บทที่ 4 ท่านคือจอมมาร
เซวียนจีถูกคนลากตัวขึ้นมาจากบ่ออสรพิษอีกครั้ง อาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ เวลานี้เปื้อนไปด้วยเลือด ความงดงามของนางในวันวานหายไปจนหมด
นางถูกห้อยว่ากลางอากาศ ภาพตรงหน้าคือบุรุษใน ชุดสีเหลืองทอง ทั้งที่เรือนร่างของนางถูกงูฉีกกัดจนไม่ เหลือชิ้นดี แต่นางกลับยังคงมีความหวัง
“ฝ่าบาท ฝ่าบาทเชื่อหม่อมฉันแล้วใช่ไหมเพคะ? หม่อมฉันไม่ใช่ง หนังของหม่อมฉันไม่อาจถอนพิษได้
เซวียนจีวู้ดีแก่ใจ นางไม่ใช่ง มีเพียงพวกขุนนางชั่ว เท่านั้นที่บอกว่าหนังของนางสามารถถอนพิษได้
ขอเพียงอวี้จูเหยาไม่ฟื้นขึ้นมา อวี่จวินหลินก็จะเชื่อว่า นางไม่ใช่ปีศาจงู
ทว่าบุรุษตรงหน้ากลับมองนางด้วยแววตาที่กระหาย เลือด…
“นางมารชั่วร้าย เป็นเจ้าจริงๆด้วย ! เหตุใดจึงไม่รู้ จักกลับตัวกลับใจ เจิ้นจะให้เจ้าลิ้มรสการสูญเสียคนรัก !
เพียงแค่สบตา
เซวียนจีขนรุกไปทั้งตัว
เขาคิดจะทำสิ่งใด?
คำกล่าวที่ว่าอยู่ใกล้จักรพรรดิก็เหมือนอยู่ใกล้เสือที่ ดุร้าย คำพูดนี้นางกระจ่างชัด เพียงแต่ตลอดสามปีที่ผ่าน มานี้เขาเป็นฮ่องเต้ที่อ่อนโยนสำหรับนางมาโดยตลอด ทว่าเวลานี้ นางกลับรู้สึกหวาดกลัว
กลัวว่าจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น
ภาพตรงหน้าทำให้นางเจียนขาดใจ
สตรีวัยกลางคนถูกทหารลากตัวเข้ามา ศีรษะของ นางมีผ้าปิดคลุมเอาไว้ แต่เพียงแค่มองเรือนร่างนี้เซวีนจีก็ รู้ทันทีว่าสตรีใต้ผ้าคลุมเป็นผู้ใด
“ท่านแม่? ! ”
“เซวียนจี ! ”
เจียงเยียนได้ยินเสียงร้องเรียกของบุตรีอันเป็นที่รัก
เซวียนจีร้องตะโกนเสียงสั่น “พวกท่านคิดจะการใด ฝ่าบาท ฝ่าบาทจะทำการใดกับมารดาหม่อมฉันเพคะ?”
ริมฝีปากปากเอ่ยพูดเสียงเรียบ “ถลก หนัง
ทุกพยางค์ที่ดังขึ้น ราวกับมีดที่กรีดแทงหัวใจของเซ
วียนจี
โทษถลกหนัง…นั่นเป็นการลงทัณฑ์นักโทษที่ทำ ผิดมหันต์ โดยจะมัดนักโทษเอาไว้บนราวเหล็ก จากนั้นก็ ค่อยๆถลกหนังออกมา จนกว่าจะเห็นกระดูกและสิ้นใจไป ในที่สุด
เซวียนจีหัวเราะกับความโง่เขลาของตน
นางช่างโง่เขลาเสียจริง ตราบจนกระทั่งเวลานี้นาง ยังคงคาดหวังให้ชายที่รักเชื่อว่าตนไม่ใช่ปีศาจ
ทั้งที่ช่วงเวลาที่ทุกข์ทรมานเจ็บปวดนี้ ทั้งที่ถูกโยน ลงไปในบ่ออสรพิษ ล้วนเป็นคำสั่งของชายที่นางรักสุด หัวใจ
แต่นางยังคงเชื่อมั่นว่า อวี่จวินหลินจะต้องตาสว่าง
และช่วยนาง
“นางมารชั่ว หากไม่อยากให้มารดาของเจ้าตาย แปลงกายเป็นงูบัดเดี๋ยวนี้”
เซวียนจี เจ้าจะใสซื่อและโง่เขลาไปถึงเมื่อใด?
“ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ใช่ปีศาจงู ท่านแม่เป็นผู้บริสุทธิ์ ฝ่าบาทอย่าได้ลงโทษนาง !!
อวี่จวินหลินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “เจิ้นทำไม่ ได้หรือ?”
เขาหันไปบอกทหาร “ถลกหนังของนางเสีย…
เจียงเยียนถูกตรึงไว้บนราวเหล็ก มือทั้งสองล่ามด้วย โซ่ จากนั้นทหารก็หยิบมีดออกมา แล้วแล่เนื้อของเจียง เยียน เซวียนจีที่มองอยู่นั้นยังไม่ทันได้กรีดร้อง…
มีเสียงร้องโอดครวญโหยหวนดังขึ้น
เลือดสีแดงสดกระเด็นมากระทบดวงหน้าของเซวียน
เลือดยังคงอุ่นๆ…
เลือดของมารดา…
มารดาผู้เป็นที่รักของนาง…
เรือนร่างของเซวียนจีสั่นเทา แววตาของนางเกรี้ยว โกรธ กรีดร้องจนสุดเสียง
“อวี่จวินหลิน เจ้ามันคือจอมมาร ! เจ้ามันจอม
มาร !! “
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