บทที่ 11 หลินชิงชิงมาแล้ว

บทที่ 11 หลินชิงชิงมาแล้ว

แปดหมื่นก็แปดหมื่น ฉันจะโอนให้นาย” หลี่ฝางไม่แม้แต่จะคิด และตอบตกลงอย่างสบายๆ

นี่กลับทําให้จางจื้อเหาสับสนขึ้นมาเล็กน้อย เขามองไปที่ห ฝางอยู่นาน “เด็กอย่างนายตอบรับแบบสบายๆ อย่างนี้ คงไม่ได้ คิดจะโกงใช่ไหม?”

“ฉันบอกนายให้ ฉันไม่ว่าจะด้านขาวด้านมืดล้วนผ่านมาหมดแล้ว ฉันขอแนะนํานายเลิกคิดที่จะแจ้งตำรวจหรือหาคนมาแก้แค้นไป ได้เลย ไม่งั้นฉันจะฆ่านายแน่” จางจื้อเหาลากหลี่ฝางไปที่ห้อง ทํางานของเขา จากนั้นจึงให้หลี่ฝางเขียนบันทึก แสดงเจตนาว่า หลี่ฝางสมัครใจด้วยตนเอง

หลังให้เงินแก่จางจื้อเหา จางจื้อเหาก็หัวเราะเยาะ “เอาล่ะ ที่นี่ ไม่มีธุระของนายแล้ว ไสหัวไปเถอะ”

หลี่ฝางไม่ตั้งอยู่ต่อ และแกล้งทำท่าไปจากร้านขายรถมือสอง จื้อเหา

ไม่นานหลังจากที่หลี่ฝางไปได้ไม่นาน เซี่ยลู่และคนอื่นๆ ก็มาที่ ห้องทํางานของจางจื้อเหาอย่างมีความสุข
หลี่ฝางหลังแอบดูก็ได้แต่ด่าอย่างลับๆ พวกสวะสามตัว มีความ สุขบนความทุกข์ของผู้อื่น ต้องมีสักวัน ที่ฉันจะให้พวกนายต้อง ไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่บนเตียง

หากเป็นในอดีต ความคิดแบบนี้ของหลี่ฝางคงจะเป็นแค่ฝัน กลางวัน แต่ตอนนี้เขามีเงินแล้ว ความคิดนี้ย่อมสามารถเปลี่ยน เป็นความจริงได้อย่างแน่นอน

หลี่ฝางอยู่นอกสำนักงานของจางจื้อเหา และแอบฟังบทสนทนา ด้านใน

“พี่ เจ้าเด็กโง่คนนั้นให้เงินพี่จริงๆ หรือ” จางเชี่ยนหลังจากเข้า ประตูมา ก็ถามอย่างมีความสุข

“อืม นี่ไง”

“แล้วเงินของพวกเราล่ะ?” พวกผู้หญิงของจางเซียนเริ่มหัวเราะ คึกคักถาม

เมื่อได้ยินดังนั้น ในใจของหลี่ฝางก็เกร็งแน่น คล้ายคาดเดา อะไรได้แล้ว

ตามที่หลี่ฝางคาดเดา ผู้หญิงหลายคนเข้าหาจางจื้อเหาก็เพื่อมา ขอแบ่งเอาเงิน
“ไม่ต้องห่วง ฉันจางจื่อเหาซื่อสัตย์ในธุรกิจของฉัน แต่ว่าพวก เธอเองก็เห็น รถ BMW ข้างนอกนั่นถูกชนได้รับความเสียหาย จากเด็กหน้าเหม็นนั้น ค่าซ่อมรถอย่างต่ำๆ ก็มีหนึ่งถึงสองหมื่น แล้ว ที่เหลืออีกหกหมื่น ฉันจะแบ่งให้พวกเธอคนละสองพัน” จาง จื้อเหาพูดอย่างข็งก

“พี่ คุณทำเงินได้มากกว่าหกหมื่น แต่กลับแบ่งให้พวกเราแค่สอง พัน นี่อย่างไรก็ออกจะน้อยเกินไป” ผู้หญิงของจางเชี่ยนหลายคน ไม่พอใจทันที

“ใช่ พี่เหา ยังไงเสียแกะอ้วนตัวนี้ก็เป็นพวกเราที่เอามาให้คุณ”

“เรื่องดีๆ แบบนี้ในอนาคตพวกเราจะไม่ทํางานร่วมกับคุณแล้ว” สีหน้าของจางจื้อเหาเคร่งขึ้น เขาเอ่ยยิ้มเยาะ “น้อยเกินไป? น้อยเกินไปพวกเธอไม่เอาก็ได้นี่!”

