บทที่ 17 ฝ่าลมโต้คลื่น

บทที่ 17 ฝ่าลมโต้คลื่น

ระยะเวลาห้าวันผ่านไปเพียงชั่วพริบตา

เช้าตรู่วันนี้ ติงเมิ่งเหยนตื่นแต่เช้า สวมชุดสูททางการสีดำ

อย่างไรก็เป็นการเข้าร่วมพิธีเคารพศพ จะต้องใส่ชุดที่เป็น ทางการมากหน่อย จะใส่ง่าย ๆ ไม่ได้

เธอเดินออกมาจากห้อง พบว่าเจียงชื่อไม่ได้อยู่ที่บ้านแล้ว โทรศัพท์หาเขาก็ไม่มีคนรับสาย อดไม่ได้ที่จะงงงวย

มาถึงห้องรับแขก เห็นว่ามีอาหารเช้าเตรียมพร้อมอยู่บนโต๊ะแล้ว

ติงเมิ่งเหยนนั่งลงทานพร้อมทั้งอ่านโน้ตที่เจียงชื่อทิ้งไว้บนโต๊ะ 10โมงเช้า ผมเตรียมรถไปรับคุณไว้แล้วชื่อ

เธอหัวเราะ ช่างรู้ใจจริง ๆ

เวลานี้ ดิงฉีซานเองก็ตื่นแล้วเดินมาถึงห้องรับแขก “เมิ่งเหยน แกจะหลับหูหลับตาไปกับเจียงชื่อจริงหรือ?”
ติงเมิ่งเหยนขมวดคิ้ว ทำไมต้องหลับหูหลับตาคะ? เจียงชื่อเขา แค่จะไปเคารพศพน้องชายที่ตายไปแล้ว มันไม่ควรหรือคะ?”

ติงฉีซานส่งเสียงเหอะออกมา “ฉันไม่ได้บอกว่ามันไม่ควร เพียง แค่เรื่องนี้ต้องแยกสถานการณ์ ดูสถานที่ที่เหมาะสม ฉันได้รับ การประกาศแล้ว การรื้อถอนตลอดริมแม่น้ำซีจะแล้วเสร็จภายใน เช้าวันนี้ สุสานของเจียงโปเก็บรักษาไว้ไม่ได้แล้วแน่ ๆ เจียง อ เขากลับไปคราวนี้ นั่นต้องเป็นการเสียหน้าอย่างแน่นอน เมิ่งเหย น ฟัง พ่อแนะนํานะ อย่าลงไปในโคลนตม ถ้าหากทําไม่ดีเข้าไป แล้ว เรื่องจะยิ่งยุ่งยาก

“วางใจเถอะค่ะ พ่อ หนูมีแผนไว้ในใจแล้ว

ติง ซานถอนหายใจ “ช่างเถอะ ฉันไปทำงานก่อนแล้วกัน มี อะไรก็โทรมาหาฉัน

เขาหยิบกระเป๋าเอกสารเดินออกไปทางประตู ครึ่งทางก็หยุดลง หันตัวกลับมาพูด “เมิ่งเหยน ในตอนแรกที่พ่อยึดมั่นว่าจะให้เธอ แต่งงานกับเจียง อ เป็นพ่อเองที่ผิดไป ถ้าหากเธอคิดว่าเจียง อ เชื่อถือไม่ได้ เธอคิดอยากที่จะหย่าล่ะก็ อย่าเก็บไว้ในใจ บอกพ่อ พ่อจะช่วยแกอย่างเต็มที่ และถือว่าเป็นการชดเชยของพ่อต่อแก

ติงเมิ่งเหียนตกตะลึงไปชั่วขณะ
ในความจริงแล้ว เจียงชื่อในตอนนี้ไม่มีอะไรเลย แม้กระทั่งพื้น ฐานอย่างกอาหารและเสื้อผ้าก็จัดการไม่ได้ ยังต้องอาศัยให้ ตระกูลติงเลี้ยงดู

หากเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนอื่น บางทีอาจจะไม่สามารถรับกับสามี ที่ไม่ได้เรื่องเช่นนี้ได้

การหย่า เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

แต่ติงเมิ่งเหยนยังคงนึกถึงคำมั่นสัญญาของเจียงชื่อที่ให้ต่อเธอ ได้ นึกถึงความเชื่อใจที่เธอมีต่อเจียงชื่อ นึกถึงความสุขที่ได้อยู่ ด้วยกันกับเจียงชื่อในสองวันที่ผ่านมา

เธอตัดสินใจให้โอกาสเจียงชื่ออีกครั้งหนึ่ง

“พ่อคะ ในตอนนี้หนูไม่อยากคิดเรื่องพวกนี้

“หนูยังอยากที่จะอยู่กับเจียงชื่อต่อไปค่ะ”

