บทที่ 13 คนที่ควรจะฝังพร้อมกับเธอคือคุณ

พระนายรีบวิ่งออกจากห้องและวิ่งลงบันได พิมนอ นบนพื้นไม่เคลื่อนไหวและปากมีเลือดไหลเรื่อยๆ ทั้งคนก็ เหมือนตุ๊กตาเสีย

เลือดเปื้อนพื้นจึงแจ๋ น่าตกใจมาก

พระนายหยุดอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าวและก็รู้สึก สูญเสียความกล้าที่จะโผเข้าหาเธอ เขากลัวว่าที่เขาจะ สัมผัสคือศพที่ไม่มีชีวิต

“พิม…

พระนายก้าวไปสองก้าวและขาของเขาก็อ่อนนุ่ม ดัง นั้นเขายุบ เขากระวนกระวายใจและเอื้อมมือออกไปหาพิม อยากจับและไม่กล้าที่จะสัมผัส

อย่าขยับเธอ

เสียงชายที่แหลมต่ำ ๆ ก็พรวดพราดเข้ามา มี โมเมนตัมที่รุนแรงซึ่งไม่อาจปฏิเสธได้

พระนายงงงวยและสังเกตคนที่คุกเข่าลงในด้านอื่น

ของพิม

แขนทั้งสองข้างของเขาห้อยลงและใบหน้าของเขา มีความรู้สึกเจ็บปวดและยอบว่าบน
ระหว่างไฟฟ้าและหินเหล็กไฟ พระนายก็จับความ จริงได้ คือคนนี้รับพิม

เพียงในเวลานี้ –

“ขอออกไปเถอะ ขอออกไปเถอะ อย่าปิดกั้นที่นี่ ขอ ช่วยคนก่อน”

พระนายถูกดึงโดยแพทย์และนางพยาบาลและผลัก

ดันกัน

เร็ว ๆ นี้พิมถูกนำตัวไปที่เตียงเคลื่อนและถูกนำตัวไป พระนายเดินตามเตียงของพิม และรีบไปที่ประตูห้อง

ฉุกเฉิน

“คุณไม่สามารถเข้ามาได้”

ประตูนี้บล็อกสองโลก ถ้าโชคไม่ดีก็คือการแยก ระหว่างชีวิตและความตาย

นอกจากนี้ยังมีแพทย์หญิงที่สวมเสื้อคลุมสีขาวยืน ข้างนอกเหมือนเขา เธอมองไปที่

พระนายและพูดด้วยน้ำเสียงอันรุนแรงว่า “ในฐานะที่ เป็น สมาชิกในครอบครัว คณดแลเธอได้อย่างไร เธอเพิ่งทําผ่าตัดแท้ง- ตอนนี้——”

“คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

พระนายคว้าเสื้อผ้าของแพทย์หญิง

แพทย์หญิงตกใจกับเขา เสียงจบทันที “อะไร คุณจะ ฉัน ใช่ไหม”

พระนายปล่อยเธอไปและขอโทษเธอ

“เมื่อกี้ คุณบอกว่าเธอทำแท้ง”

แพทย์หญิงขมวดคิ้ว ไม่ใช่สมาชิกในครอบครัวหรือ ทำไมคุณไม่รู้เลย

“ใช่แล้ว เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา เธอได้ทำแท้ง อย่างเจ็บปวด ฉันชักชวนให้ เธอก็ไม่เปลี่ยนความคิด เธอ บอกว่าเธอจะนําความเจ็บปวดนี้”

พระนายวูบวาบเธอเหมือนผีและถอยกี่ก้าวกลับ ใน ช่วงเวลานั้นดูเหมือนว่าเขาตกลงไปในหลุมพันปีน้ำแข็ง แห่งหนึ่งและความหนาวก็เริ่มไหลจากหัวใจไปยังแขนขา เขาจึงสั่นและไม่สามารถหยุดยั้งได้

ตั้งแต่พิมสละจก เธอจะไม่ฆ่าแย้ม เพราะปฏิเสธที่จะบริจาคไขกระดูก

เขาใส่ร้ายเธอจริงๆหรือ

ใบหน้าที่เธอตัดสินใจกระโดดไปมาในใจเขา

เธอพูดว่า พระนาย ฉันจะทำตามที่คุณต้องการ

เธอหมดหวังอย่างเต็มที่สำหรับเขา ดังนั้นเธอ กระโดดโดยไม่ลังเล

พระนายหลับตาด้วยกำลัง มือของเขาขึงเป็นกำปั้น และร่างสูงก็สั่นมากขึ้นเรื่อย ๆ

แย้มตายแล้ว เขาเป็นคนบ้าจริงๆในเวลานั้นดังนั้น เขาจะพูดในสิ่งที่เขาหวังว่าเธอจะตาย เขาไม่ได้คาดหวัง ว่าเธอจะกระโดดจริงๆ