“ฉันจะบอกพวกเธอให้ ถึงแม้ฉันจะได้มามาก แต่ก็ต้องแบกรับ ความเสี่ยงมากด้วยเช่นกัน หากเด็กนั่นไปแจ้งตำรวจขึ้นมาล่ะ? หรือถ้าเด็กนั้นไปหาคนมาล้างแค้นล่ะ? อันตรายทั้งหมดที่ซ้อน อยู่ล้วนเป็นฉันคนเดียวที่แบกรับมัน” จางจื้อเหาเอ่ยด้วยความ อารมณ์เสีย
“วางใจเถอะ พี่ ไม่มีอันตรายอะไรหรอก ก่อนหน้านั้นฉันก็บอก กับพี่แล้ว พ่อแม่ของหลี่ฝางหายตัวไปเมื่อสามปีก่อนและคอน นี้ก็ยังไม่มีข่าวคราวใดๆ อีกทั้งเขาเองก็ไม่มีเพื่อนคนไหน ใน โรงเรียนของพวกเรา พวกเรามักจะกลั่นแกล้งเขาเสมอ เขา ถูกโกงแม้กระทั่งดดยังไม่กล้าด้วยซ้ำ จางเซียนรีบกล่าวอย่าง รวดเร็วให้จางจื้อเหาวางใจ

ก็ได้ อย่างนั้นฉันจะเพิ่มให้พวกเธอเพิ่มอีกห้าร้อย หากหลังจาก นี้มีเรื่องดีๆ แบบนี้อีก จำไว้ว่าให้ติดต่อฉัน” จางจื้อเหาหยิบเงิน จํานวนหนึ่งออกมาจากลิ้นชักและส่งให้จางเซียน

“ตอนเย็นพวกเธอว่างกันหรือเปล่า ฉันเลี้ยงเหล้าพวกเธอเป็น ไว?” หลังแบ่งเงินเสร็จ จางจื้อเหาก็จ้องมองไปที่เซี่ยล่

เซี่ยสู่สายหัว “ฉันไม่ว่าง ฉันนัดกับแฟนของฉันเอาไว้

“เหอะ นัดกับแฟนมีอะไรดีกัน ไปเที่ยวกับพวกเราต่างหากถึงจะ มีความหมาย ฉันพาพวกเธอไปคลับ เป็นไง?” จางจื้อเหายังคง เกลี้ยกล่อม

พอเถอะพี่ พวกพี่ชายพวกนั้นของพี่ แต่ละคนลามกจะตาย พอ ดื่มเหล้าหน่อยมือไม้ก็มา ไม่งั้นฉันจะแนะนำพวกผู้หญิงให้พี่เป็น ไง” จางเซียนเอ่ยขึ้น และเอาเบอร์มือถือกับหมายเลขวีแชทของ หลี่เสียวเสียวให้แก่จางจื่อเหา
“ผู้หญิงคนนี้สวยไหม?” จางจื้อเหาถาม

“ถึงจะไม่สวยเท่าพวกเรา แต่ก็หน้าตาไม่เลว สำคัญคือนัดง่าย นัดออกมาแล้ว ให้เธอดื่มเหล้าสักหน่อย คิดจะทำอะไรก็ได้แล้ว จากนั้นให้เงินเธอไม่กี่ร้อยหยวนในภายหลังก็พอ”

หลังจากพูดจบ เซี่ยล่ จางเขียนและคนอื่นๆ ก็จากไป

หลังจากออกมา หลิวเฉียวเฉียวก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก “จาง เชี่ยน ฉันว่าพี่ชายของเธอขี้เหนียวเกินไปแล้ว เขาขุด เงินมาจาก หลีฝาง 80000 แต่กลับให้พวกเราไม่ถึงแปดพัน ไม่ถึงหนึ่งในสิบ ด้วยซ้ำ”

“ใช่ ฉันก็คิดว่ามันน้อยเกินไป”