“อย่างน้อย ปัจจุบันก็เป็นเช่นนี้

ติงฉี่ซานพยักหน้า “เอาเถอะ เรื่องนี้ในตอนนี้พักมันไว้ก่อน เมิ่ง เหยน แกเปลี่ยนใจเมื่อไรก็บอกพ่อได้ตลอด รู้ใช่ไหม?”
“ถ้าอย่างนั้นแกค่อย ๆ ทานข้าวละกัน ฉันไปทำงานก่อน

งฉีซานเพิ่งขับรถออกไปได้ไม่นาน จากนั้นก็มีรถออดี้สีดำคัน หนึ่งมาจอดอยู่หน้าประตูตระกูลติง

แผ่นหลัง ก๋าย่าของชายคนหนึ่งลงมาจากรถ

“ขอโทษนะคะ คุณมาหาใครหรือคะ?” ติงเมิ่งเหียนเดินมาด้าน หน้าเพื่อถาม

ชายหนุ่มโค้งคำนับ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มพูด “สวัสดีครับ คุณหนูติง เรียกผมว่าดุลย์ ลูกพี่…………….เป็นสหายร่วมรบ ของเจียง อ ผมมาที่นี่เพื่อมารับคุณไปเข้าร่วมพิธีเคารพศพของ คุณชายน้อยสอง

“อ้อ คุณเป็นคนที่เจียงชื่อจัดเตรียมไว้เหรอคะ?”

“ใช่ครับ”

“อืม ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปกันเถอะค่ะ

ติงเมิ่งเหียนไม่สงสัย ปิดประตู และขึ้นรถไป ตุล ปิดประตูรถอย่างนอบน้อม จากนั้นก็ขึ้นรถและขับออกไป ขับรถไปทางริม แม่น้ำซีเจียง

ริมแม่น้ำซีเจียง รถออฟโรดสีขาวจอดอยู่บนพื้นที่ว่างเปล่า

เหอเป่าหลงและหลานชายของเหอเจียหมิงนั่งอยู่บนรถ สูบบุหรี่ ไปพลางดูทิวทัศน์ผิวแม่น้ำเจียงไปพลาง

เหอเจียหมิงพูดด้วยรอยยิ้ม “ลุงสอง คุณเป็นคนดีจริง ๆ สามารถ ทำให้เลขาหวางรื้อถอนทุกอย่างในละแวกใกล้ ๆ ได้ภายในห้าวัน เพียงแต่ผมไม่เข้าใจ ทำไมสุสานของเจียงไม่ถึงไม่ถูกรื้อถอนไป ด้วย?

เหอเป่าหลงพูดอย่างเหยียดหยาม “เรื่องนี้คุณไม่เข้าใจ ผม ต้องการรอให้เจียงชื่อทำการเคารพศพ ขัดขวางต่อหน้าเขา ขุด สุสานน้องชายของเขา! คุณคิดดู เมื่อถึงตอนนั้นต่อให้เขาร้องไห้ ขอร้องผมก็ไร้ประโยชน์ ฉากอย่างนั้นไม่ใช่ว่ามันชื่นใจมาก หรือ?”

เหอเจียหมิงพยักหน้าซ้ำ ๆ ยังเป็นลุงสองคุณที่คิดรอบคอบ โธ่ เอ๊ย เพียงแค่คิดถึงครั้งก่อนที่โดนเจ้าโง่เจียงชื่อทุบตี ผมก็โกรธ ขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลแล้ว
“พูดถึงเรื่องนี้… ” เอเย่าหลงเสตามองเหอเจียหมิง “เจียงชื่อ เป็นทหารมาหลายปี ร่างกายย่อมไม่เลวนัก ในครั้งนี้นายควร เรียกคนมาให้มากหน่อย อย่าให้เหมือนครั้งนั้นที่โดนเขาทุบตี

“ลุงสองคุณวางใจเถอะ ในครั้งนี้ผมเรียกคนขับรถบรรทุกมาสาม คน อีกทั้งยังเตรียมชายหนุ่มไว้อีก! ผมไม่เชื่อหรอก ว่าเครือข่าย ของผมเหอเจียหมิงในซูหัง จะไม่สามารถจัดการกับคนไร้ค่าที่ ถอนตัวจากกองทัพได้?”

“อืม ถ้าอย่างนั้นวันนี้ พวกเรามาสั่งสอนเจ้าโง่เจียงชื่อกัน ทำให้ เขารู้ว่าการทำให้พวกเราขุ่นเคืองใจมันเป็นสิ่งที่ผิดมาแค่ไหน!