เวลาดูเหมือนจะนิ่งโดยทั่วไปแล้ว ทุกวินาทีจะ แตกออกเป็นชุดนับไม่ถ้วน ซึ่งแต่ละอันก็เป็นความทุกข์ ยากนาน

ประตูห้องผ่าตัดเปิดอีกครั้ง

แพทย์ออกมาและถอดหน้ากากออก
พระนายยืนนิ่งๆอยู่ที่นั่น เสียความสามารถในการ เปิดปากอย่างฉับพลัน แค่จ้องจับที่ปากของแพทย์

“เรา – ”

“ไม่ เธอตายเป็นไปได้”

พระนายคิดว่าสิ่งที่เขาจะพูดคือ “เราพยายามอย่างดี ที่สุดแล้ว”

หมอมองเขาอย่างลึกลับ “ใครบอกว่าเธอตายไปแล้ว ผมหมายความว่าเราได้ช่วยเหลือผู้คนแล้ว จากนั้นขึ้นอยู่ กับเธอเท่านั้น แต่มีข่าวร้าย ผู้ป่วยเกือบจะไม่มีความหวัง รอดชีวิต”

ประโยคสุดท้ายคืออย่างไม่ต้องสงสัยเหมือนมีดคม และแทรกเข้าไปในหัวใจของพระนาย

เธอได้รับบาดเจ็บจากหัวใจและไม่มีความคิดถึงกับ โลกา จะมีความหวังรอดชีวิตได้อย่างไร

ไม่ พิม คุณไม่สามารถเพียงแค่ยอมแพ้

“คนส่งไปยังแผนกผู้ป่วยหนักแล้ว คุณสามารถไป หาเธอ บอกกับเธอเกี่ยวกับสิ่งที่เธอทำก่อนหน้านี้และอาจทำให้เธอตื่นขึ้นมา

เมื่อได้ยินนี้ พระนายแสดงออกหน้าตาที่ไม่น่าดู ได้ยินเสียงของเขาความปรารถนาของเธอที่จะมีชีวิตอยู่จะ ลดลงเท่านั้น

หมอจ้องเขาและเดินตรงไป

พระนายยืนอยู่นอกแผนกผู้ป่วยหนักเป็นเวลานาน และไม่เคยมีความกล้าที่จะเข้าไป เขากลัวว่าเมื่อเขา ปรากฏตัว เครื่องมือบนเตียงจะมีเสียงดังทันที

ในความสิ้นคิดเขาแค่สามารถรับพ่อแม่และน้องชาย ของพิมได้

เมื่อเผด็จเห็นพระนาย เขาเขย่งกำปั้นและเล่นหนัก โดยตรง “พระนาย ถ้าพี่สาวของผมไม่สามารถอยู่ได้ ผม จะให้คุณจ่ายชีวิต ”

พระนายเช็ดเลือดบนริมฝีปากของเขาและไม่เคยตบ

กลับไป

แม่ของพิมหยุดลูกชายของเธอ แต่เธอยกมือขึ้นและ

ตบหน้าของพระนาย
“พิมของเราเป็นคนตาบอด จึงขอบคุณเหมือนสัตว์ เดรัจฉาน ต่อมาโปรดอยู่ห่างจากลูกสาวของฉันคุณไม่ สมควรที่จะปรากฏตัวต่อหน้าเธอ เธอไม่สมควร

พระนายไม่ได้กระพริบและไม่ได้ซ่อนตัวหรือปฏิเสธ เพื่อตัวเอง ปล่อยให้พวกเขาระบายความโกรธในใจ

ในเวลานี้ เสียงกรีดร้องแหลมก็เป่าขึ้นในห้องผู้ป่วย

แพทย์และนางพยาบาลรีบวิ่งเข้ามาและช่วยพิมอีก

หนัก

ครั้ง

จากนั้นก็แจ้งใบป่วยหนักให้ทราบถึงพระนายและขอ

ให้เขาลงชื่อ

กระดาษบางชิ้นนั้น พระนายแทบจะไม่สามารถ ถือครองน้ำหนักได้ ปากกาตัวหนึ่งสั่นสะเทือนห่างจาก กระดาษสักสองสามมิลลิเมตรและเขาก็กระแทกลงกับพื้น และคว้าเสื้อผ้าของนางพยาบาล “พวกคุณต้องช่วยเธอ มิฉะนั้นพวกคุณต้องฝังพร้อมกับเธอ ได้ยินไหม”

นางพยาบาลก็สั่นด้วยความกังวลใจและรีบกระแทก ปากกาและใบป่วยหนักและวิ่งหนีไป

เผด็จหัวเราะเยาะ “ดยให้ดใครเพื่อเกียรติดยตอบนี้ใครควรจะฝังอยู่กับพี่สาวของผม คือคุณ”