บทที่ 5

ฉันเหลือเวลาอีกไม่ถึงสามเดือน แล้วฉันยังจะทำอะไรได้อีก

ชีวิตของฉันกำลังจะจบลงแต่ฉันยังไม่เคยมีความรักเลย ฉัน อยากเดทกับ กสัน เกร็ก

แม้ว่าเขาจะโกหกฉัน ฉันก็คงจะมีความสุขมาก ๆ เกี่ยวกับเรื่อง นี้

เมื่อพูดถึงสิ่งนี้ ฉันไม่เคยถูกมองว่าเป็นสิ่งที่มีค่าและสำคัญมา ตลอดชีวิตของฉัน ฉันไม่เคยมีประสบการณ์ความรัก นั่นคือ เหตุผลที่ฉันมักจะอิจฉาเกวนและนั่นคือเหตุผลที่ฉันยึดติดกับ กสันราวกับว่าฉันถูกครอบงำ

แม้ว่าเขาจะทรมานฉัน ฉันก็ยอมด้วยความเต็มใจ

ระหว่างดิกสันกับฉัน ฉันไม่ได้มีความสำคัญมากขนาดนั้น

ฉันลดตัวลงและไม่เคยต่อต้านเลยสักครั้ง

กสันไม่ได้ออกไปเหมือนอย่างที่เขาเคยทำ หลังจากอาบน้ำ แล้ว เขาก็นั่งลงบนโซฟาพร้อมกับแล็ปท็อปเพื่อทํางาน ฉันลุกขึ้นและใส่ชุดนอนแล้วถามเขาว่า “วันนี้คุณจะพักที่นี่ ไหม?”สายตาของฉันดีมากและฉันสามารถเห็นเอกสารบนแล็ปท็อป ของเขา ทั้งหมดนั้นเป็นเอกสารที่ได้รับการลงนามโดยบริษัท ชอว์ก่อนหน้านี้ T

บริษัทซอว์ประสบปัญหาไม่น้อยเมื่อเร็ว ๆ นี้ หุ้นส่วนของเรา หลายรายผิดสัญญาและหุ้นของบริษัทก็ลดลง ฉันรู้ว่าเขาเป็น คนที่ทำสิ่งนี้ แต่ฉันไม่ได้เปิดโปงเขา ฉันหวังว่าเขาจะทำสิ่งนี้ หลังจากการพิจารณาอย่างจริงจัง

ดิกสันไม่สนใจฉัน ดังนั้นฉันจึงไม่รบกวนเขาอีก ฉันเพียงแต่ก้ม ลงและเปิดลิ้นชักเพื่อหยิบข้อตกลงการหย่าร้างและวางไว้บน เตียง ขณะที่ฉันกำลังจะชวนเขาคุยเรื่องการหย่าร้างกับฉัน จู่ ๆ เขาก็ได้รับโทรศัพท์

มันมาจากเกวน

เสียงของเธอลุกลี้ลุกลนและเต็มไปด้วยความกลัวขณะที่เธอพูด ว่า “ดิกสัน ช่วยฉันด้วย เธอสั่งให้คนมาลักพาตัวฉัน! เธอบอก ว่าฉันไม่คู่ควรกับคุณอีกต่อไป!

เหมือนกับว่ามันเป็นสัญชาตญาณ ดิกสันหันมามองฉัน

สีหน้าของเขาครุมเครือพร้อมกับถามฉันว่า “เธอส่งคนมาทำ แบบนี้เหรอ?”

ฉันกางมือออกต่อหน้าพร้อมกับยิ้มและถามว่า “คุณจะเชื่อฉัน

ไหมล่ะถ้าฉันบอกว่าไม่?”กสันมองมาที่ฉันแล้วหันหลังเพื่อจะจากไป ฉันวิ่งตามเขาไป เพื่อหยุดเขาและลูบไล้ใบหน้าของเขาด้วยฝ่ามือของฉันอย่าง กล้าหาญ ฉันถามอย่างงง ๆ ว่า “ดิกสันทำไมคุณถึงเชื่อใจเธอ มากขนาดนี้? ถ้าเธอจัดฉากนี้ขึ้นมาล่ะ?”

“ฉันรู้จักเธอดี เกวนไม่ได้เหมือนเธอ

ฉันอึ้งไปเลย “เกวนไม่เหมือนเธอ …

กสันผลักฉันออกจากตัวเขาและออกไป ฉันเกาะที่แขนของเขา อย่างดื้อดึงและขอร้องเขาอย่านุ่มนวลว่า “อย่าไปเลย อยู่ที่นี่ กับฉันนะ”

เขากระแทกหน้าฉันและฉันก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรง ฉันมองดู ชายคนนั้นเดินออกไปทางประตูและฉันไม่สามารถบังคับ รสชาติโลหะในปากได้ ฉันบ้วนมันไปบนพรมสีขาวปุกปุย จน มันกลายเป็นสีแดงสดและสีที่กระจายเหมือนดอกกุหลาบที่เบ่ง บาน

นั่นเป็นครั้งแรกที่ดิกสันทำร้ายฉัน

เขาทำลายศักดิ์ศรีของฉัน เพื่อผู้หญิงคนนั้นที่จัดฉากโชว์ของ ตัวเอง

แล้วก่อนหน้านี้ฉันทำอะไรลงไป?

