บทที่ 15 ปีศาจปรากฏตัว

พวกชาวบ้านต่างสะดุ้งเหลียวมองหน้ากันเลิกลัก เพราะ เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นานทำให้หลายๆ คนได้เห็น สองพี่น้องที่มาจากต่างถิ่น เลโกลัสและคาริน ชายหนุ่มผู้มี สีผมและดวงตาสีน้ำเงิน กับเด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนที่ได้ รับบาดเจ็บ ทําไมพวกเขาจึงถูกตามล่า?

ว่ายังไง? ข้าได้ให้พวกทหารโอบล้อมไว้หมดทั้งเกาะ แล้ว ถ้าพวกเจ้าปิดบังล่ะก็ ข้าจะเผาเด็กพวกนี้หมดทุกคน ทหาร!! เอาฟางกับกิ่งไม้ล้อมพวกเด็กๆ ไว้แล้วเอาน้ำมันมา ราด เตรียมจุดไฟ

“แต่ท่าน…นี่ยังเด็กอยู่เลยนะครับ!! ดูยังไงก็ไม่น่าจะมีเด็ก สาวคนนั้น” ทหารคนหนึ่งแย้งขึ้น มองเด็กตัวเล็กๆ หลาย คนที่กำลังร้องไห้และพยายามที่จะเดินไปหาแม่ ซึ่งนั่ง ร้องไห้คร่ำครวญและพยายามที่จะฝ่าวงล้อมของทหาร ออกมาหาลูกตัวเองเช่นกัน

“ไอ้โง่…ก็เพราะมันได้พลังจากร่างทรงน่ะสิ พวกเจ้าเลือก เอา! จะช่วยเด็กคนนั้น…คนที่พวกเจ้าไม่รู้จัก หรือจะเลือก ชีวิตของตัวเอง!
“ไอ้พวกชั่ว! รังแกคนไม่มีทางสู้!!” ชายคนหนึ่งตะโกน ออกมา ถีบทหารที่ยืนคุมเชิงไว้ล้มลง เมื่อเห็นพวกมันทำ ตามคำสั่งของเจ้าหัวหน้าโดยการเอากิ่งไม้และฟางมาก่อ ล้อมเด็กๆ ไว้ และถือคบเพลิงรอคำสั่งอยู่อย่างโหดเหี้ยม

“แก!”

ฉวะ!

ทหารที่ถูกถีบลุกขึ้นตวัดดาบลงกลางหน้าอกของชาวบ้าน คนนั้นด้วยความโมโห ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของทุกคน ที่เห็นเพื่อนบ้านถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตา

“ไม่บอกใช่ไหม! เฮ้ย! จุดไฟเผาเด็กๆ ตรวจดูเด็กผู้หญิง ทุกคนใครมีแผลให้แยกตัวออกมา ฆ่าพวกมันทุกคนอย่า ให้เหลือ เราจะโยนความผิดให้ปีศาจ!!”

เจ้าหัวหน้าตะโกนสั่งแล้วเดินไปนั่งเต๊ะจี๋ยรออยู่บนหลัง เจ้านกยักษ์ มองภาพความโกลาหลเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้ม ถ้าเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่อยู่ในหมู่บ้านนี้ มันก็คงจะหนีไปได้ ไม่ไกล เสียดายที่สอบเค้นเอาความลับจากโจรคนนั้นได้ เพียงแค่นี้ จึงทำให้เสียเวลาและเสี่ยงต่อการถูกตรวจสอบจากประเทศต่างๆ ที่ทำปฏิญญากันไว้

“มัน…เป็นเด็กผู้หญิง…มัน…เรียกชื่อ พี่ชาย…ให้…มา…ช่วย…แล้ว…พวก ข้า…ก็…เห็น…ปีศาจ…อยู่ บน…บน…ท้องฟ้า…โอย…แฮ่กๆ

“พี่ชายมันเรอะ! พี่ชายมันชื่ออะไร? บอกมาเร็วเข้า

“เล…โก…ลัส!…โอย…ข้า…กลัว…กลัว…ขะ….ออก

นึกถึงตรงนี้แล้วทำให้หัวหน้าโจรหัวเสียไม่น้อย เด็กผู้ หญิงคนนั้น ต้องมีอะไรเกี่ยวพันกับปีศาจที่พวกโจรเห็น แน่ๆ และไม่รู้ว่าเจ้าพี่ชายที่ชื่อเลโกลัสนั้นอยู่ที่ไหน เพราะ ไม่รู้ชื่อของนังเด็กนั่นพวกเขาจึงต้องเสียเวลาควานหาตัว มันนานกว่าเดิม

อ๊าก!! ฉวะ! โครม!

