ตอนที่ 9 การกลับมาของเด็กน้อยน่ารัก

5ปีต่อมาในสนามบิน

คนหนึ่ง โตคนหนึ่งเล็กปรากฏตัวอยู่ในสนามบินของผู้โดยสาร ขาเข้า

ชุดสูทสีขาวใส่สบายทั้งๆที่แต่งตัวเป็นทางการแต่พอสวมไป บนตัวของหลิวเซียนเซียนแล้วก็เต็มไปด้วยเสน่ห์ทั้งน่ารักและ สวยหวาน

เด็กชายตัวน้อยๆที่เดินอยู่ข้างเธอก็น่ารักเหมือนอย่างกับ ตุ๊กตายังแต่งตัวธีมเดียวกัน

คู่แม่ลูก

หรือว่าจะเป็นคู่พี่น้อง

หลิวเซี้ยวหนิงเดินลากกระเป๋าเดินทาง ใบเล็กเหมือนเทวดา น้อยที่กำลังเดินอยู่เมื่อเทียบกับหลิวเซียนเซียนแล้วน่าดึงดูดทั้ง

“าวเด็กน้อยคนนั้นช่างน่ารักจริงๆ พอเห็นเขาฉันถึงกับอยาก

มีลูกคนที่สองเลย”

“มีก็กลัวว่าลูกคนที่สองนั้นจะเหมือนกับคนแรกเสียใจแน่

เธอ”

“อยากจะไปถามซะจริงๆว่าพ่อแม่ของเขานั้นคลอดเขาออกมายังไงทําไมถึงได้น่ารักขนาดนี้”

“ยังจะต้องถามอีกหรอคงจะต้องเป็นเพราะพื้นฐานที่ดีพ่อแม่ ของลูกเขาหน้าตาดี

“อืมหน้าตาพี่สาวของเขาก็สวยดีเห็นที่คนบ้านนั้นคงจะดูดีกัน ทั้งบ้านน่าอิจฉาจัง”

หลิวเสี้ยวหนึ่งที่ลากกระเป๋าเดินทางอยู่ก็หยุกชะงักหันหัวไป พร้อมท่าทางเท่ๆมองไปที่กลุ่มผู้หญิงที่กำลังซุบซิบเรื่องของเขา กับม้าเธอไม่ใช่พี่สาวของผม

ถึงแม้ว่าจะเรียกพี่สาวซึ่งก็แปลว่าหลิวเซียนเซียนนั้นยังสาว มันก็เป็นเรื่องดีแต่ว่าถ้าเรียกไม่ถูกมันก็ไม่ดี

“ถ้างั้นเธอก็คือ…….”ผู้หญิงสองคนนั้นถามกลับด้วยความ อยากรู้คงจะไม่ใช่แม่ลูกหรอกมั้งผู้หญิงคนนั้นดูยังไงก็ยังวัยรุ่น อยู่เลย

เป็นไปไม่ได้

“ผมไม่บอกคุณหรอก” หลิวเซียวหนิงเกาบนหัวเขาไปมาพร้อม ลากกระเป๋าเดินทางแล้วรีบตามหลิวเซียนเซียนไปแป๊ปเดียวก็ ออกไปจากในสนามบิน

หลิวเซียนเซียนยกกระเป๋าเดินทางขึ้นไปไว้ตรงหลังรถหลิว เสี้ยวหนิงก็ยกกระเป๋าตัวเองขึ้นมาเขย่งปลายเท้าแล้วโยนกระ เป๋าเข้าไป “มาเรียบร้อยครับพวกเราไปกันครับ

