บทที่ 12 ให้คําอธิบายกับผม

บทที่ 12 ให้คำอธิบายกับผม

ติงเมิ่งเหยนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าคําพูดของ เจียง อไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่ แต่เนื่องจากสองครั้งก่อนแม่นยำ มาก เธอจึงคิดว่ามันคุ้มค่าที่จะรอคอย

ในตอนนี้ เห็นเพียงมู่หยางอียื่นมือออกไปและหยิบกุญแจที่จ้าว องส่งให้ขึ้นมา

บนใบหน้าของจ้าวถึงปรากฏประกายแห่งความตื่นเต้นออกมา

เขาแอบหัวเราะในใจ ฮ่าฮ่า พูดว่าชอบเหล้าหยางจวิ้นอะไรกัน แต่มันก็เป็นแค่การแสดงเท่านั้นแหละ สุดท้ายแล้วไม่ใช่ว่าก็ เลือกวิลล่าสุดหรูของฉันอยู่ดีหรอกเหรอ? ฉันยังไม่แพ้

มู่หยางมองไปทางจ้าวถง “คุณจ้าว คุณให้กุญแจดอกนี้งั้น หรือ?”

“ครับ ผมเอง.”

“อืม ถ้าฉันจำไม่ผิดล่ะก็ บ้านในหมู่บ้านอพาร์ทเม้นเฟิงหลั่งราคา ไม่ใช่ถูก ๆ เลย วิลล่าเดี่ยวที่นั่น ราคาเฉลี่ยชุดละมากกว่ายี่สิบล้าน”

จ้าวถงกล่าวอย่างเบิกบาน “จะว่าแพงก็แพงนิดหน่อยครับ แต่ก็ ของคุ้มค่ากับราคา มีเพียงบ้านในราคาแบบนี้เท่านั้น ถึงจะสมกับ ฐานะของผู้บริหารระดับสูง!”

แสงเย็นวาบผ่านนัยน์ตาของมู่หยางอี เขาจงใจถามว่า “บ้านหลัง นี้คุณเป็นคนซื้อใช่ไหม?”

“แน่นอนครับ”

“อ้อ? งั้นขอถามคุณจ้าวหน่อยครับว่า ในฐานะผู้จัดการฝ่ายการ ตลาดของสำนักงานการประปา คุณเงินเดือนเท่าไหร่เหรอครับ?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของจ้าวถึงค่อย ๆ หายไป รู้สึกเหมือน บรรยากาศจะดูไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่

“เอ่อ…เงินเดือนล่ะก็ ประมาณเจ็ดพันกว่าหยวนต่อเดือนครับ”

“อืม เจ็ดพันกว่าหยวน งั้นถ้ารวมเงินปันผล โบนัสสิ้นปีและ สวัสดิการอื่น ๆ รายได้ งคุณก็ประมาณสองแสนหยวน?
ยิ่งจ้าวถงยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกแย่ “ใช่ครับ ถูกแล้ว”

มู่หยางอีสายหัวเล็กน้อย “งั้นก็แปลก คนที่มีรายได้สองแสนต่อ ปี สามารถซื้อวิลล่าสุดหรูมูลค่ากว่ายี่สิบล้านได้ยังไง จ้าวถง คุณ ช่วยให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลกับผมหน่อยได้ไหม?

คนทั้งงานต่างตกใจ ปัญหานี้ร้ายแรงมาก

ความเป็นจริงแล้วทุกคนต่างรู้ดีว่าข้างในนี้ต้องมีเล่ห์กลอะไรแน่ แต่ในอารมณ์ที่จะให้ของขวัญ ทุกคนต่างรู้สึกว่าแม้จะมีเล่ห์กล อะไร ก็จะไม่ถูกหยิบยกขึ้นมา

แต่ผู้บริหารระดับสูงที่มาใหม่ท่านนี้ไม่ได้เป็นเช่นนั้น พอมาถึงก็ แสดงอำนาจแก่ทุกคนทันที

เหล่าคนที่เพิ่งให้ของขวัญทุกคนต่างก็มีอาการเหงื่อตก บางคน ก็แอบดีใจที่ให้ของขวัญแค่หลักแสนกว่า ๆ ส่วนเหล่าคนที่ให้ของ ขวัญหลายแสนถึงกระทั่งหลักล้าน ต่างก็พากันฝ่ามือเย็นเฉียบ

แน่นอน ที่เย็นเฉียบที่สุดก็คือจ้าวถึง
หลายแสนถึงหลักล้าน ยังแก้ตัวได้ว่าสะสมมาหลายปี แต่เงิน ยี่สิบล้าน ต้องเก็บกี่ปีกัน?

ตามรายได้ของจ้าวถง จะต้องใช้เวลาร้อยปีถึงจะเก็บรวบรวมมา ได้!

