ตอนที่ 7

ตั้ง!!!

กรีก..

ตอนนี้ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมกับการแค่อุ่น อาหาร ข้าวมันไก่..แค่นี้ ทำไมผมจะต้องยิ้มด้วย

ข้าวมันไก่ ที่ยัยหมวยซื้อให้ผมเป็นมื้อเย็นอีกห่อ….หลัง จากที่มื้อเที่ยงเธอก็เลี้ยงผม

ชีวิตของไอคิน..รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ให้ผู้หญิงเลี้ยงข้าว ตั้งแต่มื้อแรก..หึหึ

แต่ก็นะ…ก็ผมจนนี่นา..ผมจะทำยังไงได้ นอกจากยอมให้ เธอผู้หญิงที่แสนจะขี้งกคนนั้น เลี้ยงข้าว

ใช่ ถึงเธอจะขี้งกยังไงเธอก็ยังมาเลี้ยงข้าวผมอยู่ดี…รวม ถึงมื้อนี้ที่ผมกำลังถือจานร้อนเพื่อเดินไปนั่งกินในห้องนั่ง เล่น ภายในคอนโดของผมอีกด้วย

ตอนที่ผมไปร้านของเธอในวันแรก ผมก็ไปตามที่แม่ผมบอกนั่นล่ะ.. และยอมรับเลยว่า ครั้งแรกที่ผมเห็นเธอ ผมเองก็แปลกใจไม่น้อย..

อย่างแรก..เธอดูเป็นผู้หญิงธรรมดา ธรรมดา ที่มีใบหน้า ขาวอมชมพูธรรมชาติ ใบหน้าที่ไม่ได้ผ่านการแต่งเติมด้วย สารเคมี และก็เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อมากมาย รวมถึงการ แต่งตัวที่ไม่ได้โฉบเฉี่ยว เปรี้ยวเข็ดฟัน แต่กลับแต่งตัวด้วย เสื้อธรรมดาแขนยาวกางเกงยีนส์ขายาวเท่านั้น.. และทุก อย่างที่กล่าวมานั้น มันตรงข้ามกับ ผู้หญิงที่ผ่านมาของผม ทุกคน..

อย่างที่สองคือ รอยยิ้มและใจรักบริการขั้นสูง…เธอยิ้ม และให้บริการทุกคนอย่างไม่มีเหน็ดเหนื่อย แม้ว่าจะบ่น และโวยวายตอนคุยกับน้องชายไปบ้าง..แต่เจอแบบนั้น ไม่หงุดหงิดเลยก็แปลกคนแล้วล่ะ แต่พออยู่ต่อหน้าลูกค้า เธอก็กลับมาสดใสเหมือนเดิม

และด้วยเหตุนี้ มันเลยทำให้ผมเกิดความคิดที่ผุดขึ้นมาใน สมองว่า….ถ้าผมเป็นลูกค้านิสัยไม่ดีล่ะ..เธอจะออกอาการ บ้างหรือเปล่า…ยังจะยิ้มแบบนี้อยู่อีกมั้ย และนั่นก็คือจุดเริ่ม ต้นที่ทำให้ผมแสดงพฤติกรรมเป็นลูกค้านิสัยไม่ดีออกมา.. และก็พบว่า เธอเองก็ดูมีลิมิตที่ตั้งไว้สูง..แต่สุดท้ายก็ทน ผมไม่ไหว จนต้องวิ่งตามออกมา..และก็แสดงพฤติกรรมที่ ผมให้คํานิยามว่า..ร้ายน่ารัก..

ก็นั่นล่ะ ตามนั้น ยัยหมวย..เธอ ร้ายๆแบบน่ารัก ไม่ว่าจะ โกรธ ตกใจ หรือไม่พอใจ มันก็ดูน่ารักไปหมด..

และมันก็ทำให้ผมรู้สึกว่า…ช่วงเวลานี้…มีอะไรให้ผมได้ เล่นสนุกๆแล้วล่ะ.. และแน่นอน มันไม่ใช่เรื่องเรียน ไม่ใช่ เรื่องงานด้วย..

บ้านของผม ตระกูลฟรองค์ พวกเราเป็นอันดับต้นๆของ โลก ที่ทำเกี่ยวกับเรื่องการศึกษา โดยพ่อของผม คือคน ที่ดูแลโซนเอเชีย..ส่วนในทางยุโรปนั่นก็คือคุณลุง พี่ชาย ของพ่อ..ที่เป็นพ่อบุญธรรมของเฮียไค พี่ชายคนโตของ ผม

ครอบครัวผมมันค่อนข้างจะซับซ้อนแต่ก็ไม่ได้เข้าใจ ยาก..