หลิวเซียนเซียนลูบหัวลูกชายเอาด้วยความรักจูงมือเล็กๆของเขาเดินเข้าไปนั่งรถแท็กซี่

“มหาวิทยาลัย เธอแจ้งที่อยู่ของมหาวิทยาลัยไป

รถแท็คซี่เริ่มขับเคลื่อนออกไปรถไมบัดสีดำคันหลังก็ขับเข้า มาจอด

ลี่หลินเย่เดินลงจากรถสายตาเหลือบมองไปที่รถแท็คซี่นั้น เขาคงตาฝาดไปใช่ไหมที่รู้สึกว่าผู้หญิงที่เพิ่งขึ้นรถแท็กซี่ไปนั้น เหมือนเป็นคนเดียวกับผู้หญิง ในเมื่อ5ปีก่อนที่เขาเคยจับเธอไป ส่งตำรวจ

ไม่ใช่ว่าเธอนั้นออกไปจากเมืองแล้วไม่ใช่หรอ? กลับมาครั้งนี้หรือว่ามีแผนอะไรจะมายุ่งกับน้องชายของเขา

อีก?

“คุณและmarkกำลังจะไปแล้วนะครับ”ลั่วเพิ่งเข้ามาบอกไม่รู้ อะไรเลยพูดเตือนลี่หลินเยอีกครั้ง

ลี่หลินเยถึงค่อยเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในสนามบิน

รถแท็คซี่ที่หลิวเซียนเซียนนั่งมาก็จอดตรงหน้าประตูที่ มหาวิทยาลัย

“หนิงหนิงไปนั่งเล่นบนพื้นหญ้านั้นก่อนเดี๋ยวม้าไปโทรศัพท์ เรียกคนมารับพวกเราเข้าไปกันอาจจะต้องรออีกสักพัก มหาวิทยาลัย ใหญ่มากขับรถยังต้องวนอยู่นานถ้าเดินหาตาม หาคนนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง
คนที่จำทางไม่เก่งอย่างหลิวเซียนเซียนนั้นไม่รู้จะเข้าไป อย่างไรด้วยซ้ำจึงได้แค่โทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ

ยืนรออยู่ที่หน้าประตูใหญ่ของมหาวิทยาลัย ในใจเธอเต็มไป ด้วยความโศกเศร้า

5ปีก่อนเธอนั้นอยากจะเป็นส่วนหนึ่งของมหาวิทยาลัย แต่ สุดท้ายก็พลาดโอกาสนั้นไป

แต่พอหันไปมองหลิวเสี้ยวหนึ่งเธอก็ไม่รู้สึกผิดหวัง

ถึงแม้ตอนนั้นไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัย แต่ตอนนี้เธอก็สามารถ มาชดเชยโอกาสเมื่อ5ปีก่อนที่เธอพลาดไปให้เอากลับคืนมา

มหาวิทยาลัย เธอกลับมาแล้ว

เพียงแค่ว่าเธอไม่สามารถเป็นนักศึกษาปีหนึ่งอีกแล้วแต่เป็น

นักศึกษาปริญญาโท

ไม่กี่นาทีผ่านไปรถรับส่งสีขาวของทางมหาลัยขับเข้ามาผู้ชาย คนขับรถนั้นก็เห็นสองคนแม่ลูกยืนอยู่แต่ไกลและยังเห็นสายตาที่ เพ่งเล็งไปที่สองคนนั้นจากที่ไกลและกำลังมุ่งหน้าเข้ามารีบร้อน จอดรถไว้ข้างๆหลิวเซียนเซียน”หลิวเซียนเซียนใช่ไหม?”

“คุณคือลู่สาวหลีใช่ไหม?”