ทั้งสองคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน ดูเหมือนพวกเขาคิดไปถึง ตอนที่เจียงชื่อถูกพวกเขาทำให้เจ็บปวด

อีกด้านหนึ่ง ติงเมิ่งเหยนที่นำโดยตุลย์ กำลังขับรถไปที่สุสาน ของเจียงไม่

บนถนน เธอมองเห็นริมแม่น้ำเจียงโดนปิดล้อมขึ้นมาแล้ว
“ที่แท้แล้วเหมือนกับที่พี่สาวบอก ริมแม่น้ำเจียงทั้งหมดถูกปิด ล้อมแล้ว คนนอกไม่มีทางที่จะเข้าไปใกล้ริมแม่น้ำเจียงได้

“ดูแล้ว วันนี้คงไม่มีทางที่จะเข้าไปเคารพศพของเจียงโม่ที่

สุสานอยู่ข้างแม่น้ำเจียงได้แล้ว

ขณะเดียวกัน ติงเมิ่งเหยนก็พบว่าบนถนนคล้ายจะไม่มีใครอยู่

เลย ดนตระกูลดิงนอกจากเธอแล้ว ไม่มีแม้แต่คนเดียว

เมื่อเห็นฉากนี้ ติงเมิ่งเหียนก็รู้สึกถึงความเศร้าบางส่วนได้

“เจียง อจะต้องเสียใจมากแน่ ๆ ใช่ไหมคะ?”

“วันนี้ ดูท่าแล้ววันนี้คงไม่ค่อยมีคนมางานเคารพศพมากนัก

เธอเสียใจอยู่เพียงลำพัง จู่ ๆ ตุลย์ก็เหยียบคันเร่ง รถแล่นผ่าน ช่องว่างเข้าไปภายในพื้นที่ปิดล้อม แล่นตรงไปยังทิศทางของ สุสาน

ติงเมิ่งเหยนตกใจ “ตุลย์ นี่คุณทำอะไรคะ? รีบกลับไปเร็ว!”

ดุลย์หัวเราะ “จะกลับไปได้อย่างไรล่ะครับ? พวกเราต้องไปเข้า ร่วมงานเคารพศพ ไปไม่ถึงข้างสุสานจะดีหรือ?”
“คุณอย่าล้อเล่นน่ะ วันนี้เป็นวันทำการรื้อถอนปรับปรุงรอบ ๆ นี้ ทั้งหมดถูกปิดล้อมไว้แล้ว ห้ามไม่ให้คนนอกเข้ามา คุณมปาม เข้ามาอย่างนี้ ถ้าหากว่าเกิดเรื่อง แล้วถูกจับเข้าคุกล่ะ

ตุลย์ยิ้มกว้างพูด “คุณหนูยิงสบายใจเถอะครับ ต่อให้มอบความ กล้าให้พวกเขาสักสิบเท่า พวกเขาก็ไม่กล้ามาจับผมดุลย์เข้าคุก!”

ช่วงเวลาที่ปริปากพูด รถก็ได้แล่นมาถึงด้านข้างสุสานแล้ว ตุลย์เปิดประตูรถ เชิญติงเมิ่งเหยนลงมาอย่างนอบน้อม

ติงเมิ่งเหยนมองไปรอบ ๆ แม้แต่เงาคนเธอก็ไม่เห็น จึงถามอย่าง เคร่งเครียด “นี่…..เจียงชื่อล่ะ?”

ตุลย์ชี้นิ้วไปที่ท้องฟ้า “อยู่ที่นั่น”

ติงเมิ่งเหยนเงยหน้า บนท้องฟ้าไม่มีอะไรอยู่เลย

“อยู่ที่ไหนคะ?”

“สาม สอง หนึ่ง! มาแล้ว”

ในเวลานี้เอง ก็ได้ยินเสียงดังลั่นสั่นสะเทือนของเครื่องยนต์เครื่องบิน จากเครื่องบินหลายสิบลำที่บินมาจากระยะ ไกล เครื่องบินทุกลำล้วนมีผ้าสีขาวแขวนไว้ท้ายเครื่อง เพื่อ เป็นการไว้อาลัยให้แก่ผู้ตาย

ภายใต้การลากของเครื่องบิน ทันใดนั้นผิวแม่น้ำเจียง ‘แยก ออก’ เรือสำราญลำหนึ่งก็แล่นเข้ามาช้า ๆ แบ่งแยกผิวแม่น้ำเจียง ทําให้ฝูงนกแตกตื่น

บนเรือสําราญลำนั้น เจียงชื่อยกมือไพล่หลัง ยืนหยัดอย่าง

ทะนงองอาจ