บทที่ 8 ห้องเพรสซิเดนท์สูท

บทที่ 8 ห้องเพรสซิเดนท์สูท

“หลี่ฝางไม่มีทางมาหรอก เธอตายใจสักเถอะ” เซี่ยลู่พูดไปด้วย และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาที่บ้าน

“จบกัน ตึกขนาดนี้ คนในบ้านฉันคงนอนหลับกันหมดแล้ว ทําไง ดี? ” จางเชี่ยนโทรเบอร์พ่อแม่ไม่ติด ร้อนรนใจอย่างมาก

ถึงแม้เซี่ยลู่จะโทรติด แต่ถูกด่ากลับมาชุดใหญ่ ที่จริงบ้านของ เซี่ยลู่ก็ไม่ได้รวยมาก นอกจากค่าใช้จ่ายปกติ ธุระเรื่องมิตรญาติ สหาย ทั้งปีก็เก็บเงินไม่ได้สองสามหมื่น แต่ตอนนี้ แค่กินข้าวมื้อ เดียว เซี่ยลู่ก็ใช้เงินไปเป็นหมื่น

“เซี่ยลู่ เธอให้คุณลุงเอามาเผื่ออีกหนึ่งหมื่นได้ไหม รอพรุ่งนี้ โทรหาพ่อแม่ฉันได้แล้ว ฉันจะคืนให้พวกเธอ” จางเชี่ยนมองดูเชื่ ย อย่างอ้อนวอน

เซี่ยล่ส่ายหัว พูดอย่างลำบากใจ: “แกอย่าหวังฉันเลย เมื่อกี้พ่อ ฉันยังบอกว่าจะตีฉันให้ตายเลย”

“จริงสิ เฉียวเฉียว หลี่ฝางกลายเป็นแฟนเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอ สองคนไปดีกันตอนไหน ฉันทำไมไม่รู้ล่ะ? ” เซี่ยลู่ซักถามหลิวเฉียวเฉียว

ที่จริงเซี่ยลู่ไม่เชื่อคำพูดของหลิวเฉียวเฉียวเลยสักนิด คิดว่า หลิวเฉียวเฉียวแค่กำลังประวิงเวลา แค่สิบนาทีมีประโยชน์อะไร

หลิวเฉียวเฉียวไม่สนใจเชี่ยลู่ แค่ตั้งหน้าตั้งตามองไปที่ทางเข้า คาดหวังว่าหลี่ฝางจะมา

“จริงสิ จางเชี่ยน ในมดฮัวเปและเจี๊ยเป (แอฟกู้ยืนเงิน) ของเธอ ยังมีเงินไม่ใช่เหรอ? ” หลิวเฉียวเฉียวนึกขึ้นมาได้ทันทีและหันไป เตือนจางเชี่ยน

“เจี้ยเปของฉันมีแค่สามพัน ฮัวเปยิ่งน้อยเลย มีแค่พันกว่า ใช้จน หมดแล้ว เห้อ ฉันควรทํายังไงดีล่ะ? “จางเซียนร้อนใจจนน่าตา ไหลออกมาเลยทีเดียว

“เฉียวเฉียว หลี่ฝางจะมาจริงๆ ไหม? ” เชี่ยลไม่ยอมช่วยเหลือ จางเชี่ยนได้แต่คาดหวังเหมือนกันเฉียวเฉียว ฝากความหวังไว้ที่ ตัวหลี่ฝางแล้ว

“ต้องมาสิ” หลิวเฉียวเฉียวกัดริมฝีปาก พูดด้วยเสียงเบาๆ

สิบนาทีผ่านไป ในเวลานี้ พ่อของเซียลู่มาแล้ว
“พ่อคะ ที่นี่ค่ะ!” เห็นพ่อของตนเอง ใจที่ตื่นกลัวของเซี่ยลู่ใน ที่สุดก็เบาใจลง

พ่อของเซี่ยลู่เดินผ่านหน้าเคาน์เตอร์ สีหน้าน่ากลัว: “ร้านพวก คุณเป็นร้านเถื่อนหรือไงกัน กินข้าวมื้อเดียวเอง ค่าใช้จ่ายเป็น หมื่น? ”