เอาเป็นว่า เมื่อตอนเด็ก ทางบ้านผมมีเรื่องราวบางอย่าง ที่เกิดขึ้นกับพ่อและแม่ผม ทำให้ไม่สามารถเดินได้ช่วง หนึ่ง ส่วนเฮียไคพี่ชายคนโตต้องไปอยู่อังกฤษกับคุณลุง ในขณะที่เฮียเคและผมอยู่ไทย..
ส่วนเรื่องกิจการพ่อผม อย่างที่บอกว่าพ่อดูแลของฝั่ง เอเชีย ซึ่งมันเยอะมาก และผมกับเฮียเคก็คือความหวัง ของท่านที่จะให้มาสานต่อ ทำให้ตอนนี้แด๊ดกำลังค่อยๆ ทยอย ให้พวกผมดูแลกิจการของท่าน แต่ก็นะ คนที่ทํา ออกมาดี ก็คือเฮียเค.. ไม่ใช่ผมหรอก

…เฮียดูแลกิจการหลักต่อจากพ่อของผม ในขณะที่ผม รับ ในส่วนงานย่อยๆอีกที ไม่เป็นชิ้นเป็นอันเท่าไร อันที่จริง ผมก็เป็นคนจริงจังกับงานนะ ถ้าผมได้รับมอบหมาย นั่นก็ คืองานที่ผมต้องทำให้สำเร็จและทำออกมาให้ดี.. และผม ก็ไม่เคยทําเล่นๆเลยซักครั้งเดียว เพราะนั่นมันก็คือแบรนด์ ของครอบครัวผมเหมือนกัน.. แต่ว่าถ้ามีโอกาสผมก็มักจะ หาข้ออ้างและวิธีหลบหลีกที่จะไม่รับทำงานแนวนี้อยู่เสมอ ก็นั่นล่ะ ผมอยู่ไม่ค่อยอยู่นิ่งหรอก ให้มาบริหาร ดูตัวเลข ดู เอกสารทุกวันแบบเฮียเค…บอกตรงๆ นั่นมันไม่ใช่สไตล์ ของผมเลยซักนิด

.. ผมอยากเป็นแค่เจ้าของกิจการร้านเล็กๆ ที่ขายอุปกรณ์ รถยนต์ เครื่องยนต์ อะไรแนวๆนี้มากกว่า ซึ่งมันก็ตรงสาย เดียวกับเฮียซัน..เพื่อนของเฮียเค.. ทำให้ผมก็ชอบไปนั่ง คุยเล่นกับเฮียนบ่อยๆ

และอีกคนก็คือเฮียเคน..ที่เหมือนพี่ชายของผมอีกคน นอกจากจะชอบรถเหมือนกันแล้ว เฮียเคน ยังเป็นเจ้าของลานแข่งรถ ที่ผมชอบไปแข่งอีกด้วย..

แต่ว่าถึงอย่างนั้น ตอนนี้ผมก็เลี่ยงที่จะช่วยงานบริหาร ของทางบ้านไม่ได้อยู่ดี ..ทําให้ผม ต้องปรึกษา เพื่อนเชีย เคอีกคน ก็คือเฮียไนท์..ที่โคตรจะเก่งในทุกเรื่องๆเลย โดย เฉพาะเรื่องการแพทย์และเรื่องบริหาร

เอาจริงๆคือ กลุ่มของเฮียเค..หรือกลุ่ม Devil Prince ที่ใครๆหลายคนเรียกกัน จริงๆแล้ว มันก็คือการรวมตัว อัจฉริยะนั่นล่ะ ..นี่ยังไม่รวมเฮียโซอีกคน.. ที่ตอนนี้มี ปัญหา ทำให้ต้องแตกกันไป แต่ถ้ารวมตัวกันได้เมื่อไรนะ บอกเลยว่า..พวกเขาทั้ง 5 คน สมชื่อกับกลุ่มที่ถูกตั้งไว้ จริงๆ เพราะ พวกเฮียเป็นเหมือนเจ้าชาย ที่มีดีทั้งหน้าตา ความรู้ ความสามารถ และก็มีความร้ายกาจในแบบของ ปีศาจกันทุกคน..