เห็นได้ชัดว่า รายได้ของจ้าวถงมีปัญหา

ตอนนี้จ้าวถงมือเท้าเย็นเฉียบ และเขายังคงกลืนน้ำลายไม่หยุด อีก ๆ อัก ๆ พูดอะไรไม่ออกสักคำ

มู่หยางอีขึ้นเสียง “จ้าวถง พูดสิว่าคุณเอาเงินยี่สิบล้านจากไหน มาซื้อบ้าน!”

เสียงตึงดังขึ้น จ้าวถงถูกทำให้ตกใจจนล้มลงกับพื้น

เขาจะเอาอะไรมาตอบ?

มู่หยางอีฮึดฮัดอย่างเย็นชา “ผมคิดว่าคุณคงไม่ตอบได้ งั้นก็ เข้าไปด้านในสำนักงานและค่อย ๆ สารภาพมาก็แล้วกัน เอาคน ใส่กุญแจมือเขา แล้วเอาตัวไป

ทันใดนั้น เจ้าหน้าที่หลายคนที่สวมเครื่องแบบตำรวจก็รีบวิ่งออก มา จับมือทั้งสองข้างของจ้าวถุงไขว้ไว้ด้านหลัง ใส่กุญแจมือ และพาออกไปต่อหน้าทุกคน

“อย่านะ ท่านผบ.มู่ มีอะไรก็พูดกันดี ๆ เถอะครับ นี่มันเรื่องอะไร กัน?”

“ปล่อยฉัน พวกนายปล่อยฉันนะ”

จ้าวถุงดวงตาไร้แวว แม้แต่ฝันก็ยังนึกไม่ถึงว่าการให้ของขวัญจะ ทำให้เกิดปัญหาใหญ่ขนาดนี้

ตอนที่เขาถูกพาตัวไปต่อหน้าทุกคน ทุกคนต่างก็ก้มหน้าโดย ไม่รู้ตัวไม่กล้ามอง เพราะกลัวว่าพวกเขาจะกลายเป็นจ้าวถึงคนต่อ ไป

มู่หยางอีพูดต่อว่า “ที่จริงผมรู้ว่า เบื้องหลังพวกคุณหลายคนไม่ ได้ใสสะอาดกันหมด ผมแนะนำให้ตั้งแต่นี้ไปพวกคุณทำหน้าที่ อย่างซื่อสัตย์ต่อผมหน่อย มิฉะนั้นล่ะก็ พวกคุณต่างก็ได้เห็น จุดจบของจ้าวถงกันไปแล้ว!”

“คนที่ต้องการพึ่งพาการให้ของขวัญเพื่อกระชับความสัมพันธ์ ผมแนะนำให้พวกคุณประหยัดเงินกันด้วย ผู้บริหารระดับสูงไม่ ชอบไม้นี้ ที่เขาเกลียดที่สุดก็คือคนขี้ประจบสอพลอ!”
‘ของขวัญทั้งหมดนี้ที่พวกคุณให้ในวันนี้ นำกลับไปให้หมด ผู้ บริหารระดับสูงไม่ต้องการมันสักชิ้น ครั้งนี้ให้แล้วไป ถ้ามีครั้ง หน้าอีก จะไม่ให้อภัยแล้ว!”

ทุกคนพากันก้มหน้า กลัวจนไม่กล้าหายใจเสียงดัง

สุดท้าย มู่หยางอีก็ยกเหล้าหยางจนไม่กี่ขวดขึ้นมา “สหายถึง ซาน ของขวัญของคนอื่นเอากลับไปได้ แต่ผมจะรับของขวัญไม่กี่ ชิ้นนี้ของคุณไว้แทนผู้บริหารระดับสูงเอง”

ติงฉีซานใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “นี่นับเป็นเกียรติของผมครับ”

มู่หยาง พยักหน้า “คุณแตกต่างจากคนอื่น ๆ ผมเชียร์คุณนะ สู้ ๆ

“ขอบคุณครับ”

มู่หยางอีหมุนตัวจากไป ทิ้งฝูงชนที่กำลังถอนหายใจเอาไว้

ทุกคนถอนหายใจยาว ๆ ออกมา พวกเขาทุกคนรู้ว่าเจ้าหน้าที่คน ใหม่มีไฟสามครั้ง แต่ไม่มีใครคิดว่าไฟครั้งแรกจะลุกไหม้รุนแรง ขนาดนี้
ติงเมิ่งเหยนตบ หน้าอกของเธอ และพูดด้วยใจที่ยังหวาดผวา ว่า “โชคดีที่คณให้ความคิดกับพ่อของฉัน ให้เขามอบเหล้าหยาง จวิ้นเ ไม่อย่างนั้นละก็ พ่อของฉันก็คงจะจะให้ของขวัญแสนกว่า หยวน และถูกตำหนิเหมือนคนอื่น ๆ ไปแล้ว”

เจียง อ ม “ตอนนี้คุณเชื่อคําพูดของผมแล้วใช่ไหม?”

