บทที่ 6

เกวนดูราวกับว่าเธอเห็นผีตอนที่เธอเห็นฉัน เธอเริ่มกรีดร้อง อย่างบ้าคลั่งและทําลายสิ่งของ ดิกสันรวบตัวเธอไว้ในอ้อม แขนของเขาเมื่อเห็นเช่นนั้น

หน้าอกของเขาอบอุ่นและทำให้รู้สึกสงบมาโดยตลอด

เกวนค่อย ๆสงบลงขณะที่เธอพึมพำชื่อของตึกสัน และผู้ชายคน นั้น สามีของฉันปลอบเธอว่า “ไม่เป็นไรแล้ว ฉันอยู่ที่นี่ เธอจะ ไม่ทำอะไรคุณ”

ความอ่อนโยนชั่วขณะของดิกสันเป็นของเธอ เขาหันมาหาฉัน และถามฉันอย่างเย็นชา “เธอกำลังทำอะไรอยู่ในโรง พยาบาล? รีบกลับบ้านไปเร็ว

เขามักจะบอกให้ฉันกลับบ้านต่อหน้าเกวน

ฉันมองออกไปจากความอ่อนโยนที่ตึกสันมอบให้เกวน ตอน นั้นเองเกวนใช้อิทธิพลของดิกสันแล้วโยนถ้วยน้ำเดือดใส่หน้า ฉัน ฉันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและถอยหลังออกไปด้วย ความตื่นตระหนก ฉันถอยไปชนกับบางอย่างและในขณะที่ฉัน กำลังจะล้มลง มีคนคว้าแขนฉันไว้

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก “ตึกสันสายตาของเขาขัดแย้งกันเมื่อเขามองมาที่ฉัน จากนั้นเขาก็จ้อง ไปที่เกวนและพาฉันไปที่แผนกฉุกเฉิน ฉันมองเข้าไปในกระจก และเห็นว่าเครื่องสำอางที่สวยงามของฉันถูกละลายด้วยน้ำ ร้อน

มันทิ้งรอยแผลเป็นสีแดงไว้บนใบหน้าของฉันด้านหนึ่ง

นั่นมาจากการที่ฉันตกล้มตอนบ่ายและจากที่ฉันใช้เล็บแซะมัน

กสันเจอผ้าพันแผลและแอลกอฮอล์ล้างแผล เขาเงียบขณะเริ่ม ฆ่าเชื้อบาดแผลของฉัน ถึงแม้จะเจ็บ แต่ฉันก็บังคับตัวเองให้ เงียบและมีความสุขกับช่วงเวลาแห่งความอบอุ่นที่เขามอบให้ ฉัน

ผมสีดำของฉันเปียกโชก ฉันมองลงไปที่นิ้วเรียวยาวและซีด ของเขา จากนั้นฉันเรียกชื่อเขาเบา ๆ ว่า “ดิกสัน”

เขาตอบฉันเบา ๆ ว่า “หม?”

ฉันถามเบา ๆ เกือบจะมักมากว่า “ฉันสามารถให้บริษัทชอว์กับ คุณได้และตกลงที่จะหย่ากับคุณคุณไม่เต็มใจที่จะเดทกับฉัน จริง ๆ หรอ?”

นิ้วของดิกสันหยุดนิ่ง เขามองฉันด้วยความสับสนในสายตา ของเขาและถามเรื่องเดิม เธอทำตัวแปลก ๆ ตั้งแต่เกวนกลับ มา เธอกำลังวางแผนอะไรกันแน่?กสันเคยบอกว่าเขาไม่ได้มีความอดทนกับฉันมากนัก การ ขมวดคิ้วบนใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นแล้วว่าเขาใช้ความ อดทนทั้งหมดที่มีอยู่ในตัวเขาในตอนนี้ ฉันเอื้อมมือไปแตะนิ้ว ของเขาอย่างหวาดกลัวและแม้แต่รอยย่นตรงนั้น ฉันถามว่า “คุณไม่เต็มใจจริงๆเหรอ?”

น้ำเสียงของฉันนุ่มนวลมากและน้ำเสียงของฉันก็ถ่อมตัวมาก

เสียงของดิกสันนั้นนุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยความเป็นชายและ ความแหลมคมในขณะที่เขาพูดว่า “ฉันจะเดทกับใครก็ได้ แม้แต่คนโง่ฉันก็จะเดท แต่ฉันจะไม่เดทกับคุณยอมแพ้เถอะ นะ”

ฉันรู้สึกราวกับว่าฉันถูกเผา ความเศร้าและความเสียใจในใจ ของฉันขยายวงในทันใด ฉันไม่ต้องการที่จะอดกลั้นอีกต่อไป

ดิกสันยังคงทายาบนแผลของฉัน เขามีสมาธิมาก ฉันยิ้มและถามว่า “ดิกสัน คุณคิดว่าฉันจะไม่รู้สึกเจ็บเห รอ?”