ส่วนผมนะเหรอ … ผมไม่อยากเป็นหรอกเจ้าชาย ขอเป็น มนุษย์เดินดินที่ได้ใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการ และได้ สนุกกับการใช้ชีวิต ก็พอแล้ว..ส่วนผมจะมีโอกาสกลายร่าง เป็นปีศาจมั้ย..อืม… อันนี้ก็ไม่รู้สิ เพราะที่ผ่านมา ก็ยังไม่มี อะไรที่ทำให้ผมโกรธมากๆได้เลยซักครั้ง

ส่วนเรื่องเรียนก็เหมือนกัน ผมไม่ได้เรียนในคณะที่ผมชอบ หรือมันส่งผลต่ออนาคตของผมหรอก.. ก็อย่างที่รู้ๆ ผมเรียนคณะท่องเที่ยวและการโรงแรม..คณะที่ผมสุ่มปา เป้า..แล้วมันก็ไปตกที่คณะนี้

ผมไม่สนใจเรื่องคณะหรอก เพราะสุดท้ายแล้ว ผมก็ไม่ เข้าเรียนอยู่ดี..ก็นี่มันมหาลัยทางบ้านผม และผมก็ทำ คะแนนออกมาดีเสมอ และที่สําคัญ..เวลาผมไปเรียน ผม ไม่ชอบสายตาของคนในมหาลัยเท่าไร..ที่ชอบมองเหมือน ว่า ผมเป็นเจ้าชาย เหมือนกับพี่ชายของผม..และเข้าหาผม เพราะหวังผลประโยชน์..

อ้อ..ยกเว้นคนหนึ่ง ขวัญข้าว..ที่ผมคิดว่า…เธอน่าจะได้ มาเป็นพี่สะใภ้ของเฮียผมคนหนึ่งแน่ๆล่ะ.. และผมก็ภูมิใจ สุดๆ เพราะนั่นคือ ฝีมือการจับคู่ของผมเอง..หึหึ

ใช่แล้วครับ ที่พูดมาทั้งหมด ผมก็เป็นแค่เด็กนิสัยเสีย.. และก็เป็นคนที่ชอบเล่นสนุกไปวันๆ ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็น อัน เหมือนที่แม่ผมเคยบอก..แต่ผมก็คิดว่า มันก็ไม่ได้ เดือดร้อนใครหรือเปล่า..

และตอนนี้ผมก็มีเรื่องสนุกให้ผมโฟกัสใหม่แล้วด้วยใน ตอนนี้…นั่นก็คือ ยัยเหมยลี่
“คุณคินครับ..คุณมีนามาหา..

แต่แล้วในขณะที่ผมกำลังนั่งกินข้าวมันไก่เพลินๆ พร้อม กับนึกถึงเรื่องของใครบางคน เสียงของเลขาสนิทของผม ก็รายงานดังเข้ามา..

มีนา..คู่ควงล่าสุดของผม..ที่ผมบอกแยกย้ายกันไปเมื่อ เดือนที่แล้ว…และภายในเดือนนี้ เธอก็มาหาผมเป็นครั้งที่ 2 แล้วเช่นกัน..

มันเป็นปกติของผมสําหรับเรื่องนี้ ที่ผมจะทําข้อตกลงกับ ผู้หญิงทุกคน.. ผมต้องการเรื่องบนเตียง ส่วนพวกเธอก็แค่ ต้องการให้ผมซื้อของให้ ไปกินข้าวนิดหน่อย เพื่อให้เธอ เหล่านั้นได้อวดผมกับเพื่อนๆของเธอ แต่ว่าเราจะไม่แสดง ความเป็นเจ้าของ หรือ แสดงตัวออกสื่อใดๆทั้งสิ้น…. และ ทุกอย่างต้องจบลงภายใน 1 เดือน

เมื่อครบ..ก็แยกย้าย

เพราะผมรู้ว่ายิ่งผ่านไปนาน, พวกเธอก็จะยิ่งสร้างพันธะ กับผมเรื่อยๆ จนในที่สุดพวกเธอก็จะเริ่มงี่เง่าและแสดง ความเป็นเจ้าของกับผม.. จนผมรําคาญ
เหมือนรายนี้ ที่ผมบอกแยกย้ายไปแล้วก็ยังไม่ยอม จบ..แต่วันนี้ผมต้องทำให้มันจบให้ได้แล้วล่ะ..

“ให้ไปรอที่ห้องเดิม

คอนโดที่ผมอยู่ มันมี 4 ตึก เป็นคอนโดของเฮียไนท์ ที่ พวกเฮียๆไม่รวมเฮียโซ่จะอยู่กันคนละดึก และผมก็อยู่ตึก เดียวกับเฮียเค..แต่ว่าอยู่กันคนละชั้น..