ลู่สาวหลียกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นรถ”ยิ้มคนนี้คือ……. จ้องมองไปที่เด็กน้อยชนหลิวเสี้ยวหนึ่งซึ่งกำลังวิ่งเข้ามาทางนี้ สาวหลีตะลึงเล็กน้อย
…..หลวเยวหนิงพูดถึงตรงนี้ก็ต้องหยุดชะงักไป “เธอคือแม่…… เพราะว่าเขาได้รับแววตาตักเตือนมาจากทางหลิวเซียนเซียน

ไหนพูดกันแล้วไงว่าถ้าอยู่ในมหาลัยนี้จะต้องเรียกพี่สาวเขา เป็นผู้ชายลูกผู้ชายรับปากแล้วก็ต้องทำให้ได้ เธอคือลูกสาวของ

แม่พี่สาวของผมส่วนผมชื่อหลิวเซี้ยวหนิงครับ”

หลิวเซี้ยวหนิงไม่รีบไม่หนพูดต่อไป

พูดจบหลิวเซี้ยวหนิงบิดหัวหันไปหยีตายิ้มให้หลิวเซียนเซียน

เด็กน้อยนั้นกำลังขอคำชม

เขาฉลาดมากใช่ไหมหล่ะ?

เขาไม่พูดผิดเลยสักนิด

หลิวเซียนเซียนก็ให้รอยยิ้มที่ชมลูกชายของเขา “เด็กดีพวกเรา เข้าไปกันเถอะ”

“หลิวเซียนเซียนน้องชายของเธอก็จะเข้าพักกับเธอใช่ไหม?” สาวหลีนึกถึงสิ่งที่อาจารย์สั่งไว้ให้เขาจัดการทุกอย่างให้กับหลิว เซียนเซียนแต่ว่าเขานึกไม่ถึงว่าหลิวเซียนเซียนนั้นพาเด็กน้อย คนหนึ่งตามมาเข้าเรียนด้วย

นี้มันเป็นเรื่องที่น่าแปลกจริงๆ

ถึงแม้ว่านักศึกษาปริญญาโทจะแต่งงานมีลูกได้แต่ถึงจะมีลูกก็ หยุดเรียนไปแอบคลอดคลอดเสร็จก็เอาให้ผู้ใหญ่ช่วยเลี้ยงดูไม่ เคยเห็นว่ามีใครคนไหนมามาเรียนด้วย
แน่นอนหลิวเซียนเซียนนี้อาจจะเป็นข้อละเว้นเพราะเป็นแค่

น้องชายของเขา

“ผมเป็นเด็กดีนะครับผมจะไม่สร้างความวุ่นวายให้พี่สาว หรอกครับพี่ชายก็วางใจเถอะครับ”หลิวเสี้ยวหนึ่งทำตาโตมอง นั้นทีมองนั่นที่จับนั้นบิดนั้นบรรยากาศรอบๆของที่นี่ก็ไม่เลวก็ ถือว่าเขาก็ชอบ

ในเมื่อเป็นที่ที่หลิวเซียนเซียนจะต้องมาให้ได้ลืม ในเมื่อเขา เป็นคนในครอบครัวคนเดียวของเธอเขาสนับสนุนเธอ

“หนิงหนิงช่างเป็นเด็กดี”สาวหลีพยักหน้าชื่นชมและชอบเด็ก น้อยคนนี้มาก

รถรับส่งสีขาวของมหาลัยจอดอยู่หน้าสวนของตึกเดี่ยว

นี่คือก่อนที่หลิวเซียนเซียนจะกลับประเทศและได้ให้อาจารย์

ช่วยเธอติดต่อไว้ได้

สะอาดเป็นระเบียบก็ไม่เลว

สองแม่ลูกจัดของเสร็จเรียบร้อยฟ้าก็มืดแล้ว

หลิวเสี้ยวหนึ่งที่ยังคงกระตือรือร้น

“มามีผมอยากออกไปเดินเที่ยว” ตั้งแต่เล็กจนโตเขาก็อยู่แต่ที่ ยุโรปถึงแม้ว่าเขาก็เป็นคนหัวเหลืองแต่พอเห็นทั้งโลกนี้เต็มไป ด้วยคนหัวเหลืองก็ยังแอบรู้สึกแปลกประหลาด

