บทที่ 2 นายเชื่อใจฉันอีกครั้งหนึ่งได้ไหม

มาวินมองดูแววตาที่ไร้ซึ่งจุดหมายและสีหน้าที่ซีด ขาวของผู้หญิง คำว่า “เราหย่ากันเถอะ” วนเวียนซ้ำไป ช้ามาในสมองของเขา

เขากำมัดแน่นจนเกิดเสียง สีหน้าของเขาเย็นชามาก ฝ่ามือที่กว้างใหญ่บีบไปที่คอของเธอทันที

ฝ่ามือที่กว้างใหญ่ของผู้ชายค่อยๆบีบอัดแน่นขึ้น ทําเอาข้าวหอมตกใจรีบปกป้องท้องของตัวเอง แต่กลับ ได้ยินเสียงเสียดสีกัดฟันของผู้ชาย

“ข้าวหอม เธอทำร้ายน้องชายของฉัน ตอนนั้นยัง คิดหาทุกวิธีเพื่อที่จะคลานขึ้นมาบนเตียงของฉัน ตอนนี้ เพียงแค่คำว่าหย่าคำเดียวก็อยากจะหนีฉันไปหรอ? ฝันไป เถอะ! ทั้งชีวิตนี้เธอเป็นได้แค่ผู้หญิงของฉัน มาวิน เพียง คนเดียวเท่านั้น”

การบีบแน่นที่ลำคอค่อยๆหายไป ข้าวหอมใช้แรงไอ ไปไม่กี่เสียง มองดูผู้ชายแล้วจากไป

ในส่วนของท้องมีความเจ็บปวดอ่อนๆ จับไปที่ท้อง แล้วพูดปลอบใจ “เด็กดีนะลูก อย่าดื้อนะ แม่รักหนูนะ
วันที่สอง ข้าวหอมไปทำการตรวจที่โรงพยาบาล คุณ หมอพูดว่า ร่างกายของเธออ่อนแอ อย่าทำอะไรที่รุนแรง ข้าวหอมเองก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องเหมือนเมื่อคืนขึ้นอีก

เพราะเหตุนี้ จึงกลับไปพักผ่อนที่บ้านไพศาลไม่กี่วัน

มาถึงหน้าประตูบ้านของบ้านไพศาล พวกคนใช้ไม่ ได้ทำสีหน้าดีๆให้เธอเลย ข้าวหอมกลับขึ้นไปยังห้องนอน ที่ชั้นสองโดยตรง ในตอนที่เดินผ่านห้องนอนของพลอย ฟ้า กลับได้ยินเสียงพูดคุยซุบซิบดังผ่านมา

ได้ยินเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับมาวินและตัวเอง ก้าว เท้าของเธอหยุดลง

“คุณแม่ ตอนนี้ทำอย่างไรดีคะ? ถ้าหากยังเป็นแบบนี้ ต่อไป ยิ่งเป็นยังงี้ไปเรื่อยๆมาวินจะต้องยิ่งใส่ใจไอ่สารเลว นั่นแน่นอน! ถ้าหากเรื่องที่เราทำในตอนนั้นถูกจับได้..…..” พลอยฟ้าพึ่งพูดจบก็ถูกมือของคุณแม่นวลจันทร์รีบเข้ามา ปิดปาก

มองไปทางนอกห้องด้วยความหวาดระแวง แน่ใจ แล้วว่าไม่มีคนจึงจะพูดว่า “จะกลัวอะไร ตอนนั้นฉันส่งคน โยนเมฆาลงไปบ่อน้ำเน่าเหม็น แล้วโยนความผิดให้ยัยนั่น ไม่ได้เหลือหลักฐานอะไรไว้เลย เรื่องนี้มีเพียงเราสองคน ที่รู้! เธอจับโอกาสครั้งนี้ไว้ให้ดี ให้ยัยนั่นกับมาวินหย่ากันเธอก็เป็นคุณหญิงตระกูลวรินโชคแล้ว