“คุณผู้ชายคะ นี่ค่ะรายการอาหารและค่าใช้จ่ายทั้งหมด ท่านดู ก่อนนะคะ” พนักงานหญิงปริ้นบิลใบเสร็จออกมาอีกหนึ่งชุด ยื่น ให้พ่อของเซี่ยล่

“หนึ่งแสนสอง?? ” เห็นใบเสร็จแล้ว พ่อของเซี่ยลู่เกือบจะเป็น

ลม

“ใช่ค่ะ ห้องรับรองของลูกสายท่านค่าใช้จ่ายทั้งหมดคือหนึ่ง แสนสองหมื่น แต่ท่านชำระแค่หนึ่งหมื่น ก็พาลูกสาวของท่าน กลับได้แล้วค่ะ” พนักงานหญิงยิ้มและถาม: “ท่านต้องการชำระ เป็นเงินสด หรือจะรูดบัตรคะ? ”

พ่อของเซีย รูดบัตรเสร็จแล้ว เดินมาถึงตรงหน้าของเซี่ยลู่

เสียงดังเปรี๊ยะ หน้าของเซี่ยลู่มีรอยนิ้วมือห้านิ้วเต็มหน้า

“แกมันลูกไม่เอาไหน กูทำงานในสวน ทำแทบตายเดือนเดียวได้แค่สามพันหยวน แกกลับทำตัวแบบนี้ กินข้าวมื้อเดียวใช้ เงินเงินเดือนกูไปตั้งสามเดือน แกคิดว่าตนเองเป็นลูกมหาเศรษฐี หรือไง!”

“กุ้งมังกรหอยเป๋าฮือหูฉลามรังนก แล้วยังมีไวน์ชาโต้ลาฟีต เป็น สิ่งที่คนธรรมดาอย่างพวกเราสามารถใช้จ่ายได้เหรอ? ?!”

ดวงตาของพ่อเซี่ยลู่แดงก่ำ เงินทุกหยวนทุกสตางค์ของเขา แลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงกาย

ใบหน้าของเซี่ยลู่เจ็บแสบร้อน น้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่อาจยั้ง ได้ พ่อของเซี่ยลู่ด่าต่อไปเรื่อยๆ : “ร้องไห้ แกยังมีหน้ามาร้องไห้ อีกเหรอ? ”

ด่าเสร็จแล้วตบเข้าไปที่หน้าของเซียลู่อีกรอบ

หน้าตาของพ่อเซี่ยลู่ดุร้ายน่ากลัว หลิวเฉียวเฉียวและจางเชี่ยน ก็ไม่กล้าเข้าไปห้าม

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเธอก็ตกระกำลำบาก แม้แต่ตนเองยังช่วยไม่ ได้ ยังจะมีกะจิตกะใจไปสนใจคนอื่นที่ไหน?

“กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้ กลับถึงบ้านฉันค่อยคิดบัญชีกับแก!” ดึง คอเสื้อของเซี่ยล่ พ่อของเธอลากตัวเธอออกจากLotus
ที่หน้าประตู ภาพนี้ถูกหลี่ฝางเจอพอดีและได้ทักทายกัน: “คุณ ลุงเซี่ย ท่านทำไมมาที่นี่ได้ครับ? ”

“หลีกไป ไม่เกี่ยวอะไรกับแก” พ่อของเซี่ยลู่ด่าโดยไม่ไยดี ตั้งแต่ ที่พ่อแม่ของหลี่ฝางหายตัวไป พ่อของเซี่ยลู่ก็ยิ่งเกลียดหลี่ฝาง มาก

“หลี่ฝาง ในที่สุดนายก็มาจนได้” หลิวเฉียวเฉียวมองเห็นหลี่ฝาง รีบวิ่งตรงเข้าหา

“ขอโทษด้วยนะ มาช้าไปหน่อย เวลานี้ เรียกรถยากจริงๆ ” หลี่ ฝางอธิบายหนึ่งคำ ในใจคิด ต้องซื้อรถแล้วใช่ไหมเนี่ย

จางเชี่ยนก็วิ่งมาด้วย จับแขนของหลี่ฝาง: “หลี่ฝาง นายช่วยฉัน ด้วยนะ”

หลี่ฝางถามอยู่สักพัก ถึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาหัวเราะและมองดู จางเชี่ยน: “ทำไมผมต้องช่วยเธอด้วยล่ะ?”