เขาพึมพำโดยไม่รู้ตัว “ฮึม?”

ฉันหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “คุณคิดว่าฉันจะไม่รู้สึกเจ็บและจะ ไม่ร้องไห้และจะไม่แสดงอารมณ์ฉุนเฉียวเหรอ? นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมคุณถึงกลั่นแกล้งฉันใช่ไหม? แต่ดึกสันฉันอายุแค่ 20 ตอนที่ฉันแต่งงานกับคุณ อยู่ในวัยที่ฉันไม่สามารถยอมรับ ความเย็นชาความเกลียดชังและการเพิกเฉยของอีกคนได้ และ คนที่ทำทุกอย่างกับฉันก็คือสามีของฉัน คนที่ฉันต้องพึ่งพามาก ที่สุดจริง ๆ แล้วฉันไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่คุณคิดหรอกนะ”

ดิกสันมองมาที่ฉันด้วยความตกใจ จู่ๆเขาก็ถามว่า “ทำไมคุณ ถึงอยากจะ …เดทจัง”

ฉันคิดว่าผู้กำกับน่าจะมาถึงแล้ว ฉันกะพริบตาและจบการ สนทนาโดยพูดแบบสบาย ๆ ว่า “ดิกสันเราหย่ากันเถอะ แล้ว ฉันจะให้บริษัทซอว์กับคุณ”

ดิกสัน เกร็ก ก็กดแผลฉันลงอย่างแรง ฉันอ้าปากค้างด้วยความ เจ็บปวด อย่างไรก็ตามฉันยิ้มอย่างไม่ใส่ใจและพูดว่า “ฉัน เหนื่อย คุณไม่อยากแต่งงานกับเกวนเหรอ?”

เขาไม่ได้พูดอะไร

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูอึมครึม ฉันหยิบข้อตกลงการหย่า

ร้างออกมาจากกระเป๋าของฉันและพูดเบา ๆ พร้อมกับรอยยิ้ม บนใบหน้าของฉัน “ดิกสัน คุณจะเป็นอิสระหลังจากที่คุณเซ็น สัญญาฉบับนี้”

ฉันทนไม่ได้ที่จะทำมัน แต่ฉันจะทำอะไรได้ล่ะถึงแม้ว่าฉันจะรั้ง เขาไว้ก็ตาม?นอกจากนี้ … ฉันไม่ต้องการโน้มน้าวตัวเองให้ยกโทษให้เขาที่ ทําร้ายฉันหรอกนะ

กสันหยิบข้อตกลงการหย่าร้างไปและอ่านอย่างจริงจัง ใน ท้ายที่สุดเขาพูดเบา ๆ ว่า “เธอไม่ต้องการบริหารบริษัทชอว์อีก ต่อไปแล้วเหรอ?”

“ฉันอยากได้แค่ห้าล้าน ส่วนที่เหลือคุณก็เอาไปได้เลย

เขาเงียบอีกครั้ง

เขาจดจ่ออยู่กับข้อตกลงการหย่าร้างเป็นเวลานาน โดยไม่ เคลื่อนไหวใด ๆ ฉันหยิบปากกาออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ เขา เขาลังเลอยู่นานก่อนที่จะใส่ชื่อลงในเอกสารอย่าง เคร่งขรึม

ฉันรู้สึกเศร้าใจ เขาได้เซ็นสัญญาแล้ว …

เขาต้องการที่จะหย่า

ตอนนี้ข้อตกลงการแต่งงานของเราได้ยุติลงแล้ว

ฉันรับข้อตกลงการหย่าร้างจากเขาและฝืนยิ้มบนใบหน้าของ ฉัน “ฉันจะให้ทนายความจัดการเรื่องนี้เอง คุณจะได้รับใบหย่า ในอีกไม่กี่วัน ฉันจะโอนหุ้นของบริษัทชอว์ให้คุณภายในไม่กี่ เดือนข้างหน้า”

“แค่ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวในเวลาที่เหลืออยู่ก็พอราวกับว่าฉันมีความศักดิ์สิทธิ์ ฉันรู้สึกผ่อนคลายมาก บาดแผล บนใบหน้าของฉันก็ดูเหมือนจะไม่ได้เจ็บเท่านี้ ในที่สุดฉันก็ สามารถ…ทนที่จะปล่อยเขาไป ในที่สุดฉันก็ทนได้ที่จะคืน อิสรภาพให้เขา

ฉันรู้ว่าผู้กำกับเกร็กควรอยู่ที่นี่ตอนนี้ ดิกสันและฉันลุกขึ้นและ เดินไปที่ห้องของเกวน เราได้ยินผู้กำกับเกร็กถามเธออย่างเป็น ชา “ว่าไง? ไม่ใช่เธอหรอกเหรอที่ไปจ้างคนพวกนั้นมาแล้ว วางแผนเรื่องนี้น่ะ?”

