บทที่ 07 เธอแค่อยากแก้แค้นต่อตระกูลวรรณศา

ในเวลานี้เอง ความคาดหวังและความโชคดีของเธอ ก็ได้กลายเป็นเพียงความฝัน

ตาของศิริวรรณมืดแล้วสลบล้มลงไปกับพื้น เธอไม่รู้ ว่าตัวเองนอนอยู่บนที่เย็นนี้นานแค่ไหนแล้ว พอตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าข้างนอกก็มืดไปหมดแล้ว

เหมือนกับกรงที่ใหญ่และน่ากลัว ได้กักขังเธอที่ใกล้ หมดหนทาง

ศิริวรรณค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง พิงที่โซฟาเหมือนกับ วิญญาณแล้วกัดเล็บตัวเองไม่หยุด

ธีรวัฒน์! ธีรวัฒน์

ทำไมนายถึงต้องโหดเหี้ยมขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ยอม ให้ทางรอดกับตัวเองเลยสักทาง

เหมือนกับว่าเพื่อตอบคำถามที่ศิริวรรณถาม ทีวีที่ไม่ ได้ปิดก็เริ่มเปิดเกี่ยวกับการสัมภาษณ์ธีรวัฒน์

นักข่าวถามเขา ช่วงนี้ที่ตระกูลเฟื่องลดามีความ เคลื่อนไหวใหญ่อย่างต่อเนื่องมีเป้าหมายอะไรไหมคะ ธีร วัฒน์หันมาทางกล้อง หน้าตาที่หล่อเหลาก็ยังคงเด่นอยู่ เขาแสยะยิ้ม สายตาทั้งคมและเยือกเย็น
“เป้าหมาย ? ” เขาหัวเราะแล้วพูดว่า” เธอยังมีเวลา อีก 1 วัน”

จู่ๆ เขาก็พูดกับกล้อง

ทำให้นักข่าวที่อยู่ตรงนั้นงงไปหมด ไม่มีใครเข้าใจ คำพูดที่ไม่มีหัวไม่มีหางของธีรวัฒน์ว่าหมายถึงอะไร

แต่ศิริวรรณเข้าใจ

เธอรู้ ว่านี้เป็นเวลาสุดท้ายที่ธีรวัฒน์ให้ตัวเอง

วันเดียว อีกแค่วันเดียวเท่านั้น

ถ้าเธอยังไม่ปรากฏตัว ผู้ชายที่ไร้ความปรานีนี้อาจ จะใช้วิธีที่เลวร้ายกว่านี้เพื่อบังคับเธอ ถึงตอนนั้นตระกูล วรรณศาและตระกูลพฤกษาจต้องเจอกับอะไร เธอคิดไม่ ออกเลย

“ทำไม ทำไมต้องบังคับฉันขนาดนี้ ทำไม”

ศิริวรรณร้องไห้อย่างพังทลาย เสียงร้องไห้ที่เพลีย แรงและเสียงแหบได้สะท้อนอยู่ในคอนโดที่ใหญ่ๆ นี่ อ้างว้างและหมดหนทาง
“วัฒน์ คุณยังเป็นห่วงมันอยู่หรอ

สุธิดามองธีรวัฒน์ด้วยสีหน้าที่เศร้า ตาโตๆ ที่เปียก เต็มไปด้วยความกังวล

สีหน้าของเธอในตอนนี้เหมือนกับว่าธีรวัฒน์กำลังจะ ทิ้งเธอไปแล้ว

“ทำไมฉันต้องไปเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นด้วย” ธีร วัฒน์พูดด้วยสีหน้าที่ไม่เห็นอยู่ในสายตา เขายื่นมือไป กอดสุธิดา “ทำไมฉันต้องไปจับมันกลับมาด้วย นั้นก็ เพราะว่าหน้าของมันเหมือนกับเธอที่สุด ที่รัก ฉันอยากได้ เด็กที่เป็นของพวกเรา และศิริวรรณก็หน้าเหมือนกับเธอ ถึงตอนนั้นที่เด็กออกมาจากท้องของมันแล้ว เหมือนกับฉัน และเธอ ไม่ดีหรอ

พอคิดถึงหน้าตาของเด็กในอนาคตธีรวัฒน์ก็อดที่จะ ตั้งหน้าตั้งตารอดูไม่ไหวแล้ว เขารู้สึกว่าแค่ในเรื่องนี้ ตัว เองถึงสามารถยกโทษให้กับผู้หญิงที่ไร้ความหมายนั้นได้

“แต่ว่าฉันไม่ชอบให้มีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างกายคุณ

น่า”

สุธิดากอดคอธีรวัฒน์แล้วอ้อน เอาหน้ามุดเข้าไปใน อกของเขา
เด็กที่ศิริวรรณนังแพศยานั้นเป็นคนคลอด ถึงจะ เหมือนตัวเองมากแค่ไหน ก็ไม่ใช่ลูกของเธอกับธีรวัฒน์ เธอตั้งใจแกล้งบอกว่าร่างกายของตัวเองไม่ดี ไม่สามารถ มีลูกได้ นั้นก็เพื่อจะให้ธีรวัฒน์แต่งงานกับศิริวรรณอย่าง เต็มใจ เพื่อสะดวกตัวเองในการแก้แค้นตระกูลวรรณศา

เพราะฉะนั้นเธอไม่มีทางยอมให้ศิริวรรณมีลูกของธีร

วัฒน์

“เอาละ ฉันควรกลับแล้ว วันนี้ผู้หญิงคนนั้นต้องกลับ บ้านมาแน่ๆ

“แต่ว่าฉันไม่อยากให้เธอไป”

สุธิดากอดคอของธีรวัฒน์แล้วพูดอ้อนว่า “เป็นเด็กดีนะ เดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้ว”

ธีรวัฒน์ยิ้มแล้วจูบไปที่ปลายจมูกของสุธิดา

ศิริวรรณหน้าซีด มองบ้านที่ตัวเองเป็นคนจัดแต่ง ด้วยตัวสั่นไม่หยุด เมื่อก่อนเคยหวังว่าจะเริ่มมีชีวิตหลัง แต่งงานที่มีความสุขกับธีรวัฒน์ที่นี่ตอนนี้ก็จะต่อต้านมาก ที่จะกลับมาอยู่ที่นี้
เธอรู้ ตัวเองกลับมาครั้งนี้จะไม่มีอิสระอีกต่อไป จะ กลายเป็นเพียงเครื่องมือที่ใช้ในการคลอดลูกเท่านั้น

‘อุ้ย คุณผู้หญิง คุณกลับมาแล้ว ทำไมต้องยืนอยู่ หน้าประตูละค่ะ รีบเข้ามาสิคะ”

น้ำหนึ่งเผลอไปเจอศิริวรรณที่ยืนอยู่หน้าประตู รีบวิ่ง มาเพื่อเปิดประตูและพร้อมกับตะโกน

ศิริวรรณเม้มปากเพราะกลัว พยายามกดทับอารมณ์ ต่างๆ ในใจ แล้วเดินเข้าห้องรับแขกทีละก้าว

“ศิริวรรณ”

ได้ยินเสียงเบาๆ ของธีรวัฒน์ สีหน้าของเธอก็ยิ่งซีด

กว่าเดิม