กรี๊ด! ตึงๆๆๆๆๆ

“อย่า! อย่าทําพวกเขาเลย ฮือๆๆๆๆ ปล่อยพวกเด็กๆเถอะ ฮือๆๆๆๆ”

“ถอยไป!” ทหารที่โหดเหี้ยมผลักแม่ของเด็กๆ ออกไป แล้วยื่นคบไฟไปที่กองฟางทันที

พริบ!!

ไฟลุกพรึบในขณะที่เด็กๆ ร้องไห้สำลักควันกันระงม เด็ก ผู้หญิงถูกทำร้ายด้วยการถูกพวกมันดึงทิ้งเสื้อผ้าเพื่อหา ร่องรอยการบาดเจ็บ พวกชาวบ้านที่ลุกฮือต่อสู้ถูกฟันจน ล้มลงคนแล้วคนเล่า

เป็นฝันร้ายที่เกิดขึ้นในชั่วพริบตา…ทหารหลายคนที่ใจไม่ แข็งพอ ต่างพากันเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นกองไฟกำลังล้อม เด็กตัวน้อยๆ เอาไว้

พริบ!!

“โอ๊ะ!!”

จู่ๆ ลมก็พัดมาวูบหนึ่ง ทำให้ไฟที่กำลังปะทุขึ้นดับมอดลง จนสนิท สร้างความแตกตื่นให้กับพวกทหารที่กำลังกระทำ การอันชั่วร้าย นกยักษ์ของพวกมันต่างส่งเสียงร้องก็ดๆ และกระพือปีกขึ้น ราวกับกำลังจะหนีอะไรสัก อย่างที่ทําให้พวกมันกลัวจนเสียสติ

เกิดเงามืดปกคลุมท้องฟ้า นกที่เกาะอยู่ตามต้นไม้แตกฮือ ส่งเสียงร้องน่ากลัว ลมพัดแรงจนกิ่งไม้ใบหญ้าปลิวว่อน พวกชาวบ้านต่างพากันเข้าไปช่วยเหลือเด็กและผู้หญิง ออกมาเมื่อพวกทหารยังยืนตะลึงจังงังตาค้างกันอยู่ โชคดี ที่ไม่มีเด็กคนใดได้รับบาดเจ็บ นอกจากร้องไห้เพราะหวาด กลัวและเสียขวัญ

“เฮ้ย! ช่วยกันจับนกยักษ์ไว้!” หัวหน้าทหารตะโกนสั่งลูก น้อง เมื่อพาหนะของพวกเขาพากันบินขึ้นท้องฟ้าไปจน เกือบหมด

“เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย!!

“อะ…อะไร…อะไรออกมาจากตรงนั้น!! ทหารคนหนึ่งชี้ ไปที่พุ่มไม้ใหญ่ด้วยนิ้วมืออันสั่นเทา ตัวสั่นเทิ้มเมื่อมอง เห็นเงาคําขนาดใหญ่คืบคลานเข้ามาในหมู่บ้าน เหมือน อุปาทานได้ยินเสียงน่ากลัว คำพูดของเขาทำให้เพื่อน ทหารทุกคนต่างมองตามอย่างตกตะลึง

พวกชาวบ้านต่างจูงมือกันวิ่งเข้าไปหลบเมื่อเห็นว่าพวกทหารไม่ได้สนใจพวกตนแล้ว สิ่งที่พวกมันเห็น พวก เขาก็เห็นไม่ต่างกัน บรรยากาศน่ากลัวตอนที่พวกทหาร เหยียบย่างเข้ามาเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกที่สัมผัสได้ ในตอนนี้

เคด้าและเบลล่าแอบมองอยู่ตรงช่องหน้าต่างด้วยใจที่ เต้นระทึก พวกทหารที่ยืนอยู่อ้าปากค้างเหมือนถูกสาป ไม่ เหลือเค้าความโหดร้ายป่าเถื่อนเหมือนตอนเข้ามาถึงใหม่ๆ

ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!

เสียงย่ำเท้าดังใกล้เข้ามา ก่อนจะหยุดการเคลื่อนไหวและ สิ่งที่พวกเขากำลังจับจ้องอยู่ก็ก้าวออกมาจากเงามืด

“โอ๊ะ!”

