใครเอ่ย?”รปภ.เห็นเขาเป็นเด็กน้อยๆ และคิด ว่าเด็กคนนี้คงจะคิดว่าที่นี่เป็นสวนสาธารณะไว้เล่นแน่เลยห้าม ปล่อยเข้าไปเป็นอันขาด

“ลี่หลินซู”หลิวเซี้ยวหนิงน้ำเสียงโมโหไม่พอใจพูดออกมาใน ขณะเดียวกันแววตาของเขาที่ใสสะอาดไม่มีความซับซ้อนใดใด ซ่อนอยู่ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเด็กคนนี้ไม่ได้ล้อเล่นแต่ว่า ตั้งใจที่จะมาหาลี่หลินซูจริงๆ

แล้วรปภ.คนนี้เป็นใครหล่ะเขาเห็นมาจนนับไม่ถ้วนแล้วกับคน ที่มาหาหลินซูที่นี่แต่ส่วนมากนั้นเป็นแฟนคลับผู้หญิงไม่เคยนึก เลยว่าลี่หลินซูจะมีแฟนคลับเป็นเด็กน้อยๆคนนี้ด้วย “นี่หนูหนู แอบหนีออกมาคนเดียวอย่างนี้พ่อแม่ของหนูหาหนูไม่เจอนั้นจะ ตกใจนะหนูรีบกลับบ้านไปเถอะ

หลิวเซียวหนิงเม้มปากเขารู้ดีว่าอาคารนี้เข้าไปยากบริษัทของ ลี่หลินซูหรูเอาเรื่องเลย คุณลุงครับหลินซูเป็นคนสั่งให้ผมมา ครับผมนั้นมาสมัครเป็นนักแสดงเด็กน้อยครับ

เมื่อคืนเด็กน้อยนี้ได้ยินมาจากพี่สาวคนสวยว่าลี่หลินซูเป็น บอสใหญ่ของบริษัทนี้และยังเป็นนักแสดงอีกก็เลยคิดแผนการนี้ ขึ้นมาเพื่อที่จะได้เข้าไปในบริษัทของลี่หลินซู

และตอนนั้นเองเด็กน้อยกำลังพูดจบแล้วรอการปล่อยตัวของ คุณลุงรปภ.
ทันใดนั้นคุณลุงรปภ.นิ่งไปสักพักเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้น มาได้จากนั้นก็หันไปทางฝ่ายประชาสัมพันธ์พร้อมตะโกน

ถาม “เสี่ยวฟังช่วงนี้บริษัทเรามีการรับสมัครนักแสดงเด็กไหม?”

“งั้นก็พาเขาไปพบประธานที่เขาบอกว่าประธานเป็นคนบอก ให้เขามาสมัคร”

พนักงานหญิงหน้าฟร้อนรีบเดินเข้ามาเห็นหลิวเสี้ยวหนึ่งใน แวบแรกก็ชอบเขาซะแล้ว “เด็กน้อยหนูอะไรจ๊ะ?”

“พี่สาวคนสวยผมชื่อหลิวเซียวหนิงครับ”ลูกผู้ชายนั้นทำอะไร จะต้องไม่เปลี่ยนชื่อเล่นๆเขาจึงบอกชื่อหลิวเซียวหนิงไป

แค่คำว่าพี่สาวคนสวยก็ทำให้พนักงานหญิงคนนั้นหน้าบาน ดีใจเป็นดอกไม้ แล้วพ่อกับแม่หนูหล่ะ?ทำไมไม่มาพร้อมกับหนู หล่ะ?”

เด็กน้อยไม่รีบร้อนอะไรนึกขึ้นได้ว่าที่จอดรถด้านนอกนั้นเต็ม ไปด้วยรถจึงตอบไปว่า “พ่อกับแม่ผมยังหาที่จอดรถไม่ได้เลยวน หาอยู่ครับจึงให้ผมเข้ามาเองก่อน

เขาพูดอย่างสมเหตุสมผลพนักงานหญิงนั้นเชื่อสนิทสองวันนี้ ก็ได้เร่งรีบหานักแสดงเด็กอยู่จริงๆเด็กคนนี้พอมองไปรูปร่าง หน้าตาก็ผ่านตามคุณสมบัติที่ต้องการ “หนูมากับฉันมา

5นาทีผ่านไปหลิวเสี้ยวหนึ่งก็เดินออกมาจากลิฟท์พร้อมพี่สาว คนสวย
ชั้นบนสุดพื้นลายหินอ่อนที่สวยสว่างจนส่องเห็นเงาคนได้ช่าง สุดยอดและน่าประทับใจมากจริงๆ

