ตอนที่5กันไฟกันขโมยกันแม่เลี้ยง

ลี่หลินเย่มองผู้หญิงตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

สีแก้มดุจเมฆสีชมพูเหมือนดอกบัวที่บานในสระบัวทำให้เขา ต้องวางนิ้วและเกลี่ยไปตามใบหน้าเรียบเนียนของเธอ “เด็กดี อย่าดิ้น”

ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่หลิวเซียนเซียนดิ้นในหัวเขาปรากฏผู้หญิง เมื่อคืนโดยอัตโนมัติ

เสียงลิฟต์ดัง’ติ้ง’ลี่หลินเย่เคลื่อนไหวด้วยขาเรียวยาวในไม่ช้า เขาก็เข้าไปในห้องที่กู้จิ้นหยู่ได้จองไว้

กู้จิ้นหมู่เย่ไปและจิ้นยี่เฉินต่างก็มีห้องประจำของเขามีแต่เขา

นั่นแหล่ะที่ไม่มีเพราะว่าเขาไม่เคยแตะต้องผู้หญิงเลย

เดินเข้าไปห้องรับแขกด้วยขาเรียวยาวลี่หลินเยอุ้มหลิวเซียน เซียนตรงไปยังห้องอาบน้ำแล้วเปิดก๊อกน้ำในอ่างอาบน้ำปรับ อุณหภูมิน้ำให้ต่ำที่สุดทันใดนั้นเราวกับมือปลาหมึกที่ไม่ยอม ปล่อยจากเขา

“ตูม” เสียงน้ำกระจายหลิวเซียนเซียนที่ตกลงไปในน้ำที่เย็น เฉียบ

แต่เธอก็ยังรู้สึกร้อนและดิ้นไปดิ้นมาจนอยู่ไม่สุขเสื้อเปียกโชก

ไปหมด
ลี่หลินเย่หยิบฝักบัวและเปิดน้ำเย็นราดใส่หัวหลิวเซียนเซียน เธอถึงจะหยุดลงได้แช่อยู่ในน้ำด้วยความสะลึมสะลือหลินซู อย่าไปนะอย่าจากฉันไป

ในขณะที่ดิ้นรนก็ปรากฏรอยที่ยังไม่จางหายของเมื่อคืน สายตาลี่หลินเย่เศร้าหมองแล้วเดินจากไปอย่างเย็นชา หลิวเซียนเซียนที่ตื่นเพราะความหนาว แช่ในน้ำเย็น4ชั่วโมงกว่าในที่สุดเธอก็ตื่น มองไปรอบๆด้วยความสะลึมสะลือห้องน้ำที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

รีบลุกขึ้นทันทีในที่สุดความจำทุกอย่างก็กลับมาฉากล่าสุดที่ เธอจำได้คือประธานหลังจะพาเธอไปแต่เรื่องราวหลังจากนี้เธอ จําไม่ได้เลย

หลิวเซียนเซียนเช็ดผมและพันผ้าเช็ดตัวเดินออกจะห้องน้ำเห็น เสื้อชุดใหม่ของผู้หญิงวางไว้บนเตียง

ช่างเถอะยังไงเธอก็เดินออกไปตัวเปล่าไม่ได้อยู่ดีรอให้รู้ว่า ใครช่วยเธอไว้ค่อยพาเธอมาที่นี่ค่อยขอบคุณเขาก็ยังไม่สาย

เธอสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วเธอเดินดูรอบๆห้องการตกแต่ง นั้นค่อนข้างพิเศษและหรูกว่าบ้านตระกูลหลิวเสียอีก

เมื่อเธอเห็นบัตรบริการบนโต๊ะข้างเตียงเธอถึงรู้ว่านี่ คือclubblue

ห่างจากclubpoisonไม่ไกลมากอย่างไรก็ตามเธอแค่เดินผ่านเท่านั้นยังไม่เคยเข้ามาเลย

คนที่สามารถเข้าclubblueถ้าไม่รวยมากก็ต้องเป็นคนที่มีหน้า มีตาในสังคมมากแม้แต่พ่อของเธอหลิวเพิ่งนั้นก็ไม่มีคุณสมบัติที่ จะเข้าสถานที่หรูหราแบบนี้

ไม่คิดเลยว่าเธอจะเข้ามาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าคนที่ส่งเธอมาที่นี่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่?

แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายสิ่งนี้สามารถตัดสิน ได้จากความจริงที่ว่าเธอตื่นเพราะความหนาว ดังนั้นถ้าเป็นผู้ชายก็ต้องเป็นสุภาพบุรุษ

ถ้าเป็นลี่หลินซูก็ดีสิ

พอนึกถึงลี่หลินซูหลิวเซียนเซียนรู้สึกว่าคนที่ช่วยเธอไว้เมื่อคืน เหมือนจะเป็นลี่หลินซูแต่พอเธอนึกดูดีๆ กลับจำรายละเอียดไม่ได้

ทันใดนั้นเสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นพร้องเสียงเพื่อนรักฟังเป็น ซิว

หลิวเซียนเซียนที่พึ่งใส่เสื้อผ้าเสร็จรีบไปเปิดประตูพึ่งจะเปิด ประตูฟังเป็นซิวก็พุ่งตัวเข้ามา

เมื่อคืนเธอแค่ลุกไปเอาน้ำเย็นให้หลิวเซียนเซียนพอหันกลับ มาก็ไม่เห็นหลิวเซียนเซียนแล้ว

เธอตามหาเกือบทั้งคืนพอได้รับโทรศัพท์จากหน้าเค้าเตอร์ถึง ได้รับมา
“เซียนเซียนเกิดอะไรขึ้น? เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? “ฟังเป็นชีว เข้ามาตรงหน้าหลิวเซียนเซียนด้วยสีหน้ากังวลเห็นเธอใส่เสื้อ ครบทุกอย่างเลยโล่งใจ

หลิวเซียนเซียนพูดสั้นๆว่าเธอสงสัยถั่วเหมยจูวางยาให้เธอ และเล่าเรื่องประธานหลิงที่คลับด้วยพอพูดเสร็จอดไม่ได้ที่จะ ถามชิวชิวหน้าเค้าเตอร์ได้บอกไหมว่าใครเป็นคนพาฉัน มา? ใช่ลี่หลินซูรีป่าว? ”

พอได้ยินชื่อลี่หลินซูฟังเป็นซิวจึงดีดหน้าผากเธอแรงๆ “หลิว เซียนเซียนเธอฝันกลางวันอยู่รึไงลี่หลินซูไม่ได้อยู่ที่เมืองโซัก หน่อยเขาไปเข้าร่วมงานที่เมืองBแล้ว”

“อ่อ”หลิวเซียนเซียนตอบกลับด้วยความผิดหวัง

เห็นเธอแบบนี้แล้วฟังเป็นตัวก็ไม่มีทางเลือกนอกจากพูดขัด เธอขึ้น”เซียนเซียนเดี๋ยวเธอจะไปไหนรึป่าวตรงกลับบ้านเลยหรือ

“ฉันไม่อยากกลับบ้าน! “แค่คิดถึงลั่วเหมยจูและประธานหลิง เธอก็ปวดหัวแล้ว

ครั้งนี้พวกเขาทําไม่สำเร็จครั้งหน้าต้องวางแผนอะไรอีกแน่ เป็นแบบนี้แล้วเธอต้องกันไฟกันขโมยกันแม่เลี้ยงตลอดแล้วล่ะ

หลิวเซียนเซียนจับมือฟังเป็นซิวไว้แล้วพูดขึ้นด้วยความ สงสาร”ชิวชิวให้ฉันอยู่ด้วยนะ