ก็คือการนอนหลับบนเครื่องบินหนึ่งตื่นพอลงมาก็มาถึงในโลกที่ไม่คุ้นเคยแล้ว

น่าสนุกจริงๆ

“ไม่ได้นั่งดูการ์ตูนอยู่ที่นี่ม้ามียังมีงานที่ต้องทำพรุ่งนี้ค่อยพา ลูกออกไปดีไหม?”หลิวเซียนเซียนส่ายหัวเธอยุ่งมาก

แต่ถ้าไม่ยุ่งนี้คงจะแย่ถ้าไม่รีบชีวิตความเป็นอยู่ของสองแม่ ลูกนี้ก็คงจะเป็นปัญหา

“ม้าผมออกไปเดินเล่นเองก็ได้ครับผมว่าบรรยากาศที่นี่ก็ไม่ เลวความปลอดภัยก็ดีวางใจเถอะครับผมไม่ได้ซื้อจนให้คนร้าย ลักพาตัวหรอกครับอีกอย่างผมก็มีนาฬิกาส่งสัญญาณจีพีเอ สด้วยนะครับ”หลิวเซี้ยวหนึ่งพูดอยู่ก็ชนาฬิกาที่ใส่ไว้ในข้อมือขึ้น มาโชว์

หลิวเซียนเซียนหลุดหัวเราะแล้วส่ายๆหัวเด็กคนนี้เธอไม่เคย จะเถียงเขาได้เลย

“งั้นต้องเป็นเด็กดีนะอีกครึ่งชั่วโมงต้องกลับมาบ้านนะเดี๋ยว

พรุ่งนี้มาจะหาหนูไปหาอนุบาลเรียน

“พรุ่งนี้ก็จะต้องไปเรียนแล้วหรอครับ? “เด็กน้อยทำปาก สีหน้าไม่ค่อยมีความสุข

“ไม่อยากไปเรียนงั้นเหรอ?”

“ผมอยากจะคุ้นชินกับที่นี่ก่อนมะรืนค่อยไปเรียนอนุบาลได้ ไหมครับ?”พรุ่งนี้เขาอยากจะไปหาคนนั้นที่เป็นแดดดี้ของเขา ก่อนอยากจะสั่งสอนเขาสักหน่อย
แดดดี้ที่ไม่เอามามีก็คือแดดดี้ที่ไม่ดี

แต่ว่าเขาก็แค่อยากเห็นเท่านั้นเอง

“โอเคเอาตามที่หนิงหนิงว่าเลยแต่ว่าพรุ่งนี้จะต้องไปหา อนุบาลไว้ก่อนอย่างนี้วันมะรืนก็จะได้ส่งไปที่นั่นได้ตั้งแต่เช้าเลย เป็นไง?”หลิวเซียนเซียนสีหน้าจริงจังที่กำลังขอความคิดเห็นจาก เด็กน้อยคนนี้

หลิวเซี้ยวหนิงนิ่งเงียบไปสักพักพอคิดได้ว่ายังพอมีเวลาอยู่ หนึ่งวันเขาน่าจะจัดการเรื่องที่เขาอย่างทำได้สำเร็จ ตกลงครับ งั้นก็ตามนี้ครับ”

รีบวิ่งออกไปเด็กออกไปจากห้องไปเล่นที่สวนในมหาลัยแล้ว หลิวเซียนเซียนเปิดเอกสารหนังสือในโทรศัพท์และเริ่มทำงาน

เธอรับงานแปลภาษาเวลานั้นไม่ได้เร่งรีบอะไรแต่เน้นภาษา และคุณภาพของงาน

นี่ก็คือสิ่งที่ทำให้เธอสามารถประทังชีวิตเลี้ยงตัวเธอเองและ หนิงหนิง

อยู่ฝรั่งเศสมาหลายปีนี้ทำให้เธอได้เป็นทั้งภาษาอังกฤษฝรั่ง เศษและภาษาสเปนบางครั้งก็รับงานแปลสด ในงานแค่นี้ก็ สามารถหาค่าใช้จ่ายในบ้านได้แล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