บทที่ 20 คุณหญิงไม่ธรรมดาจริงๆ

บทที่ 20 คุณหญิงไม่ธรรมดาจริงๆ

เอลิซ่าตะเกียกตะกายอยู่ในน้า และสําลักน้าอยู่หลายครั้ง คน กำลังเริ่มหมดสติ ทำได้เพียงลอยไปตามกระแสน้ำ ไม่สามารถ ควบคุมตัวเองได้เลย

เจียงหยุนเอ๋อพยายามว่ายน้ำไปยังทิศทางของเธอ หลังจาก ผ่านช่วงกระแสน้ำแรงไป ในที่สุดก็มาถึงช่วงโซนน้ำนิ่ง มองดูเอ ลิซ่าที่อยู่ตรงหน้า เจียงหยุนเอ๋อตะโกนเสียงดัง: “เอลิซ่า ยื่นมือ มาให้ฉัน!”

เวลานี้เอลิซ่าทรมานกับการสำลัก ไม่มีแรงและสติที่จะฟังสิ่ง ที่เจียงหยุนเอ๋อพูดทั้งนั้น ทำได้เพียงกระพือในน้ำโดยอาศัย สัญชาตญาณของตัวเอง เพื่อไม่ให้ตัวเองจมลงไปในทันที

ภายใต้ความหมดหนทาง เจียงหยุนเอ๋อจึงใช้ความพยายามมาก ขึ้น ว่ายน้ำไปยังเอลิซ่าด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น ในที่สุดคว้ามือของ เอลิซ่าไว้ได้ เธอมองหน้าเอลิซ่า รู้ว่าเอลิซ่าแทบจะทนไม่ไหว แล้ว

เจียงหยุนเอ๋อกัดฟัน ยก เอลิซาชูขึ้นไปด้านบนของศีรษะของตัว เองอย่างง่ายดาย แต่เพราะแบบนี้ เธอจึงจมลงไปในน้ำ
ในขณะที่เธอรู้สึกว่าแรงค่อยๆ หมดไปทีละน้อย ทนต่อไปไม่ ไหวอีกไม่ช้า ทันในนั้นน้ำหนักที่แขนก็เบาลง มีแรงหนึ่งฉุดรั้ง เธอไว้ เธอโผล่ขึ้นมาจากน้าอย่างรวดเร็ว

เจียงหยุนเอ๋อสะบัดผมที่เปียกชุ่ม เห็นจนถึงมองดูเธอด้วย ความไม่พอใจ ดุด่ากล่าว: “ทำไมคุณใจร้อนแบบนี้? เรื่องแบบ นี้ปล่อยให้ผมทำเองก็พอ คุณจําเป็นต้องเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยว ขนาดนี้ไหม? เมื่อถึงตอนนั้นไม่เพียงแค่ช่วยเอลิซ่าไม่ได้ ยังต้อง เสี่ยงชีวิตของคุณเองอีก”

การด่าว่าอย่างรุนแรงทำให้เจียงหยุนเอ๋อตะลึง เธอมองลีจุนกิ งอยู่พักใหญ่จึงพูดขึ้นด้วยความงง: แต่……ตอนนี้ก็ช่วยได้มาแล้ว ไม่ใช่เหรอ?”

เวลานี้ กู้ภัยหลายคนก็กำลังมาถึง ส่งพวกเขาทั้งสามขึ้นฝั่ง อย่างปลอดภัย

หลังจากเจียงหยุนเอ๋อขึ้นฝั่ง สมิทธ์สองสามีภรรยากำลังรอ อย่างใจจดใจจ่อบนฝั่ง เห็นทุกคนปลอดภัย จึงโล่งอก

รับเอลิซ่ามาจากมือเจ้าหน้าที่กู้ภัย ได้น่าแทบจะร้องไห้ออกมา

“เอลิซ่า ยังดีที่ลูกไม่เป็นไร
พูดจบ ได้น่าวางเอลิซ่าลงบนพื้น พุ่งเข้าไปและกอด เจียงหยุน เอ๋ออย่างแน่น