“อืม คุณแมวตาบอดตัวนี้โชคดีไม่เลวเลย” ติงเมิ่งเหยนพูดอย่าง โล่งใจ “จ้าวถงคนเลวนั่น ในที่สุดก็มีคนจัดการเขาแล้ว แต่ฉันไม่รู้ ว่าหลังจากเข้าไปดำเนินตามกระบวนการแล้วเขาจะออกมาไหม”

เจียง อกล่าว “คุณไม่ต้องกังวล เขามีเงินจํานวนมหาศาลที่ เกี่ยวข้องกับคดีอย่างนี้ เข้าไปแล้วก็อย่าได้คิดจะออกมาเลย

ในฐานะที่เป็นเทพแห่งสงครามชูร่า ผู้บริหารระดับสูงของทั้ง สามเขต เจียง อสามารถรับประกันได้เลยว่า คราวนี้จ้าวถึงหนาว ไปถึงไขกระดูกอย่างแน่นอน หลังจากเข้าไปแล้วไม่ว่าใครก็อย่า ได้หวังจะเอาเขาออกมา

นี่คือจุดจบของการมาแตะต้องเกล็ดมังกรของเจียง อ

ติงฉีซานเดินเข้ามา ใบหน้าอมยิ้ม “เจียงชื่อ เจ้าหนุ่มนี่ใช้ได้เลย ถ้านายไม่ได้ให้ความคิดกับฉัน วันนี้ฉันจะต้องล้มเหลวและแพ้ แน่”
เจียงชื่อยิ้ม “คุณพ่อ คุณพ่อมีความสุขต่างหากที่เป็นสิ่งสำคัญ ที่สุด”

จู่ๆ ติงฉีซานก็ไม่ได้รังเกียจลูกเขยคนนี้เท่าเดิมแล้ว เจียงชื่อใน วันนี้ถือได้ว่าช่วยทำให้เขาขจัดความแค้นภายในใจออกไปได้

หลังจากที่ถูกจ้าวถงข่มเหงในบริษัทมาหลายปี ตอนนี้เขากลับ มาเงยหน้าอ้าปากได้อย่างสมบูรณ์แล้ว และหลังจากที่จ้าวถง เข้าไปก็อย่าได้คิดที่จะออกมาเลย

ติงฉีซานมีความสุขอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“ไป วันนี้พ่อเลี้ยงเอง เราออกไปกินอาหารดี ๆ สักมื้อกันเถอะ”

เจียงชื่อส่ายหัว “พ่อครับ ผมยังมีเรื่องต้องทำ คุณพ่อกับมิ่งเหยน ไปกินกันก่อนเถอะ”

“คุณมีเรื่องอะไร?”

“ผม….อยากไปหาน้องชายผมหน่อย

ติ่งฉี่ซานและติงเมิ่งเหยนมองหน้ากัน ในขณะเดียวกันก็แสดงท่าทางเศร้า ๆ ออกมา

“ก็จริง คุณกลับมาสองวันแล้วยังไม่ได้ไปเคารพเลย จะไปเยี่ยม น้องชายก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว”

“เจียงชื่อ สู้ ๆ เข้านะ ถึงแม้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ของคุณจะไม่ ค่อยดีนัก แต่ตราบใดที่คุณพยายามทำงานหนัก ก็ยังมีโอกาสที่จะ ฟื้นฟูตระกูลเจียงกลับมาอีกครั้งได้

เจียง อพยักหน้า “ผมรู้

“งั้น เรากลับก่อนนะ

“อืม”

ติงฉีซานออกจากงานไปพร้อมกับติงเมิ่งเหยน เจียงชื่อจัด เสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นก็เดินออกไปเช่นกัน

เขาเรียกแท็กซี่คันหนึ่ง และให้ขับตรงไปยังถนนริมแม่น้ำซีเจีย

หยุดรถ เปิดประตู

เจียง อเดินไปที่หลุมศพเล็ก ๆ ริมแม่น้ำ ทุกย่างก้าวที่ก้าวไป หัวใจของเขาสั่นไหวอย่างรุนแรง ความรู้สึกตำหนิตัวเองอยู่ ลึก ๆ นั้นกดทับจนเขาแทบจะหายใจไม่ออก

“โม่ ขอโทษนะ ที่พี่กลับมาช้า

“โป พี่คิดถึงนายมากนะ

เขาเดินไปที่หลุมศพ มองไปยังป้ายหลุมศพที่เรียบง่าย และ เอนกายลงข้างผ้ายหลุมศพ ราวกับว่าเจียงโม่ยังอยู่เคียงข้างเขา

เป็นครั้งแรกที่เทพแห่งสงครามผู้รู้จักแต่การหลังเลือดคนนั้น มี นําตาคลอเบ้า

เจียง อลูบป้ายหลุมศพอันหยาบกร้านด้วยมือทั้งสองข้าง ความ รู้สึกผิดในใจของเขาก็ถูกปลดปล่อยออกมาในเวลานี้เอง

ตอนแรกที่จากไป ดวงอาทิตย์ส่องแสง

ตอนนี้กลับมา ชีวิตและความตายแยกจากกันตลอดไป