บทที่ 14 จะไม่ให้อภัยคุณตลอดไป

ที่นี่ พิมยังคงตกอยู่ในอันตราย คนของครอบครัว เหยียนแจ้งตำรวจแล้วและพวกเขาจะฟ้องพิมด้วยทำร้าย คนโดยเจตนา

“ในนี้มีความเข้าใจผิดอยู่ พิมไม่สามารถจงใจฆ่าแย้ม ได้ เธอเพิ่งทำผ่าตัดทำแท้งก่อนที่อุบัติเหตุของแย้ม จุด มุ่งหมายคือการบริจาคไขกระดูกให้กับแย้ม ดังนั้นเธอจึง ไม่สามารถฆ่าแย้มได้”

ครอบครัวเหยียนไม่ได้รับผลดัง อ้างว่าต้องให้พิมมี ความผิด

กลุ่มเหยียนเป็นครอบครัวที่ใหญ่ในแม่สาย รากที่มี ร้อยปีอยู่ที่นี่และพลังของมันไม่ได้เปรียบกับพระนาย ถ้า พวกเขาจะใช้กล่องมืด อาจเป็นเรื่องยากที่จะกู้คืน

พระนายใช้เงินเป็นจำนวนมากและเชิญทนายความที่ มีชื่อเสียงในแม่สายเพื่อช่วยแก้ต่างพิม

พิมน่าสงสารอยู่แล้ว เขาไม่สามารถปล่อยให้เธอต้อง ทนทุกข์ทรมาน

แน่นอน ทั้งหมดนี้มีเงื่อนไข ก็คือพิมสามารถผ่านช่วง เวลาที่อันตรายได้อย่างปลอดภัย เนื่องจากการบำรุง รักษาพิมของพระนาย กลุ่มเหยียนจึงโกรธเขาอย่างมากแม้งานศพของแย้ม ไม่อนุญาตให้เขาเข้าร่วมและต่อต้าน กับเขาอย่างเปิดเผยในธุรกิจ

พิมอยู่ในหน่วยการดูแลผู้ป่วยหนักเป็นเวลาหนึ่ง สัปดาห์ จึงประกาศการหลบหนีจากอันตรายและพักอยู่ใน หอผู้ป่วยทั่วไป

หลังจากตื่นขึ้น พิมสงบมาก

ในช่วงนี้ เธอไม่สามารถที่จะเปิดตา แต่ได้ฟื้นตัวสติ เมื่อเธอวิงเวียน เธอคิดหลายอย่าง ตั้งแต่ตอนที่เธอได้พบ กับพระนาย ไปจนถึงจุดก่อนที่จะกระโดดออกจากตึก คิด ทั่วไปอีกครั้ง

คนที่เคยเสียชีวิตครั้งหนึ่ง มีอารมณ์ที่แตกต่างกัน ใน เวลานั้นความรักและความเกลียดชังอันอบอุ่นดูเหมือนจะ กลายเป็นควันที่ไม่ควรพูดถึง

สิ่งที่พิมรับไม่ได้มากที่สุดคือแย้ม เสียชีวิตก่อนที่จะมี การปลูกถ่ายไขกระดูก

แล้วเธอฆ่าลูกของตัวเองมีความหมายอะไร ลูกของ เธอตายด้วยไม่มีค่า
คิดถึงมัน หลังจากตื่นขึ้นมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอออก น้าตา เพียงมันเงียบ ไม่มีเสียง

ไม่ใช่ว่าไม่อยากร้องไห้ แต่ร้องไห้ไม่ออก

เมื่อพระนายได้รับข่าวมา พิมพิงเตียงมองดูซบเซา ออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ทราบว่ามองอะไร คิดอะไร

เธอชะมัดบางเกือบจะจมอยู่กับแย้ม ใบหน้าของเธอ ซีด ผิวสีซีดเกือบโปร่งใส ริมฝีปากแตกเนื่องจากการสูญ เสียเลือดขาด และมืดชื้น และไม่อวบเหมือนอดีต ……….