“คุณหญิงลี่ ครั้งนี้ต้องขอบคุณอย่างมากนะคะ ขอบคุณที่ช่วย ชีวิตเอลิซ่า” ได้น่าพูดอยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

เจียงหยุนเอ๋อเห็นได้น่าร้องไห้ออกมา ทันใดนั้นก็ทำอะไรไม่ถูก “คุณหญิงสมิทธ์ คุณอย่าเป็นแบบนี้…….งไงก็เป็นพวกเราที่พา พวกคุณมา ยังไงก็ต้องรับผิดชอบต่อความปลอดภัยของพวกคุณ ค่ะ

“ต้องขอโทษด้วยนะครับ ครั้งนี้พวกเราคิดไม่รอบคอบ จึงทำให้ เกิดอุบัติเหตุแบบนี้” ลี่จนถึงพูดสวยสีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึก ผิด

“ไม่เป็นไรค่ะ” ได้น่าส่ายหน้า น้ำตาคลอในตา “จนถิง เรื่องนี้ไม่ โทษคุณค่ะ ไม่มีใครอยากอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

ขณะนี้สมิทธ์มองไปยังลี่จุนถึงอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วให้: “จนถึง ภรรยาของนายคนนี้ไม่ธรรมดาจริง!

หลังจากได้น่าปล่อยเจียงหยุนเอ๋อ เธอก็นั่งลงตรงหน้าเอลิซ่า ให้คนเอากระดาษเช็ดหน้ามาให้แล้วเช็ดน้ำออกจากใบหน้า ของเอลิซ่าพูดด้วยความกังวล: “เอลิซ่า ทำให้ลูกต้องกลัว ตอนนี้ ดีขึ้นหรือยัง?”

เนื่องจากเพิ่งได้รับความกลัว เอลิซ่าพูดด้วยอาการสำลัก: “ไม่ เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะคุณน้า

แม้ว่าจะผ่านประสบการณ์ที่บิดเบือนไปบ้าง แต่โดยรวมแล้ว การ เดินทางในครั้งนี้ก็เป็นที่พอใจของครอบครัวสมิทธ์อย่างมาก

กำหนดการเดินทางใกล้จะสิ้นสุด เอลิซ่า ก็ค่อยๆ ตระหนักรู้ว่า เธอกำลังจะถูกแยกออกจากถวนจื่อวันสุดท้ายแทบจะไม่แยกตัว ออกห่างจากถวนจื่อเลย

“ถวนจื่อ นายว่าหลังจากที่พี่กลับไป ยังจะมีโอกาสได้เล่นกับ นายไหม?” เอลิซ่าทำปากจู๋ ตาแป๋วพูดอย่างน้อยใจ

ถวนจื่อที่ตบไหล่เอลิซ่า พูดอย่างมั่นใจ: แน่นอนอยู่แล้ว แม้จะ ไม่ได้เจอกัน พวกเราก็ยังสามารถเล่นเกมด้วยกันได้นี่นา ! ”

ได้รับคําสัญญาจากถวนจื่อ ในที่สุดเอลิซ่าก็รู้สึกสบายใจ: “ได้ งั้นพวกเราสัญญาแล้วนะ”
แม้ว่าจะเศร้า แต่ครอบครัวสมิทธ์ยังไงก็ต้องกลับประเทศ ลี่จุน ถึงและเจียงหยุนเอ๋อยังคงไปส่งพวกเขาที่สนามบิน

“พวกนายมีโอกาสก็ต้องมาเที่ยวหาพวกเราให้ได้นะ พวกเราจะ ต้องรับอย่างดีแน่นอน” ก่อนออกเดินทางสมิทธ์ได้กอดลี่จนถึงที หนึ่ง พูดด้วยรอยยิ้ม

