บทที่ 11 แล้วเธอกับลูกละคืออะไร

ธีรวัฒน์ที่อยากถามว่าสุธิดาเป็นอะไรมากหรือเปล่า แต่กลับแข็งทื่ออยู่กับที่แล้วหันกลับมามองศิริวรรณที่จับ หน้าท้องไว้ด้วยสีหน้าที่สิ้นหวังและหวาดกลัว

“ธีรวัฒน์…….ขอร้องละ ช่วย……ช่วยลูกฉันท์” ท้องน้อยเจ็บมาก เจ็บกว่าครั้งไหนๆ

ที่น่าสงสารสุดคือเด็กคนนี้ เขาจะต้องผ่านอุปสรรค อีกเท่าไหร่กันแน่ ครั้งนี้ จะ……… หรือเปล่านะ ….….……จะไปจากตัวเองเลย

ไม่ เธอไม่มีเขาไม่ได้

ศิริวรรณร้องขอความช่วยเหลือจากธีรัมน์ ในตาเต็ม ไปด้วยความอ้อนวอน

ถ้าเขายังมีจิตสำนึกความเป็นคนอยู่ ก็ช่วยเธอ ช่วย ลูกของเธอ

ท้อง นังแพศยานี้ท้องแล้วหรอ

ในตาของสุธิดาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เธอยัง ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่นางแพศยาคนนี้กลับมาท้องแล้ว ซะอย่างนั้น ถ้าเป็นอย่างนี้ เธอก็ต้องไม่ให้ธีรวัฒน์มีความ สัมพันธ์อะไรกับบันทึก
“ศิริวรรณ”

ธีรวัฒน์สะบัดมือของสุธิดาทิ้งอย่างอัตโนมัติ อยาก ไปอุ้มคนที่นอนทรมานอยู่ขึ้นมา

สุธิดารีบจับแขนของเขาไว้ แล้วทำหน้าเหมือนจะเป็น

ลม

“วัฒน์………..วัฒน์”

เธอหายใจเข้าออกด้วยหน้าที่ซีดอย่างเจ็บปวด ธีร วัฒน์รีบหยุดแล้วหันกลับไปอุ้มสุธิดาอย่างตกใจ

“ธิดา เธอเป็นยังไงบ้าง ค่อยๆ หายใจเข้าลึกๆ

“เฮือก เชือก”

สุธิดาจับแขนของธีรวัฒน์ไว้แน่น แล้วหายใจเข้า ออกอย่างทรมาน หน้าที่เหมือนกับว่าจะหยุดหายใจไปได้ ตลอดเวลา ทำให้ธีรวัฒน์ทั้งกลัวและเป็นห่วง เขาขมวด คิ้วแน่น ทางหนึ่งเป็นศิริวรรณ อีกทางหนึ่งเป็นสุธิดา……

ทุกครั้งที่สุธิดาอาการกำเริบก็จะเป็นหนักเลย ไม่ สามารถล่าช้าได้

ส่วนเด็กในท้องของศิริวรรณ

มีได้ก็เพราะสธิดาใช่ คนที่สำคัญที่สุดคือคนที่อยู่ในอ้อมกอด ยังมีบอดี้การ์ด ตามตัวเอง ให้บอดี้การ์ดไปส่วศิริวรรณไปโรงพยาบาล ก็ได้นี่น่า

แต่ว่าสุธิดาไม่มีเขาไม่ได้

ธีรวัฒน์ได้ทำการตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ก้มตัวลงไป อุ้มสุธิดาที่เป็นลมขึ้นมา

“ตั้ม ส่งศิริวรรณไปโรงพยาบาล

สั่งบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเรียบร้อย ธีรวัฒน์ก็อุ้มส ธิดาไปไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเลย

ศิริวรรณทนกับความเจ็บที่ร้ายแรง นอนอยู่ที่พื้นอย่าง สิ้นหวัง ในสายตาที่เบลอๆ แผ่นหลังของธีรวัฒน์ยิ่งอยู่ยิ่ง ไกล เหลือแต่ความสิ้นหวังและการทำร้ายที่สลักอยู่ในใจ ให้กับเธอ

เหอะ

สุดท้ายก็ความรักที่เขามีให้ชู้สำคัญกว่าสินะ

สําหรับตัวเองกับลูก……คืออะไร

ศิริวรรณหลับตาอย่างเหนื่อยล้า จู่ๆ ก็รู้สึกว่าการที่ตัวเองพยายามปกป้องเด็กในท้องก็ไม่มีความหมายอะไรเลย

ถึงจะคลอดออกมา สิ่งที่รอเขาอยู่อาจจะเป็นโชค ชะตาที่โหดร้ายก็ได้

ถ้าอย่างนั้นไม่มีเลยจะดีกว่า

ศิริวรรณคิดอย่างประชด แล้วจมลงไปอยู่ใจความมืด ที่หนาวเหน็บคนเดียว

“เป็นยังไงบ้าง ธิดาไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม

“คุณวัฒน์วางใจได้เลยครับ คุณธิดาไม่เป็นอะไร

แล้ว”

ได้ยินแบบนั้น ธีรวัฒน์ถึงรู้สึกโล่งใจ

ให้คนใช้ส่งหมอออกไป ธีรวัฒน์นั่งจับมือของสุธิดา อย่ขอบเตียง เป็นห่วงสุธิดาที่อ่อนแอหน้าซีด อย่างกับ ว่าตัวเองกระพริบตาทีหนึ่งสุธิดาก็จะหายไปเลยอย่างนั้น แหละ

“ธิดา”

โชคดีที่เธอไม่เป็นอะไร
นึกถึงศิริวรรณที่ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล คิ้วของธีร วัฒน์ก็ได้ขมวดเข้าหากันอีกครั้ง

มองสุธิดาที่สลบอยู่ เขาเอามือของเธอใส่เข้าไปใน ผ้าห่มแล้วลุกขึ้นจากไป

“วัฒน์….”

“ธิดา เธอตื่นแล้วหรอ

ธีรัฒน์หันกลับมามองสุธิดาอย่างดีใจ เธอยิ้มออกมา อย่างอ่อนแอ ในตาเต็มไปด้วยความพึ่งพา

“ขอโทษนะ ที่ให้คุณเป็นห่วง

ธีรวัฒน์ยังอยู่กับเธอ ดูเหมือนว่านางแพศยานั้นท้อง แต่ที่ธีรวัฒน์รักและเป็นห่วงที่สุดก็ยังเป็นตัวเองอยู่ดี