บทที่ 5 เอาไปให้อีแร้งกิน

แม้เซวียนจีจะร้องตะโกนสุดเสียง แต่สุดท้าย กลับแลกมาด้วยใบหน้าเยือกเญ้นของอวี่จวินหลิน “ถลก…ต่อ”

เหตุใดจิตใจมนุษย์ถึงเหี้ยมโหดได้ถึงเพียงนี้…

เซวียนจีมองดูมีดที่แล่เนื้อมารดาอย่างไร้ซึ่งความ

ปราณี

มองดูเลือดที่รินไหลลงออกมาจากเรือนร่างของ

มารดา

มารดากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

เสียงครวญครางราวกับตกนรก

“ท่านแม่ ท่านแม่ อย่า อย่าทำร้ายทำแม่ของข้า… พวกเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้ หยุดให้หมด!!

หลังจากแล่เนื้อออกมานับสิบครั้ง

แขนขวาของเจียงเยียนเต็มไปด้วยเลือด ทั้งยังเห็น กระดูกเลือนราง

เซวียนนําร่ำไห้จนหมดเรี่ยวแรง นอกจากกรีดร้อง แล้วนางไม่อาจทำการใดได้ ไม่อาจช่วยมารดาที่น่าสงสารของนางได้

“ปีศาจงู ยังไม่แปลงกายอีก ที่มารดาของเจ้าต้อง ถูกลงโทษ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะเจ้า !

อวี่เซี่ยนจิ้งพูดด้วยใบหน้าเหี้ยมเกรียม

แววตาของเขาคล้ายมือสรพิษซ่อนกายเอาไว้

ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเขา เขาลวงหลอกอวี่จวินหลิน บอกให้อวี่จวินหลินทำร้ายนาง

“ท่านแม่ของข้าไม่มีความผิด พวกเจ้ามันสารเลว มี ความแค้นใดก็มาลงกับข้า !

อวี้เซี่ยนติ้งยิ้มเยือกเย็น ในสายตาของเขา เซวียนจี เป็นเพียงเนื้อที่อยู่บนเคียง เขาถอดผ้าคลุมหน้าของเจียง เยียนออก เผยให้เห็นใบหน้าอิดโรยและซีดขาว

แขนเรียวบางเผยให้เห็นกระดูก

เซวียนจีมองดูภาพตรงหน้า

นางเม้มกัดฟันด้วยความเจ็บปวด

ภาพความรักใคร่ที่ท่านมีให้ตนตั้งแต่เล็กจนโตแล่นขึ้นมา ตอนนั้นมารดาบอกกับนางว่าจักรพรรดิก็คล้ายกับ เสือที่ดุร้าย บอกนางให้คิดไตร่ตรองให้ดีก่อนแล้วค่อย ออกเรือน ทว่าความรักกลับบังตา นางดึงดันจะแต่งงา นกับอวี่จวินหลิน

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทยัง สิ่งที่พระองค์รับปากมารดา หม่อมฉันได้หรือไม่เพคะ?”

บุรุษตรงหน้าสั่นเทาเล็กน้อย

จากนั้น ก็ไม่มีสิ่งใดอีกเลย…

ตอนนี้นางเสียใจกลับสิ่งที่เกิดขึ้น

หากในตอนนั้นนางไม่ดึงดันจะแต่งงานกับเขา วันนี้ มารดาคงไม่ถูกลงโทษเช่นนี้

“ท่านแม่ เซวียนจีขอโทษเจ้าค่ะ…ขอโทษ

เจ้าค่ะ…”

สองแม่ลูกน้ำตาไหลอาบแก้ม

เจียงเยียนเจ็บปวดเจียนตาย นางมองดูบุตรีของตนที่ ถูกตรวนอยู่กลางอากาศ พร้อมทั้งที่เลื้อยอยู่ตามตัว
เรือนร่างของบุตรีเต็มไปด้วยบาดแผล

บุตรีที่รักถูกงูกัดกินจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม

เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร ? !

บุตรีของนางถูกทรมานเช่นนี้ได้อย่างไร?

“พวกเจ้าทำสิ่งใดกับลูกข้า? พวกเจ้ามันเดรัจฉาน ต่ำช้าเสียยิ่งกว่าสัตย์ !!

“เซวียนจี ลูกแม่ ปล่อยลูกของข้าเดี๋ยวนี้”

สองแม่ลูกรักใคร่กลมเกลียว สิบกว่าปีที่ผ่านมานี้ พวกนางอยู่ด้วยกันมาโดยตลอด เจียงเยียนหันไปมอง บุรุษในอาภรณ์สีเหลืองทอง

“ฝ่าบาท ฝ่าบาททำเช่นนี้กับบุตรีของหม่อมฉันได้ อย่างไรเพคะ ท่านเคยสัญญาว่าจะรักและดูแลเซวียนจี ตลอดชีวิตไม่ใช่หรือเพคะ?”

เจียงเยียนเค้นถาม ทว่าอวี่จวินหลิยังคงนิ่งงัน

เขาพูดเพียงสั้นๆ “เจิ้นมองทุกอย่างพลาดไป

ความรักตลอดสามปีที่ผ่านมา
ที่แท้ก็เป็นเพียงการมองผิดไปของเขา

เซวียนจีรินไหลเป็นสายเลือด…

เจียงเยียนมองดูเลือดสีแดงสดตรงท้องน้อยของเซ วียนจี “ทว่าในครรภ์ของนางมีเลือดเนื้อเชื้อไขของบาท”

อวี่จวินหลินมองท้องของเซวียนจีด้วยแววตาไร้เยื่อ

เยื่อ

“ครึ่งคนครึ่งงูเช่นนี้ คลอดออกมาเจิ้นก็จะเอาไปให้อี แร้งกิน ! “