ถวนจื่อและเอลิซ่าก็กอดกันอย่างสนิทสนม และเอลิซ่าก็ได้ทิ้ง รอยจูบไว้บนใบหน้าของถวนจื่อทีหนึ่ง

ถวนจื่อมองเอลิซ่า ตอนเขาอยู่ต่างประเทศก็ไม่เพื่อนที่ไหน หลังจากกลับประเทศเอลิซ่าก็เป็นเพื่อนรักคนแรกที่เขารู้จัก ไม่ ง่ายเลยที่จะได้ใช้เวลาร่วมกันอยู่ด้วยกันหลายวัน ก็ต้องจากกัน เสียแล้ว

เขาทำปากจู๋ รู้สึกเสียใจมาก: “เอลิซ่า ผมจะคิดถึงพี่นะครับ”

“อืม ฉันก็จะคิดถึงนาย คิดถึงมากๆ” ดวงตาของเอลิซ่าแดงเล็ก น้อย ทำให้ถวนจื่อมองแล้วเสียใจมากยิ่งขึ้น

มองดูเด็กทั้งสองไม่ต้องการแยกจากกัน ผู้ใหญ่หลายคนยิ้มให้ กัน เจียงหยุนเอ๋อย่อตัวลงก่อน พูดกับถวนจื่อ: “ถวนจื่อฟังนะ ไว้มี เวลา แม่พาลูกไปเล่นกับเอลิซ่า ดีไหม?”
“อืม!” ถวนจื่อผงกหัว

ลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋อและถวนจื่อส่งครอบครัวสมิทธ์ด้วยสายตา จากข้างในสนามบิน หลังจากส่งครอบครัวสมิทธ์เสร็จ เจียงหยุน เอ๋อพาถวนจื่อและเตรียมไปเรียกรถริมถนน

เห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อ ไม่ได้เดินตามหลังตัวเอง ลี่จนถึงขมวดคิ้ว เดินเข้าไปถาม: “คุณจะไปไหน?”

“ฉันกับถวนจื่อเรียกรถกลับ” เจียงหยุนเอ๋อตอบ

นี่จนถึงเหลือบมองเธอ พูดขึ้น: “นั่งรถของผมกลับ

นี่ไม่จำเป็นแล้วมั้ง… เจียงหยุนเอ๋อจิตใต้สำนึกต้องการ ที่จะปฏิเสธ เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรมีอะไรข้องเกี่ยวกับพี่จนถึ งอึก และก่อนหน้านี้ลี่จนถึงก็ไม่ให้เกียรติเธอแบบนั้น หลังจากจบ สิ้นข้อตกลงในครั้งนี้ เธอคิดจะแบ่งเส้นความสัมพันธ์ลี่จนถึงให้ ชัดเจน

ลี่จนถึงดูเหมือนจะรู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อ ต้องปฏิเสธ จึงพูดเพิ่มเติม: “เรามาคุยกันเรื่องค่าตอบแทนของคุณเถอะ ภารกิจนี้คุณทำสำเร็จ ได้ดีมาก ฉะนั้นผมมาคิดดูแล้ว ตัดสินใจเพิ่มค่าตอบแทนให้คุณ”
เจียงหยุนเอ๋อได้ฟัง ก็ตอบตกลงทันทีอย่างไม่ลังเล: “จริงเหรอ คะ? งั้นดี แต่ตอนนี้ฉันรีบไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล ช่วงนี้ก็อยู่กับ คุณแทบทุกวัน ไม่ได้ไปที่โรงพยาบาลนานแล้ว”

“เอางี้ไหม ? งั้นไปด้วยกันเถอะ ผมไปส่งคุณ” พูดอยู่ลี่จนถึงก็ ขึ้นรถนำไปก่อน

เจียงหยุนเอ๋อจับมือของถวนจื่อไว้แน่น แล้วขึ้นรถตามเขา