บทที่ 3 มีครรภ์แล้ว

วันรุ่งขึ้น พระนายมอบใบหย่าร้างให้กับมือของ พิม และไม่ต้องการให้เธอมาจริงๆ หนังสือสีเขียวเข้มควรจะ เป็นสีที่อบอุ่น แต่มันเจ็บตาของพิม และทำให้หัวใจของ เขาเจ็บปวด

เธอยิ้มและมองเขาและถามว่า “คุณไปทําพร้อมกับ ใบรับรองการสมรสของคุณกับเธอใช่ไหม”

“ไม่ใช่ เธอสมควรได้รับการรักษาที่ดีที่สุด”

ดังนั้นคุณต้องเลือกวันที่ดีและถือพิธีโรแมนติกที่ยิ่ง ใหญ่จึงได้รับรองการสมรส ใช่ไหม” ประโยคนี้ทำให้หัว ใจของพิมเต็มไปด้วยเลือด ในอีกไม่กี่วันนี้ พระนายและ สุดาเบนอยู่ในโรงพยาบาลเฝ้าแย้ม กลัวว่าพ่อแม่ดูแลไม่ ได้รอบคอบ

สุดาจะกลับบบ้านในเวลากลางคืน พระนายก็จะพัก อยู่ในโรงพยาบาล

สำหรับเรื่องที่เธอทำผ่าตัด IVF พวกเขารีมหมด โดยตรง ไม่มีใครพูดแม้แต่การดูแลและคำทักทาย หัวใจ ของพิมเจ็บเหมือนถูกมีดตัด แต่เธอก็ควบคุมอารมณ์และ ให้แย้มทำซุปเพื่อให้สุดาส่งไป

“พิม คุณอย่าตำหนิพระนาย แต่อย่างใดทั้งสองคนมีความรักจริงๆ ซึ่งไม่สามารถทำได้โดยปราศจากใคร ถ้า แย้มไม่โง่เกินไป ติดโรคและไปซ่อนตัวอยู่ในต่างประเทศ คุณก็ไม่สามารถเลียรั่วนี้ได้”

การแต่งงานที่มีตัวเองพยายามรักษา สุดท้ายถูกพูด ว่าเลียรั่ว

พิมกัดปากของเธอเต็มไปด้วยความขมขื่น หัวใจของ เธอมีเลือดออก แต่เธอเพียงแต่สามารถน้อมศีรษะได้

เมื่อเห็นซุปโอเคแล้ว พิมปิดไฟเอากระบอกหุ้มฉนวน เตรียมที่จะให้สุดาอาบน้ำเสร็จก็นำไปโรงพยาบาล

“อ้า – ”

หม้อซุปไม่ปลอดภัยและน้ำซุปร้อนเทลงมาพร้อมกับ ต้นขาของ พิมหลบซ่อนไม่ได้

พิมกัดฟันและทนทุกข์ทรมาน เธอรีบวิ่งไปที่น้ำเย็น

ความเจ็บปวดที่ร้อนเหมือนไฟไหม้ได้ถูกแช่เย็น ชั่วคราวด้วยน้ำเย็น และน้ำตาของเธอไหลเหมือนลูกปัด แตก

หลังจากแช่น้ำเย็นมานาน พิมจึงนั่งแท็กซี่ไปโรงพยาบาล

แพทย์หญิงตัดกางเกงของเธออย่างระมัดระวังเพื่อ เผยผิวที่ไหม้เกรียมและทนไม่ได้

พิมกัดฟันและทนทุกข์ทรมานมาก เธอทนความเจ็บ ปวดจนออกเหงื่อที่หน้าผาก

แพทย์กำลังจะทายาของเธอ เธอจำได้บางอย่าง ทันทีและคว้ามือแพทย์ หมอมองเธออย่างลึกลับ “มีอะไร คุณได้รับบาดเจ็บสาหัสมากไป ไม่ได้ที่จะไม่ทายา”

“ไม่ใช่ค่ะ ยานี้มีผลต่อทารกในครรภ์หรือไม่”

“คุณกำลังตั้งครรภ์หรือ”

พิมส่ายหัว “ฉันไม่แน่ใจ แต่สัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันได้ ดำเนินการ IVF”

ภายใต้การจัดของแพทย์ พิมตรวจสอบร่างกายทันที

“ทารกในครรภ์ประสบความสำเร็จในการลงทะเบียน มดลูก ขอแสดงความยินดีคุณมีครรภ์แล้ว แต่ทารกใน ครรภ์ยังคงไม่เสถียร ดังนั้นจงระวัง” ฉันมีลูกแล้ว ใน ที่สุดฉันก็สามารถคลอดลูกให้พระนายได้
พิมปิดปากและจมูกของเธอและร้องไห้ รึมความเจ็บ ปวดของบาดแผลอย่างสมบูรณ์ ตาธรรมชาติก็ลืมความ จริงที่ว่าเธอได้หย่าร้างกับพระนาย

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าแล้ว รอไม่ ไหวที่จะโทรหาพระนาย เพียงกดหมายเลขที่โทรออกและ เมื่อเชื่อมต่อแล้วก็จะถูกตัดออก

พิมมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างไม่เต็มใจและยิ้มด้วย

น้ำตา

เธอโง่มาก

แม้ว่าเธอจะตั้งครรภ์อยู่ก็ตาม พระนายก็ไม่สนใจ เขาชอบเด็ก ๆ แต่เขาแค่ต้องการให้แย้มมีลูกเขา และเธอ พิมคงไม่มีคุณวุฒิเลย

พิมยกมือขึ้นและเช็ดน้ำตา หายใจลึกๆช้าๆแล้วก็ยิ้ม อย่างหนัก

มันไม่เป็นไร เขาไม่สนใจ เธอเองสนใจก็ได้

เนื่องจากขาถูกเผาอย่างรุนแรง พิมต้องทำธรรมเนียมเข้าโรงพยาบาลและพักผ่อนนอนบนเตียงใน โรงพยาบาล

เธออยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์และ บาดแผลนั้นแห้งสนิท

ในช่วงเวลานี้ พระนายและสุดาไม่เคยโทมาหาเธอ พวกเขาดูเหมือนลืมเธอคนนี้ไปอย่างสมบูรณ์และพวกเขา ก็ไม่สนใจว่าเธอไปที่ไหน เธอตายหรือมีชีวิตอยู่

หัวใจได้รับบาดเจ็บ แต่คิดถึงทารกในท้อง พิมยังคง แข็งแกร่งสุรา

ในตอนบ่าย พิมทำธรรมเนียมการออกโรงพยาบาล เพิ่งออกจากวอร์ดเห็นพระนายวิ่งเข้ามา รู้ดีว่าไม่ควรจะ อย่างนั้นแต่ยังไม่สามารถทนได้ เกิดความหวังนิด

“คุณ คุณมาทำไม”