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือว่าร่องรอยทั้งหมดของเธอสงบ สงบราวกับว่าเธอจะมีเพียงร่างกาย ไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆอัพและดาวน์

พระนายยืนอยู่ที่ประตูของวอร์ดและลำคอของเขาไม่ สามารถทำเสียงได้สักครู่และเขาไม่กล้าที่จะทำเสียง เขา กลัวว่าเมื่อเขาเปิดปาก เธอจะหายไปจากอากาศ

ในที่สุด พิมก็พบเขา เธอค่อยๆหันศีรษะและดวงตา ของเธอตกลงมาบนใบหน้าที่ราวกับว่าเขาเป็นเพียงคนที่ ไม่เกี่ยวข้อง

หัวใจของพระนายดูเหมือนจะถูกคนทุบและมีอาการหายใจไม่ออก

“คุณมาแล้ว…

เธอพูดช้าๆ เสียงของเธอก็แหบแห้งและเสียงก็สงบ

มาก

พระนายยกขาขึ้นและเดินเข้าไปในนั้นอย่างหนัก ประโยคนี้”คุณรู้สึกอย่างไร” ติดค้างอยู่ในลำคอ ไม่ สามารถคายออกได้

พิมเอื้อมมือชี้เก้าอี้ที่ข้างหน้าเตียงและพูดว่า “นั่งลง มีผลไม้อยู่ที่นี่ คุณอยากกินอะไรก็เอาเอง”

“พิม”

พระนายไม่สามารถควบคุมได้และคว้าข้อมือของเธอ

ตอนแรกเธอผอม โครงกระดูกมีขนาดเล็กและข้อมือ ของเธอบางเหมือนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ แต่เนื้อนุ่มและรู้สึก ดีมาก

แต่ตอนนี้อยู่ในฝ่ามือของเขามีเพียงหนังชั้นบาง ๆ พันรอบกระดูก เล็กมากจนเขาสามารถห่อหุ้มด้วยนิ้วเดียว ได้ เขาใช้แรงเล็กน้อยและมันอาจจะแตกหรือแตกเป็นผง
พิมมองมือตัวเองที่ถูกจับ ไม่รีบร้อนที่จะดึงกลับมา จึงงอกขึ้นอย่างใจเย็นตาและมองไปที่เขา “นายพระนาย อยากพูดอะไร”

“อย่าเรียกผมแบบนี้ พิม คุณอย่าเรียกผมแบบนี้” เขาไม่สามารถยืนทัศนคติของเธอแบบนี้ได้

พิมกระพริบตาและงอริมฝีปากเล็กน้อย “แล้วนาย อยากให้ฉันเรียกคุณอะไร นายพระนายได้ไหม”

“คุณ – ” เธอตั้งใจ

พระนายไม่สบายใจ แต่ไม่สามารถโจมตีเธอได้ แม้ว่า เธอจะคว้ามีดและกระแทกเขาไว้ในขณะนี้ แต่ก็ไม่เป็นไร เลย แค่ประสาคำพูดไม่กี่คำเขาสมควรได้รับ

พิมดูมือของเธอและค่อยๆดึงมันออกมาจากฝ่ามือ ของเขาแล้วดึงแขน

มือของพระนายจับเป็นกำปั้นและด้านหลังมือมีเอ็น

ออก

“ผมขอโทษ”

เขาขึงขังสมองและหลังจากเงียบนาน เขาก็แค่ออกมาทั้งสามคำนี้

พิมมองไปที่เขาและมุมปากของเขาเต็มไปด้วยความ คมชัด

“ทำไมคุณต้องขอโทษ ขอโทษใคร ถ้าคุณขอโทษ ฉัน แล้วฉันสามารถบอกคุณ พระนาย ฉันจะไม่ให้อภัยคุณ ถ้าคุณขอโทษลูกของฉัน แล้วรอให้คุณไปบอกเขาหลัง จากร้อยปี แต่ฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่าเขายังยอมที่จะ เห็นคุณ”