จางเชี่ยนจือปาก และถูกเซี่ยลู่และหลิวเฉียวเฉียวตำหนิ เพื่อ ชดเชยขอโทษ เธอจึงเอ่ยขึ้น “วันนี้ฉันเลี้ยงทุกคนเอง พวกเธอ เลือกที่จะไปร้องเล่นเต้นรำได้เลย”

เซียลู่และหลิวเฉียวเฉียวเห็นด้วย

หลี่ฝางได้เห็นฉากนี้ หัวใจของเขาก็เย็นเฉียบขึ้นกว่าเดิมโดยเฉพาะหลิวเฉียวเฉียว เมื่อคืนหลี่ฝางเห็นว่าเธอน่าสงสาร ดัง นั้นจึงอดใจไม่ได้ที่จะแตะต้อง

“บ้าเอ้ย พวกขยะ!” หลี่ฝางถุยน้ำลาย จากนั้นจึงค่าออกมาอย่าง รุนแรง

ในเวลานั้นเอง หลินชิงชิงก็โทรมา

ทันทีที่โทรศัพท์ดังขึ้น ความสนใจของจางจื้อเหาก็ถูกกระตุ้น

ทันที

“ใครกัน?”

จางจื้อเหาขมวดคิ้ว จากนั้นจึงวิ่งออกมาจากห้องทำงานและเห็น ทันทีว่าเป็นหลี่ฝาง

“แกไอ้ลูกหมา ยังไม่ไสหัวไปอีก!” จางจื้อเหาหัวเราะ จากนั้นจึง มองไปที่หลี่ฝางอย่างสนุกสนาน “แอบซ่อนตัวอยู่ที่นี่คิดจะขโมย เงินคืนไปหรือไง?

หลี่ฝางรู้สึกกลัวอยู่บ้าง เพราะจางจื้อเหาสูงถึง 1.85 เมตร ตัว ใหญ่บึกบึนอีกทั้งยังลงมืออย่างโหดเหี้ยม

“เมื่อกี้ได้ยินหมดแล้วสินะ? คนที่ทำร้ายแกจริงๆ ไม่ใช่ฉันแต่เป็นพวกเพื่อนนักเรียนสาวของแกต่างหาก หากแกคิดจะแก้ แค้น ฉันแนะนำให้ไปหาพวกเธอ อย่ามาหาฉัน

“นายทำอะไรฉันไม่ได้ รู้ไหมว่าพี่ใหญ่ของฉันเป็นใคร? พี่ใหญ่ ของฉันชื่อ ลูกพี่หลี่ ทั้งตงไห่นายไปถามดูได้ ใครไม่รู้จักลูกพี่ หลี่”

“ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่านายจะโทรหาตำรวจก็ไม่มีประโยชน์ นาย เซ็นชื่อให้ฉันแล้ว นี่เป็นใบรับรองความสมัครใจของนาย

จางจื้อเหากังวลว่าหลี่ฝางจะโทรแจ้งตำรวจ ดังนั้นเขาจึงเริ่มเอ่ย พูดจาข่มขู่ออกมา

ในเวลานั้นเอง มีรถสองคันขับเข้ามาในร้านขายรถมือสองจื้อ เหา คันหนึ่งเป็นเบนซ์ ส่วนอีกคันเป็น Land Rover

“เฮ้อ พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา นั่นคือรถของพี่แปด” ดวงตาของ จางจื้อเหาเป็นประกายขณะมองไปที่รถเบนซ์

หลังจากนั้นจางจื้อเหาก็คิดขึ้นได้ ถ้าลูกพี่หลี่รู้เข้าว่าเขาไถเงิน มาได้แปดหมื่นในวันนี้ เขาจะต้องแบ่งมันออกไปครึ่งหนึ่งแน่
จางจื้อเหาชี้ไปที่จมูกของหลี่ฝาง “อีกเดี๋ยวนายอย่าได้พูดอะไร ออกไปจะดีที่สุด หากนายพูดจามั่วซั่ว ฉันจะตัดลิ้นของนาย! ”

“รู้แล้ว”

หลี่ฝางเห็นหลินชิงชิงลงมาจาก Land Rover ในใจก็อดหัวเราะ ไม่ได้: รอดูเถอะว่าอีกเดี๋ยวนายจะตายอย่างไร!

