บทที่4จูนนิ่วคนเดิมผู้อนาถ

จูนจิ๋วยื่นมือรับมีดสั้นออกมาจากกำไลข้อมือจ่อตรงปากจูนเซียน เซียน”อ้าปากอย่างว่าง่ายสีข้าจะลงมืออย่างรวดเร็วไม่เจ็บ หรอก”

“ฮือฮือฮือ” จูนเซียนเซียนหรือจะกล้าอ้าปากกัดกรามอย่างสุด แรงแล้วส่ายหัวอย่างเดียว

นางตกใจจนตัวงอเบิกตาโตมองดูจนจิ๋วตกใจกลัวอย่างที่สุด นางน่ากลัวมาก

จูนเซียนเซียนอยากขอความช่วยเหลือแต่บ่าวไพร่ต่างล้มกลิ้ง อยู่กับพื้นหลัวตกใจจนเสียงหายในสายตาพวกเขาจูนจิ๋วไม่ใช่ คนไร้ประโยชน์อย่างเมื่อก่อนอีกต่อไปนางเป็นผีที่โหดเหี้ยม อำมหิตนางกลับมาแก้แค้นแล้ว

จูนจิ๋วขมวดคิ้วไม่อ้าปากนึกว่าข้าจะไม่มีหนทางแล้วใช่ ไหม?”

จูนจิ๋วขยับนิ้วยกคางจูนเซียนเชียนออก

“อ๊าก”

“หยุดนะ”เสียงดังคํารามเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบกำลังเดินมา

มีดสั้นเพิ่งมาดปากของจูนเซียนเขียนเลือดสดๆไหลออกมาจน จิ๋วได้ยินเสียงจึงหันไปดูมองเห็นชายวัยกลางคนจ้องมองนางจูนเหลยเทียนเจ้าบ้านบ้าน

คนหนึ่งที่เกลียดและต้องการจูนคนก่อนตายเหมือนกัน จูนเหลยเทียนตะโกนขึ้นว่า จูนจิ๋วกล้ายังไงยังรีบ ปล่อยเชียน

จูนเซียนเขียนอยากร้องเรียกขอความช่วยเหลือแต่โดน ถอดออกแล้วในปากยังน้ำตาไหลอย่างหวาดกลัวแววตามองไปยังเหลยเทียนอย่าง ขอความช่วยเหลือ

ทำไมต้องปล่อยนาง

จูนจิ๋วกล้ายังไงไม่คำสั่งข้าจูนเหลยเทียนถลึงตา

เขาทราบข่าวบอกเรือนทางทิศตะวันออกเฉียงร้องอย่างเจ็บปวดจึงคิดถึงได้ฆ่าจูนตายแล้วนางไปจุดเผาเรือนทิ้งจิ๋วไม่เหลืออะไร

ในใจคิดป้องกันไว้ก่อนเผื่ออะไรเปลี่ยนแปลงเหลยเทียน

ไหนบอกจูนจิ๋วตายแล้วไม่หรือ?

มองดูจูนเหลยเทียนแล้วจูนจิ๋วหัวเราะบนใบหน้ายัง เปื้อนไปด้วยเลือดสดๆท่าทางที่หัวเราะทำให้นางงดงามในหวั่นกลัว

จูนจิ่วเก็บมีดสั้นเช็ดเลือดบนใบหน้าจูนเซียนเขียนการกระทำ นี้ทำให้ในใจจนเหลยเทียนตกใจจนเนื้อเต้นจูนจิ๋วเงยหัวมองดู นเหลยเทียน”จูนเหลยเทียนเจ้าเป็นแค่เจ้าของบ้านรองมีสิทธิ์ อะไรให้คุณหนูอย่างข้าฟังคำของเจ้า?”

“เจ้า”

“ข้าจําได้เกียรติศักดิ์ของข้าคือคุณหนูเอกตามธรรมเนียมแล้ว เจ้าพบข้าต้องทำความเคารพทักทายข้า”จูนจิ๋วพูดขึ้นอย่าง เกียจคร้าน

“ฮ่าฮ่าฮ่า”จูนเหลยเทียนอ้าปากกว้างหัวเราะ”จูนจิ๋วเจ้ากำลัง ฝันอยู่หรือ? เจ้าคนขี้ขลาดตาขาวอย่างเจ้ายังอยากเป็นคุณหนู เอก? พ่อแม่เจ้าล้วนตายไปแล้วเหลือไว้แค่คนขี้ขลาดตาขาว อย่างเจ้าตระกูลจุนยอมเลี้ยงดูเจ้าล้วนเป็นบุญอย่างยิ่งแล้ว

“เจ้าคงยังไม่ลืมว่าทำไมเจ้าถึงถูกส่งมายังบ้านรองใช่ไหม? เจ้าทำให้คุณหนูใหญ่โกรธจึงโดนไล่ออกมาตอนนี้คนที่สั่งฆ่าเจ้า ก็เป็นคำสั่งของหมู่เจ้ายังมีสิทธิ์อะไรมาพูดถึงเกียรติศักดิ์ของ เจ้าต่อหน้าข้า?”

หือมีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?

จูนจิ๋วทบทวนความทรงจำของตนพบว่าจูนเหลยเทียนพูดไม่ ผิดตอนนี้นางยังรู้สึกว่าบ่าวไพร่ที่มากับจูนเซียนเชียนเป็นคนของ หมู่คำสั่งของผู้หญิงจิตใจเหี้ยมโหดคนนั้น
“นายท่านเจ้าของเดิมของร่างนี้มีชีวิตอนาถยิ่งนัก”เสียงใน กำไลข้อมือพูดขึ้น

อืมจูนจิ๋วเห็นด้วยช่างอนาถจริงๆ

จูนเหลยเทียนเห็นจูนจิ๋วไม่พูดอะไรก็นึกคิดว่าจูนจิ๋วเกรงกลัว จึงยกมือออกคำสั่งให้ทหารล้อมจูนจิ๋วไว้

จูนเหลยเทียนจ้องมองจูนจิ๋วอย่างเย้ยหยัน”จูนจิ๋ววันนี้เจ้าต้อง ตายปล่อยเซียนเขียนเดี๋ยวนี้ข้าจะให้เจ้าได้ตายอย่างรวดเร็ว

“เจ้าอยากจะฆ่าข้า?อาศัยเจ้าเหี้ยนะ” จูนจิ๋วหัวเราะเสียงดังไม่ รีบร้อนเลยสักนิด

เสียงในกำไลข้อมือก็กำลังหัวเราะคนอย่างพวกเขาคิดอยาก จะฆ่าเจ้านายฝันไปเถอะเจ้านายลงมือเลยสั่งสอนพวกเขาสัก หน่อย”