ซึ่งอันนี้มันคือ ชิ้นส่วนตัวของผม..ส่วนสาวๆที่ผมดวง นั้น..ผมจะให้เข้าถึงได้แค่ชั้นล่างเท่านั้น..และบอกเลย ว่า เรื่องนี้เฮียเคบ่นผมตลอด รวมถึงมาด้วย แต่ว่า..ผมก็ขึ้ เกียจไปไหนไกลไง.. จัดการเสร็จ ก็ขึ้นมานอนที่ห้องตัว เองข้างบนต่อ สะดวกจะตาย..นั่นเลยทำให้ผมทำแบบนี้ บ่อยๆ จนสุดท้าย เฮียกับม๊าก็คงขี้เกียจบ่นผมแล้วล่ะ..

ส่วนห้องที่ผมอยู่ตอนนี้นะเหรอ…ผมไม่ให้ใครเข้ามาใน คอนโดห้องส่วนตัวผมหรอก.. ยกเว้นคนในครอบครัวและ พวกๆเฮียเท่านั้น

และหลังจากที่ผมกรอกเสียงตอบกลับเลขาผมไป ผมก็ จัดการลงมือกินข้าวมันไก่ในจานต่อ.. พร้อมกับหยิบมือถือมาเพื่อเปิดวีดีโอ..วีดีโอที่ผมเพิ่งบันทึกไปสดๆร้อนๆ ในวันนี้มาเปิดดูพร้อมกับกินข้าวไปด้วยอย่างสบายใจ และ อดไม่ได้ที่จะยิ้มขันอีกครั้งเมื่อเห็นภาพนั้น

ฮงฮวาเปียวป ถงคว้าไห้ฮว่า ฮาฮวาฮว้าฮวาาา นีหน็คงสู หวังเหยียงอีเอียงเอี้ยงง ซานีฮีซาชว้าชวาชา ฟงวาฮาวา เหล่ากงฮงฮังฮงงง ฉิ่ง ฮวาฮาฮว่าอาฮวาาา ตึง ตึง ตึ๊ง~

พอยิ่งได้เห็นหน้าเธอที่แต่งงิ้วแล้ว มันก็ทําให้ผมคิดว่า..

ให้ตายเถอะ ผมก็ไม่เคยกินข้าวกับผู้หญิงคนไหนเหมือ นกับยัยหมวยมาก่อนเลย

หลังจากวันนั้นที่ร้านอาหาร..ผมก็ให้คนตามดูเธอเอาไว้ ส่วนผม ในขณะนั้น ก็เริ่มมีงานเข้าที่ผมไม่ชอบจากพ่อของ ผมให้ทํา ก็เลยทำให้ผมต้องทำงานอย่างจริงจังไป..จน กระทั่งวันนี้ที่งานผมเสร็จ และผมก็ได้มีเวลาว่าง ก็เลยตาม เธอไปที่ศาลเจ้าแม่ลิมกอนตามที่ลูกน้องรายงานมา

และบอกตรงๆว่า ภาพที่ผมเห็นเธอ มันทำให้ความเครียดและคลายความน่าเบื่อของผมในอาทิตย์ที่ผ่าน มา หายเป็นปลิดทิ้งในทันที

จะไม่ให้ผมหายเครียดได้ยังไงในเมื่อ เธอกําลังอยู่ใน สภาพ ดงิ้ว ที่หน้าแน่น..เสื้อจัดเต็ม แล้วไหนจะ..ท่างิ้ว แก้บนของเธอที่ผมอัดคลิปไว้และกำลังดูอยู่ในตอนนี้อีก..

แต่ว่า..เรื่องเธอร่างิ้ว มันยังไม่เซอร์ไพรส์เท่าเรื่องที่เธอ มาเช็ดหน้าเธอต่อหน้าผมในร้านอาหารหรอก..

