ตอนที่ 10

อา.. เธออาจเป็นรสชาติแปลกใหม่ที่เขาตามหา

“ไปได้สิคะ ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย

“ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเถอะ” ธีภพลุกยืนเต็มความสูง แล้ว ผายมือเชิญให้เธอนำหน้า

เจ๊ราตรีเดินนําทุกคน ผ่านเด็กนั่งดริงก์หลายคนซึ่งทำงาน อยู่ นาริสาชะงักงันเมื่อเห็นเพื่อนกำลังเดินเคียงคู่ลูกค้า ที่เธอหมายตามาหลายปี ธีภพ ปรัชมานต์ นักธุรกิจผลิน รถยนต์สําหรับแข่ง รวย หล่อ เร้าใจ เป็นที่ใฝ่ฝันของสาวๆ เหตุใดไม่ใช่เธอ ทุกครั้งเขามาที่นี่ไม่เคยนิ้วหญิงคนไหน เข้าห้องส่วนตัวแม้แต่น้อย

ทำไมคนอย่างญรินดาต้องได้ดีไปกว่าเธอเสียทุกอย่าง

“หยุดนะ!”

เสียงตะโกนจากใครบางคนดังขึ้น ญรินดาชะงักคุ้นในน้ำ เสียง หันกลับไปมองเห็นอดีตแฟนยืนหอบหายใจ แล้ววิ่ง เข้ามาหากวาดตามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า
“รินทำบ้าอะไร ทำไมทำแบบนี้!” เขาร้องถาม แล้วกระชา กท่อนแขนเรียวลากไปด้วยกัน

“ปล่อยนะพี่วิน รินบอกให้ปล่อยไง! ดิ้นรน ” หญิงสาวร้องแล้ว

กวินทรไม่ฟังเสียงยังคงลากร่างบางให้ตามไป จนกระทั่ง มือของเขาถูกจับไว้ ธีภพจ้องมองชายแปลกหน้าแววตา เย็นชา แล้วแกะมือชายคนนั้นออกจากเด็กที่ตนซื้อมา

อยู่ๆ จะมาลากเด็กที่ผมซื้อมาได้ยังไง” เขาบอกเสียง เรียบ

“แกว่ายังไงนะ แกซื้อในงั้นเหรอ อย่ามาพูดบ้าๆ รินเป็น แฟนฉัน!” กวินทรตะโกนลั่น

“ฉันไม่ใช่แฟนของคุณ เราจบกันไปแล้ว!”

“พี่ไม่เคยบอกเลิกกับรินเลยนะ” สีหน้าแววตาบอกถึง ความรู้สึกภายใน ใช่เขาผิด แต่นั้นเป็นเพราะนาวิสาวางยา เขาต่างหาก
ไม่บอกเลิกก็เหมือนเลิก เมื่อคืนคณไม่ได้นอนกับเพื่อน ฉันหรือไง ลืมไปหรือเปล่าว่าฉันเห็นมันทั้งหมด!” น้ำตาเริ่ม เอ่อคลอ

เขาเอื้อมมือหมายจับมือบาง ทว่าคนตัวเล็กกลับหลบไม่ ให้อีกฝ่ายทำได้อย่างใจ

“ริน พี่ไม่ได้ตั้งใจ ทั้งหมดเพราะสาวางยา

หญิงสาวกล้ำกลืนน้ำตา “อย่าพูดเลยค่ะ เพราะถ้าพี่มี จิตสํานึก คืนนั้นพี่คงหยุด ไม่มองหน้ารินแล้วทำเรื่องทุเรศ ต่อ ถ้าพี่ต้องการเรื่องแบบนั้นขนาดนั้น ก็ทำมันได้ตามใจ พี่เลยค่ะ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันอีกแล้ว” คนมีแผล ตัดบท ก

ธีภพฟังบทสนทนาพอเข้าใจอะไรลางๆ ดูเหมือนไอ้หมอ นี่กำลังเสียของดีไปแล้วสินะ

“หมดธุระแล้วไปกันเถอะ” ธีภพบอกแล้วจับมือบางให้ก้าว ตาม ญรินดาไม่ได้สะบัดหนี ต้องการทำให้เขารู้ ว่าเธอไม่ ได้สิ้นไร้ไม้ตอกขนาดน้องพึ่งพาคนทุเรศแบบนั้น
รินอย่าทําแบบนี้เลย รินได้ยิน ไหม! แต่เจ้าของชื่อไม่ได้สนใจฟัง ” เขาตะโกนไล่หลัง

กวินทรจ้องมองเรือนร่างเย้ายวน กลืนน้าลายลงคอ เสียดายจนพูดออกมาไม่ได้ ทำไมเขาต้องหลงกลนาริสา ด้วย ทำไมกัน!

ห้องส่วนตัวถูกเปิดออก ภายในเป็นห้องบุผนังด้วย กำมะหยี่สีดำ คล้ายห้องคาราโอเกะ โซฟาสีแดงดูราคา ไม่เบาเลย ที่สำคัญมันสามารถปรับเป็นเตียงได้ บอดี้การ์ด ของธีภพถูกสั่งให้เฝ้าข้างนอก ธีภพเข้าข้างในแล้วทิ้งกาย ลงบนโซฟา ส่วนเธอยังคงยืนเก้ๆ กังๆ เจ๊ราตรียืนฟังใจพัก ใหญ่ก่อนรั้งข้อมือหญิงสาวไว้

“คุณธีภพคะ เจ๊ขออนุญาตพาตัวเด็กไปสักครู่นะคะ เดี๋ยว เจ๊พามาส่งค่ะ*

เขาพยักหน้าช้าๆ แทนคำตอบ ญรินดาถูกลากออกมาด้าน นอก เจ๊ราตรีส่งยาให้หนึ่งเม็ดพร้อมน้ำดื่ม

“กินซะริน”

“ยาอะไรคะเจ๊” หญิงสาวย้อนถามสีหน้ากังวล
“ยาเพิ่มความกล้าไง กินเข้าไปแล้วจะได้ไม่ประหม่า เชื่อ เจ๊เถอะ คืนนี้คืนเดียวรินก็ทำเงินแทบใช้หนี้หมดแล้ว”

“แต่ว่า…”

ราตรียัดยาลงในมือแล้วดันให้เธอใส่มันเข้าปาก ญรินดา จำใจต้องกลืนมัน แล้วกระดกน้ำดื่มตาม

“กลับเข้าไปทำงานให้ดีนะริน จะได้ใช้หนี้แทนพี่ชายให้ หมด หนี้หมดรินก็ไม่ต้องลำบากแล้ว”

“จ๊ะเจ๊” ญรินดารับคำแล้วกลับเข้าไปด้านใน