เกวนกลัวเขามาตลอด เธอพูดอย่างหวาดกลัวว่า คุณโกหก ฉันไม่ได้ทํา!”

“ฉันมีบันทึกการทำธุรกรรมของเธอ เธอยังอยากปฏิเสธเรื่องนี้ อีกเหรอ? เกวน เวิร์ท เธอพยายามจะใส่ร้ายลูกสะใภ้ของฉัน ฝันไปเถอะ! แม้ว่าหล่อนจะไม่ใช่ลูกสะใภ้ของฉัน ฉันก็ไม่ยอม ให้เธอเข้ามาเป็นคนในครอบครัวเกร็กหรอก! ”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองดิกสัน สีหน้าของเขาสงบแม้ว่าเขากำลังฟัง บทสนทนาข้างใน เมื่อคิดดูแล้วแผนของฉันก็ไม่จำเป็นอีกต่อ ไป ดิกสันเป็นคนฉลาด มีหลายสิ่งที่เขาสามารถค้นพบได้ด้วย ตัวเองโดยที่พวกเขาไม่ได้พูด

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้เปิดเผยเกวนและแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไร เลยในขณะที่เขาปลอบโยนเธอ เขาแค่ตามใจเธอ และฉัน ต้องการที่จะเสาะหาความยุติธรรมสำหรับตัวเอง นั่นเหมือนเป็นเรื่องตลกเลย

ฉันเคยสําคาญพ่อของเขา

ฉันหันหลังแล้วจากไปด้วยความเร่งรีบเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น ฉัน รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเมื่อเดินไปถึงประตูของโรงพยาบาล จมูกของฉันรู้สึกอุ่นและฉันสัมผัสมันได้โดยไม่รู้ตัว

มีรอยเปื้อนสีแดงสดที่มือของฉัน

เกล็ดหิมะตกลงมาในค่ำคืนที่เงียบสงบ ฉันยื่นฝ่ามือออกไป เพื่อจับมัน จู่ ๆ ขาของฉันก็ทรุดลงภายใต้น้ำหนักของฉันและ ฉันก็ล้มลงไปบนหิมะที่ปกคลุมทางเดิน

ในขณะนั้น ฉันดูเหมือนจะเห็น ดิกสัน เกร็ก จากปีนั้น

เขาเรียกฉันว่า ”สาวน้อย” อย่างอบอุ่น เสียงทุ้มต่ำและนุ่มนวล ขณะที่เขาถามว่า “สาวน้อยสายมากนะแล้วทำไมไม่กลับบ้าน อีกล่ะ?”

ฉันยิ้มให้เขาอย่างหน้าด้าน ๆ และตอบว่า “ฉันอยากได้ยินคุณ เล่นเปียโน คุณเล่นเพลง ‘ถนนที่สายลมพักพิง ให้ฉันได้ไหม

คะ?” 1

“เอาล่ะ ฉันจะเล่นให้เธอฟังในคาบพรุ่งนี้นะ”

ในปีนั้น ฉันไม่กล้าเข้าไปในห้องเรียนและฟังเขาเล่นเพลงนั้น ฉันนั่งยองๆข้างนอกห้องเรียนใต้หน้าต่างสีเขียวและข้างกําแพงสีขาว ฉันร้องไห้ทำอะไรไม่ถูกและหวาดกลัว การชอบ ตึกสัน เกร็ก ดูเหมือนจะง่ายมาก

ฉันถูกแขวนอยู่บนเส้นสุดท้ายของสติเมื่อฉันตกบันได ฉันเห็น ดิกสัน เกร็ก ที่อบอุ่นและคิดว่าฉันได้ยินเขาเรียกชื่อฉัน …

“แคโรไลน์ ตื่นได้แล้ว! อดทนไว้!!!

ฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงที่คลุมเครือและโศกเศร้า เขาอ้อนวอน เบา ๆ ว่า “ตราบใดที่เธอสบายดี… ฉันสัญญาว่าฉันจะเดทกับ เธอ ฉันจะเดทกับเธอตลอดไป”