ตั้งแต่ในชีวิต ผมกินข้าวกับผู้หญิงเป็นร้อยครั้ง.. ไม่เคย มีการกินข้าวด้วยกันครั้งไหนที่ประทับใจเท่าครั้งนี้มาก่อน ครั้งที่ผู้หญิงที่นั่งด้วย ..นั่งเช็ดเครื่องสำอางค์ต่อหน้า ม..และ ยิ่งเช็ดออก เธอก็ยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อยๆซะด้วยสิ แล้ว ไหนจะคําพูดคําจาที่ไม่มีจริตจะก้านเหมือนคนอื่น รวมไป ถึงความคิดของเธออีก

อาจจะเป็นเพราะเธอไม่รู้ด้วยล่ะมั้งว่าผมคือใคร…เธอก็ เลยแสดงท่าทีเช่นนั้น แต่เอาเถอะ หลังจากนี้ผมคงต้อง ได้เจอกับเธออีกเยอะ.. ก็แน่ล่ะ เพราะหลังจากวันพรุ่ง นี้ ผมจะไม่ใช่ ฟรองค์ คินหันต์ ว่าที่ CEO บริษัทในเครือ Kgroupแล้ว แต่ผมคือ ไอ้คิน เด็กหนุ่มยากจน สู้ชีวิต พนักงานร้านฉิงปอ ช่ไงล่ะ.. หีหี
“คุณคินขาาา.. ทำไมให้มันรอนานจังเลยคะ..

ทันทีที่ผมมาถึงห้องที่นัดมีนาไว้..หญิงสาวตรงหน้าก็พุ่ง ตัวมาเกาะผมเหมือนที่ทำบ่อยๆในทันที..พร้อมกับพูดด้วย ถ้อยคำที่ออดอ้อนในแบบของเธอ ที่คิดว่า..น่ารัก

ทั้งๆที่ใบหน้านั้น มีของแท้แค่ตาดำเท่านั้น แม้แต่ผิว หน้าตอนนี้ก็ยังมีเครื่องสำอางค์หนามาปกปิดเลย..และ พอได้เห็นในระยะใกล้แบบนี้แล้วบอกเลยว่า

นี่มันหน้าคนหรือดวงจันทร์?

ขนาดป้ายมาหนายังมองเห็น ขัดกับอีกคนที่ไม่ต้องป้าย อะไรก็หน้าเนียน
แต่จะว่าไป..นี่ผมเคยควงผู้หญิงแบบนี้ จริงดิ?

“กินข้าวมันไก่อยู่”

และนั่นก็คือคำตอบของผมที่ตอบออกไปนิ่งๆ ก่อนที่จะ ค่อยๆแกะมือที่เหนียวเหมือนกับปลาหมึกออก.. จากนั้นก็ เดินไปนั่งตรงเก้าอี้ในห้องและผายมือบ่งบอกให้อีกฝ่ายไป นั่งที่เก้าอี้อีกตัว.. แม้ว่าอีกฝ่ายจะชะงักกับคำตอบของผม ไปเล็กน้อยก็ตามที

“แหมม คุณคินก็…ขี้เล่นไม่เปลี่ยนเลยนะคะ..หรือคุณคืน หมายถึงข้าวมันไก่ที่อิมพอร์ตมาจากสิงคโปร์เลยใช่มั้ย ล่ะ..

“อยากได้เท่าไร..

และผมก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร นอกจากเข้าประเด็นที่ ต้องการเลย..

“แหมม..เท่าไรอะไรล่ะคะ คุณคนก็มีนาก็แค่คิดถึง..

“มีนา ผมเคยคุยแล้วใช่มั้ย..ว่าข้อตกลงของเราคือ อะไร..การที่ผมยอมมานั่งคุยกับคุณ และถามคุณว่าอยากได้เท่าไร..แค่นี้มันก็ใจดีสุดๆแล้วนะครับ..แต่ถ้าคืนนี้ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง..

กรีก..

หลังจากที่ผมพูดจบ..ผมก็หยิบวัตถุสีดำขึ้นมาวางบน โต๊ะที่คั่นกลางระหว่างผมและเธอนั่งอยู่ในทันที..วัตถุสีดำ ที่ใครๆหลายคนก็เรียกมันว่าปืน

และเมื่อเธอเห็นของสิ่งนั่น เธอก็ชะงักไปทันที ก่อนที่จะ โพล่งปากออกมาอย่างลนลาน..

“ล้านนึงค่ะ!!”

พริบ..

ทันทีที่เธอพูดเช่นนั้น ผมก็หยิบปืนขึ้นมาและลูบๆคลำๆ มันเล็กน้อย ก่อนมองออกไปหาเธอ และพูดนิ่งๆออกมา

“พูดใหม่..”
หนึ่งล้าน…กับผู้หญิงที่ผ่านผู้ชายมาไม่รู้กี่สิบคนเนี่ยนะ ไม่มีทาง..