“ถือว่าฉันยืมก็ได้ รอฉันมีเงินแล้วจะรีบคืนนาย ได้ไหม? ”

“ผมก็ไม่มีเหตุผลจะต้องยืมให้เธอนี่ ยิ่งกว่านั้นคือ ถ้าผมยืมให้ เธอ เธอจะเอาอะไรมาคืน? ไปขายตัว? ” หลี่ฝางหัวเราะอย่าง เยือกเย็น
“หลี่ฝาง นายอย่าพูดจาน่าเกลียดขนาดนี้” จางเชี่ยนสีหน้าบึ้ง

“ฉันจะขอพ่อมาคืนให้นาย

“เราต่างก็เป็นเพื่อนนักเรียนด้วยกัน นายก็ช่วยๆ เค้าหน่อยเถอะ นะ” หลิวเฉียวเฉียวเขย่าแขนของหลี่ฝาง

หลี่ฝางถึงยอมเอ่ยปาก: “ก็ได้”

“สุดหล่อ เราเจอกันอีกแล้วนะ” มาถึงหน้าเคาน์เตอร์ พนักงาน หญิงคนนั้นส่งสายตาหวานๆ ใส่หลี่ฝาง

“รูดบัตรครับ” หลี่ฝางยิ้มๆ จ่ายเงินที่เหลือให้เรียบร้อย

“จริงสิ เปิดห้องพักให้ผมหนึ่งห้องด้วยครับ เอาแบบดีๆ หน่อย” หันหน้ากลับไปมองหลิวเฉียวเฉียว แล้วหลี่ฝางบอกพนักงาน หญิง

“ในเมื่อสุดหล่อรวยขนาดนี้ เปิดห้องเพรสซิเดนท์สูทไปเลย”

ขณะนั้นหลี่ฝางได้แต่มองร่างอันเซ็กซี่ของหลิวเฉียวเฉียว ไม่ ได้สนใจว่าน้องพูดอะไร พยักหน้าอย่างเดียว

“เปิดเสร็จแล้วค่ะ ห้องเพรสซิเดนท์สูท หนึ่งหมื่นแปดพันแปดร้อยหยวนค่ะ พนักงานหญิงพูดแล้วคืนบัตรให้แก่หลฝาง

“อะไรนะ!

หลฝางได้ยินราคาแล้วตกใจ เปิดห้องยังต้องใช้ทั้งหมื่นแปด

คันเดียวใช้ไปแล้วแสนกว่า หลฝางรู้สึกเสียดายเล็กน้อย ใช้เกิน ไปสักล่ะ ถ้าคุณปู่ที่ไม่รู้จะทำยังต้องตายแน่

หลี่ผ่างถือคีย์การ์ดห้องพักเดินไปตรงหน้าของหลิวเฉียวเฉียว เธอยังจำได้นะว่าเธอตกลงอะไรกับผมไว้

หลิวเฉียวเฉียวกับหน้าด้วยความเป็นสาย นาทีนี้ เธอรู้สึกคิดผิด อยากจะกลับใจ

จางเซียนเห็นในมือของหลี่ฝางถือคีย์การ์ดห้องพักไว้ เข้าใจจุด ประสงค์ของหลี่ฝางขึ้นมาทันที “หลวง นายไร้ยางอายเกิน ไปป่าว

“นายช่วยเหลือพวกเรา พวกเราซาบซึ้งในบุญคุณของนาย
คำพูดของจางเซียนยังพูดไม่จบ หลี่ฝางก็รีบพูดแทรกเข้ามา

“ผมไม่ต้องการการสำนึกบุญคุณของพวกเธอหรอกนะ เมื่อกี้ใน โทรศัพท์ ผมกับหลิวเฉียวเฉียวเราตกลงกันแล้ว อีกอย่างเค้าก็ ตกลงยินยอมแล้ว”