เธอมองลงมาที่หน้าท้องของเธอ ตาของเธอกระแทก และน้ำตาร่วงลงบนหน้าผ้าห่ม

ไม่ใช่แค่คุณ ฉันก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะขอให้เขาให้ อภัย แต่ฉันไม่มีใบหน้าที่จะเห็นเขา พระนาย เราเป็นคน บาปทั้งหมด ไม่สมควรทำตัวเป็นพ่อแม่” “ไม่ใช่ นี่เป็น ความผิดของผม ไม่เกี่ยวข้องคุณ”

“มีอะไรผิดหรือไม่ มันไม่ใช่เรื่องที่คุณจะตัดสิน อย่างไรก็ตาม เด็กไม่มีแล้ว แย้มก็ตายและพวกเราก็เสร็จ สิ้นกัน หลังจากวันนี้ คุณมีชีวิตอยู่หรือตาย ดีหรือไม่ดี ไม่ เกี่ยวข้องกับฉันอีกแล้ว ตัวบ้านและรถที่คุณเคยมอบให้ฉัน แล้วฉันไม่เอาแล้ว แค่อยากขอคุณสักเรื่อง … ”
พระนายสายกําปั้นอีกครั้งและมีความกลัวในหัวใจ คำขอที่เธอพูดไว้ไม่เป็นสิ่งที่เขาอยากได้ยินแน่นอน

“คุณสามารถไม่ปรากฏตัวต่อหน้าฉันในอนาคตหรือ ไม่ ถ้าคุณพบเจอบนถนน ฉันจะหันเหหรือหันกลับไปและ หวังว่าคุณจะสามารถทำเช่นเดียวกันได้”

พระนายรู้สึกเพียงเลือดที่หน้าอกและเขาก็คายออก

มา

สิ่งที่เธอพูดนั้นไม่ใช่ว่าไม่น่าฟัง แต่คำพูดทุกคำก็ เหมือนมีดที่เย็น ๆ ซึ่งติดอยู่ในส่วนที่นุ่มนวลที่สุดของ หัวใจ

เขาจำได้ว่าวันที่เขาให้สัญญาการหย่าร้าง เธอเคย ร้องไห้และตะโกนว่า พระนาย ฉันจะไม่จากไปจนกว่าฉัน จะตาย

แต่ตอนนี้เธอเพียงแต่ขอเขาไม่ปรากฏตัวต่อหน้า ของตัวเอง

เธอยังมีชีวิตอยู่ แต่หัวใจของเธอตายไปแล้ว เธอก็ แค่อยากจะจากไป

พิมเอนตัวอีกครั้งและค้นหากระเป๋าในโต๊ะข้างเตียงในระยะเวลาสั้น ๆ เธอหยิบแหวนขึ้นมา

“คุณเคยถือแหวนนี้ไว้และสัญญากับฉันตลอด ไปแน่นอน ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ตอนนั้นคุณแค่อยากใช้งาน แต่งงานที่ยิ่งใหญ่เพื่อแก้แค้นการทรยศของแย้ม

เธอยกมือขึ้นเล็กน้อยและแหวนส่องประกายด้วยแสง จ้าในแสงแดด เจ็บดวงตาและหัวใจของเธอ

“ตอนนี้ ฉันจะคืนแหวนนี้ หวังว่าเราจะไม่เจอกัน ตลอดชีวิตที่เหลือของฉัน”

“ไม่ ผมไม่เห็นด้วย” พระนายเอนตัวลงมากอดเธอ ไว้และกดเข้าไปในอกอย่างแน่น

หนา “พิม ผมจะไม่เห็นด้วยแน่นอน”