พนักงานหญิงซึ่งกำลังจะส่งเขาไปที่ห้องทำงานของลี่หลินซู ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เธอคงจะเป็นเรื่องที่ สำคัญเธอพูดเสียงเบากับหลิวเซียวหนิง “หนูรอไว้ตรงนี้แป๊ปนึง นะพี่รับสายนี้แป๊ปหนึ่งแล้วจะพาหนูเข้าไป

“ได้คับขอบคุณครับพี่สาว เด็กน้อยพูดจาปากหวานทำให้คน ที่ได้ยินนั้นรู้สึกสบายใจ

พนักงานหญิงคนนี้คงจะมีเรื่องทางบ้านนิดหน่อยคุยไปคุยไป เดินไปสุดทางเดินแล้วและดูพูดลุกลี้ลุกลน

เด็กน้อยก็เชื่อฟังและยืนรอไว้ที่หน้าลิฟท์

“ติ้ง”เสียงดังขึ้นประตูลิฟท์เปิดผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมา สายตาของหลิวเซี้ยวหนิงถูกดึงดูดให้มองไปที่ผู้ชายคนนั้น หล่อโคตร

ดูดีกว่าคนที่อยู่ในรูปนั้นเยอะเลย

เด็กน้อยหายใจเข้าลึกๆ ให้กำลังใจตัวเองกล้าๆหน่อยหลัง จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวขวางทางลี่หลินเย่ไว้อย่างไม่ เกรงอกเกรงใจ

ลี่หลินเย่ก็แค่บังเอิญผ่านมาที่นี่และตั้งใจจะมาสั่งสอนลี่หลินซู สักหน่อยหย่ากันแล้วยังไม่ให้เขาได้พักทุกวันนี้จัดการกับภรรยาเก่าของตัวเองไม่ได้ก็โยนไปให้เขาจัดการ

เขาเป็นพี่ชายของเขาไม่ใช่พ่อแม่ของเขา

ทีแรกเขานั้นทําสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาแต่พอเห็นเด็กน้อยที่ บังเอิญปรากฏตัวขึ้นมาต่อหน้าเขาเขาตะลึงไปสักพักความรู้สึกที่ คุ้นเคย

ยกมุมปากเล็กน้อยก็ถือได้ว่าเป็นการยิ้ม”หนูมีปัญหาไรงั้น หรอ?”

เด็กคนนี้ก็ยืนที่อๆอยู่ตรงหน้าเขาดูออกว่าเป็นการจงใจขวาง ทางของเขาไว้

เสียงนี้ช่างน่าฟัง

เหมือนกับเสียงของไวโอลินที่ได้น่าฟังลื่นหู

อีกอย่างผู้ชายคนนี้นั้นหล่อดูดีกว่าที่เขาคิดไว้เยอะเลยจ้อง มองไปที่โฉมหน้าหล่อเหลาของหลินเยเด็กน้อยนี้ไม่รู้สึกกลัว อะไรเลยใช่ผมมาหาคุณนี่แหละครับ

ทางโน้นพนักงานหญิงที่เพิ่งวางสายไปก็หันมาเห็นภาพนั้นก็

วุ่นวายไปใหญ่น้อยคนในบริษัทที่จะรู้ว่าบอสมีพี่ชายฝาแฝด เพราะว่าเขาจะมาบริษัทนี้เป็นครั้งคราว ทุกครั้งที่เขามาบริษัทบอสนั้นเหมือนกินยาผิดอย่างไรไม่รู้จะ

อารมณ์หงุดหงิดอย่างน้อยวัน สามวันนั้นพนักงานทุกคนในบริษัทก็จะกระวนกระวายหน่อยๆ
ดังนั้นคนที่รู้จักลี่หลินเย่คนนี้จะต้องกลัวหลินเยทุกคน

คนที่บอสของตัวเองยังกลัวพวกเขาก็ยิ่งกลัว เธอในตอนนั้นก็ได้แต่สวดภาวนาให้โชคดี ทางที่ดีที่สุดคือเด็กน้อยนั้นอย่าบอกให้หลินเยเด็ดขาดว่า เรื่องที่เธอนั้นแอบรับโทรศัพท์ส่วนตัว

หลิวเซี้ยวหนิงนั้นลืมพี่สาวคนสวยไปตั้งนานแล้วตอนนี้ในตา ของเขามีแต่ลี่หลินเย

ก็พอได้ก็เหมาะพอที่จะเป็นแดดดี้ของเขาได้ มองดูแล้วจะมีความเย็นชาหน่อยๆ แต่พวกผู้ใหญ่จะชอบเรียกความเย็นชานี้ว่าเท่ ช่างเถอะถึงผู้ชายคนนี้จะเท่ขนาดไหนเขาก็ไม่อยากได้