“อยากกลับใจ ก็ได้ เอาเงินสองหมื่นคืนมา” หลี่ฝางพูดด้วย สีหน้าที่เย็นชา

“อ๋อใช่สิ ค่าเปิดห้อง หนึ่งหมื่นแปดพันแปด

“อะไรนะ ค่าห้องตั้งหนึ่งหมื่นแปดพันแปด นายหลอกผีรึไง” จาง เชี่ยนพูดอย่างหมดคำพูด

“ผมเปิดห้องเพรสซิเดนท์สูท ถ้าเธอไม่เชื่อ ไปถามเคาน์เตอร์ก็

“เงินพวกเราต้องคืนนายแน่นอน เฉียวเฉียวไม่ไปเปิดห้องกับ นายหรอก หลี่ฝาง นายนี่ต่ำทรามจริงๆ

“เฉียวเฉียว เธอนี่ก็จริงๆ เลย ทำไมไปตกลงเงื่อนไขที่สกปรก กับหลี่ฝาง แบบนี้กับขายมันต่างกันตรงไหน!” จางเชี่ยนขมวดคิ้ว แล้วพูด

หลิวเฉียวเฉียวจับเสื้อตนเองไว้แน่นๆ ในฝ่ามือมีแต่เหงื่อ
จางแกอย่างพูดอีกเลย นี่มันเป็นเรื่องของฉัน

หลี่ฝาง ฉันไปกับนาย

เวลาแค่แป๊บเดียว หลิวเฉียวเฉียวคิดอะไรได้มากมาย โดยเฉพาะ คำพูดที่พ่อของเซี่ยลู่พูดเมื่อสักครู่นี้ กระทบจิตใจเธออย่างมาก

เทียบกับพ่อของเซี่ยลู่แล้ว พ่อของหลิวเฉียวเฉียวยิ่งลำบาก มากกว่าเยอะ เงินเดือนก็น้อยมาก

ตอนเมื่อกี้ที่จางกับเซี่ยจู่โทรไปขอเงินกับที่บ้าน หลิวเฉียว เฉียวไม่ได้โทรก็เพราะเธอรู้ว่าที่บ้านไม่มีเงิน ถึงแม้จะเอามาได้ก็ ต้องยืมมาแน่นอน

ถึงแม้ในตอนนี้หลิวเฉียวเฉียวจะไม่เต็มใจ แต่เธอไม่มีหนทางอื่น อย่างน้อย หลี่ฝางยังหนุ่มยังแน่น ไม่ใช่ตาเฒ่าบ้ากาม

เดินตามหลี่ฝางขึ้นไปจนถึงห้องเพรสซิเดนท์สูท

ห้องใหญ่มาก กว้างตั้งหลายร้อยตารางเมตร ในห้องมีห้องนอน หลายห้อง ยังมีระเบียงดูวิว หลี่ฝางมาถึงข้างๆ หน้าต่าง
มองดูวิวกลางคืนทั่วทั้งเมืองคงไห

นี่คือที่ที่สูงที่สุดของตงไห่ มองไปไกลๆ มองเห็นวิวทั้งเมือง ของคงไม่ได้เลย

“ผมเพิ่งสังเกตเห็น ที่จริงแล้วคงไม่สวยมากขนาดนี้ หลี่ฝางพูด เองเออเองอยู่คนเดียว

หลิวเฉียวเฉียว นเต้นจนกลืนน้ำลาย ตอนนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจ จะดูวิวเลยสักนิด ตอนนี้เธอกำลังหวาดกลัว เพราะนี่คือครั้งแรกที่ เธอออกมาเปิดห้องกับผู้ชาย

แน่นอน หลี่ฝางก็เป็นครั้งแรกที่ออกมาเปิดห้องกับผู้หญิงเช่น

กัน

ทั้งสองคนต่างก็ตื่นเต้นมาก แต่ว่าหลังจากที่หลี่ฝางรวยแล้ว ทั้งคนดูมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิมเยอะ ความกล้าหาญก็แข็งแกร่งมาก ขึ้น เขานั่งลงไปที่โซฟา มองดูหลิวเฉียวเฉียว หัวเราะเยาะเล่นๆ : *อย่ายืนเซ่ออีกเลย ถอดเสื้อผ้าเสียทีสิ

“หา? ถอดตอนนี้เลยเหรอ?”

“ใช่สิ ในเมื่อช้าเร็วก็ต้องถอด งั้นก็รีบๆ ถอดให้ผมชื่นชมหน่อย ผมจะลองดูซิ ว่าวิวของผิงไห่สวย หรือว่าเธอจะสวยกว่า? ” หลี่ฝางยักคิ้วและยิ้มพูด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