ฉันให้เขาเลือกระหว่างฉันกับเกวน …ฉันสูญเสียสติของฉันไปตามอายุ

ฉันประคองท้องที่เจ็บปวดแล้วลุกขึ้นเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดเดรส ยาวเปิดไหล่สีสว่าง ฉันสวมเสื้อโค้ทยาวสีเบจทับชุดและแต่ง หน้าอย่างประณีต ฉันยังใช้เวลาในการม้วนผมยาวระดับเอว อย่างอดทน ฉันโทรหาผู้ช่วยหลังจากใส่ส้นสูงสีเงินเสร็จ

“หาว่า เกวน เวิร์ท อยู่ที่ไหน” นี่คือคำสั่ง

ฉันหยิบข้อตกลงการหย่าร้างจากเตียงและใส่ไว้ในกระเป๋าถือ จากนั้นฉันก็ขับรถไปโรงพยาบาล ผู้ช่วยของฉันกำลังรอฉันอยู่ ที่ทางเข้า เขาถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ

เขารีบไปเปิดประตูรถของฉันเมื่อเห็นฉัน จากนั้นเขากล่าวด้วย ความเคารพ “ประธานชอว์, คุณเกร็กและ เกวน เวิร์ท อยู่ใน โรงพยาบาล ฉันได้ส่งคนไปจับคนร้ายที่เกือบจะข่มขืนเธอแล้ว คุณพูดถูก เราสอบปากคำพวกเขาและนี่เป็นการแสดงซึ่ง เกวน เวิร์ท ได้จัดฉากเอาไว้ ”

ฉันลงจากรถและก้มลงเล็กน้อยเพื่อตรวจสอบเงาสะท้อนของ ตัวเองในหน้าต่าง ฉันทาลิปสติกแล้วถามเขาว่า “คุณได้โทร เรียกผู้อำนวยเกร็กไหม? เขาจะมาที่นี่เมื่อไหร่?

แม้ว่าเรากำลังจะหย่าร้าง แต่ฉันก็ต้องการความยุติธรรม สําหรับตัวเอง

กำกับเกร็กจะมาที่นี่ใน 15 นาที” ฉันมองไปที่ใบหน้าที่สวยงามที่สะท้อนอยู่ในหน้าต่างรถและอดไม่ได้ที่จะถอน หายใจ มันเป็นใบหน้าที่สวยงาม บรรดาผู้ที่รู้จักฉันทุกคนกล่าว ว่าพระเจ้าทรงเมตตาฉันมาก ฉันมีใบหน้าที่คมชัดและสวยงาม มาก

ฉันเลิกทาลิปสติกแล้วเข้าโรงพยาบาล โดยมีผู้ช่วยตามฉันมา เมื่อฉันไปถึงห้องของเกวน ฉันได้ยินเธอพูดอย่างมั่นใจว่า “ต้องเป็นเธอแน่ ๆ มันต้องเป็น แคโรไลน์ ชอว์! คุณสองคน เท่านั้นที่รู้ว่าฉันกลับมาแล้ว นอกจากนี้ฉันไม่มีศัตรูอื่นนอกจาก เธอ! ดิกสัน เธออิจฉา เธออิจฉาที่ฉันเป็นคนที่คุณรัก

ดิกสันปลอบใจเธอเบา ๆ ว่า “อย่าจินตนาการไปไกลเลย ดูแล สุขภาพของคุณ ไม่ต้องห่วงฉันจะตรวจสอบเรื่องนี้เอง ฉันจะ ทําให้เธอขอโทษคุณถ้าเธอเป็นคนทำมันจริง ๆ”

ฮ่า นั่นคือสิ่งที่ถูกต้องเหรอ ดิกสัน เกร็ก ถึงพูดอย่างนั้น

ถ้าฉัน แคโรไลน์ ชอว์ เป็นคนทำ ฉันจะขอโทษไหมล่ะ?!

เป็นเพราะเขาไม่รู้จักฉันดีพอหรือเปล่า? หรือเป็นเพราะเขา เคยชินกับฉันที่ยอมให้เขาคิดว่าฉันเป็นคนผลักดันที่เขา สามารถทำอะไรก็ได้ตามที่เขาต้องการ

ฉันเดินเข้าไปในห้องและยิ้มอย่างไม่เกรงกลัวพร้อมกับพูดว่า “ฉันเป็นคนทําเองแหละฉันจะขอโทษอย่างจริงใจได้ยังไงกัน นะ? ดิกสัน คุณต้องการให้ฉันคุกเข่าต่อหน้าเธอหรือเปล่า?”