บทที่ 10 โดนกับดักอันชั่วร้ายของพลอยฟ้า

ยังดีที่ด้านล่างมีสนามหญ้านุ่มๆอยู่หนึ่งชั้น และ ตำแหน่งที่ข้าวหอมตกลงไปยังมีแผ่นป้องกัน ดังนั้นก็ไม่ ได้บาดเจ็บสาหัส

ทว่าแค่วิงเวียนศีรษะและตาลายเท่านั้น

ก่อนที่ข้าวหอมจะเป็นลมไปก็เห็นรอยยิ้มที่ร้ายกาจ ของพลอยฟ้า จากนั้นก็เห็นเธอเอาก้อนหินขุดหน้าของ เธอหนึ่งที

หลังจากนั้นก็เห็นภาพที่พวกคนใช้วิ่งมาอย่าง

กระวนกระวาย

จากนั้นข้าวหอมก็หลับตาลง แล้วไม่รู้เรื่องอะไรอีก

ข้าวหอมและพลอยฟ้าถูกคนใช้ในบ้านส่งไปที่โรง

พยาบาล

ตอนที่ตกลงมาจากช้านสอง พลอยฟ้าทับบนร่างของ ข้าวหอมไว้ แค่แขนขุดกับพื้นแล้วถลอกเล็กน้อย แต่ไม่ได้ บาดเจ็บตรงส่วนอื่น

กลับเป็นข้าวหอมที่สมองถูกกระแทกเล็กน้อย และ

แผลตรงหางตาค่อนข้างลึก เกือบจะทำให้หางตาได้รับบาดเจ็บ หมอบอกว่าแผลๆนี้อาจจะต้องอยู่ต่อที่โรง พยาบาล

พลอยฟ้าเข้ามาในห้องผู้ป่วยของข้าวหอม แล้วเห็น เธอนอนอยู่บนเตียง แล้วกวาดสายตามองรอยแผลนั้นตรง หางตา นัยน์ตาเปล่งประกายยิ้มอันสะใจ

เธอจึงสั่งการคนใช้ที่กำลังปอกผลไม้ให้ข้าวหอม “เธอออกไปก่อนเถอะ ทางฝั่งพี่สาวฉันมาดูแลเอง!”

“ค่ะ” สาวใช้จึงจากไปทันที

ข้าวหอมได้ยินเสียงแหลมที่มีความร้ายกาจแอบแฝง เสียงหนึ่งรอยๆ

“ข้าวหอม แกรีบฟื้นขึ้นมาเถอะ ถ้ายังไม่ฟื้นฉัน! เมฆาคงตายแน่ๆ! ถ้าเขาเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ก็เพราะว่า แก! หรือว่าแกไม่รู้สึกผิดเลยหรือไง”

หยาดเหงื่อชุ่มเปียกเต็มศีรษะของข้าวหอมที่กำลัง ฝันอยู่ ก็ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เธอหายใจแรง แล้วมอง เพดาน

จากนั้นก็กวาดสายตามองไปทั่วสี่ทิศ ก็สังเกตเห็นว่า นี่เป็นโรงพยาบาลที่เมฆาเข้ารักษาตัว พอนึกถึงเขาที่อาจจะเกิดเรื่อง ข้าวหอมก็ไม่ได้สนใจอะไรสักอย่าง เธอลง จากเตียง กลับรู้สึกหน้ามืดตามัว

เธอต้องไปช่วยชายหนุ่มที่บริสุทธิ์และจิตใจดีคนนั้น ให้ได้!

ตอนแรกเธอกับแม่ของเธอถูกไล่ออกจากตระกูล ไพศาล เพราะการช่วยเหลือครั้งแล้วครั้งเล่าของเมฆา และทุกครั้งเขาก็จะเรียกเธออย่างสนิทสนมว่าพี่สะใภ้

พอนึกย้อนถึงวันวาน ข้าวหอมก็กระตุกยิ้มที่ดีใจขึ้น

ตอนที่ข้าวหอมถึงชั้นห้องผู้ป่วยที่เมฆาอยู่รอบข้าง กลับเงียบกริบ ไม่มีใครอยู่

เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เธอจำได้ว่าเธอได้ยิน คนใช้บอกว่าตอนนี้เมฆาถูกปกป้องเป็นอย่างดี ทั้งบันได และระเบียงชั้นดีถูกบอร์ดี้การ์ดเฝ้าเต็มไปหมด ทำไมถึง ไม่มีใครเลย

ไม่สนแล้ว! เธอจะรีบไปช่วยคน!

ข้าวหอมสาวเท้าผลักประตูเข้าไปด้านใน

เธอกลับไม่เห็นว่าพลอยฟ้าที่อยู่ด้านหลังกำลังรอเธอเข้ามา จากนั้นก็จากไป

หลังจากข้าวหอมเข้าไป ก็เห็นชายหนุ่มนอนอยู่บน เตียงผู้ป่วย แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก

“เมฆา นายรีบตื่นสิ ตอนนั้นตกลงกันไว้แล้วนี่ ฉัน จะจัดงานแต่งให้นาย แล้วยังจะเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้นาย นายรีบฟื้นสิ ถ้านายยังไม่ฟื้น แล้วจะสู่ขอเจ้าสาวได้ยัง ไง!”

“ฉันกับพี่ชายนายรอนายอยู่นะ!”

ข้าวหอมมองชายหนุ่มที่ไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นตั้งแต่แรก จนถึงตอนนี้ เธอจึงรู้สึกอัดอั้นใจเล็กน้อย

แล้วโน้มตัวลงพลางยื่นไปแตะรูจมูกของชายหนุ่ม แล้วยังไม่ทันได้สัมผัส จู่ๆประตูก็ถูกคนผลักเข้ามาจาก ด้านนอก

“ข้าวหอม ฉันไม่ใช่ว่าไม่ให้เธอเข้าใกล้เมฆาหรอ เธอมาทำอะไรที่นี่!”

คนที่อยู่ด้านหน้าสุดคือมาวินที่ทำหน้าบูดบึ้ง ร่างสูง ใหญ่กำลังเดินมาหาเธอ
“คือฉัน…….” ข้าวหอมเพิ่งจะออกเสียง กลับได้ยิน เสียง “ตื้ดๆๆ” ที่เป็นเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น

จอที่ปรากฏจังหวะการเต้นของชีพจรก็ได้หยุดลง

ข้าวหอมจึงถลึงตาโตอย่างคาดคิดไม่ถึง เหมือนจะ นึกอะไรบางอย่างได้ เธอหันไปมองมาวินที่ทำหน้าโมโห แล้วยืนอยู่ตรงประตู

“ไม่ใช่ฉัน!” ข้าวหอมกลัวว่าชายคนนี้จะเข้าใจผิด จึง รีบอธิบายขึ้น

“หมอ! ไปเรียกหมอมา!” เสียงของมาวินสั่นสะเทือน เล็กน้อย เขากดแผงอกของเมฆาครั้งแล้วครั้งเล่า ใบหน้า อันหล่อเหลาเคล้าด้วยหยาดเหงื่อ ตอนนี้ความเลือดเย็น บนใบหน้าของเขาหายไปทันที

ข้าวหอมอ้าปากแล้วกำลังจะพูดอะไร จึงเงยหน้าไป เห็นรอยยิ้มที่สาแก่ใจของพลอยฟ้าทันที

เวลานี้ เธอคิดว่า เธอเหมือนจะเข้าใจทุกอย่าง

แล้ว…….