บทที่ 09 ไม่ยอมเป็นแมลงเม่าบินเข้ากองไฟอีกแล้ว

เจ็บถึงขีดสุด ศิริวรรณสงสัยว่าตัวเองจะเจ็บจนตาย

แต่ว่าไม่ใช่ ขนาดแค่สลบยังทำไม่ได้ ถูกทำให้ตื่น แล้วรู้สึกถึงการกระทำที่ผู้ชายคนนี้เยาะเย้ยและย่ำยี รู้สึก ถึงการตายยังดีกว่าการมีชีวิตอยู่ น้ำตาไหลจนแห้งไปนาน แล้ว สายตาของเธอโล่งๆ

เหมือนกับตุ๊กตาที่แตกสลาย ปล่อยให้ธีรวัฒน์พลิก ร่างกายของตนอย่างรุนแรง

เธอต้องทนความเจ็บปวดของท้องน้อยครั้งแล้วครั้ง เล่า ในสายตาที่เบลอๆ ความเย็นชาของธีรวัฒน์นั้นได้ กลายเป็นฝันร้ายที่น่ากลัวที่สุดในใจ

ทุกเที่ยงคืนเธอก็จะตกใจตื่นทุกครั้ง

จู่ๆ ศิริวรรณรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะยิ้มเลย

เธอเห็นการย่อลงของลูกตาที่ธีรวัฒน์มองตัวเอง ร่างกายที่แข็งทื่อ เหอะที่แท้ผู้ชายที่เย็นชาคนนี้ก็สนใจ ความรู้สึกของตัวเองด้วยหรอ

“เหอะ………..”

“ห้ามหัวเราะ”
สีหน้าของธีรวัฒน์บีดเบี้ยงไปหมด เอามือที่ใหญ่ของ ตัวเองนั้นไปยังหน้าของศิริวรรณ เหมือนกำลังกลัวว่าจะ เห็นสีหน้าของเธอ

ผู้หญิงคนนี้เป็นแค่เครื่องมือเท่านั้น แต่ทำไมพอเห็น สีหน้าที่เจ็บปวดของเธอแล้ว ในใจลึกๆ กลับอยู่ไม่เป็นสุข ความไม่เป็นสุขนั้นทำให้เขาไม่กล้ามองหน้าของเธออีก สุดท้ายก็เสร็จเรื่องไปอย่างสะเพร่า

รีบทำการจัดเสื้อผ้าเสร็จแล้วธีรวัฒน์ก็จากไปอย่าง

เร็ว

ห้องรับแขกที่ใหญ่ๆ มีแค่ศิริวรรณที่เหมือนถูกดูด วิญญาณออกไป

น้ำเหลวที่ร้อนๆ ได้ไหลลงมาตามน่องขา ในบรร ยกาศมีกลิ่นคาวเลือดอ่อนๆ

ท้อง…..เจ็บจังเลย

ศิริวรรณใช้มือข้างหนึ่งไปจับหน้าท้อง อีกข้างหนึ่งก็ ปิดปากตัวเองไว้อย่างแน่น และตาที่แห้งจู่ๆ ก็มีน้ำตาไหล ออกมา
“ลูกจ๋า ขอร้องละ เข้มแข็งหน่อยนะ

ถึงแม้ว่าจะเจ็บท้องมากขนาดไหน ศิริวรรณก็ไม่กล้า ให้ใครรู้ทั้งนั้น เธอจะต้องเก็บเรื่องที่ท้องเอาไว้เป็นความ ลับ นี่เป็นลูกของเธอ ไม่มีทางให้ธีรวัฒน์กับผู้หญิงคนนั้น แย่งไป

ทำไมคืนนี้ ถึงยาวนานขนาดนี้

ศิริวรรณไม่รู้ว่าตัวเองสลบไปกี่ครั้งแล้ว ที่จำได้แม่น ที่สุดคือความกลัวที่อยู่ไม่เป็นสุขและความสิ้นหวังใน ความมืด พอความเจ็บหายไป เธอก็ต้องทนความเหนื่อย ล้าแล้วเช็ดคราบเลือดให้สะอาด

ประคองร่างกายที่เซไปเซมาของตัวเองอย่างลำบาก ไปจนถึงห้องนอน ศิริวรรณยืนอยู่ใต้ฝักบัว เช็ดล้างบนร่าง ที่และจุดช้ำที่ธีรวัฒน์ได้ทิ้งไว้ให้เธอเหมือนกับเครื่องจักร

จากนั้นหลายวันศิริวรรณก็รักษาตัวอยู่แต่บนที่นอน อย่างระวัง ร่างกายถึงค่อยๆ ฟื้นฟู

ระหว่างนี้ธีรวัฒน์ก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย ไม่ใช่ช่วงตก ไข่ซะหน่อย อีกอย่างเขาก็รังเกียจตัวเองซะขนาดนั้นแล้ว จะสละเวลาที่แสนหวานตอนอยู่กับผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง ละ
สําหรับเขาแล้ว ศิริวรรณไม่คาดหวังอะไรอีกแล้ว

ความรู้สึกที่ลึกซึ้งก็ไม่เหลือที่จะเอามาลงทุนแล้ว เธอไม่อยากเป็นแมลงเม่าที่บินเข้ากองไฟอีกแล้ว มัน ทรมานเหลือเกิน

“วัฒน์ คุณเป็นอะไร

สุธิดาขมวดคิ้ว มองธีรวัฒน์ด้วยความเป็นห่วง

ถึงแม้ว่าหลายวันมานี้เขาไม่ได้กลับไปหาผู้หญิงคน นั้นเลย ใจหนึ่งของสุธิดาก็ดีในที่อีกฝ่ายต้านเสน่ห์ของตัว เองไม่อยู่ แต่การที่ธีรวัฒน์สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่บ่อยๆ นี่ทําให้เธอไม่พอใจเป็นอย่างมาก

หรือว่าเขากำลังคิดถึงผู้หญิงคนนั้นอยู่

ในใจของสุธิดารู้สึกได้ถึงอันตรายที่ร้ายแรง ตาของ เธอแดงๆ แล้วพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของธีรวัฒน์

“วัฒน์ คุณเบื่อฉันแล้วใช่ไหม

“จะเป็นไปได้ยังไง
เห็นผู้หญิงที่รักน้ำตาคลอเต็มตา ธีรวัฒน์รีบปลอบ อย่างอ่อนโยน

ถึงแม้ว่าปากของเขาจะพูดแต่คำพูดหวานๆ แต่ใจ กลับเอาแต่คิดเกี่ยวกับสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกของศิริวรรณ ในคืนนั้น

ใจก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดและไม่เป็นสุขอีกครั้ง

ธีรวัฒน์ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป ถึงได้ไปสงสาร เครื่องมือคลอดลูก

เขาพยายามที่จะลืมภาพในคืนนั้น แต่ว่ายิ่งพยายาม

ลืม ก็จะยิ่งนึกถึงมันเป็นช่วงๆ