เมื่อได้เห็นหลินชิงชิงขับLand Rover อีกทั้งยังหาลูกพี่หลี่มา ช่วย หลี่ฝางก็รู้สึกได้ทันทีว่าหลินชิงชิงทรงอิธิพลมากแค่ไหน

จางจื้อเหาวิ่งเหยาะๆ ไปพบเขา และส่งบุหรี่ให้ลูกพี่หลี่ด้วย ความเคารพ “พี่แปด ลมอะไรหอบพี่มาที่นี่? ”

ลูกพี่หลี่ตัวเล็กอย่างยิ่ง เขาสูงเพียง 1.6 เมตร แต่ร่างกายของ เขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกน่ายำเกรง

เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันไปมองหลินชิงชิง หลินชิงชิง เดินเข้ามา “ฉันถามนาย นายชื่อจางจื้อเหาหรือเปล่า?”

“ใช่ มีอะไรหรือ?”
“BMW คันนั้นของนายหรือเปล่า” หลินชิงชิงชี้ไปที่ BMW ที่อยู่

ไม่ไกล

“เป็นของฉัน สาวสวย เธออยากซื้อมันหรือ?” มุมปากของจางจื้อ เหาผุดยิ้มและคิดว่าลูกพี่หลี่กำลังนำธุรกิจมาให้เขา

“ไม่ผิด เป็นเขา”

หลินชิงชิงมองไปที่ลูกพี่หลี่ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พี่แปด คนของพี่ พี่พูดมาว่าจะจัดการยังไง”

“เดี๋ยวก่อน พี่แปด นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมไม่เข้าใจ?” จางจื้อ เหางงงันไปแล้ว เขามองหลินชิงชิงและมองกลับไปที่ลูกพี่หลี่

ในเวลานั้นเองหลี่ฝางก็เกินออกมาคุยกับหลินชิงชิง “พี่ ทำไม ถึงพึ่งมา”

“น้องชาย แผลบนใบหน้านาย…” หลินชิงชิงสัมผัสใบหน้าของ หลี่ฝาง ในใจรู้สึกเจ็บปวดอยู่บ้าง “ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่หรือไง ให้หยุดเขาเอาไว้ก่อน เขาอยากได้เงินก็ให้ไป จะได้ไม่ต้องถูกตี ทำไมยังถูกตีมาอีก”

หลี่ฝางเม้มปาก “เรื่องนี้โทษผมคนเดียวไม่ได้ เขาไม่เล่นตามเกมนี้ ผมลงจากรถเขาก็ลงมือทันที ตีเสร็จถึงค่อยบอกว่าจะ เอาเงิน”

เหตุผลที่หลี่ฝางให้เงินออกไปอย่างง่ายดาย ไม่ใช่เพราะเขาโง่ แต่เป็นความคิดของหลินชิงชิง

หลินชิงชิงบอกหลี่ฝาง หากจางจื้อเหาคิดจะแบล็กเมล์ ก็ให้เอา เงินให้เขาก่อน รอหลินชิงชิงมาถึงค่อยเอากลับคืน

จุดประสงค์ก็คือเพื่อป้องกันไม่ให้จางจื้อเหาลงมือ

คิดไม่ถึงว่า หลี่ฝางก็ยังคงถูกทุบตีอยู่ดี

“อย่างนั้นเงินนายให้เขาไปแล้วหรือเปล่า?” หลินชิงชิงถามด้วย ความโมโหอยู่บ้าง

“ให้แล้ว ให้เขาไป80000″ หลีฝางพูดตามความจริง จากนั้นเขา ก็มองไปที่จางจื้อเหา ในเวลานี้สีหน้าของจางจื้อเหาเปลี่ยนเป็น ซีดขาดอย่างมาก

“พี่แปด พี่ได้ยินแล้ว แล้วก็ได้เห็นเองแล้วด้วย คนของพี่น้อง ชายฉันไม่พอ ยังหลอกเอาเงินไปอีก 80000″

หลินชิงชิงกอดอก จากนั้นจึงถามด้วยท่าทางเอาเรื่อง “พี่จะต้องให้คําตอบกับพวกเรา

“เฮ้อ” ลูกพี่หลี่ถอนหายใจและเงยหน้าขึ้นมองจางจื้อเหา

“อาเหา” ลูกพี่หลี่เรียกเบาๆ

“พี่…..แปด…” น้ำเสียงของจางจื้อเหาไม่เพียงแต่สั่นสะท้าน แต่ ยังมีเหงื่อเย็นๆ ที่ไหลลงมาจากขมับของเขาด้วย