พอได้ยินความจริง ข้าวที่หลบอยู่ในที่ลับปิดปากด้วย ความตกใจ

ถึงว่าล่ะตอนนั้นเธอจำได้แม่นแท้ๆว่าตัวเองได้เลี้ยว รถแล้ว ไม่ได้ไปชนเมฆา เขาจะตกลงบ่อน้ำแล้วกลายเป็น เจ้าชายนิทราได้ยังไง ที่แท้ก็เป็นสองแม่ลูกนี้ที่อยู่เบื้อง หลัง

ข้าวหอมโมโหมาก อยากจะเข้าไปเปิดโปงความจริง ต่อหน้าสองคนนี้ แต่ว่าสัญชาตญาณบอกกับเธอว่าห้าม ทำแบบนี้ ไม่มีหลักฐาน

เธอค่อยๆเปิดโทรศัพท์ขึ้นมา อยากจะอัดเสียง แต่น่า เสียดายสองคนที่อยู่ได้ห้องได้หยุดการสนทนากันแล้ว

ยังไม่ทันรอให้คิดมาก ข้าวหอมจากไปแล้วต่อรถไปที่ บริษัทของมาวิน

ไม่สนใจแล้วว่าจะหายใจทันไหม เธอวิ่งไปที่ห้อง ทำงานของเขาโดยตรง

“มาวิน ฉันรู้แล้วว่าคนที่โยนน้องชายของนายลง บ่อน้ำในตอนนั้นคือใคร!
ผู้ชายที่นั่งอยู่ในห้องทำงานเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วย แววตาที่เย็นชา

“จริงๆนะ เชื่อฉัน ฉันจะพานายไปยังสถานที่หนึ่ง พวกเราสามารถเผชิญหน้ากับมันพร้อมกันได้!” ข้าวหอม ยื่นมือจะไปจับมือของผู้ชายแต่กลับถูกหลบออก

“ข้าวหอม เธออยากจะใส่ร้ายใครอีก??

ข้าวหอมมองดูมุมโค้งมุมปากที่มีความประชด ยกมือ ขึ้นสาบาน ดวงตาแดงไปหมด “จริงๆนะ ฉันไม่ได้โกหก! เมื่อกี้ฉันพึ่งกลับไปที่บ้านไพศาล ได้ยินพลอยฟ้าและแม่ เลี้ยงของฉันนวลจันทร์กำลังพูดคุยกัน ตอนนั้นเป็นพวก เขานั่นแหละที่ผลักน้องชายของนายลงไปในบ่อน้ำแล้ว ใส่ร้ายฉัน!”

“นายไปกับฉันได้ไหม? เชื่อใจฉันครั้งหนึ่งได้ไหม! ข้าวหอมดึงแขนเสื้อของเขาแล้วร้องขอ

มาวินมองดูผู้หญิงข้างหน้าที่กระวนกระวายจนจะ ร้องไห้ แววตามีความอึมครึม ลำคอแน่นแฟ้น นี่เป็นครั้ง เลยที่เขาเห็นเธอในสภาพแบบนี้

ในขณะนี้โทรศัพท์ดังขึ้น หลังจากที่มาวินฟังคนใน สายพูดแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไป
เก็บโทรศัพท์ แววตาที่มืดมิดและเย็นชามองผ่านไป ทางข้าวหอม

“มาวิน นาย….”พึ่งออกเสียง ผู้ชายก็ใช้ฝ่ามือที่ กว้างใหญ่บีบคอที่เล็กของเธอ

แววตาที่แดงกระหน่ำของมาวินราวกับว่าจะถลอก หนังของเธอออก “ข้าวหอม ฉันน่าจะคิดได้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าเธอคือหญิงสาวร้ายกาจที่ชอบบิดเบือนข้อเท็จจริง ถ้า หากพลอยฟ้าเป็นอะไรไป ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่!”

จากนั้นข้าวหอมก็ถูกผู้ชายลากออกไปนอกประตู ยัง ไม่ทันรอให้เธอได้สติก็ถูกยัดเข้าไปในรถแล้ว

เธอมีความสงสัยเล็กน้อย คนในสายโทรศัพท์เมื่อกี้ พูดอะไรไปกันแน่?