“ไง? พวกเจ้าใช่ไหมที่กำลังตามหาน้องสาวของข้า มีธุระ อะไรกับเธอจนถึงกับต้องทำร้ายเด็กตัวเล็กๆ แบบนี้” เสียง ทุ้มต่ำดังมาจากร่างสูงที่ก้าวออกมายืนตระหง่านอยู่กลาง วง ชายหนุ่มแปลกหน้าที่มีผมสีน้ำตาลอ่อนยาวระบ่า ดาบที่ เหน็บอยู่กลางหลังตรงด้ามสลักรูปมังกร ดวงตาวาวโรจน์และแดงก่ำดั่งเปลวเพลิง

“แกเป็นใคร!? มาจากจอร์จิน่าเรอะ!?”

“ข้านี่แหละเลโกลัส!! หนึ่งในคนที่พวกเจ้าพูดถึงยังไงล่ะ”

เจ้าของโรงแรมหันไปสบตากับภรรยาด้วยความตื่น ตระหนก เมื่อได้ยินชายแปลกหน้าที่มาพร้อมกับความน่า กลัวประกาศตนว่าเขาคือเลโกลัส พี่ชายของคาริน ทั้งๆ ที่ เลโกลัสอีกคนเพิ่งพาเด็กสาวออกไปจากหมู่บ้านเมื่อคืนนี้

“เฮ้ย! พวกเรามีธุระกับน้องของแก ไม่ใช่แก!” หน้าหน้า ทหารตั้งสติได้ก่อน เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่ ปีศาจหรืออสูรกายน่ากลัวอย่างที่คิดกันแต่แรก แม้จะทึ่ง ตะลึงจังงังกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้จนก้าวขาไม่ออก ก็ตาม

“น้องของข้าก็คือข้า!” เลโกลัสชักดาบของเขาออกจาก

ฝึก

“พูดอะไรของแกวะ! ส่งนังนั่นมาซะดีๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ไม่งั้นข้าจะฆ่าพวกชาวบ้านให้หมด!!

“พวกแกไม่มีวันเข้าใจ บอกแล้วนะน้องของข้าก็คือข้า คิด หรือว่าจะได้ตัวเธอไปง่ายๆ

“ไม่ต้องไปฟังมัน! ลุย!”

ย้าก!!

ทหารหลายสิบนายกรูเข้าไปหาเจ้าหนุ่มที่บังอาจทำให้ พวกเขาแตกตื่นในตอนแรก เลโกลัสตวัดดาบไปครั้งหนึ่ง ตีลังกาวาดขาเตะเจ้าคนที่จะมาถึงตัวก่อนอย่างคล่องแคล่ว จนพวกมันมองไม่ทัน ล้มลงไปถึงสองคน

ฉวะ!!

อีก! อ๊าก!!

เขากระโดดหมุนตัวหลบดาบหลายสิบเล่มที่พวกมัน พยายามแทงเข้ามา ไถลตัวลงกับพื้นใช้ขาเตะน่องของ ฝ่ายตรงข้ามจนมันล้มลงระเนระนาดไปตามๆ กัน
“รีบฆ่ามันสิไอ้พวกโง่!! ทำอะไรกันอยู่วะ ไม่เห็นเรอะว่า มันเป็นแค่ไอ้เด็กหนุ่มปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม” หัวหน้าทหาร ตะโกนสั่งมาจากนกยักษ์ที่เขายังนั่งคร่อมอยู่ ไม่กล้า ขยับเขยื้อนไปไหน เมื่อเห็นลูกน้องพลาดท่าและนกยักษ์ หลายตัวได้บินหนีไป เขาผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าก็สมควรจะมีชีวิต รอดนำข่าวไปบอกท่านเฮ็ดจ์ ซึ่งเป็นผู้ปกครองนครเทอร่า หากสู้ไอ้หนุ่มคนนี้ไม่ได้จริงๆ

เลโกลัสเก็บดาบใส่ฝักและห้อยมันไว้ที่หลังตามเดิม ขณะ ที่พวกทหารกำลังพยุงตัวลุกขึ้น และพร้อมใจกันวิ่งเข้ามา หาเขาอีกครั้ง

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

“เฮ้ย!”

พวกทหารตกใจเมื่อดาบเลื่อนหลุดออกจากมือตกลงสู่พื้น ดินกันถ้วนหน้า ก่อนที่มันจะค่อยๆ ย่อยสลายลงไปกลาย เป็นเพียงเศษผงที่ปลิวไปตามลม

“อะไรกันนี่? แกเป็นปีศาจเรอะ!?