ที่สำคัญ ผมนอนกับเธอแค่สิบครั้ง ก็เท่ากับว่า ผมนอนกับ เธอครั้งละ แสน..ถ้าผมยอม ผมก็บ้าแล้วล่ะ..

“อะเออ..ห้าแสน..

แกร๊ก..

ทันทีที่ได้ยินเธอเสนอราคาใหม่ ผมก็เริ่มชักปืนทันที…

“อะเออ.. งั้น..แสนนึง!”

และคราวนี้ผมก็..เริ่มเล็งปลายกระบอกไปทางเธอ..และ นั่น..เลยทำให้เธอพูดในสิ่งที่ผมอยากได้ยินซักที..

“ง งั้น..แล้วแต่คุณคินเลยค่ะ! อย่าทำอะไรมีนาเลยนะ คะ!!!”

“หึหึ..”
หลังจากที่เธอพูดแบบนั้น ผมก็ค่อยๆวางปืนลง..ก่อน จะเขียนตัวเลขลงในเช็คทันที และหันใบเช็คให้เธอดู ซึ่ง ทันทีที่เธอเห็น

“หนึ่งพันเนี่ยนะ!!! อาหารที่คุณคินพามีนาไปกินยังแพง กว่านี้เลย..!!”

“ก็ใช่ไง.. ที่ผ่านมา เธอก็ได้กินอาหารแพงๆ ได้กระเป๋า เสื้อผ้าแพงๆแบบที่เธอต้องการไปเยอะแล้ว แล้วตอนนี้ผม ให้คุณหนึ่งพันยังเยอะไปด้วยซ้ำ…ก็เลือกเอาเองนะ ว่าจะ รับเช็คใบนี้ หรือจะรับ..เม็ดเล็กๆที่อยู่ในกระบอกนี้…แทน

แต่แล้วทันทีที่เธอเอื้อมมือมาหยิบใบเช็คมูลค่าหนึ่งพัน ผมก็กระตุกมือหนีทันที..ก่อนจะเอ่ยปากพูดออกมาอีกครั้ง

“หวังว่า ผมจะไม่เห็นคุณเข้ามาในชีวิตของผมอีกนะ ครับ…เพราะครั้งหน้าคุณจะไม่ได้รับ เป็นกระดาษแน่ๆ”

“ค ค่ะๆ มีนาจะไม่มารบกวนคุณกินอีกแล้วค่ะ”
หลังที่เธอพูดจารู้เรื่อง ผมก็ยื่นใบเช็คไปตรงหน้าอีกครั้ง และเธอก็รีบคว้าทันที ราวกับว่าใบนั้นมีมูลค่า ห้าล้าน..ทั้งๆ ที่มันก็แค่หนึ่งพัน.. และเมื่อใบขาวนั้นไปอยู่ในมือเธอ เธอ ก็ลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องนี้เหมือนรู้งานในทันที

ส่วนผมก็ค่อยๆถอนหายใจเล็กน้อย..ก่อนที่จะมองปืนตรง หน้า..ปืนที่ไม่มีลูกกระสุนซักอันอยู่ข้างใน..

แม้ว่า..ผมจะไม่ใช่มาเฟียเหมือนพวกเฮียๆ แต่ว่าผมก็โต มากับพวกเฮีย ทำให้ผมได้รับการถูกฝึกให้ต่อสู้ ใช้อาวุธ และฆ่าคนไม่ต่างจากพวกเฮียๆหรอก ..แต่ถึงอย่างนั้น ผม ก็ไม่เคยฆ่าใคร..และก็ไม่ได้คิดจะฆ่าใครด้วย..แต่ถ้ามัน จําเป็น..มันก็ไม่แน่

แต่แล้วระหว่างที่ผมหยิบปืนกระบอกนั้นเก็บลงกระเป๋าที่ เดิม..ลูกน้องของผมก็เดินเข้ามารายงานในสิ่งที่ผมให้ไป ทํา พร้อมกับสิ่งของที่อยู่ในมือ

“นี่ครับ เสื้อผ้าเก่าๆ และมือถือเก่าที่คุณคินสั่ง

“อืม..ขอบคุณนะครับ..ช่วยเอาไปไว้บนห้องให้ผมด้วย…
“ครับ”

เอาล่ะ วันนี้ผมเหนื่อยมาเยอะแล้ว…ผมว่า…ผมไปจัด เสื้อผ้าเตรียมตัวย้ายบ้านพรุ่งนี้ดีกว่า…หึหึ

แล้วเจอกันนะครับ เจ้านายของผม..ยัยหมวย..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