ตอนที่ 9

“ถามแล้วทําไมไม่ตอบ หม…”

เสียงทุ้มนุ่มลึก แววตากำลังมองมาราวกับต้องการกลืน กิน ญรินดารู้ว่าชายคนนี้อันตราย หากใกล้เขามากไปอาจ ตกหลุมกับดัก เธอต้องตั้งสติตามเกมเขาให้ทัน

“ฉะ…ฉันตอบแล้ว” หญิงสาวอึกอัก

“ตอบอะไร ไม่ได้ยินเสียงเลย

ลมหายใจ กลิ่นโคโลญจน์กำลังลอยเตะจมูก ร่างกาย กำลังสั่นเทา ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึง ไม่รู้ว่าตัวเองควรทําตัวอย่างไรดี

ใบหน้าคมเข้มกำลังโน้มมาใกล้ ญรินดารีบเบือนหน้าหนี ทว่าก่อนทุกอย่างจะเกินเลย จีน่าซึ่งมองการกระทำของ เพื่อนชายมิอาจทนได้ ตรงเข้ากระชากร่างบางออกจาก อ้อมกอดของคนที่ตนแอบชอบ แล้วง้างมือหมายตบสัก ฉาดให้สะใจ

หมับ!
ข้อมือนางแบบสาวถูกจับไว้ก่อน ธีภพจ้องมองแววตาแข็ง กร้าว จีน่าหน้าเลือน รีบดึงมือตนเองกลับจากบอดี้การ์ด ของธีภพ

“สาวิทย์ พาตัวจีน่าไปส่งบ้าน ส่วนอรุณไปบอกเจ๊ราตรีมา หาผมหน่อย”

“ได้ครับ” บอดี้การ์ดสองคนรับคำ

จีน่าถูกผายมือเชิญออกไปด้านนอก แต่เธอกลับยืนนิ่ง

“จีน่าไม่ไปนะคะ จีน่าสัญญาว่าจีน่าจะไม่วุ่นวายอีก”

“พากลับไปสาวิทย์!” ธีภพตัดบท

นางแบบสาวไม่ยินยอม จนทำให้สาวิทย์ต้องจับข้อมือ ลากออกไปข้างนอก เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วหัน กลับมาให้ความสนใจเด็กนั่งดริงก์คนใหม่ต่อ

“เรามาต่อกันเถอะ” เขาบอกเสียงเรียบ

“ตะ…ต่ออะไรคะ”
เขาอมยิ้ม “ก็เรื่องที่ถามไง อยากดื่มอะไร ถ้าเธอได้ดริงก์ จากฉัน เธอจะได้เงินเพิ่มขึ้นไม่ใช่เหรอ”

“เหรอคะ” หญิงสาวย้อนถามสีหน้ามึนงง ธีภพจ้องมอง ด้วยความแปลกใจ อะไรกันทำงานไม่รู้หรือไงว่าได้เงิน แบบไหน

ไม่นานเท่าใด เจ้าของผับถูกตามตัวมา เจ๊ราตรีเหลือบ มองเด็กตัวเอง หรือรินก่อเรื่อง แต่สีหน้าของธีภพดูไม่มี ปัญหาอะไร

“มีอะไรให้เจ๊รับใช้หรือคะคุณธีภพ” ราตรีถาม มือจับกัน

ไปมาด้วยความประหม่า

“ผมอยากได้ห้องส่วนตัว

เจ๊ราตรีอึกอักเล็กน้อย ส่วนเธอช้อนสายตามองเจ๊ด้วย ความไม่เข้าใจ

“แต่ว่าเด็กเจ๊คนนี้ไม่ได้ทำนะคะ”

“ทำไม่ทําผมคุยกับเธอเองได้ เจ๊แค่ให้ห้องผมก็พอ
ญรินดาสับสนไม่เข้าใจ ห้องส่วนตัวในทีนี่คืออะไร หรือ ต้องนอนด้วยกัน

“เจ๊คะ รินไม่นอนกับผู้ชายนะคะ!” เธอโพลงออกมา

ไม่ใช่จ๊ะริน ห้องส่วนตัวเป็นแค่ห้องดื่มเท่านั้น ไม่ให้ใคร เดินวุ่นวายเท่านั้นเองจ้ะ” เจ๊ราตรีอธิบาย

แต่เธอยังคงไม่ไว้ใจ สีหน้าดูเครียดขึ้น ไม่คิดว่าเด็กนั่งดริ งก์มันจะมีความลับมากมายซ่อนอยู่

“ทําไมเหรอ กลัวผมปล้ำหรือไง” ธีภพแกล้งแซว

“ไม่ใช่นะคะ!” คนถูกแซวสวนกลับทันควัน เธอไม่ต้องการ ให้เขารู้ ว่ากำลังกลัว

เขายกยิ้ม แล้วยักไหล่

“ถ้าอย่างนั้นจะเป็นไรไป แค่เข้าไปในห้อง” เลิกคิ้วมอง ธี ภพจ้องมองใบหน้ากำลังเผือดลง ผู้หญิงคนนี้แปลกกว่า ทุกคนที่เขาเคยซื้อมา ในแววตามีความหวั่นไหว ทั้งกล้า และกลัวผสมกัน